คุณมันเลว ep 11
หลังจากที่ร่างบางตื่นนอนจากความอ่อนเพลีย ดวงตากลมโตมองไปยังนาฬิการที่ติดอยู่บนฝาผนังห้องพบว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามกว่าๆ แล้ว ถ้าให้อยู่แต่ในห้องทั้งวันคงตายแน่ๆ ยาหยีสูดลมหายใจเข้าปวดก่อนจะค่อยๆ ใช้มือผลักประตูออกไปอย่ากล้าๆ กลัวๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ พบว่าข้างนอกไม่มีใครเลยไม่กระทั่งลูกน้องของเขา นี่เขาไม่กลัวว่าเธอจะแอบหนีเลยหรอ หญิงสาวกลั้นหายใจก่อนจะค่อยๆ ย่องออกมาข้างนอก ไม่มีใครเลย..ทุกคนหายไปไหนกันหมด คิ้วโก่งขมวดด้วยความแปลกใจ ก่อนจะค่อยๆ เดินลัดเลาะมายังอีกฝั่งของตึก ที่นี่กว้างใหญ่มากถ้าเดินรอบๆ จะเหนื่อยน่าดู “แปลกแฮะ ทุกคนไปไหนกันหมด” หญิงสาวสบโอกาสมองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางออก ก่อนจะเห็นกำแพงที่อยู่อีกฟากแต่มันสูงเกินกว่าที่เธอจะปีนออกไปได้ ร่างบางจึงรีบมองหาเก้าอี้เพื่อจะปีนหนีออกจากนี่ แต่ฉลับพลันหูของเธอได้ยินเสียงกลุ่มคนกำลังเดินมา ยาหยี่เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกก่อนจะรีบวิ่งไปซ่อนตัวที่มุมตึก ดวงตากลมโตมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังจะเดินผ่านไป พวกเขาหิ้วปีกผู้ชายคนหนึ่งในสภาพสะบักสะบอมเข้าไปในคฤหาสน์ คนพวกนี้ฆ่าคนเหมือนผักปลาโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรอ! แผนการหนีจึงถูกล้มเลิกมื่อมีลูกน้องของโทคิยะยืนเฝ้ารอบๆ คฤหาสน์ร่างบางจึงรีบถอยทัพกลับเพราะกลัวจะมีคนเห็นเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่ อุ๊บ! เธอกำลังจะหมุนตัวกลับเข้าไปในคฤหาสน์แต่ทันใดนั้นหน้างามก็กระแทกเข้ากับแผงหน้าอกของใครบางคน ซึ่งเขาตัวสูงมาก “ขะ..ขอโทษค่ะ” ร่างบางก้มหน้างุดด้วยความกลัว แต่ชายคนนั้นกลับเงียบจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นมอง หัวใจข้างซ้ายสั่นไหวเมื่อสบตากับเขาคนนั้น เขาหล่อเหลาเอามากๆ คิ้วคมเข้ม ผมดำสนิท จมูกโด่งมากชนิดที่ไม่ต้องทำศัลยกรรม ปากสีแดงระเรื่อหยักได้รูป เธอไม่เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้มาก่อนหล่อจนไม่กล้าละสายตา เขาตัวสูงมากหุ้นไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไป ถ้าไม่ติดว่าอยู่ที่นี่เธอคิดว่าเขาคงจะเป็นนายแบบ เพราะทุกอย่างโดยรวมเรียกได้ว่าหล่อเหมือนเทพบุตร บวกกับผิวขาวเนียนตามฉบับหนุ่มญี่ปุ่น แต่สายตาไม่เป็นมิตรนั้นมองเธอด้วยความไม่พอใจจนยาหยีสั่นไปทั้งตัว คนที่นี่น่ากลัวหมดยกเว้นป้าน้อย “ขะ..ขอโทษอีกครั้งนะคะ ฉันไม่ทันระวัง” ร่างบางหัวให้ก่อนจะเดินผ่านเขาไป ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อเหลาจนใจสั่นมากมายแค่ไหน แต่เธอก็ไม่กล้าสู้สายตาคมกล้านั่นอยู่ดี สายตาแบบนี้มันคุ้นๆ “คิดจะหาทางหนีหรอ” ภายหลังเดินได้ไม่กี่ก้าวเสียงเข้มก็ดังขึ้น ทำเอาคนที่กำลังจะเดินกลับห้องต้องหยุดชะงัก เสียงนี้มันคุ้นๆ หู “ปะ..เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้หนี ฉันแค่ออกมาเดินเล่น” ยาหยีค่อยๆ หันมาหาร่างสูงที่ยืนอยู่ เธอแอบชื่นชมความเพอร์เฟ็คของเขา “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้” “...” ยาหยีสบตากับเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเป็นคนหลบสายตาเอง สายตาคู่นี้มันคุ้นเหลือเกิน “คุณเป็นใครคะ” “หึ” ชายคนนั้นไม่ตอบก่อนจะค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ เมื่อเทียบกับร่างของเขาแล้วเธอสูงแค่อกของเขาเอง “จำฉันไม่ได้จริงๆ หรอ” “...” ยาหยีเงยหน้าสบตากับสายตาคมคู่นั้น เธอเห็นเงาของตัวเองสะท้อนในดวงตาของเขา แววตาของเขาแข็งกร้าวราวกับกำลังจะฆ่าเธอให้ตายเพียงสบตา ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเขา..ผู้ชายที่ใส่หน้ากากหมาป่า! เธอจำแววตานี้ได้ “คุณโทคิยะ!” “รู้จักชื่อฉันด้วยหรอ” “ระ..รู้ค่ะ ป้าน้อยบอก” ร่างบางก้มหน้าด้วยความกลัวไม่คิดว่าคนที่เห็นเธอจะเป็นเขา! ความกลัวกำลังเกาะกินหัวใจ จนร่างบางสั่นไปทั้งตัว “คิดจะหนีสินะ” เหมือนเขาจะเห็นเธอนานแล้ว จึงรู้ว่าเธอกำลังหาทางหนี “ป่าวค่ะ ฉันมะ..มาเดินเล่นจริงๆ” ปากบางสั่นด้วยความกลัว กลัวว่าเขาจะทำร้าย แม้จะหล่อเหลาแค่ไหนแต่เธอก็ยังกลัวอยู่ดี ความหล่อไม่การันตีว่าเขาจะเป็นคนดี “เห็นอะไรนี่ไหม” โทคิยะล้วงมีดพกติดตัวขึ้นมา หญิงสาวขนลุกซู่เมื่อเห็นเงาของตัวเองสะท้อนในมีดเล่มนั้น เขาตวัดมีดมาจ่อที่ลำคอของเธอ “...” ร่างบางหลับตาปี๋ เมื่อค่อยๆ ไล้มีดลงบนลำคอของเธออย่างเบามือ ยาหยีไม่กล้าขยับตัวเพราะเธอรู้ดีว่ามีดเล่มนี้คมมาก เพราะแค่แตะผิวกายขนของเธอก็ลุกซุ่ไปทั้งตัว “สงสัยมีดของฉันมันอยากชิมเลือดของเธอ” “ยะ..อย่าค่ะ ฉันขอร้อง” ร่างบางร้องขอในขณะที่หลับตาปี๋ จนคนตัวสูงหัวเราะร่าแล้วเก็บมีดเข้าไปไว้ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม “เมื่อไหร่ที่เธอคิดจะหนี มีดเล่มนี้จะไปปักที่หน้าข้างซ้ายของเธอ” “...” ยาหยีค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อไม่มีสิ่งที่จี้ลำคอแล้ว ก่อนที่ดวงตากลมโตจะสบเข้ากับดวงตาคม หัวใจสั่นไหวอีกครั้งเมื่อเขาก็มองมาที่เธอเหมือนกัน ไม่คิดว่าภายใต้หน้ากากหมาป่าจะซ่อนใบหน้าที่แสนหล่อเหลาเอาไว้ ต่อให้หล่อแค่ไหนเธอก็ยังกลัวเขาอยู่ดี ยิ่งตอนที่ได้เห็นหน้าชัดๆ เธอยิ่งรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายลึกลับที่มีแค่ด้านมืด ดวงตาคมที่แสนเย็นชาบ่งบอกว่าเขาเป็นคนไร้ความปราณีไม่เห็นใจใคร “จะมองอีกนานไหม” โทคิยะเค้นเสียงรอดไรฟัน เมื่อหญิงสาวมองเขาไม่วางตา “อะ..เออ..ขอโทษค่ะ” ยาหยีละสายตาจากหน้าคม ก่อนจะก้มลงมองพื้นมือบางประสานกันไว้แน่น “ถ้ายังไม่กลับห้องไปซะตอนนี้ เธอจะไม่มีโอกาสได้กลับอีกเลย” น้ำเสียงเย็นชาที่แฝงไปด้วยความจริงจัง ส่งผลให้คนตัวเล็กเลิ่กลั่กก่อนจะสบตาคมอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบวิ่งกลับห้องทันทีด้วยความกลัว สายตาคมมองแผ่นหลังบางจนลับตา มุมปากหยักแสยะยิ้มชั่วร้าย ในที่สุดเธอก็เห็นหน้าของเขาจนได้ ตอนแรกกะจะไม่ให้เธอเห็นหน้าด้วยซ้ำ แต่เมื่อบังเอิญเห็นซะขนาดนี้เขาก็ไม่จำเป็นต้องปิดอีกต่อไป “อย่าคิดว่าจะสบายถ้าเธอยังไม่รู้จักคำว่านรก!” ——————————————— สรุปคือโทคิยะนางหล่อและหล่อมากกกกกก!!!