คุณมันเลว ep 13
ปัง! ปัง! ปัง! สิ้นสุดเสียงปืนหญิงสาวข่มเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ ในขณะที่มือบางสั่นเทา...เธอฆ่าคน! หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้างามขึ้น ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากปลายกระบอกปืนในมือของเธอ ดวงตาสั่นระริกมองไปยังชายผู้เคราะห์ร้าย เลือดสีแดงสดค่อยๆ ไหลออกจากหน้าอกข้างซ้าย ร่างหนากระตุกเกร็งสองครั้งก่อนจะค่อยๆ สงบลง ...เขาตายแล้ว! “ฮึก!” ร่างบางไม่สามรถข่มเสียงสะอื้นได้ มือคู่นี้ของเธอมีรอยมลทินแล้ว เขายืมมือของเธอฆ่าผู้ชายคนนั้น! “แม่นดี” โทคิยะผละตัวออกจากศพ เลือดสีแดงสดกระเด็นเต็มหน้าหล่อเหลาของเขา แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้เช็ดออกแต่อย่างใด ขายาวค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาคนตัวเล็กอย่างช้าๆ มุมปากหนากระตุกยิ้มเมื่อร่างบางก้มหน้าด้วยความสั่นเทา “...” ร่างบางยังคงช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หาย หยาดน้ำตาค่อยๆ รินไหลลงมาอย่างช้าๆ ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ฆ่าคน “เห็นรึยังจุดจบของคนที่หักหลังฉัน!” ยาหยีปรายตามองไปยังศพของผู้ชายคนนั้น ปากอวบอิ่มที่แสนสั่นเทาเม้มจนเป็นเส้นตรง “รายต่อไปก็คือพี่ชายของเธอ!” “...” ยาหยีค่อยๆ เงยหน้าสบตากับโทคิยะ ดวงตาแข็งกร้าวบ่งบอกให้รู้ว่าเขาทำจริง! ภาวะนาให้พี่ชายของเธอหนีจนสุดล่าฟ้าเขียว อย่าให้ปีศาจร้ายหาพี่ชายของเธอเจอ “และรายต่อไปที่เธอจะได้ลั่นไก...” ร่างสูงก้มลงมากนะซิบที่ข้างหู “ก็คือพี่ชายของเธอ” “มะ..ไม่” ดวงตากลมโตสั่นไหวระริก เธอไม่มีทางฆ่าพี่ชายของตัวเองแน่นอน! “ถ้าเจอมันฉันมีทางเลือกให้เธอสองทาง” มือหนาเชยคางมนขึ้นมา “หนึ่งยิงมันด้วยปืน...สองให้ฉันเผามันทั้งเป็น!” “โหดร้าย! จิตใจของคุณทำด้วยอะไร!” อยากรู้เหลือเกินว่าจิตใจของเขาทำด้วยอะไร ทำไมถึงโหดร้ายป่าเถื่อนได้ขนาดนี้ เขายังมีความเป็นคนอยู่ไหม แค่ให้เธอฆ่าคนก็รู้สึกผิดมากพอแล้ว นี่เขากำลังจะบีบบังคับให้เธอฆ่าพี่ชายของตัวเอง!! “ถ้ามันไม่หักหลังฉัน จุดจบของมันก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก เสียแรงที่ไว้ใจ!” ยาหยีลอบเห็นความผิดหวังในดวงตาคู่นั้น เหมือนอย่างที่ป้าน้อยบอก โทคิยะเป็นคนรักลูกน้องมากแต่ถ้าเมื่อใดที่มีคนทรยศความรักก็จะกลายเป็นความเกลียดชังทันที “ถ้าพี่ฉันทำจริงๆ ทำไมไม่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ” ทุกวันนี้ยาหยีก็ยังไม่เชื่อว่าพี่ชายของเธอจะฆ่าพ่อของเขา “ฉันชอบใช้ศาลเตี้ยตัดสิน แล้วถ้าเจอมันเมื่อไหร่รับรองว่ามันได้ทรมานกว่านี้แน่!!” แววตาโกรธร้าวนั้นทำให้เธอรู้ว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ได้พูดเล่น “...” ยาหยีเบิกตาโพล่ง ถ้าวันใดที่เขาเจอพี่ชายของเธอขึ้นมาจะทำอย่างไร ภาวะนาให้พี่ชายของเธอหนีจนสุดขอบฟ้า เพราะถ้าวันใดที่เจอเขาคงบีบบังคับให้เธอฆ่าพี่ใหญ่! ...แม้ตัวจะทุกข์ทรมานก็ตามแต่ขอให้พี่ใหญ่ปลอดภัย “คุณมีหัวใจไหมคะ?” ร่างบางถามในขณะที่เขากำลังจะก้าวเท้าเดินออกไปส่งผลให้ชายหนุ่มหยุดชะงัก “มี..