คุณมันเลว ep 18“อย่านะคะคุณโทคิยะ!” ป้าน้อยดึงแขนชายหนุ่มไว้ แต่กลับโดนสบัดออกอย่างแรงร่างสูงตรงเข้าไปกระชากสายน้ำเกลือออกจากแขนเรียวเล็ก ส่งผลให้เลือดของเธอไหลออกจากรอยเข็มน้ำเกลือ กรามหนาขบแน่นเมื่อคนในคฤหาสน์ขัดขืนคำสั่ง!“ใครเป็นคนพาหมอเข้ามา” มาเฟียหนุ่มเค้นน้ำเสียงรอดไรฟัน จนคนฟังถึงกับตัวเย็นเยือก ในขณะที่ป้าน้อยเหงื่อแตกพราก “บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าขัดคำสัง!”โทคิยะโมโหจนแทบจะระเบิดห้องนี้ให้เละเป็นจุน คฤหาสน์ของเขาใช่ว่าใครจะเข้าออกก็ได้ เพราะถ้าเกิดมีพวกศัตรูแอบแฝงเข้ามาเขาคงไม่รู้ตัว ทุกอย่างรอบตัวของเขาอันตรายหมดจนไม่สามารถไว้ใจใครได้!“...” ยาหยีฝืนกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นโทคิยะโกรธจนตัวสั่น กลัวเหลือเกิน...กลัวว่าเขาจะทำร้ายในขณะที่เธอกำลังป่วย“ปะ..ป้าเองค่ะ เมื่อคืนคุณยาหยีป่วยหนักป้าเลยโทรเรียกหมอมา ไม่ต้องห่วงนะคะหมอที่ป้าพามาเป็นคนรู้จักของป้าเอง” ป้าน้อยรู้ดีว่าชายหนุ่มกลัวว่าจะมีพวกศัตรูแอบแฝงเข้ามาโทคิยะปรายตามองร่างบางที่นอนสั่นอยู่บนเตียง หน้าของเธอแดงเพราะพิษไข้ ปากหยักกระตุกยิ้ม ก่อนจะกระชากแขนคนตัวเล็กขึ้นมาในขณะที่เธอยังนอนป่วยอยู่“โอ้ยยย!!!” ยาหยีเจ็บจนน้ำ
คุณมันเลว ep 19“มันทำอะไรเธอ” ยาคุชิถามขณะที่พาร่างบางมายังอีกห้องห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องสำหรับที่พักของแขก เขาประคองร่างบางไปที่เตียงอย่างเบามือหญิงสาวดูบอบบางและน่าทะนุถนอม ไม่เข้าใจว่าทำไมโทคิยะถึงต้องใจร้ายกับเธอขนาดนี้ แม้จะเป็นน้องสาวของใหญ่ก็เถอะ แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง“เขา..ฮึก” ยาหยีพูดไม่ออก มือเรียวยกขึ้นปิดหน้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอกำลังอ่อนแอ กำลังร้องไห้ ความรู้สึกหลายอย่างถ่าโถมเข้ามาทั้งความคิดถึงพี่ชายอันเป็นที่รัก“โอเค ฉันรู้ละ” ยาคุชิไม่อยากถามต่อ เพราะแค่นี้หญิงสาวก็อ่อนแอมากพอแล้ว ถึงจะห้ามโทคิยะยังไงเพื่อนของเขาก็คงไม่เลิกทำ “อย่ากลัวเลยฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”ยาคุชิมีความเป็นลูกผู้ชายมากพอ ความจริงแล้วเขากับโทคิยะก็มีนิสัยที่ไม่ต่างกันแต่กับผู้หญิงคนนี้กลับรู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก ขอบตาที่บวมเป่งบ่งบอกว่าเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก“ขอบคุณที่ไม่ทำอะไรฉันค่ะ” ร่างบางก้มศรีษะให้เพื่อเป็นการขอบคุณ ส่งผลให้อีกคนเห็นรอยช้ำอยู่บนแผ่นหลัง มันช้ำเป็นจ้ำคล้ายกับไปกระแทกอะไรซักอย่างมา“หลังของเธอ...” ยาคุชิใช่ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม อย่างใช้ความคิด “มันเป็นคนทำใช่ไหม”“...”