คุณมันเลว ep 12ร่างบางวิ่งกลับห้องด้วยอาการหัวใจโครมคราม ยาหยีรีบปิดประตูห้องอย่ารวดเร็วก่อนจะกระโดดขึ้นบนเตียง เกือบไปแล้วไหมล่ะ ถ้าเขาเห็นตอนที่เธอปีนกำแพงหนีออกไป คงโดนมีดเล่มนั้นปักหน้าอกข้างซ้ายแน่ๆร่างบางนั่งหงอยอยู่บนเตียง ถ้าให้อยู่เฉยๆ แบบนี้ซักวันคงเป็นง่อยตายแน่ๆปึงๆๆๆ!ซักพักเสียงประตูห้องโดนทุบอย่างแรงจนประตูบานเก่าแทบพังลงมา ยาหยีรีบวิ่งแจ้นไปเปิดทันทีเพราะไม่อยากมีปัญหากับใคร พอประตูเปิดประตูออกพบว่าเป็นลูกน้องของเขานั่นเองที่เป็นคนเคาะคนที่นี่ทำไมชอบใช้ความรุนแรงกันจัง“คะ?” หญิงสาวเลิกคิ้วถาม“คุณโทคิยะเรียกให้เธอไปพบ”“ทะ..ที่ไหนคะ”“ห้องใต้ดิน ตามฉันมา” ลูกน้องของเขาเดินนำไปก่อน ขณะที่ร่างบางอึกอักจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวิ่งตามไปยาหยีเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอกับอะไร เขาอยากจะทำอะไรก็จะปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ เพราะยังไงก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้วห้องใต้ดินที่ขึ้นชื่อว่านรกในคฤหาสน์ ไม่อยากจะก้าวเท้าเข้าไปเหยียบที่นั่นแม้แต่วินาทีเดียวลูกน้องของเขาลอบมองเสี้ยวหน้าของเธออยู่ครู่หนึ่ง ผู้คนที่นี่เย็นชาทุกคนยกเว้นป้าน้อย“ฉันชื่อภาคิน” จู่ๆ ชายคนนั้นก
คุณมันเลว ep 13ปัง! ปัง! ปัง!สิ้นสุดเสียงปืนหญิงสาวข่มเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ ในขณะที่มือบางสั่นเทา...เธอฆ่าคน!หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้างามขึ้น ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากปลายกระบอกปืนในมือของเธอ ดวงตาสั่นระริกมองไปยังชายผู้เคราะห์ร้าย เลือดสีแดงสดค่อยๆ ไหลออกจากหน้าอกข้างซ้าย ร่างหนากระตุกเกร็งสองครั้งก่อนจะค่อยๆ สงบลง...เขาตายแล้ว!“ฮึก!” ร่างบางไม่สามรถข่มเสียงสะอื้นได้ มือคู่นี้ของเธอมีรอยมลทินแล้ว เขายืมมือของเธอฆ่าผู้ชายคนนั้น!“แม่นดี” โทคิยะผละตัวออกจากศพ เลือดสีแดงสดกระเด็นเต็มหน้าหล่อเหลาของเขา แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้เช็ดออกแต่อย่างใด ขายาวค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาคนตัวเล็กอย่างช้าๆ มุมปากหนากระตุกยิ้มเมื่อร่างบางก้มหน้าด้วยความสั่นเทา“...” ร่างบางยังคงช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หาย หยาดน้ำตาค่อยๆ รินไหลลงมาอย่างช้าๆ ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ฆ่าคน“เห็นรึยังจุดจบของคนที่หักหลังฉัน!” ยาหยีปรายตามองไปยังศพของผู้ชายคนนั้น ปากอวบอิ่มที่แสนสั่นเทาเม้มจนเป็นเส้นตรง “รายต่อไปก็คือพี่ชายของเธอ!”“...” ยาหยีค่อยๆ เงยหน้าสบตากับโทคิยะ ดวงตาแข็งกร้าวบ่งบอกให้รู้ว่าเขาทำจริง!ภาวะนาให้พี่ชายของเธอหนีจนสุด