แต่ไม่เอาออกมาใช้” “ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าใครกันที่สอนให้คุณเป็นแบบนี้ การกระทำอันแสนป่าเถื่อนของคุณบ่งบอกให้รู้ว่าคุณถูกเลี้ยงดูมายังไง” ร่างบางสุดจะทนกับความป่าเถื่อนของชายหนุ่ม ไม่ว่ายังไงเขาก็ฆ่าเธออยู่ดี ตอนนี้เธอไม่กลัวความตายอีกต่อแล้ว! “...” กรามหนาขบแน่นด้วยความโกรธ ในขณะที่มือใหญ่กำหมัดแน่น เขาไม่ชอบให้ใครมาพาดพิงถึงพ่อกับแม่ของเขา! “อย่ามาพาดพิงถึงพ่อกับแม่ฉัน ถ้าไม่รู้อะไร!” “ฉันแค่อยากรู้จริงๆ นิสัยแบบนี้ได้จากใครมา” “หุบปากของเธอเดี๋ยวนี้” โทคิยะเค้นน้ำเสียงรอดไรฟัน “เพราะคุณมันป่าเถื่อนแบบนี้ไง พ่อของคุณจึงถูกฆ่าตาย!” “กูบอกให้หุบปาก!!!” ร่างสูงตวัดมือกระชากผมคนตัวเล็กจนหนังหัวแทบจะหลุดติดกับฝามือ ก่อนที่มือหนาล้วงปืนขึ้นมาแล้วจ่อไปที่ขมับของร่างบาง “อยากตายใช่ไหม” “ฆ่าฉันเลยค่ะ!” ร่างบางตะโกนอย่างไม่กลัวตาย เพราะยังไงเขาก็บังคับให้เธอฆ่าพี่ชายของเธออยู่ดี ตายไปซะตอนนี้ก็ยังดีกว่าที่ต้องฆ่าพี่ชายของตัวเอง! “เหอะ!” ร่างสูงหัวเราะในลำคอ มันเยือกเย็นจนเสียงดังก้องไปทั่วห้อง “ฆ่าเธองั้นเหรอ” “...” “ฆ่าเหมือนวันนั้นดีกว่าไหม” “ว๊ายย!!” โทคิยะกระชากผมร่างบางอย่างแรง ส่งผลให้คนตัวเล็กล้มลุกคุกคลานจนหัวเข่าถลอกปอกเปิด “คุณจะพาฉันไปไหน!” ยาหยียกมือทุบมือหนาที่กระชากผมของเธออยู่ แต่เขากลับกำมันแน่นกว่าเดิม จนหญิงสาวเจ็บแสบหนังหัวไปหมด แต่พอมาถึงห้องห้องหนึ่ง หัวใจของหญิงสาวก็กระตุกวูบทันที! “มะ..ไม่!” “มารำลึกเหมือนวันนั้นหน่อย” พลัก! โทคิยะผลักร่างบางติดฝาผนังอย่างแรง จนหญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่มือหนาจะคว้าหมับเขาที่คอของเธอ “ได้โปรด...ฮึก..ถ้าจะฆ่าฉันก็ฆ่าเลย แต่อย่าทำแบบนี้” ร่างบางขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา เธอไม่อยากโดนเขากระทำชำเราอีกแล้ว “เสียใจด้วยที่ฉันชอบเห็นเธอทรมาร!” โทคิยะฉีกเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออกอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่หญิงสาวดินเป็นพัลวัล มือบางยกขึ้นทุบอกแกร่งแต่กลับไม่ได้ผล “มะ..ไม่! อย่าทำฉัน!!” ร่างบางส่ายหน้าไปมาเมื่อปากหยักตะโมมเข้ามาที่ยอดประทุมถันของเธออย่างแรง ปากปลิงกันดูดดึง จนยอดประทุมถันแทบหลุดติดไปกับปากของเขา จ๊วบบบบ!!! “ฮึก..ไม่!! ปล่อยนะฉันเจ็บ!!” ยาหยีส่ายหน้าทั้งน้ำตาเมื่อโดนตรึงไว้กับฝาผนัง ในขณะที่ปากหยักดูดหน้าอกของเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ————————————————คุณมันเลว ep 14“อย่าทำฉันได้โปรด..ฮึก!” ร่างบางส่ายหน้าไปมา เมื่อมือใหญ่บีบเค้นหน้าอกอวบของเธออย่างแรง จนแทบแตกเละคามือพลัก!“โอ้ยย!” ยาหยีร้องเสียงหลงอีกรอบเมื่อโดนคนตัวสูงผลักใส่ผนังจนหญิงสาวทรุดลงด้วยความเจ็บและจุกไปทั้งตัวชายหนุ่ยๆ ถอดเสื้อผ้าออกในขณะที่หญิงสาวถอยหลังกรู่ด้วยความกลัว ไม่นานความใหญ่โตของแก่นกายยักก็ประจักแก่สายตาของเธอจนต้องเบือนหน้าหนี“ตอนแรกฉันแค่จะเปิดซิงเธอให้เจ็บใจเล่นๆ” โทคิยะสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาว ที่นั่งจนมุม “แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจละ ฉันจะเอาเธอจนพรุนจนกว่าจะเจอพี่ชานสารเลวของเธอ ดูสิมันจะกลั้นใจตายไหมที่รู้ว่าน้องสาวมันโดนฉันเอา!”“ไม่นะ! โอ้ยยยยย!!” มือหนากนะชากข้อเท้าของเธออย่างแรง จนหญิงสาวหน้าทิ่มกับพื้นฝ่ามือใหญ่จับขาเรียวแยกออกจากกัน ก่อนจะเสียบแก่นกายเข้าไปจนสุดลำ ส่งผลให้ช่องคลอดของยาหยีฉีกขาดอย่างรุนแรงเพราะไม่มีน้ำหล่อลื่น“กรี๊ดดดดด!!!” หญิงสาวกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวด มันเจ็บไม่ต่างจากวันนั้น เจ็บเหมือนกำลังจะโดนฉีกร่าง น้ำตาไหลร่วงลงมาจากดวงตางามไม่ขาดสายช่องคลอดของเธอฉีกขาดไม่มีชิ้นด้วยเพราะขนาดของเขาค่อนข้างใหญ่เกินมาตรฐาน เลือดสีแดงสดไหลอ