คุณมันเลว ep 20“ฮึก!” ร่างบางแทบกลั้นลมหายใจเมื่อกายหนาโน้มลงมาทับร่างของเธอ ไอร้อนจากตัวของยาหยีไม่ส่งผลอะไรต่อชายหนุ่มเลยเพราะถ้าเขาอยากจะเอา ก็ต้องได้เอา!“มองหน้าฉัน!” มือหนาคว้ามับเข้าที่คางมนก่อนจะบังคับให้เธอมองที่หน้าของเขาดวงตากลมโตประสานกับดวงตาคม หัวใจดวงน้อยของเธอกระตุกเมื่อแววที่เขาเขามองมา มันคือแววตาแห่งความเย็นชาและความเกลียดชัง ไม่มีความปราณีอยู่ในนั้น ขอเพียงแค่ความเมตตาจากเขา...ไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้วปึด!แก่นกายยาวใหญ่ถูกดันเข้ามาในร่องสวาทที่ปราศจากน้ำหล่อลื่น ไม่มีการเล้าโลมใดๆ ส่งผลให้ร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ช่วงเวลาแห่งนรกกำลังคลืบคลานเข้ามาอีกแล้ว!“โอ้ยย! เจ็บ!” มือบางขยุ้มผ้าปูเตียงจนมันยับยู่ยี่เมื่อแก่นกายใหญ่ดันเข้ามาจนสุดผนังมดลูก เธอได้ยินเสียงช่องคลอดตัวเองฉีดขาดอีกแล้ว เนื่องจากขนาดแก่นกายของเขาใหญ่เกินมาตรฐานตับ! ตับ! ตับ!โทคิยะเริ่มบรรเลงบทรักอันเร่าร้อน ในขณะที่หญิงสาวยังปรับตัวไม่ได้ ส่งผลให้ร่างบางบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดสุดชีวิต เลือดสีแดงสดกระเด็นออกจากร่องสวาท จนมันเลอะหน้าขาของชายหนุ่ม“ฮึก! ขอร้อง..ฉะ...ฉันเจ็บ~” ยาหยียกมือไห
คุณมันเลว ep 21“เธอกลับไปแล้วครับ” โทคิยะใช้ภาคินไปดูราดราวของหญิงสาวที่นอนอยู่ในห้องรับรองแขก ปรากฏว่าเธอกลับไปแล้ว มือหนาคีบบุหรี่ออกจากปากก่อนจะพ่นควันออกทางรูจมูก ปากหยักกระตุกยิ้มในความเด็ดเดี่ยวของหญิงสาว โดนเอาจนพรุนแต่ยังมีแรงลากสังขารกลับห้อง“...” โคทิยะไม่ตอบ เท้ายาวเดินผ่านหน้าภาคินไป ก่อนจะหย่อนตัวลงบนโซฟา “กูรู้ว่ามึงสงสารผู้หญิงคนนั้น”“...”“แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่มึงหักหลังกูเหมือนไอ้ใหญ่ สภาพของมึงก็คงไม่ต่างจากมัน!”“ผมไม่พาเธอหนีหรอกครับ แต่ผมแค่อยากให้นายเห็นใจเธอบ้าง แค่นี้เธอก็เจ็บมากพอแล้วนะครับ” ภาคินพยายามพูดหว่านล้อมเจ้านาย แต่เขากลับใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางยียวน ก่อนที่ขายาวจะยกขึ้นไขว่ห้าง“ผู้หญิงที่กูเห็นใจมีแค่แม่กับ...” ร่างสูงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหวนกลับไปนึกถึงหญิงสาวคนหนึ่งในอดีต “กิ่งวารีเท่านั้น!”“แต่ผู้หญิงคนนั้นแต่งงานไปแล้วนะครับ เธอมีครอบครัวไปแล้ว” ภาคินอยากให้โทคิยะลืมผู้หญิงคนนั้นแล้วลองเปิดใจให้คนอื่นดูบ้าง เพราะตั้งแต่อกหักก็ไม่เคยเห็นเขารักใครอีกเลย อย่างมากก็แค่นอนด้วยแล้วเฉดหัวทิ้ง“...” โทคิยะเงียบ ทั้งห้องได้ยินแค่เสียงดังอึ้งข
