All Chapters of คุณมันเลว (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น): Chapter 21 - Chapter 30

คุณมันเลว ep 20“ฮึก!” ร่างบางแทบกลั้นลมหายใจเมื่อกายหนาโน้มลงมาทับร่างของเธอ ไอร้อนจากตัวของยาหยีไม่ส่งผลอะไรต่อชายหนุ่มเลยเพราะถ้าเขาอยากจะเอา ก็ต้องได้เอา!“มองหน้าฉัน!” มือหนาคว้ามับเข้าที่คางมนก่อนจะบังคับให้เธอมองที่หน้าของเขาดวงตากลมโตประสานกับดวงตาคม หัวใจดวงน้อยของเธอกระตุกเมื่อแววที่เขาเขามองมา มันคือแววตาแห่งความเย็นชาและความเกลียดชัง ไม่มีความปราณีอยู่ในนั้น ขอเพียงแค่ความเมตตาจากเขา...ไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้วปึด!แก่นกายยาวใหญ่ถูกดันเข้ามาในร่องสวาทที่ปราศจากน้ำหล่อลื่น ไม่มีการเล้าโลมใดๆ ส่งผลให้ร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ช่วงเวลาแห่งนรกกำลังคลืบคลานเข้ามาอีกแล้ว!“โอ้ยย! เจ็บ!” มือบางขยุ้มผ้าปูเตียงจนมันยับยู่ยี่เมื่อแก่นกายใหญ่ดันเข้ามาจนสุดผนังมดลูก เธอได้ยินเสียงช่องคลอดตัวเองฉีดขาดอีกแล้ว เนื่องจากขนาดแก่นกายของเขาใหญ่เกินมาตรฐานตับ! ตับ! ตับ!โทคิยะเริ่มบรรเลงบทรักอันเร่าร้อน ในขณะที่หญิงสาวยังปรับตัวไม่ได้ ส่งผลให้ร่างบางบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดสุดชีวิต เลือดสีแดงสดกระเด็นออกจากร่องสวาท จนมันเลอะหน้าขาของชายหนุ่ม“ฮึก! ขอร้อง..ฉะ...ฉันเจ็บ~” ยาหยียกมือไห

คุณมันเลว ep 22“แฮกๆๆ” ร่างบางวิ่งมาถึงหลังคฤหาสน์ เท้าเล็กเหยียบเศษหินจนมันเหวอะหวะไปหมด แต่กลับไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใดต้องหนีจากที่นี่ให้ได้ จะไม่ยอมให้เขาย่ำยีอีกแล้ว!วันนี้เธอแอบได้ยินภาคินพูดกับป้าน้อยว่ามีทางหนีที่หลังคฤหาสน์ซึ่งติดกับทะเลซึ่งมีเรือจอดเทียบท่าอยู่ แม้จะเสี่ยงแต่ก็ต้องลองดูหนีตายเอาดาบหน้าดีกว่าอยู่ให้เขาทรมานร่างบางกวาดสายตามองไปรอบๆ พบว่าข้างหน้าเป็นทะเลกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา เสียงคลื่นกระทบกับฝั่งบ่งบอกให้รู้ว่าที่นี่คลื่นสูงพอสมควร แต่เธอก็ไม่ได้กลัว เพราะผ่านความทุกข์ทรมานมามากพอแล้ว!“เอาไงต่อดี” ร่างบางยกมือขึ้นปาดเหงื่อ วันนี้แดดค่อนข้างร้อนมันแผดเผาจนผิวขาวๆ ไหม้เกรียม แม้แข้งขาจะอ่อนแรงเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องขาเรียวค่อยๆ ปีนโขดหินด้วยความสั่นเทา แม้จะตาลายเพราะไม่ได้กินข้าวแต่ก็จะหนี มือเรียวค่อยๆ เกาะเกี่ยวตามโขดหินเพื่อปีนลงไปที่ทะเล“โอ้ยยย!” เท้าเปล่าเผลอเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่างจนร่างบางล้มลง เมื่อยกขึ้นมาดูพบว่ามีเศษก้อนหินฝังอยู่ หน้างามเห่ยเกด้วยความเจ็บปวดก่อนจะกัดฟันใช้มือดึงเศษเศษหินที่มันฝังอยู่บนเท้าออก ส่งผลให้เลือดสีแดงสดพุ่งออ