คุณมันเลว ep 15“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าลามปามมาถึงพ่อกู!!” มือหนากระตุกหนังศรีษะของหญิงสาวขึ้น “ถ้ามึงพูดถึงพ่อกูอีกเมื่อไหร่ กูจะเผามึงทั้งเป็นก่อนไอ้ใหญ่!!!”ซ่าาาาาา!มือหนาเอื้อมไปเปิดก็อกน้ำที่อ่างล้างหน้าในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งดึงทึ่งผมของหญิงสาวไว้“ปะ..ปล่อย!!” มือบางพยายามแกะฝามือหนาที่จิกผมของเธอออก แต่เขากลับกำแน่นกว่าเดิม ส่งผลให้หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาเล็ด“กูจะให้มึงได้ลิ้มรสความทรมาน!!”“ว้ายยยย!!!” ยาหยีร้องเสียงหลงเมื่อเขาจับศรีษะของจุ่มลงในอ่างล้างหน้าอย่างแรงที่มีน้ำเอ่อล้นออกมา “อื้ออออ! อ็อกกก!”หญิงสาวที่ไม่ทันตั้งตัวกินน้ำไปหลายอึก มือบางสะเปะสะปะจิกเล็บลงบนแขนของเขาจนเลือดออก เมื่อเธอหายใจไม่ออก“เป็นไง ใกล้ตายยัง!” ร่างสูงเค้นถามในขณะมือใหญ่ยังจับกดหัวของหญิงสาวลงไปในน้ำ ยาหยีดิ้นไปมาด้วยความทรมาร เธอพยายามดิ้นเพื่อเอาตัวรอดแต่ไม่สามารถสู้แรงของคนตัวสูงได้“ฮื้อออออ!!!” เขาจับหัวของหญิงสาวขึ้นมาจากน้ำ ยาหยีรีบหายใจฮือเข้าปวดทันที คนตัวเล็กสำลักน้ำจนน้ำหูน้ำตาไหลพราก“จะให้ฉันจับกดน้ำหรือให้ฉันเผาเธอทั้งเป็น!”“ยะ..ยิงฉันเลย” ยาหยีท้าให้คนตัวสูงฆ่า เพราะอย่างน้อย
คุณมันเลว ep 16 ก็อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้ร่างสูงละสายตาจากหน้าจอไอแพด เขากำลังซุ่มแกะรอยของใหญ่จากแผนภาพดาวเทียมและคาดว่าอีกไม่นานน่าจะได้ตัวมันมา! “ใคร!” เสียงเข้มดังขึ้น เขาไม่พอใจที่มีคนมากวนเวลาทำงาน “ป้าน้อยเอง” คนหลังประตูเอ่ยด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัว เพราะกลัวไปขวางเวลาทำงานของโทคิยะ ป้าน้อยเลี้ยงโทคิยะมาตั้งแต่เด็กจึงรู้ว่านิสัยของชายหนุ่มเป็นอย่างไร “เข้ามาครับ” ป้าน้อยเดินเข้ามาในห้องอย่างกล้าๆ กลัวๆ ถ้าไม่มีเรื่องด่วนไม่แม้แต่จะย่างเท้าเข้ามา เพราะโทคิยะเป็นคนลึกลับ ไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้องส่วนตัว “มีอะไรครับ” “คะ..คือหนูยาหยีไข้ขึ้นน่ะค่ะ” “เกี่ยวอะไรผม” ร่างสูงหมุนเก้าอี้กลับ ก่อนจะยกไอแพดขึ้นมาเช็คข้อมูลต่อโดยไม่ได้สนใจคนเป็นป้าแม่บ้าน ทำเขาต้องแยแสผู้หญิงคนนั้นด้วย จะเป็นจะตายอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเขา เพราะสุดท้ายแล้วเธอก็ต้องตายอยู่ดี “ป้าอยากให้คุณโทรเรียกหมอมาดูอาการหน่อยค่ะ ตอนนี้หนูยาหยีไข้ขึ้นและเพ้อหนักมาก” ป้าน้อยพยายามอ้อนวอน เพราะถ้าปล่อยไว้หญิงสาวอาจจะช็อกก็เป็นได้ เช็ดตัวให้แล้วแต่ไข้ยังไม่ลด “ตายไปซะได้ก็ดี” ร่างสูงยักไหล่ ก่อนจะนิ้วใหญ่จ
คุณมันเลว ep 17“ถ่อมาหากูถึงที่เลยนะ” โทคิยะเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนสนิทอย่าง ‘ยาคุชิ’ เดินเข้ามาในห้อง เขากับยาคุชิเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็ก ตระกลู ‘โยชิทากะ’ ซึ่งเป็นตระกลูของโทคิยะมีสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับตระกูล ‘คาซามะ’ ซึ่งเป็นตระกูลของยาคุชิ ทั้งสองเป็นตระกลูมาเฟียที่เกื้อหนุนกันชนิดที่เรียกได้ว่าเหมือนพี่เหมือนน้องมาเฟียหนุ่มอีกคนอย่างยาคุชิ หย่อนสะโพกลงบนโซฟาหรูระยิบ ห้องของโทคิยะเปรียบเสมือนห้องของเขาจะเข้าออกตอนไหนก็ได้ ในขณะที่โทคิยะเดินไปหยิบขวดไวน์ราคาแพงหูฉี่ในตู้เก็บแอลกอฮอล์โดนเฉพาะ“ไวน์จากอิตาลี” ยาคุชิหยิบขวดไวน์ราคาแพงขึ้นมาดู“คุณไมดะเอามาฝาก” โทคิยะส่งแก้วไวน์ให้มาเฟียอีกคนริน“ได้ข่าวว่ามึงไปจับน้องไอ้ใหญ่มา”“ข่าวเร็วดีนะ” โทคิยะกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่เคยพ้นสายตาของเพื่อนสนิท“มึงจะทำอะไรกูก็รู้หมดนั่นแหละ” ยาคุชิยกเท้าขึ้นมาวางบนโต๊ะด้วยท่าทางผ่อนคลาย ราวกับว่าที่นี่คือบ้านของเขาอีกหลัง“เรื่องของกูอยู่บนหัวมึงรึไง” โทคิยะพูดด้วยความไม่พอใจเล็ก ส่งผลให้อีกคนหัวเราะราวกลับว่ามันเป็นเรื่องตลก“มึงอย่าลืมสิว่าตระกูลของเราสองคนต้องพึ่งพากันนะ”“ถ้าย
คุณมันเลว ep 18“อย่านะคะคุณโทคิยะ!” ป้าน้อยดึงแขนชายหนุ่มไว้ แต่กลับโดนสบัดออกอย่างแรงร่างสูงตรงเข้าไปกระชากสายน้ำเกลือออกจากแขนเรียวเล็ก ส่งผลให้เลือดของเธอไหลออกจากรอยเข็มน้ำเกลือ กรามหนาขบแน่นเมื่อคนในคฤหาสน์ขัดขืนคำสั่ง!“ใครเป็นคนพาหมอเข้ามา” มาเฟียหนุ่มเค้นน้ำเสียงรอดไรฟัน จนคนฟังถึงกับตัวเย็นเยือก ในขณะที่ป้าน้อยเหงื่อแตกพราก “บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าขัดคำสัง!”โทคิยะโมโหจนแทบจะระเบิดห้องนี้ให้เละเป็นจุน คฤหาสน์ของเขาใช่ว่าใครจะเข้าออกก็ได้ เพราะถ้าเกิดมีพวกศัตรูแอบแฝงเข้ามาเขาคงไม่รู้ตัว ทุกอย่างรอบตัวของเขาอันตรายหมดจนไม่สามารถไว้ใจใครได้!“...” ยาหยีฝืนกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นโทคิยะโกรธจนตัวสั่น กลัวเหลือเกิน...กลัวว่าเขาจะทำร้ายในขณะที่เธอกำลังป่วย“ปะ..ป้าเองค่ะ เมื่อคืนคุณยาหยีป่วยหนักป้าเลยโทรเรียกหมอมา ไม่ต้องห่วงนะคะหมอที่ป้าพามาเป็นคนรู้จักของป้าเอง” ป้าน้อยรู้ดีว่าชายหนุ่มกลัวว่าจะมีพวกศัตรูแอบแฝงเข้ามาโทคิยะปรายตามองร่างบางที่นอนสั่นอยู่บนเตียง หน้าของเธอแดงเพราะพิษไข้ ปากหยักกระตุกยิ้ม ก่อนจะกระชากแขนคนตัวเล็กขึ้นมาในขณะที่เธอยังนอนป่วยอยู่“โอ้ยยย!!!” ยาหยีเจ็บจนน้ำ
คุณมันเลว ep 19“มันทำอะไรเธอ” ยาคุชิถามขณะที่พาร่างบางมายังอีกห้องห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องสำหรับที่พักของแขก เขาประคองร่างบางไปที่เตียงอย่างเบามือหญิงสาวดูบอบบางและน่าทะนุถนอม ไม่เข้าใจว่าทำไมโทคิยะถึงต้องใจร้ายกับเธอขนาดนี้ แม้จะเป็นน้องสาวของใหญ่ก็เถอะ แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง“เขา..ฮึก” ยาหยีพูดไม่ออก มือเรียวยกขึ้นปิดหน้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอกำลังอ่อนแอ กำลังร้องไห้ ความรู้สึกหลายอย่างถ่าโถมเข้ามาทั้งความคิดถึงพี่ชายอันเป็นที่รัก“โอเค ฉันรู้ละ” ยาคุชิไม่อยากถามต่อ เพราะแค่นี้หญิงสาวก็อ่อนแอมากพอแล้ว ถึงจะห้ามโทคิยะยังไงเพื่อนของเขาก็คงไม่เลิกทำ “อย่ากลัวเลยฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”ยาคุชิมีความเป็นลูกผู้ชายมากพอ ความจริงแล้วเขากับโทคิยะก็มีนิสัยที่ไม่ต่างกันแต่กับผู้หญิงคนนี้กลับรู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก ขอบตาที่บวมเป่งบ่งบอกว่าเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก“ขอบคุณที่ไม่ทำอะไรฉันค่ะ” ร่างบางก้มศรีษะให้เพื่อเป็นการขอบคุณ ส่งผลให้อีกคนเห็นรอยช้ำอยู่บนแผ่นหลัง มันช้ำเป็นจ้ำคล้ายกับไปกระแทกอะไรซักอย่างมา“หลังของเธอ...” ยาคุชิใช่ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม อย่างใช้ความคิด “มันเป็นคนทำใช่ไหม”“...”