คุณมันเลว ep 22“แฮกๆๆ” ร่างบางวิ่งมาถึงหลังคฤหาสน์ เท้าเล็กเหยียบเศษหินจนมันเหวอะหวะไปหมด แต่กลับไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใดต้องหนีจากที่นี่ให้ได้ จะไม่ยอมให้เขาย่ำยีอีกแล้ว!วันนี้เธอแอบได้ยินภาคินพูดกับป้าน้อยว่ามีทางหนีที่หลังคฤหาสน์ซึ่งติดกับทะเลซึ่งมีเรือจอดเทียบท่าอยู่ แม้จะเสี่ยงแต่ก็ต้องลองดูหนีตายเอาดาบหน้าดีกว่าอยู่ให้เขาทรมานร่างบางกวาดสายตามองไปรอบๆ พบว่าข้างหน้าเป็นทะเลกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา เสียงคลื่นกระทบกับฝั่งบ่งบอกให้รู้ว่าที่นี่คลื่นสูงพอสมควร แต่เธอก็ไม่ได้กลัว เพราะผ่านความทุกข์ทรมานมามากพอแล้ว!“เอาไงต่อดี” ร่างบางยกมือขึ้นปาดเหงื่อ วันนี้แดดค่อนข้างร้อนมันแผดเผาจนผิวขาวๆ ไหม้เกรียม แม้แข้งขาจะอ่อนแรงเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องขาเรียวค่อยๆ ปีนโขดหินด้วยความสั่นเทา แม้จะตาลายเพราะไม่ได้กินข้าวแต่ก็จะหนี มือเรียวค่อยๆ เกาะเกี่ยวตามโขดหินเพื่อปีนลงไปที่ทะเล“โอ้ยยย!” เท้าเปล่าเผลอเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่างจนร่างบางล้มลง เมื่อยกขึ้นมาดูพบว่ามีเศษก้อนหินฝังอยู่ หน้างามเห่ยเกด้วยความเจ็บปวดก่อนจะกัดฟันใช้มือดึงเศษเศษหินที่มันฝังอยู่บนเท้าออก ส่งผลให้เลือดสีแดงสดพุ่งออ
คุณมันเลว ep 23“จับตัวเธอได้แล้วครับ” ลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามารายงาน“..” ชายนั่งที่กำลังก้มเช็ดกระบอกปืนค่อยๆ ว่างผ้าลงสายตาคมตวัดมองมองลูกน้อง “ดีมาก ทำอะไรกับเธอบ้าง”“แค่ตบสั่งสอนเฉยๆ ครับ”“อืม ทำดีออกไปได้ละ”ภายหลังลูกน้องของเขาออกไป โทคิยะลุกขึ้นหยิบไอแพดขึ้นมาดู ลูกน้องของเขาที่ส่งไปตามตัวใหญ่ที่ประเทศไทยส่งรายงานมา มุมปากหยักกระตุกยิ้มเมื่อเปิดอ่านข้อความ รู้ตำแหน่งที่อยู่ของใหญ่แล้วรอแค่เวลาที่มันเผลอ เพราะใหญ่ถือว่าเป็นคนมีฝีมือในระดับหนึ่งจึงได้เป็นถึงอดีตมือขวาของมาเฟีย“นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็ตามหาตัวได้ไม่ยาก”ปึก!ร่างสูงหยิบมีดเล่มคมขึ้นมาก่อนจะปาไปที่รูปของใหญ่ที่แขวนไว้บนฝาผนัง มันปักลงตรงกลางหน้าอกข้างซ้ายของรูปใบนั้นกรามหนาขบแน่ด้วยความเคียดแค้น ไม่น่าเชื่อว่าลูกน้องที่ไว้ใจที่สุดจะทำแบบนี้กับเขาได้ลงคอ ในขณะที่เขาให้ทุกอย่างฉุดมันขึ้นมาจากความลำบากทำให้มันมีกินมีใช้ แต่กลับมาหักหลังโดยการฆ่าพ่อของเขาและเอาข้อมูลลับขององค์กรไปบอกมาเฟียอีกกลุ่มหนึ่ง ทุกคนที่อยู่เบื่องหลังการตายของพ่อเขาโดนกำจัดหมดแล้วต่อไปจะเป็นคิวของมัน!นายใหญ่แห่งตระกูล ‘โยชิทากะ’ ป่วยหนักจนต้อ
คุณมันเลว ep 24“อ่ะ กินน้ำอุ่นก่อนนะ” ป้าน้อยยื่นแก้วน้ำอุ่นให้คนตัวเล็ก ป้าแม่บ้านมองตาละห้อยด้วยความสงสาร ไม่คิดว่าหญิงสาวจะหนีไปหลังคฤหาสน์ เพราะที่นั้นอันตรายและคลื่นทะเลค่อนข้างสูง“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับแก้วน้ำอุ่นไว้ ก่อนจะยกขึ้นจิบเบาๆ“อย่าทำแบบนี้อีกนะ รู้ไหมว่าหลังคฤหาสน์อันตรายแค่ไหน”“หนูแค่อยากจะหนี หนูไม่อยากโดนเขาทำร้ายอีกแล้ว”“ป้ารู้” ป้าน้อยกอดปลอบหญิงสาวเบาๆ “แต่ป้ากลัวหนูจะเป็นอาหารของฉลามมากกว่ารอดชีวิตนะ”“หนูเลือกไม่ได้ค่ะ ฮึก!” หญิงสาวโผกอดป้าน้อย เสียงสะอื้นของหญิงสาวดังก้องในหูของป้าแม่บ้าน มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบหลังคนตัวเล็กเบาๆ “เขาบอกว่าใกล้จะเจอพี่ชายของหนูแล้ว”“ตายจริง!!”