คุณมันเลว ep 14“อย่าทำฉันได้โปรด..ฮึก!” ร่างบางส่ายหน้าไปมา เมื่อมือใหญ่บีบเค้นหน้าอกอวบของเธออย่างแรง จนแทบแตกเละคามือพลัก!“โอ้ยย!” ยาหยีร้องเสียงหลงอีกรอบเมื่อโดนคนตัวสูงผลักใส่ผนังจนหญิงสาวทรุดลงด้วยความเจ็บและจุกไปทั้งตัวชายหนุ่ยๆ ถอดเสื้อผ้าออกในขณะที่หญิงสาวถอยหลังกรู่ด้วยความกลัว ไม่นานความใหญ่โตของแก่นกายยักก็ประจักแก่สายตาของเธอจนต้องเบือนหน้าหนี“ตอนแรกฉันแค่จะเปิดซิงเธอให้เจ็บใจเล่นๆ” โทคิยะสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาว ที่นั่งจนมุม “แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจละ ฉันจะเอาเธอจนพรุนจนกว่าจะเจอพี่ชานสารเลวของเธอ ดูสิมันจะกลั้นใจตายไหมที่รู้ว่าน้องสาวมันโดนฉันเอา!”“ไม่นะ! โอ้ยยยยย!!” มือหนากนะชากข้อเท้าของเธออย่างแรง จนหญิงสาวหน้าทิ่มกับพื้นฝ่ามือใหญ่จับขาเรียวแยกออกจากกัน ก่อนจะเสียบแก่นกายเข้าไปจนสุดลำ ส่งผลให้ช่องคลอดของยาหยีฉีกขาดอย่างรุนแรงเพราะไม่มีน้ำหล่อลื่น“กรี๊ดดดดด!!!” หญิงสาวกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวด มันเจ็บไม่ต่างจากวันนั้น เจ็บเหมือนกำลังจะโดนฉีกร่าง น้ำตาไหลร่วงลงมาจากดวงตางามไม่ขาดสายช่องคลอดของเธอฉีกขาดไม่มีชิ้นด้วยเพราะขนาดของเขาค่อนข้างใหญ่เกินมาตรฐาน เลือดสีแดงสดไหลอ
คุณมันเลว ep 15“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าลามปามมาถึงพ่อกู!!” มือหนากระตุกหนังศรีษะของหญิงสาวขึ้น “ถ้ามึงพูดถึงพ่อกูอีกเมื่อไหร่ กูจะเผามึงทั้งเป็นก่อนไอ้ใหญ่!!!”ซ่าาาาาา!มือหนาเอื้อมไปเปิดก็อกน้ำที่อ่างล้างหน้าในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งดึงทึ่งผมของหญิงสาวไว้“ปะ..ปล่อย!!” มือบางพยายามแกะฝามือหนาที่จิกผมของเธอออก แต่เขากลับกำแน่นกว่าเดิม ส่งผลให้หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาเล็ด“กูจะให้มึงได้ลิ้มรสความทรมาน!!”“ว้ายยยย!!!” ยาหยีร้องเสียงหลงเมื่อเขาจับศรีษะของจุ่มลงในอ่างล้างหน้าอย่างแรงที่มีน้ำเอ่อล้นออกมา “อื้ออออ! อ็อกกก!”หญิงสาวที่ไม่ทันตั้งตัวกินน้ำไปหลายอึก มือบางสะเปะสะปะจิกเล็บลงบนแขนของเขาจนเลือดออก เมื่อเธอหายใจไม่ออก“เป็นไง ใกล้ตายยัง!” ร่างสูงเค้นถามในขณะมือใหญ่ยังจับกดหัวของหญิงสาวลงไปในน้ำ ยาหยีดิ้นไปมาด้วยความทรมาร เธอพยายามดิ้นเพื่อเอาตัวรอดแต่ไม่สามารถสู้แรงของคนตัวสูงได้“ฮื้อออออ!!!” เขาจับหัวของหญิงสาวขึ้นมาจากน้ำ ยาหยีรีบหายใจฮือเข้าปวดทันที คนตัวเล็กสำลักน้ำจนน้ำหูน้ำตาไหลพราก“จะให้ฉันจับกดน้ำหรือให้ฉันเผาเธอทั้งเป็น!”“ยะ..ยิงฉันเลย” ยาหยีท้าให้คนตัวสูงฆ่า เพราะอย่างน้อย
คุณมันเลว ep 16 ก็อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้ร่างสูงละสายตาจากหน้าจอไอแพด เขากำลังซุ่มแกะรอยของใหญ่จากแผนภาพดาวเทียมและคาดว่าอีกไม่นานน่าจะได้ตัวมันมา! “ใคร!” เสียงเข้มดังขึ้น เขาไม่พอใจที่มีคนมากวนเวลาทำงาน “ป้าน้อยเอง” คนหลังประตูเอ่ยด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัว เพราะกลัวไปขวางเวลาทำงานของโทคิยะ ป้าน้อยเลี้ยงโทคิยะมาตั้งแต่เด็กจึงรู้ว่านิสัยของชายหนุ่มเป็นอย่างไร “เข้ามาครับ” ป้าน้อยเดินเข้ามาในห้องอย่างกล้าๆ กลัวๆ ถ้าไม่มีเรื่องด่วนไม่แม้แต่จะย่างเท้าเข้ามา เพราะโทคิยะเป็นคนลึกลับ ไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้องส่วนตัว “มีอะไรครับ” “คะ..