All Chapters of คุณมันเลว (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น): Chapter 11 - Chapter 20

คุณมันเลว ep 11หลังจากที่ร่างบางตื่นนอนจากความอ่อนเพลีย ดวงตากลมโตมองไปยังนาฬิการที่ติดอยู่บนฝาผนังห้องพบว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามกว่าๆ แล้ว ถ้าให้อยู่แต่ในห้องทั้งวันคงตายแน่ๆ ยาหยีสูดลมหายใจเข้าปวดก่อนจะค่อยๆ ใช้มือผลักประตูออกไปอย่ากล้าๆ กลัวๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ พบว่าข้างนอกไม่มีใครเลยไม่กระทั่งลูกน้องของเขานี่เขาไม่กลัวว่าเธอจะแอบหนีเลยหรอหญิงสาวกลั้นหายใจก่อนจะค่อยๆ ย่องออกมาข้างนอก ไม่มีใครเลย..ทุกคนหายไปไหนกันหมด คิ้วโก่งขมวดด้วยความแปลกใจ ก่อนจะค่อยๆ เดินลัดเลาะมายังอีกฝั่งของตึก ที่นี่กว้างใหญ่มากถ้าเดินรอบๆ จะเหนื่อยน่าดู“แปลกแฮะ ทุกคนไปไหนกันหมด” หญิงสาวสบโอกาสมองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางออก ก่อนจะเห็นกำแพงที่อยู่อีกฟากแต่มันสูงเกินกว่าที่เธอจะปีนออกไปได้ ร่างบางจึงรีบมองหาเก้าอี้เพื่อจะปีนหนีออกจากนี่ แต่ฉลับพลันหูของเธอได้ยินเสียงกลุ่มคนกำลังเดินมา ยาหยี่เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกก่อนจะรีบวิ่งไปซ่อนตัวที่มุมตึก ดวงตากลมโตมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังจะเดินผ่านไป พวกเขาหิ้วปีกผู้ชายคนหนึ่งในสภาพสะบักสะบอมเข้าไปในคฤหาสน์คนพวกนี้ฆ่าคนเหมือนผักปลาโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรอ!แผนการหนีจึงถ

คุณมันเลว ep 13ปัง! ปัง! ปัง!สิ้นสุดเสียงปืนหญิงสาวข่มเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ ในขณะที่มือบางสั่นเทา...เธอฆ่าคน!หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้างามขึ้น ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากปลายกระบอกปืนในมือของเธอ ดวงตาสั่นระริกมองไปยังชายผู้เคราะห์ร้าย เลือดสีแดงสดค่อยๆ ไหลออกจากหน้าอกข้างซ้าย ร่างหนากระตุกเกร็งสองครั้งก่อนจะค่อยๆ สงบลง...เขาตายแล้ว!“ฮึก!” ร่างบางไม่สามรถข่มเสียงสะอื้นได้ มือคู่นี้ของเธอมีรอยมลทินแล้ว เขายืมมือของเธอฆ่าผู้ชายคนนั้น!“แม่นดี” โทคิยะผละตัวออกจากศพ เลือดสีแดงสดกระเด็นเต็มหน้าหล่อเหลาของเขา แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้เช็ดออกแต่อย่างใด ขายาวค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาคนตัวเล็กอย่างช้าๆ มุมปากหนากระตุกยิ้มเมื่อร่างบางก้มหน้าด้วยความสั่นเทา“...” ร่างบางยังคงช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หาย หยาดน้ำตาค่อยๆ รินไหลลงมาอย่างช้าๆ ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ฆ่าคน“เห็นรึยังจุดจบของคนที่หักหลังฉัน!” ยาหยีปรายตามองไปยังศพของผู้ชายคนนั้น ปากอวบอิ่มที่แสนสั่นเทาเม้มจนเป็นเส้นตรง “รายต่อไปก็คือพี่ชายของเธอ!”“...” ยาหยีค่อยๆ เงยหน้าสบตากับโทคิยะ ดวงตาแข็งกร้าวบ่งบอกให้รู้ว่าเขาทำจริง!ภาวะนาให้พี่ชายของเธอหนีจนสุด