“หนูไม่อยากให้เขาเจอพี่ใหญ่..ฮื้อๆๆๆ ~” หญิงสาวสะอื้นตัวโยง กลัวเหลือเกินว่าเขาจะทรมานพี่ชายของเธอ เหมือนกับที่เธอกำลังเป็น“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด” ป้าน้อยลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ ด้วยความสงสาร “คิดซะว่าชาติที่แล้วสร้างเวรสร้างกรรมด้วยกันมา”“หนูขอให้มันจบที่ชาตินี้ค่ะ ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก”“นอนพักผ่อนซะนะ..มาเดี๋ยวป้าเช็ดตัวให้” ป้าน้อยหยิบผ้าชุบน้ำขึ้นมาก่อนจะบรรจงเช็ดตัวให้หญิงสา
คุณมันเลว ep 25@สามวันผ่านไปหลังจากวันนั้นเธอก็ไม่เห็นหน้าโทคิยะอีกเลย นับว่าเป็นความโชคดีเพราะอย่างน้อยก็ทำให้มีเวลาพักผ่อน ฟื้นฟูร่างกายของตัวเอง ภาคินบอกว่าโทคิยะไปส่งสินค้าที่เกียวโตกับมาเฟียอีกกลุ่ม ซึ่งเขาต้องไปด้วยตัวเองเพราะไม่สามารถไว้ใจใครได้และลูกค้าที่กรุงเกียวโตเป็นลูกค้ารายสำคัญของตระกูลโยชิทากะ เขาจึงเบรกเรื่องการหาตัวพี่ชายของเธอไว้ก่อน เพราะเม็ดเงินมหาศาลกำลังไหลมา นั่นจึงทำให้เขารวยเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศญี่ปุ่นในขณะที่อายุยังน้อย“มานั่งเหม่ออะไรตรงนี้” ภาคินที่กำลังจะเดินไปสวนดอกไม้ข้างคฤหาสน์สะดุดตาเข้ากับร่างบางในชุดสีขาวกลางเก่ากลางใหม่นั่งเหม่ออยู่บนม้าหินอ่อน“แค่ออกมานั่งสูดอากาศค่ะ” ยาหยีขยับให้ภาคินนั่งลงข้างๆ สามวันที่โทคิยะไม่อยู่ภาคินดูแลเธอเป็นอย่างดี“หายเจ็บรึยัง” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่รู้ว่าโทคิยะส่งคนไปจัดการยาหยี เขาเองกลับรู้สึกไม่พอใจเพราะโทคิยะทำเกินไปแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้“หายดีแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงปนเศร้าแม้มุมปากจะมีรอยเขียวช้ำอยู่บ้าง“ขอโทษที่ไม่สามารถช่วยเธอได้”“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะฉันทำตัวเอง”“
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 3 (ปิดกอง)@ภูเก็ตเมืองไทยสองสามีภรรยาย้ำเท้าอยู่บนชายหาดโดยมีเด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ เนื่องด้วยความอยากพาภรรยามาเที่ยวพักผ่อนเพราะตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็ไม่ค่อยได้พาภรรยาไปเปิดหูเปิดตาเลย กลัวว่าเธอจะเบื่อจึงเลือกบินกลับมาเที่ยวที่ประเทศไทย ซึ่งทะเลเมืองไทยนั้นสวยไม่แพ้ชาติใดในโลกเลย“ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่มหาลัย ฉันมาเที่ยวที่ภูเก็ตบ่อยมาก” ชายหนุ่มพูดขณะที่ย้ำเท้ารอบๆชายหาด“ไม่ยักจะรู้ว่าคุณชอบมาเที่ยวทะเล”“ฉันไม่ได้ชอบหรอกแต่กลุ่มเพื่อนที่ฉันเคยสนิทบ้านมันอยู่ภูเก็ต”“คุณก็เลยเลือกที่จะพาฉันมาภูเก็ตสินะ” ยาหยียิ้มพร้อมกับก้มมองเท้าที่เดินย้ำทราย เมื่อไหร่ที่ลูกโตสัญญาว่าจะพาลูกมาเที่ยวภูเก็ตอีก“เพราะฉันคิดว่าทะเลที่เมืองไทยสวยไม่แพ้ที่ใดในโลก