คือหนูยาหยีไข้ขึ้นน่ะค่ะ” “เกี่ยวอะไรผม” ร่างสูงหมุนเก้าอี้กลับ ก่อนจะยกไอแพดขึ้นมาเช็คข้อมูลต่อโดยไม่ได้สนใจคนเป็นป้าแม่บ้าน ทำเขาต้องแยแสผู้หญิงคนนั้นด้วย จะเป็นจะตายอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเขา เพราะสุดท้ายแล้วเธอก็ต้องตายอยู่ดี “ป้าอยากให้คุณโทรเรียกหมอมาดูอาการหน่อยค่ะ ตอนนี้หนูยาหยีไข้ขึ้นและเพ้อหนักมาก” ป้าน้อยพยายามอ้อนวอน เพราะถ้าปล่อยไว้หญิงสาวอาจจะช็อกก็เป็นได้ เช็ดตัวให้แล้วแต่ไข้ยังไม่ลด “ตายไปซะได้ก็ดี” ร่างสูงยักไหล่ ก่อนจะนิ้วใหญ่จ
คุณมันเลว ep 17“ถ่อมาหากูถึงที่เลยนะ” โทคิยะเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนสนิทอย่าง ‘ยาคุชิ’ เดินเข้ามาในห้อง เขากับยาคุชิเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็ก ตระกลู ‘โยชิทากะ’ ซึ่งเป็นตระกลูของโทคิยะมีสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับตระกูล ‘คาซามะ’ ซึ่งเป็นตระกูลของยาคุชิ ทั้งสองเป็นตระกลูมาเฟียที่เกื้อหนุนกันชนิดที่เรียกได้ว่าเหมือนพี่เหมือนน้องมาเฟียหนุ่มอีกคนอย่างยาคุชิ หย่อนสะโพกลงบนโซฟาหรูระยิบ ห้องของโทคิยะเปรียบเสมือนห้องของเขาจะเข้าออกตอนไหนก็ได้ ในขณะที่โทคิยะเดินไปหยิบขวดไวน์ราคาแพงหูฉี่ในตู้เก็บแอลกอฮอล์โดนเฉพาะ“ไวน์จากอิตาลี” ยาคุชิหยิบขวดไวน์ราคาแพงขึ้นมาดู“คุณไมดะเอามาฝาก” โทคิยะส่งแก้วไวน์ให้มาเฟียอีกคนริน“ได้ข่าวว่ามึงไปจับน้องไอ้ใหญ่มา”“ข่าวเร็วดีนะ” โทคิยะกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่เคยพ้นสายตาของเพื่อนสนิท“มึงจะทำอะไรกูก็รู้หมดนั่นแหละ” ยาคุชิยกเท้าขึ้นมาวางบนโต๊ะด้วยท่าทางผ่อนคลาย ราวกับว่าที่นี่คือบ้านของเขาอีกหลัง“เรื่องของกูอยู่บนหัวมึงรึไง” โทคิยะพูดด้วยความไม่พอใจเล็ก ส่งผลให้อีกคนหัวเราะราวกลับว่ามันเป็นเรื่องตลก“มึงอย่าลืมสิว่าตระกูลของเราสองคนต้องพึ่งพากันนะ”“ถ้าย
คุณมันเลว ep 18“อย่านะคะคุณโทคิยะ!” ป้าน้อยดึงแขนชายหนุ่มไว้ แต่กลับโดนสบัดออกอย่างแรงร่างสูงตรงเข้าไปกระชากสายน้ำเกลือออกจากแขนเรียวเล็ก ส่งผลให้เลือดของเธอไหลออกจากรอยเข็มน้ำเกลือ กรามหนาขบแน่นเมื่อคนในคฤหาสน์ขัดขืนคำสั่ง!“ใครเป็นคนพาหมอเข้ามา” มาเฟียหนุ่มเค้นน้ำเสียงรอดไรฟัน จนคนฟังถึงกับตัวเย็นเยือก ในขณะที่ป้าน้อยเหงื่อแตกพราก “บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าขัดคำสัง!”โทคิยะโมโหจนแทบจะระเบิดห้องนี้ให้เละเป็นจุน คฤหาสน์ของเขาใช่ว่าใครจะเข้าออกก็ได้ เพราะถ้าเกิดมีพวกศัตรูแอบแฝงเข้ามาเขาคงไม่รู้ตัว ทุกอย่างรอบตัวของเขาอันตรายหมดจนไม่สามารถไว้ใจใครได้!“...” ยาหยีฝืนกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นโทคิยะโกรธจนตัวสั่น กลัวเหลือเกิน...กลัวว่าเขาจะทำร้ายในขณะที่เธอกำลังป่วย“ปะ..ป้าเองค่ะ เมื่อคืนคุณยาหยีป่วยหนักป้าเลยโทรเรียกหมอมา ไม่ต้องห่วงนะคะหมอที่ป้าพามาเป็นคนรู้จักของป้าเอง” ป้าน้อยรู้ดีว่าชายหนุ่มกลัวว่าจะมีพวกศัตรูแอบแฝงเข้ามาโทคิยะปรายตามองร่างบางที่นอนสั่นอยู่บนเตียง หน้าของเธอแดงเพราะพิษไข้ ปากหยักกระตุกยิ้ม ก่อนจะกระชากแขนคนตัวเล็กขึ้นมาในขณะที่เธอยังนอนป่วยอยู่“โอ้ยยย!!!” ยาหยีเจ็บจนน้ำ