คุณมันเลว ep 24“อ่ะ กินน้ำอุ่นก่อนนะ” ป้าน้อยยื่นแก้วน้ำอุ่นให้คนตัวเล็ก ป้าแม่บ้านมองตาละห้อยด้วยความสงสาร ไม่คิดว่าหญิงสาวจะหนีไปหลังคฤหาสน์ เพราะที่นั้นอันตรายและคลื่นทะเลค่อนข้างสูง“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับแก้วน้ำอุ่นไว้ ก่อนจะยกขึ้นจิบเบาๆ“อย่าทำแบบนี้อีกนะ รู้ไหมว่าหลังคฤหาสน์อันตรายแค่ไหน”“หนูแค่อยากจะหนี หนูไม่อยากโดนเขาทำร้ายอีกแล้ว”“ป้ารู้” ป้าน้อยกอดปลอบหญิงสาวเบาๆ “แต่ป้ากลัวหนูจะเป็นอาหารของฉลามมากกว่ารอดชีวิตนะ”“หนูเลือกไม่ได้ค่ะ ฮึก!” หญิงสาวโผกอดป้าน้อย เสียงสะอื้นของหญิงสาวดังก้องในหูของป้าแม่บ้าน มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบหลังคนตัวเล็กเบาๆ “เขาบอกว่าใกล้จะเจอพี่ชายของหนูแล้ว”“ตายจริง!!”“หนูไม่อยากให้เขาเจอพี่ใหญ่..ฮื้อๆๆๆ ~” หญิงสาวสะอื้นตัวโยง กลัวเหลือเกินว่าเขาจะทรมานพี่ชายของเธอ เหมือนกับที่เธอกำลังเป็น“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด” ป้าน้อยลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ ด้วยความสงสาร “คิดซะว่าชาติที่แล้วสร้างเวรสร้างกรรมด้วยกันมา”“หนูขอให้มันจบที่ชาตินี้ค่ะ ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก”“นอนพักผ่อนซะนะ..มาเดี๋ยวป้าเช็ดตัวให้” ป้าน้อยหยิบผ้าชุบน้ำขึ้นมาก่อนจะบรรจงเช็ดตัวให้หญิงสา

คุณมันเลว ep 26 วันนี้คงเป็นวันที่ยาหยีมีความสุขที่สุดตั้งแต่เข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ มีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับดอกไม้ กลิ่นหอมของมันและความสวยงามทำให้เธอลืมเรื่องราวต่างๆ ไปชั่วขณะ ลืมความเจ็บปวดที่เคยได้รับ แต่ในขณะที่กำลังชมความงามของดอกไม้อยู่นั้น ฝนก็ทำท่าจะตกลงมาดื้อๆ หญิงสาวจึงวิ่งเข้ามาในคฤหาสน์พร้อมกับดอกกุหลาบหนึ่งดอกในมือก่อนจะแยกทางกับภาคิน มันทั้งเหงาและว้าเหว่เพราะปกติทำงานเป็นประจำ เมื่อไม่มีอะไรทำรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นง่อย ในขณะที่ยาหยีกำลังจะวิ่งผ่านมุมห้องนั้นหญิงสาวก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมีมือใหญ่ดึงตัวเธอไว้ซะก่อน หัวใจดวงน้อยตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เหงื่อไหลแตกพรากด้วยควากลัว เขากลับมาตั้งแต่ตอนไหน! “เออ...” หญิงสาวรู้สึกกลัวขึ้นมาทันใด เพราะในมือของเธอถือดอกกุหลาบของเขามาด้วย “ที่ไม่เอาไอ้ยาคุชิ เพราะจะเอาไอ้ภาคินสินะ” ร่างสูงเค้นด้วยน้ำเสียเย้ยหยัน เมื่อเห็นภาพสองหนุ่มสาวกำลังพลอดรักกันกลางสวนดอกไม้ “คะ..คุณพูดอะไรคะ” ยาหยีมองหน้าคมอย่างไม่เข้าใจ วันนี้เขาดูดีเป็นพิเศษเพราะปกติชายหนุ่มไม่เคยเซ็ตผม แต่วันนี้เขากลับแต่งตัวเต็มยศอยู่ในชุดสูทดูดีจนแทบไม่อยากละสายตา ถ้า

คุณมันเลว ep 28ภายหลังที่โทคิยะออกไปได้ไม่นานหญิงสาวที่นอนซบหน้าอยู่บนหมอน ค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นทั้งน้ำตา แม้จะเหนื่อยและเจ็บแสบใจกลางร่างแค่ไหน ก็ต้องลุกออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะเจ้าของห้องเขาไล่แล้วขางามค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง ส่งผลให้น้ำรักสีขาวขุ่นไหลเลอะเต็มหน้าขาของเธอ ยาหยีหลับตาแน่นด้วยความรังเกียจ ก่อนจะควานหาทิชชูมาเช็ดคราบน้ำรักออกฉับพลันดวงตากลมโตก็ไปปะทะเข้ากับรูปของใครบางคนที่วางอยู่บนหัวเตียง มือเรียวถือวิสาสะหยิบขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น เป็นรูปของสาวไทยที่กำลังฉีกยิ้มหวานให้กล้อง เธอสวยมาก สวยชนิดที่ใครเห็นเป็นต้องหลง เธองดงามราวกับนางฟ้า ในรูประบุวันที่ถ่ายพบว่ารูปใบนี้ถูกถ่ายเมื่อ 5 ปีที่แล้วนี่คงจะเป็นผู้หญิงคนนั้นที่ได้เห็นความอ่อนโยนของเขา ผู้หญิงที่เขายังลืมไม่ได้...แต่ทำไมใจเจ้ากรรมรู้สึกเจ็บขึ้นมาดื้อๆ ผู้หญิงคนนี้สินะที่ได้ครอบครองหัวใจของเขาจนไม่สามารถเปิดใจให้ใครได้อีก รู้สึกอิจฉาเธอขึ้นมาดื้อๆ“ทำอะไร!” โคทิยะที่นึกได้ว่าลืมเอกสารสำคัญอยู่บนห้องรีบวนรถกลับมาเอาทันที แต่ก็พบเข้ากับหญิงสาวร่างเปลือยคนหนึ่งยืนถือกรอบรูปของกิ่งวารีอยู่กรามหนาขบแน่นด้ว