หากพาเธอไปเที่ยวโอซาก้าก็กลัวว่ามันจะหนาวเกินไป” โทคิยะรู้ดีว่าภรรยาของเขานั้นเป็นคนขี้หนาว แต่ก็ดีเพราะเขาจะได้หาเรื่องกอด “มากับเพื่อนว่าสนุกแล้วแต่มากับครอบครัวสนุกกว่า”โทคิยะมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของคนเป็นแท่ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มเอง จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มของเด็กชายยูกิด้วยความรักสุดหัวใจ พึ่งเข้าใจ
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 2“กลับมาแล้วครับ” โทคิยะที่พึ่งกลับมาถึงบ้านร้องเรียกภรรยาซึ่งเป็นที่รัก อันที่จริงมีนัดกินเลี้ยงกับทางบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจด้วย แต่ชายหนุ่มขอปลีกตัวกลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กลับบ้านไปกินข้าวพร้อมเมีย’“เหนื่อยไหมคะ” ยาหยีที่พึ่งให้นมลูกเสร็จวิ่งมารับเสื้อสูทจากสามีพร้อมถอดเนคไทให้“เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าเมียกับลูกแล้วหายเหนื่อยทันที จุ๊บ~” โทคิยะหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ ก่อนที่มือหนาสะเปะสะปะลูบไล้เรือนร่างของเธอ ยาหยีผลักอกของเขาออกเพราะต้องรีบไปกินข้าว“คุณควรไปกินเลี้ยงบ้างนะคะ”“ทำไมหรอ ไม่อยากกินข้าวกับผัวหรอ”“เปล่าค่ะ แค่ทางบริษัทที่คุณลงทุนด้วยโทรมาถามฉัน ว่าไม่อนุญาตให้สามีไปกินข้าวข้างนอกหรอ ฉันก็เลยตอบไปว่าอนุญาตแต่เขาไม่ไปเอง”“ก็ฉันไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์” ช่วงนี้โทคิยะลดละเลิกกับอบายมุขทั้งหลายทั้งปวง เพราะก่อนที่เขาจะสิ้นลายเหล้าเบียร์ดื่มเหมือนกินน้ำ ไหนจะติดบุหรี่อีก โทคิยะกลัวชีวิตนี้ไม่ได้อยู่ดูแลลูกนานๆเลยเลิกสิ่งที่ไม่ดีไป“ก็ไม่ต้องกินก็ได้นิคะ”“พูดง่ายจังเลยนะที่รัก ไปงานเลี้ยงแบบนั้นเขาคงไม่ให้ฉันกินน้ำเปล่า” โทคิยะถอดเสื้อเชิ้ตท์ออกจนเห็นแผ่นหน
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 1“อื้อออ~” ร่างสูงบิดตัวบนที่นอนในขณะที่ยังหลับตา ก่อนจะควานมือหาภรรยาที่พึ่งแต่งงานกันไปหมาดๆ ปรากฏว่าพบแค่ความว่างเปล่า โทคิยะดีดตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ วันนี้เขาตื่นสายเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะหน่อย ซึ่งคาดว่ายาหยีน่าจะไปเตรียมกับข้าวไว้รอเขาเมื่อเดินลงมาก็พบพี่เลี้ยงที่กำลังนั่งเล่นกับลูกของเขาอยู่ ตอนนี้น้องยูกิอายุครบ 1 ขวบแล้ว ยาหยีบอกว่าอยากให้ลูกเข้าพิธีแต่งงานด้วย จึงรอให้น้องยูกิอายุครบหนึ่งปีก่อนค่อยแต่งงาน“ลูกพ่อ~” โทคิยะคว้าตัวลูกชายอย่างเบามือจากพี่เลี้ยงก่อนจะอุ้มแนบอกแล้วฝังจมูกลงไปที่แก้มใสของเด็กชายยูกิ ลูกของเขาน่ารักน่าชังและเลี้ยงง่ายจึงทำให้ยาหยีไม่เหนื่อยกับการเลี้ยงลูก ลูกเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของพ่อและแม่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายมาเป็นคนรักเด็กได้อะไรขนาดนี้ ผู้ชายโหดๆห่ามๆแบบเขาพอมีลูกขึ้นมา หวงจนไม่อยากให้ลูกคลาดสายตา จึงจ้างพี่เลี้ยงมาดูลูกช่วยชายหนุ่มอุ้มลูกด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในครัวซึ่งมีแม่ของลูกอยู่ในนั้น ยาหยีเป็นทั้งภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก ชนิดที่เขาเลือกไม่ผิด บางทีก็แอบคิดจากที่เ