คุณมันเลว ep 19“มันทำอะไรเธอ” ยาคุชิถามขณะที่พาร่างบางมายังอีกห้องห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องสำหรับที่พักของแขก เขาประคองร่างบางไปที่เตียงอย่างเบามือหญิงสาวดูบอบบางและน่าทะนุถนอม ไม่เข้าใจว่าทำไมโทคิยะถึงต้องใจร้ายกับเธอขนาดนี้ แม้จะเป็นน้องสาวของใหญ่ก็เถอะ แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง“เขา..ฮึก” ยาหยีพูดไม่ออก มือเรียวยกขึ้นปิดหน้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอกำลังอ่อนแอ กำลังร้องไห้ ความรู้สึกหลายอย่างถ่าโถมเข้ามาทั้งความคิดถึงพี่ชายอันเป็นที่รัก“โอเค ฉันรู้ละ” ยาคุชิไม่อยากถามต่อ เพราะแค่นี้หญิงสาวก็อ่อนแอมากพอแล้ว ถึงจะห้ามโทคิยะยังไงเพื่อนของเขาก็คงไม่เลิกทำ “อย่ากลัวเลยฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”ยาคุชิมีความเป็นลูกผู้ชายมากพอ ความจริงแล้วเขากับโทคิยะก็มีนิสัยที่ไม่ต่างกันแต่กับผู้หญิงคนนี้กลับรู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก ขอบตาที่บวมเป่งบ่งบอกว่าเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก“ขอบคุณที่ไม่ทำอะไรฉันค่ะ” ร่างบางก้มศรีษะให้เพื่อเป็นการขอบคุณ ส่งผลให้อีกคนเห็นรอยช้ำอยู่บนแผ่นหลัง มันช้ำเป็นจ้ำคล้ายกับไปกระแทกอะไรซักอย่างมา“หลังของเธอ...” ยาคุชิใช่ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม อย่างใช้ความคิด “มันเป็นคนทำใช่ไหม”“...”
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 3 (ปิดกอง)@ภูเก็ตเมืองไทยสองสามีภรรยาย้ำเท้าอยู่บนชายหาดโดยมีเด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ เนื่องด้วยความอยากพาภรรยามาเที่ยวพักผ่อนเพราะตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็ไม่ค่อยได้พาภรรยาไปเปิดหูเปิดตาเลย กลัวว่าเธอจะเบื่อจึงเลือกบินกลับมาเที่ยวที่ประเทศไทย ซึ่งทะเลเมืองไทยนั้นสวยไม่แพ้ชาติใดในโลกเลย“ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่มหาลัย ฉันมาเที่ยวที่ภูเก็ตบ่อยมาก” ชายหนุ่มพูดขณะที่ย้ำเท้ารอบๆชายหาด“ไม่ยักจะรู้ว่าคุณชอบมาเที่ยวทะเล”“ฉันไม่ได้ชอบหรอกแต่กลุ่มเพื่อนที่ฉันเคยสนิทบ้านมันอยู่ภูเก็ต”“คุณก็เลยเลือกที่จะพาฉันมาภูเก็ตสินะ” ยาหยียิ้มพร้อมกับก้มมองเท้าที่เดินย้ำทราย เมื่อไหร่ที่ลูกโตสัญญาว่าจะพาลูกมาเที่ยวภูเก็ตอีก“เพราะฉันคิดว่าทะเลที่เมืองไทยสวยไม่แพ้ที่ใดในโลก หากพาเธอไปเที่ยวโอซาก้าก็กลัวว่ามันจะหนาวเกินไป” โทคิยะรู้ดีว่าภรรยาของเขานั้นเป็นคนขี้หนาว แต่ก็ดีเพราะเขาจะได้หาเรื่องกอด “มากับเพื่อนว่าสนุกแล้วแต่มากับครอบครัวสนุกกว่า”โทคิยะมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของคนเป็นแท่ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มเอง จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มของเด็กชายยูกิด้วยความรักสุดหัวใจ พึ่งเข้าใจ