คุณมันเลว ep 20“ฮึก!” ร่างบางแทบกลั้นลมหายใจเมื่อกายหนาโน้มลงมาทับร่างของเธอ ไอร้อนจากตัวของยาหยีไม่ส่งผลอะไรต่อชายหนุ่มเลยเพราะถ้าเขาอยากจะเอา ก็ต้องได้เอา!“มองหน้าฉัน!” มือหนาคว้ามับเข้าที่คางมนก่อนจะบังคับให้เธอมองที่หน้าของเขาดวงตากลมโตประสานกับดวงตาคม หัวใจดวงน้อยของเธอกระตุกเมื่อแววที่เขาเขามองมา มันคือแววตาแห่งความเย็นชาและความเกลียดชัง ไม่มีความปราณีอยู่ในนั้น ขอเพียงแค่ความเมตตาจากเขา...ไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้วปึด!แก่นกายยาวใหญ่ถูกดันเข้ามาในร่องสวาทที่ปราศจากน้ำหล่อลื่น ไม่มีการเล้าโลมใดๆ ส่งผลให้ร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ช่วงเวลาแห่งนรกกำลังคลืบคลานเข้ามาอีกแล้ว!“โอ้ยย! เจ็บ!” มือบางขยุ้มผ้าปูเตียงจนมันยับยู่ยี่เมื่อแก่นกายใหญ่ดันเข้ามาจนสุดผนังมดลูก เธอได้ยินเสียงช่องคลอดตัวเองฉีดขาดอีกแล้ว เนื่องจากขนาดแก่นกายของเขาใหญ่เกินมาตรฐานตับ! ตับ! ตับ!โทคิยะเริ่มบรรเลงบทรักอันเร่าร้อน ในขณะที่หญิงสาวยังปรับตัวไม่ได้ ส่งผลให้ร่างบางบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดสุดชีวิต เลือดสีแดงสดกระเด็นออกจากร่องสวาท จนมันเลอะหน้าขาของชายหนุ่ม“ฮึก! ขอร้อง..ฉะ...ฉันเจ็บ~” ยาหยียกมือไห
คุณมันเลว ep 21“เธอกลับไปแล้วครับ” โทคิยะใช้ภาคินไปดูราดราวของหญิงสาวที่นอนอยู่ในห้องรับรองแขก ปรากฏว่าเธอกลับไปแล้ว มือหนาคีบบุหรี่ออกจากปากก่อนจะพ่นควันออกทางรูจมูก ปากหยักกระตุกยิ้มในความเด็ดเดี่ยวของหญิงสาว โดนเอาจนพรุนแต่ยังมีแรงลากสังขารกลับห้อง“...” โคทิยะไม่ตอบ เท้ายาวเดินผ่านหน้าภาคินไป ก่อนจะหย่อนตัวลงบนโซฟา “กูรู้ว่ามึงสงสารผู้หญิงคนนั้น”“...”“แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่มึงหักหลังกูเหมือนไอ้ใหญ่ สภาพของมึงก็คงไม่ต่างจากมัน!”“ผมไม่พาเธอหนีหรอกครับ แต่ผมแค่อยากให้นายเห็นใจเธอบ้าง แค่นี้เธอก็เจ็บมากพอแล้วนะครับ” ภาคินพยายามพูดหว่านล้อมเจ้านาย แต่เขากลับใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางยียวน ก่อนที่ขายาวจะยกขึ้นไขว่ห้าง“ผู้หญิงที่กูเห็นใจมีแค่แม่กับ...” ร่างสูงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหวนกลับไปนึกถึงหญิงสาวคนหนึ่งในอดีต “กิ่งวารีเท่านั้น!”“แต่ผู้หญิงคนนั้นแต่งงานไปแล้วนะครับ เธอมีครอบครัวไปแล้ว” ภาคินอยากให้โทคิยะลืมผู้หญิงคนนั้นแล้วลองเปิดใจให้คนอื่นดูบ้าง เพราะตั้งแต่อกหักก็ไม่เคยเห็นเขารักใครอีกเลย อย่างมากก็แค่นอนด้วยแล้วเฉดหัวทิ้ง“...” โทคิยะเงียบ ทั้งห้องได้ยินแค่เสียงดังอึ้งข
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 3 (ปิดกอง)@ภูเก็ตเมืองไทยสองสามีภรรยาย้ำเท้าอยู่บนชายหาดโดยมีเด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ เนื่องด้วยความอยากพาภรรยามาเที่ยวพักผ่อนเพราะตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็ไม่ค่อยได้พาภรรยาไปเปิดหูเปิดตาเลย กลัวว่าเธอจะเบื่อจึงเลือกบินกลับมาเที่ยวที่ประเทศไทย ซึ่งทะเลเมืองไทยนั้นสวยไม่แพ้ชาติใดในโลกเลย“ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่มหาลัย ฉันมาเที่ยวที่ภูเก็ตบ่อยมาก” ชายหนุ่มพูดขณะที่ย้ำเท้ารอบๆชายหาด“ไม่ยักจะรู้ว่าคุณชอบมาเที่ยวทะเล”“ฉันไม่ได้ชอบหรอกแต่กลุ่มเพื่อนที่ฉันเคยสนิทบ้านมันอยู่ภูเก็ต”“คุณก็เลยเลือกที่จะพาฉันมาภูเก็ตสินะ” ยาหยียิ้มพร้อมกับก้มมองเท้าที่เดินย้ำทราย เมื่อไหร่ที่ลูกโตสัญญาว่าจะพาลูกมาเที่ยวภูเก็ตอีก“เพราะฉันคิดว่าทะเลที่เมืองไทยสวยไม่แพ้ที่ใดในโลก หากพาเธอไปเที่ยวโอซาก้าก็กลัวว่ามันจะหนาวเกินไป” โทคิยะรู้ดีว่าภรรยาของเขานั้นเป็นคนขี้หนาว แต่ก็ดีเพราะเขาจะได้หาเรื่องกอด “มากับเพื่อนว่าสนุกแล้วแต่มากับครอบครัวสนุกกว่า”โทคิยะมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของคนเป็นแท่ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มเอง จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มของเด็กชายยูกิด้วยความรักสุดหัวใจ พึ่งเข้าใจ