คุณมันเลว ep 85ร่างบางนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงเธออยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล“ถ้าไม่เซ็นต์เธอก็ไม่ได้เจอลูก” โทคิยะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ยาหยีที่กำลังนั่งมองหน้าของเขาอยู่ราวกับจะฆ่าให้ตาย“...” ยาหยีปรายตามองกระดาษแผ่นนั้น มันเป็นใบจดทะเบียนสมรส“จะไม่เซ็นต์ก็ได้นะแต่ฉันจะพาลูกกลับญี่ปุ่น คงรู้นะว่าถ้าฟ้องใครจะชนะ” ชายหนุ่มยิ้มเพราะรู้ว่ายังไงซะเขาก็ถือไพ่เหนือกว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแต่ต้องการแม่ของลูกด้วย จึงบีบบังคับให้หญิงสาวจดทะเบียนสมรส ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ต่อให้ต้องบังคับก็ยอมขอแค่ได้เมียกลับคืนมา“...” ยาหยีมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ เหมือนเขากำลังมัดมือชกให้เธอเป็นของเขา ไม่มีโอกาสได้เลือกเลยเพราะถ้าเกิดโทคิยะเอาลูกไปแล้วจะไปตามลูกได้ที่ไหน “คุณกำลังบังคับฉัน! ”“ฉันไม่ได้บังคับแต่เธอจะไม่เซ็นต์ก็ได้ แค่เธอจะไม่ได้ลูกก็แค่นั้นเอง”“คุณนี่มัน! ” ยาหยีตวัดสายตามองโทคิยะด้วยความไม่พอใจทนอุ้มท้องตั้งเก้าเดือนเพื่อให้เขาเอาลูกไปงั้นหรอ ไม่ทีทาง!“โอเค ไม่เซ็นต์” ชายหนุ่มชักแผ่นกระดาษกลับ แต่ยาหยีไวกว่าเท่าตัวมือบางดึงแผ่นกระดาษออกจากมือของเขา แล้วจร
คุณมันเลว ep 84@สามวันผ่านไปยาหยียืนมองข้าวของของโทคิยะที่อยู่ในบ้านของเธอ เขาหายไปสามวันโดยที่ไม่ได้เอาข้าวของกลับไปด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่เขาไม่ได้อยู่กวน แต่ทำไมลึกๆแล้วรู้สึกใจหวิวแปลกๆกับการหายไปของเขาเขาหายไปโดยที่ไม่บอกอะไรซักคำ หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาที่เขาเคยใช้นอนเมื่อสามวันก่อนมือบางลูบหมอนที่เขาใช้หนุนเบาๆพรางถอนหายใจหรือวันนั้นเธอพูดแรงเกินไป แค่โกรธที่เขาทำอะไรตามอำเภอใจชอบใช้กำลังในการตัดสิน กลัวว่าจะมีปัญหากับพล เพราะพลเองถือว่ามีอิทธิพลพอสมควร เขาไม่ใช่มาเฟียไม่ได้มีอำนาจอะไรอีกแล้วและที่นี่ก็ไม่ใช่ญี่ปุ่นบ้านเกิดของเขาด้วยน่าแปลกที่การหายไปครั้งนี้ส่งผลต่อหัวใจของเธอ พอได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในตัวของเขามันทำให้รู้ว่าโทคิยะเองเปลี่ยนไปมาก ชายหนุ่มซักผ้า ล้างถ้วย กวาดบ้าน ขัดห้องน้ำให้จนใหม่เอี่ยมอ่อง ซึ่งยาหยีเองชอบเดินมาแอบดู เขาทำด้วยความเต็มใจ“เหอะ! โดนด่าแค่นี้ทำเป็นใจน้อย” ยาหยีกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อไปร้านดอกไม้ แต่จู่ๆเธอเกิดอาการม้วนท้องขึ้นมาเสียดื้ๆ “โอ้ย! ”อาการปวดเกร็งที่ท้องทำให้เธอยืนแทบไม่อยู่ มันปวดจนไม่สามารถขยับตัวได้