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 2“กลับมาแล้วครับ” โทคิยะที่พึ่งกลับมาถึงบ้านร้องเรียกภรรยาซึ่งเป็นที่รัก อันที่จริงมีนัดกินเลี้ยงกับทางบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจด้วย แต่ชายหนุ่มขอปลีกตัวกลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กลับบ้านไปกินข้าวพร้อมเมีย’“เหนื่อยไหมคะ” ยาหยีที่พึ่งให้นมลูกเสร็จวิ่งมารับเสื้อสูทจากสามีพร้อมถอดเนคไทให้“เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าเมียกับลูกแล้วหายเหนื่อยทันที จุ๊บ~” โทคิยะหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ ก่อนที่มือหนาสะเปะสะปะลูบไล้เรือนร่างของเธอ ยาหยีผลักอกของเขาออกเพราะต้องรีบไปกินข้าว“คุณควรไปกินเลี้ยงบ้างนะคะ”“ทำไมหรอ ไม่อยากกินข้าวกับผัวหรอ”“เปล่าค่ะ แค่ทางบริษัทที่คุณลงทุนด้วยโทรมาถามฉัน ว่าไม่อนุญาตให้สามีไปกินข้าวข้างนอกหรอ ฉันก็เลยตอบไปว่าอนุญาตแต่เขาไม่ไปเอง”“ก็ฉันไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์” ช่วงนี้โทคิยะลดละเลิกกับอบายมุขทั้งหลายทั้งปวง เพราะก่อนที่เขาจะสิ้นลายเหล้าเบียร์ดื่มเหมือนกินน้ำ ไหนจะติดบุหรี่อีก โทคิยะกลัวชีวิตนี้ไม่ได้อยู่ดูแลลูกนานๆเลยเลิกสิ่งที่ไม่ดีไป“ก็ไม่ต้องกินก็ได้นิคะ”“พูดง่ายจังเลยนะที่รัก ไปงานเลี้ยงแบบนั้นเขาคงไม่ให้ฉันกินน้ำเปล่า” โทคิยะถอดเสื้อเชิ้ตท์ออกจนเห็นแผ่นหน
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 1“อื้อออ~” ร่างสูงบิดตัวบนที่นอนในขณะที่ยังหลับตา ก่อนจะควานมือหาภรรยาที่พึ่งแต่งงานกันไปหมาดๆ ปรากฏว่าพบแค่ความว่างเปล่า โทคิยะดีดตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ วันนี้เขาตื่นสายเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะหน่อย ซึ่งคาดว่ายาหยีน่าจะไปเตรียมกับข้าวไว้รอเขาเมื่อเดินลงมาก็พบพี่เลี้ยงที่กำลังนั่งเล่นกับลูกของเขาอยู่ ตอนนี้น้องยูกิอายุครบ 1 ขวบแล้ว ยาหยีบอกว่าอยากให้ลูกเข้าพิธีแต่งงานด้วย จึงรอให้น้องยูกิอายุครบหนึ่งปีก่อนค่อยแต่งงาน“ลูกพ่อ~” โทคิยะคว้าตัวลูกชายอย่างเบามือจากพี่เลี้ยงก่อนจะอุ้มแนบอกแล้วฝังจมูกลงไปที่แก้มใสของเด็กชายยูกิ ลูกของเขาน่ารักน่าชังและเลี้ยงง่ายจึงทำให้ยาหยีไม่เหนื่อยกับการเลี้ยงลูก ลูกเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของพ่อและแม่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายมาเป็นคนรักเด็กได้อะไรขนาดนี้ ผู้ชายโหดๆห่ามๆแบบเขาพอมีลูกขึ้นมา หวงจนไม่อยากให้ลูกคลาดสายตา จึงจ้างพี่เลี้ยงมาดูลูกช่วยชายหนุ่มอุ้มลูกด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในครัวซึ่งมีแม่ของลูกอยู่ในนั้น ยาหยีเป็นทั้งภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก ชนิดที่เขาเลือกไม่ผิด บางทีก็แอบคิดจากที่เ