คุณมันเลว ep 15“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าลามปามมาถึงพ่อกู!!” มือหนากระตุกหนังศรีษะของหญิงสาวขึ้น “ถ้ามึงพูดถึงพ่อกูอีกเมื่อไหร่ กูจะเผามึงทั้งเป็นก่อนไอ้ใหญ่!!!”ซ่าาาาาา!มือหนาเอื้อมไปเปิดก็อกน้ำที่อ่างล้างหน้าในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งดึงทึ่งผมของหญิงสาวไว้“ปะ..ปล่อย!!” มือบางพยายามแกะฝามือหนาที่จิกผมของเธอออก แต่เขากลับกำแน่นกว่าเดิม ส่งผลให้หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาเล็ด“กูจะให้มึงได้ลิ้มรสความทรมาน!!”“ว้ายยยย!!!” ยาหยีร้องเสียงหลงเมื่อเขาจับศรีษะของจุ่มลงในอ่างล้างหน้าอย่างแรงที่มีน้ำเอ่อล้นออกมา “อื้ออออ! อ็อกกก!”หญิงสาวที่ไม่ทันตั้งตัวกินน้ำไปหลายอึก มือบางสะเปะสะปะจิกเล็บลงบนแขนของเขาจนเลือดออก เมื่อเธอหายใจไม่ออก“เป็นไง ใกล้ตายยัง!” ร่างสูงเค้นถามในขณะมือใหญ่ยังจับกดหัวของหญิงสาวลงไปในน้ำ ยาหยีดิ้นไปมาด้วยความทรมาร เธอพยายามดิ้นเพื่อเอาตัวรอดแต่ไม่สามารถสู้แรงของคนตัวสูงได้“ฮื้อออออ!!!” เขาจับหัวของหญิงสาวขึ้นมาจากน้ำ ยาหยีรีบหายใจฮือเข้าปวดทันที คนตัวเล็กสำลักน้ำจนน้ำหูน้ำตาไหลพราก“จะให้ฉันจับกดน้ำหรือให้ฉันเผาเธอทั้งเป็น!”“ยะ..ยิงฉันเลย” ยาหยีท้าให้คนตัวสูงฆ่า เพราะอย่างน้อย

คุณมันเลว ep 17“ถ่อมาหากูถึงที่เลยนะ” โทคิยะเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนสนิทอย่าง ‘ยาคุชิ’ เดินเข้ามาในห้อง เขากับยาคุชิเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็ก ตระกลู ‘โยชิทากะ’ ซึ่งเป็นตระกลูของโทคิยะมีสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับตระกูล ‘คาซามะ’ ซึ่งเป็นตระกูลของยาคุชิ ทั้งสองเป็นตระกลูมาเฟียที่เกื้อหนุนกันชนิดที่เรียกได้ว่าเหมือนพี่เหมือนน้องมาเฟียหนุ่มอีกคนอย่างยาคุชิ หย่อนสะโพกลงบนโซฟาหรูระยิบ ห้องของโทคิยะเปรียบเสมือนห้องของเขาจะเข้าออกตอนไหนก็ได้ ในขณะที่โทคิยะเดินไปหยิบขวดไวน์ราคาแพงหูฉี่ในตู้เก็บแอลกอฮอล์โดนเฉพาะ“ไวน์จากอิตาลี” ยาคุชิหยิบขวดไวน์ราคาแพงขึ้นมาดู“คุณไมดะเอามาฝาก” โทคิยะส่งแก้วไวน์ให้มาเฟียอีกคนริน“ได้ข่าวว่ามึงไปจับน้องไอ้ใหญ่มา”“ข่าวเร็วดีนะ” โทคิยะกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่เคยพ้นสายตาของเพื่อนสนิท“มึงจะทำอะไรกูก็รู้หมดนั่นแหละ” ยาคุชิยกเท้าขึ้นมาวางบนโต๊ะด้วยท่าทางผ่อนคลาย ราวกับว่าที่นี่คือบ้านของเขาอีกหลัง“เรื่องของกูอยู่บนหัวมึงรึไง” โทคิยะพูดด้วยความไม่พอใจเล็ก ส่งผลให้อีกคนหัวเราะราวกลับว่ามันเป็นเรื่องตลก“มึงอย่าลืมสิว่าตระกูลของเราสองคนต้องพึ่งพากันนะ”“ถ้าย

คุณมันเลว ep 19“มันทำอะไรเธอ” ยาคุชิถามขณะที่พาร่างบางมายังอีกห้องห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องสำหรับที่พักของแขก เขาประคองร่างบางไปที่เตียงอย่างเบามือหญิงสาวดูบอบบางและน่าทะนุถนอม ไม่เข้าใจว่าทำไมโทคิยะถึงต้องใจร้ายกับเธอขนาดนี้ แม้จะเป็นน้องสาวของใหญ่ก็เถอะ แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง“เขา..ฮึก” ยาหยีพูดไม่ออก มือเรียวยกขึ้นปิดหน้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอกำลังอ่อนแอ กำลังร้องไห้ ความรู้สึกหลายอย่างถ่าโถมเข้ามาทั้งความคิดถึงพี่ชายอันเป็นที่รัก“โอเค ฉันรู้ละ” ยาคุชิไม่อยากถามต่อ เพราะแค่นี้หญิงสาวก็อ่อนแอมากพอแล้ว ถึงจะห้ามโทคิยะยังไงเพื่อนของเขาก็คงไม่เลิกทำ “อย่ากลัวเลยฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”ยาคุชิมีความเป็นลูกผู้ชายมากพอ ความจริงแล้วเขากับโทคิยะก็มีนิสัยที่ไม่ต่างกันแต่กับผู้หญิงคนนี้กลับรู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก ขอบตาที่บวมเป่งบ่งบอกว่าเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก“ขอบคุณที่ไม่ทำอะไรฉันค่ะ” ร่างบางก้มศรีษะให้เพื่อเป็นการขอบคุณ ส่งผลให้อีกคนเห็นรอยช้ำอยู่บนแผ่นหลัง มันช้ำเป็นจ้ำคล้ายกับไปกระแทกอะไรซักอย่างมา“หลังของเธอ...” ยาคุชิใช่ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม อย่างใช้ความคิด “มันเป็นคนทำใช่ไหม”“...”