คุณมันเลว ep 83ตื่นเช้ามายาหยีต้องตกใจสุดขีดเมื่อตะกร้าเสื้อผ้าที่เธอกำลังจะนำไปส่งซักหายไปอย่างไร้ร่องราย ดวงตากลมโตปรายตามองไปยังโซฟาที่ชายหนุ่มนอนเมื่อคืนพบว่าเขาเองก็หายไปด้วย ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ตัวของเขาหายไปแต่กระเป๋าซื้อผ้ายังอยู่ ซักพักได้ยินเสียงคนเทน้ำดังมาจากห้องน้ำคงไม่ใช่ใครที่ไหน ยาหยีกรอกตาไปมาก่อนจะจ้ำไปที่ห้องน้ำทันทีแล้วยาหยีก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเจอชายหนุมที่อยู่ในชุดกางเกงผ้าสีขาวกำลังนั่งซักผ้าให้เธออย่างอารมณ์ดี ในกะละมังมีกางเกงในและบราเซียของเธอลอยอยู่ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นั่นคุณทำอะไร! ”“...” ร่างสูงชะงักครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆหันหน้ามายิ้มให้ว่าที่ภรรยาอย่างอารมณ์ดี “ซักผ้าให้เมียไง ผ้ามันล้นตะกร้าแล้วเดี๋ยวเมียไม่มีใส่”“ฉันเอาไปส่งซักของฉันเองได้” ยาหยีเท้าเอวมองตาเขียวปั๊ด สุดจะทนกับความหน้าด้านของโทคิยะ ร่างบางทำหน้าไม่ถูกเมื่อเขาจับกางเกงในของเธอขึ้นมา “วางลงเดี๋ยวนี้นะ! ”“จะอายทำไมมากกว่ากางเกงในฉันก็เคยจับมาแล้ว” นอกจากจะไม่วางเขายังใช้มือขยี้กางเกงในของยาหยีอย่างเบามือ ในขณะที่ร่างบางอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน“คุณ
คุณมันเลว ep 82“เดี๋ยวก่อน” โทคิยะเรียกหญิงสาวที่กำลังจะเดินหนีเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มรู้สึกประหม่่าเล็กน้อยเมื่อเมียทำกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศ“อะไร” น้ำเสียงของเธอยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“คือว่า...” ชายหนุ่มค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปหาร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้อง “จะไม่กินข้าวที่ฉันเตรียมไว้ให้เลยหรอ”“...” ยาหยีนิ่งซักพัก “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากกินของคุณ”“โกรธฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ” โทคิยะใจอ่อนยวบ เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ยาหยีปฏิบัติเหมือนกับว่าเขามันไร้ค่า หัวใจก็ยิ่งฝ่อลงไปทุกที“ไม่ได้โกรธค่ะ แต่เกลียด”“ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เธอจะทำฉันคืนก็ได้นะ ฉันยอม”“ฉันไม่ใช่พวกชอบใช้กำลังแบบคุณค่ะ เจ็บกายมันไม่เท่าไหร่หรอก...” ยาหยีหลับตาลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆนาๆที่มันทำร้ายจิตใจของเธอ “แต่เจ็บที่ใจ ยังไงมันก็ไม่มีวันหาย”โทคิยะนิ่งงันเมื่อรู้ว่ายังไงซะยาหยีก็ไม่มีทางให้อภัย การกระทำของเขาคงทำร้ายจิตใจของเธอน่าดู มันเจ็บจนจุกไปทั้งหน้าอกข้าซ้าย ไม่คิดว่าการรักใครซักคนแล้วเขาไม่เห็นค่ามันจะทรมานถึงเพียงนี้“...” ยาหยีปรายตามองชายหนุ่มที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เท้าเล็กจะก้าวเข้าไป