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 2“กลับมาแล้วครับ” โทคิยะที่พึ่งกลับมาถึงบ้านร้องเรียกภรรยาซึ่งเป็นที่รัก อันที่จริงมีนัดกินเลี้ยงกับทางบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจด้วย แต่ชายหนุ่มขอปลีกตัวกลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กลับบ้านไปกินข้าวพร้อมเมีย’“เหนื่อยไหมคะ” ยาหยีที่พึ่งให้นมลูกเสร็จวิ่งมารับเสื้อสูทจากสามีพร้อมถอดเนคไทให้“เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าเมียกับลูกแล้วหายเหนื่อยทันที จุ๊บ~” โทคิยะหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ ก่อนที่มือหนาสะเปะสะปะลูบไล้เรือนร่างของเธอ ยาหยีผลักอกของเขาออกเพราะต้องรีบไปกินข้าว“คุณควรไปกินเลี้ยงบ้างนะคะ”“ทำไมหรอ ไม่อยากกินข้าวกับผัวหรอ”“เปล่าค่ะ แค่ทางบริษัทที่คุณลงทุนด้วยโทรมาถามฉัน ว่าไม่อนุญาตให้สามีไปกินข้าวข้างนอกหรอ ฉันก็เลยตอบไปว่าอนุญาตแต่เขาไม่ไปเอง”“ก็ฉันไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์” ช่วงนี้โทคิยะลดละเลิกกับอบายมุขทั้งหลายทั้งปวง เพราะก่อนที่เขาจะสิ้นลายเหล้าเบียร์ดื่มเหมือนกินน้ำ ไหนจะติดบุหรี่อีก โทคิยะกลัวชีวิตนี้ไม่ได้อยู่ดูแลลูกนานๆเลยเลิกสิ่งที่ไม่ดีไป“ก็ไม่ต้องกินก็ได้นิคะ”“พูดง่ายจังเลยนะที่รัก ไปงานเลี้ยงแบบนั้นเขาคงไม่ให้ฉันกินน้ำเปล่า” โทคิยะถอดเสื้อเชิ้ตท์ออกจนเห็นแผ่นหน
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 1“อื้อออ~” ร่างสูงบิดตัวบนที่นอนในขณะที่ยังหลับตา ก่อนจะควานมือหาภรรยาที่พึ่งแต่งงานกันไปหมาดๆ ปรากฏว่าพบแค่ความว่างเปล่า โทคิยะดีดตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ วันนี้เขาตื่นสายเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะหน่อย ซึ่งคาดว่ายาหยีน่าจะไปเตรียมกับข้าวไว้รอเขาเมื่อเดินลงมาก็พบพี่เลี้ยงที่กำลังนั่งเล่นกับลูกของเขาอยู่ ตอนนี้น้องยูกิอายุครบ 1 ขวบแล้ว ยาหยีบอกว่าอยากให้ลูกเข้าพิธีแต่งงานด้วย จึงรอให้น้องยูกิอายุครบหนึ่งปีก่อนค่อยแต่งงาน“ลูกพ่อ~” โทคิยะคว้าตัวลูกชายอย่างเบามือจากพี่เลี้ยงก่อนจะอุ้มแนบอกแล้วฝังจมูกลงไปที่แก้มใสของเด็กชายยูกิ ลูกของเขาน่ารักน่าชังและเลี้ยงง่ายจึงทำให้ยาหยีไม่เหนื่อยกับการเลี้ยงลูก ลูกเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของพ่อและแม่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายมาเป็นคนรักเด็กได้อะไรขนาดนี้ ผู้ชายโหดๆห่ามๆแบบเขาพอมีลูกขึ้นมา หวงจนไม่อยากให้ลูกคลาดสายตา จึงจ้างพี่เลี้ยงมาดูลูกช่วยชายหนุ่มอุ้มลูกด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในครัวซึ่งมีแม่ของลูกอยู่ในนั้น ยาหยีเป็นทั้งภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก ชนิดที่เขาเลือกไม่ผิด บางทีก็แอบคิดจากที่เ
คุณมันเลว ep 85ร่างบางนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงเธออยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล“ถ้าไม่เซ็นต์เธอก็ไม่ได้เจอลูก” โทคิยะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ยาหยีที่กำลังนั่งมองหน้าของเขาอยู่ราวกับจะฆ่าให้ตาย“...” ยาหยีปรายตามองกระดาษแผ่นนั้น มันเป็นใบจดทะเบียนสมรส“จะไม่เซ็นต์ก็ได้นะแต่ฉันจะพาลูกกลับญี่ปุ่น คงรู้นะว่าถ้าฟ้องใครจะชนะ” ชายหนุ่มยิ้มเพราะรู้ว่ายังไงซะเขาก็ถือไพ่เหนือกว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแต่ต้องการแม่ของลูกด้วย จึงบีบบังคับให้หญิงสาวจดทะเบียนสมรส ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ต่อให้ต้องบังคับก็ยอมขอแค่ได้เมียกลับคืนมา“...” ยาหยีมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ เหมือนเขากำลังมัดมือชกให้เธอเป็นของเขา ไม่มีโอกาสได้เลือกเลยเพราะถ้าเกิดโทคิยะเอาลูกไปแล้วจะไปตามลูกได้ที่ไหน “คุณกำลังบังคับฉัน! ”“ฉันไม่ได้บังคับแต่เธอจะไม่เซ็นต์ก็ได้ แค่เธอจะไม่ได้ลูกก็แค่นั้นเอง”“คุณนี่มัน! ” ยาหยีตวัดสายตามองโทคิยะด้วยความไม่พอใจทนอุ้มท้องตั้งเก้าเดือนเพื่อให้เขาเอาลูกไปงั้นหรอ ไม่ทีทาง!