คุณมันเลว ep 81@หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปโทคิยะมีเรื่องด่วนต้องรีบไปบินไปสะสางที่ญี่ปุ่น เพราะทุกอย่างต้องเสร็จก่อนลูกคลอดนั่นทำให้ชายหนุ่มต้องรีบกลับไปเคลียร์ในขณะที่ยาหยีเองรู้สึกโล่งอกที่โทคิยะไม่มาตามรังควานแล้ว ชายหนุ่มอาจล้มเลิกความตั้งใจไปแล้วก็ได้ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเธอเองก็ไม่อยากจะมีเขาอยู่ในชีวิตอยู่แล้วหลังจากปิดร้านยาหยีก็เดินเท้ากลับบ้านทุกวันเหมือนปกติ แต่วันนี้ลูกค่อนข้างดิ้นหนักมากทำให้เธอต้องหยุดเดินเป็นพักๆ“อยากออกมาแล้วหรอคะ” ยาหยีก้มลงถามลูกน้อยที่อยู่ในท้องก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าท้องนูนเบาๆ ยิ่งมือสัมผัสกับหน้าท้องลูกของเธอยิ่งดิ้นใหญ่ ราวกับรู้ว่าตอนนี้คนเป็นแม่กำลังสัมผัสกายของเขาอยู่แต่เมื่อเดินถึงหน้าบ้านคิ้วโก่งก็ขมวดเข้มทันทีเมื่อเห็นประตูหน้าบ้านเปิดอยู่ใครกันที่เข้ามาในบ้านของเธอ!!!หญิงท้องแก่ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะพบชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้น่าตาเฉย เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้” ยาหยีเท้าเอวด้วยความไม่พอใจ เมื่อเขาเข้าบ้านของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาตทั้งๆที่เธอเองก็ล็อคประตูอย่างแน่นหนา“...” ชายหนุ่มวาง
คุณมันเลว ep 80“มานั่งทำอะไรตรงนี้” คนเป็นแม่ถาม เมื่อเดินวนหาลูกชายรอบบ้านแต่ไม่เจอ จนกระทั่งเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในสวนดอกไม้“ยาหยีล่ะครับ”“แม่ให้นั่งกินข้าวอยู่ในบ้าน” คุณหญิงนั่งลงข้างๆลูกชายก่อนจะสังเกตุเห็นสีหน้าเศร้าๆของเขา สงสัยลูกชายของเธอคงไปได้ยินในสิ่งที่คุยกับยาหยีเข้า “ได้ยินที่แม่คุยกับหนูยาหยีหรอ”“ครับ” หน้าคมก้มมองพื้นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังเข่าอ่อนอยู่ ไม่คาดคิดว่าคำพูดที่ออกจากปากของยาหยีจะทำร้ายจิตใจของเขาได้มากขนาดนี้ เธอไม่ให้โอกาสเขาเลยแม้แต่น้อย มันจุกที่หน้าอกข้างซ้ายจนต้องออกมานั่งเงียบๆในสวนดอกไม้ทบทวนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาผิดเองที่ทำกับยาหยีมากจนเกินไป จะไม่โทษใครเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกิดจากการกระทำของเขา“แม่ก็ไม่รู้จะช่วยพูดยังไง” คุณหญิงลูบหลังลูกชายด้วยความเห็นใจ ไม่เคยเห็นโทคิยะในมุมนี้เลยลูกชายของเธอไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นจนกระทั่งวันนี้“ไม่ต้องพูดแล้วครับแม่ ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว” ชายหนุ่มเม้มปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนความอ่อนแอไม่ให้คนเป็นแม่เห็น“เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างนะ ให้เวลาหนูยาหยีหน่อ