“โอเค ไม่เซ็นต์” ชายหนุ่มชักแผ่นกระดาษกลับ แต่ยาหยีไวกว่าเท่าตัวมือบางดึงแผ่นกระดาษออกจากมือของเขา แล้วจร
คุณมันเลว ep 84@สามวันผ่านไปยาหยียืนมองข้าวของของโทคิยะที่อยู่ในบ้านของเธอ เขาหายไปสามวันโดยที่ไม่ได้เอาข้าวของกลับไปด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่เขาไม่ได้อยู่กวน แต่ทำไมลึกๆแล้วรู้สึกใจหวิวแปลกๆกับการหายไปของเขาเขาหายไปโดยที่ไม่บอกอะไรซักคำ หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาที่เขาเคยใช้นอนเมื่อสามวันก่อนมือบางลูบหมอนที่เขาใช้หนุนเบาๆพรางถอนหายใจหรือวันนั้นเธอพูดแรงเกินไป แค่โกรธที่เขาทำอะไรตามอำเภอใจชอบใช้กำลังในการตัดสิน กลัวว่าจะมีปัญหากับพล เพราะพลเองถือว่ามีอิทธิพลพอสมควร เขาไม่ใช่มาเฟียไม่ได้มีอำนาจอะไรอีกแล้วและที่นี่ก็ไม่ใช่ญี่ปุ่นบ้านเกิดของเขาด้วยน่าแปลกที่การหายไปครั้งนี้ส่งผลต่อหัวใจของเธอ พอได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในตัวของเขามันทำให้รู้ว่าโทคิยะเองเปลี่ยนไปมาก ชายหนุ่มซักผ้า ล้างถ้วย กวาดบ้าน ขัดห้องน้ำให้จนใหม่เอี่ยมอ่อง ซึ่งยาหยีเองชอบเดินมาแอบดู เขาทำด้วยความเต็มใจ“เหอะ! โดนด่าแค่นี้ทำเป็นใจน้อย” ยาหยีกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อไปร้านดอกไม้ แต่จู่ๆเธอเกิดอาการม้วนท้องขึ้นมาเสียดื้ๆ “โอ้ย! ”อาการปวดเกร็งที่ท้องทำให้เธอยืนแทบไม่อยู่ มันปวดจนไม่สามารถขยับตัวได้
คุณมันเลว ep 83ตื่นเช้ามายาหยีต้องตกใจสุดขีดเมื่อตะกร้าเสื้อผ้าที่เธอกำลังจะนำไปส่งซักหายไปอย่างไร้ร่องราย ดวงตากลมโตปรายตามองไปยังโซฟาที่ชายหนุ่มนอนเมื่อคืนพบว่าเขาเองก็หายไปด้วย ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ตัวของเขาหายไปแต่กระเป๋าซื้อผ้ายังอยู่ ซักพักได้ยินเสียงคนเทน้ำดังมาจากห้องน้ำคงไม่ใช่ใครที่ไหน ยาหยีกรอกตาไปมาก่อนจะจ้ำไปที่ห้องน้ำทันทีแล้วยาหยีก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเจอชายหนุมที่อยู่ในชุดกางเกงผ้าสีขาวกำลังนั่งซักผ้าให้เธออย่างอารมณ์ดี ในกะละมังมีกางเกงในและบราเซียของเธอลอยอยู่ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นั่นคุณทำอะไร! ”“...” ร่างสูงชะงักครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆหันหน้ามายิ้มให้ว่าที่ภรรยาอย่างอารมณ์ดี “ซักผ้าให้เมียไง ผ้ามันล้นตะกร้าแล้วเดี๋ยวเมียไม่มีใส่”“ฉันเอาไปส่งซักของฉันเองได้” ยาหยีเท้าเอวมองตาเขียวปั๊ด สุดจะทนกับความหน้าด้านของโทคิยะ ร่างบางทำหน้าไม่ถูกเมื่อเขาจับกางเกงในของเธอขึ้นมา “วางลงเดี๋ยวนี้นะ! ”“จะอายทำไมมากกว่ากางเกงในฉันก็เคยจับมาแล้ว” นอกจากจะไม่วางเขายังใช้มือขยี้กางเกงในของยาหยีอย่างเบามือ ในขณะที่ร่างบางอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน“คุณ
คุณมันเลว ep 82“เดี๋ยวก่อน” โทคิยะเรียกหญิงสาวที่กำลังจะเดินหนีเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มรู้สึกประหม่่าเล็กน้อยเมื่อเมียทำกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศ“อะไร” น้ำเสียงของเธอยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“คือว่า...” ชายหนุ่มค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปหาร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้อง “จะไม่กินข้าวที่ฉันเตรียมไว้ให้เลยหรอ”“...” ยาหยีนิ่งซักพัก “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากกินของคุณ”“โกรธฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ” โทคิยะใจอ่อนยวบ เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ยาหยีปฏิบัติเหมือนกับว่าเขามันไร้ค่า หัวใจก็ยิ่งฝ่อลงไปทุกที“ไม่ได้โกรธค่ะ แต่เกลียด”“ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เธอจะทำฉันคืนก็ได้นะ ฉันยอม”“ฉันไม่ใช่พวกชอบใช้กำลังแบบคุณค่ะ เจ็บกายมันไม่เท่าไหร่หรอก...” ยาหยีหลับตาลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆนาๆที่มันทำร้ายจิตใจของเธอ “แต่เจ็บที่ใจ ยังไงมันก็ไม่มีวันหาย”โทคิยะนิ่งงันเมื่อรู้ว่ายังไงซะยาหยีก็ไม่มีทางให้อภัย การกระทำของเขาคงทำร้ายจิตใจของเธอน่าดู มันเจ็บจนจุกไปทั้งหน้าอกข้าซ้าย ไม่คิดว่าการรักใครซักคนแล้วเขาไม่เห็นค่ามันจะทรมานถึงเพียงนี้“...” ยาหยีปรายตามองชายหนุ่มที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เท้าเล็กจะก้าวเข้าไป
คุณมันเลว ep 81@หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปโทคิยะมีเรื่องด่วนต้องรีบไปบินไปสะสางที่ญี่ปุ่น เพราะทุกอย่างต้องเสร็จก่อนลูกคลอดนั่นทำให้ชายหนุ่มต้องรีบกลับไปเคลียร์ในขณะที่ยาหยีเองรู้สึกโล่งอกที่โทคิยะไม่มาตามรังควานแล้ว ชายหนุ่มอาจล้มเลิกความตั้งใจไปแล้วก็ได้ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเธอเองก็ไม่อยากจะมีเขาอยู่ในชีวิตอยู่แล้วหลังจากปิดร้านยาหยีก็เดินเท้ากลับบ้านทุกวันเหมือนปกติ แต่วันนี้ลูกค่อนข้างดิ้นหนักมากทำให้เธอต้องหยุดเดินเป็นพักๆ“อยากออกมาแล้วหรอคะ” ยาหยีก้มลงถามลูกน้อยที่อยู่ในท้องก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าท้องนูนเบาๆ ยิ่งมือสัมผัสกับหน้าท้องลูกของเธอยิ่งดิ้นใหญ่ ราวกับรู้ว่าตอนนี้คนเป็นแม่กำลังสัมผัสกายของเขาอยู่แต่เมื่อเดินถึงหน้าบ้านคิ้วโก่งก็ขมวดเข้มทันทีเมื่อเห็นประตูหน้าบ้านเปิดอยู่ใครกันที่เข้ามาในบ้านของเธอ!!!หญิงท้องแก่ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะพบชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้น่าตาเฉย เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้” ยาหยีเท้าเอวด้วยความไม่พอใจ เมื่อเขาเข้าบ้านของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาตทั้งๆที่เธอเองก็ล็อคประตูอย่างแน่นหนา“...” ชายหนุ่มวาง
คุณมันเลว ep 80“มานั่งทำอะไรตรงนี้” คนเป็นแม่ถาม เมื่อเดินวนหาลูกชายรอบบ้านแต่ไม่เจอ จนกระทั่งเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในสวนดอกไม้“ยาหยีล่ะครับ”“แม่ให้นั่งกินข้าวอยู่ในบ้าน” คุณหญิงนั่งลงข้างๆลูกชายก่อนจะสังเกตุเห็นสีหน้าเศร้าๆของเขา สงสัยลูกชายของเธอคงไปได้ยินในสิ่งที่คุยกับยาหยีเข้า “ได้ยินที่แม่คุยกับหนูยาหยีหรอ”“ครับ” หน้าคมก้มมองพื้นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังเข่าอ่อนอยู่ ไม่คาดคิดว่าคำพูดที่ออกจากปากของยาหยีจะทำร้ายจิตใจของเขาได้มากขนาดนี้ เธอไม่ให้โอกาสเขาเลยแม้แต่น้อย มันจุกที่หน้าอกข้างซ้ายจนต้องออกมานั่งเงียบๆในสวนดอกไม้ทบทวนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาผิดเองที่ทำกับยาหยีมากจนเกินไป จะไม่โทษใครเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกิดจากการกระทำของเขา“แม่ก็ไม่รู้จะช่วยพูดยังไง” คุณหญิงลูบหลังลูกชายด้วยความเห็นใจ ไม่เคยเห็นโทคิยะในมุมนี้เลยลูกชายของเธอไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นจนกระทั่งวันนี้“ไม่ต้องพูดแล้วครับแม่ ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว” ชายหนุ่มเม้มปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนความอ่อนแอไม่ให้คนเป็นแม่เห็น“เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างนะ ให้เวลาหนูยาหยีหน่อ