คุณมันเลว ep 85ร่างบางนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงเธออยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล“ถ้าไม่เซ็นต์เธอก็ไม่ได้เจอลูก” โทคิยะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ยาหยีที่กำลังนั่งมองหน้าของเขาอยู่ราวกับจะฆ่าให้ตาย“...” ยาหยีปรายตามองกระดาษแผ่นนั้น มันเป็นใบจดทะเบียนสมรส“จะไม่เซ็นต์ก็ได้นะแต่ฉันจะพาลูกกลับญี่ปุ่น คงรู้นะว่าถ้าฟ้องใครจะชนะ” ชายหนุ่มยิ้มเพราะรู้ว่ายังไงซะเขาก็ถือไพ่เหนือกว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแต่ต้องการแม่ของลูกด้วย จึงบีบบังคับให้หญิงสาวจดทะเบียนสมรส ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ต่อให้ต้องบังคับก็ยอมขอแค่ได้เมียกลับคืนมา“...” ยาหยีมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ เหมือนเขากำลังมัดมือชกให้เธอเป็นของเขา ไม่มีโอกาสได้เลือกเลยเพราะถ้าเกิดโทคิยะเอาลูกไปแล้วจะไปตามลูกได้ที่ไหน “คุณกำลังบังคับฉัน! ”“ฉันไม่ได้บังคับแต่เธอจะไม่เซ็นต์ก็ได้ แค่เธอจะไม่ได้ลูกก็แค่นั้นเอง”“คุณนี่มัน! ” ยาหยีตวัดสายตามองโทคิยะด้วยความไม่พอใจทนอุ้มท้องตั้งเก้าเดือนเพื่อให้เขาเอาลูกไปงั้นหรอ ไม่ทีทาง!“โอเค ไม่เซ็นต์” ชายหนุ่มชักแผ่นกระดาษกลับ แต่ยาหยีไวกว่าเท่าตัวมือบางดึงแผ่นกระดาษออกจากมือของเขา แล้วจร
คุณมันเลว ep 84@สามวันผ่านไปยาหยียืนมองข้าวของของโทคิยะที่อยู่ในบ้านของเธอ เขาหายไปสามวันโดยที่ไม่ได้เอาข้าวของกลับไปด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่เขาไม่ได้อยู่กวน แต่ทำไมลึกๆแล้วรู้สึกใจหวิวแปลกๆกับการหายไปของเขาเขาหายไปโดยที่ไม่บอกอะไรซักคำ หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาที่เขาเคยใช้นอนเมื่อสามวันก่อนมือบางลูบหมอนที่เขาใช้หนุนเบาๆพรางถอนหายใจหรือวันนั้นเธอพูดแรงเกินไป แค่โกรธที่เขาทำอะไรตามอำเภอใจชอบใช้กำลังในการตัดสิน กลัวว่าจะมีปัญหากับพล เพราะพลเองถือว่ามีอิทธิพลพอสมควร เขาไม่ใช่มาเฟียไม่ได้มีอำนาจอะไรอีกแล้วและที่นี่ก็ไม่ใช่ญี่ปุ่นบ้านเกิดของเขาด้วยน่าแปลกที่การหายไปครั้งนี้ส่งผลต่อหัวใจของเธอ พอได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในตัวของเขามันทำให้รู้ว่าโทคิยะเองเปลี่ยนไปมาก ชายหนุ่มซักผ้า ล้างถ้วย กวาดบ้าน ขัดห้องน้ำให้จนใหม่เอี่ยมอ่อง ซึ่งยาหยีเองชอบเดินมาแอบดู เขาทำด้วยความเต็มใจ“เหอะ! โดนด่าแค่นี้ทำเป็นใจน้อย” ยาหยีกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อไปร้านดอกไม้ แต่จู่ๆเธอเกิดอาการม้วนท้องขึ้นมาเสียดื้ๆ “โอ้ย! ”อาการปวดเกร็งที่ท้องทำให้เธอยืนแทบไม่อยู่ มันปวดจนไม่สามารถขยับตัวได้
คุณมันเลว ep 83ตื่นเช้ามายาหยีต้องตกใจสุดขีดเมื่อตะกร้าเสื้อผ้าที่เธอกำลังจะนำไปส่งซักหายไปอย่างไร้ร่องราย ดวงตากลมโตปรายตามองไปยังโซฟาที่ชายหนุ่มนอนเมื่อคืนพบว่าเขาเองก็หายไปด้วย ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ตัวของเขาหายไปแต่กระเป๋าซื้อผ้ายังอยู่ ซักพักได้ยินเสียงคนเทน้ำดังมาจากห้องน้ำคงไม่ใช่ใครที่ไหน ยาหยีกรอกตาไปมาก่อนจะจ้ำไปที่ห้องน้ำทันทีแล้วยาหยีก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเจอชายหนุมที่อยู่ในชุดกางเกงผ้าสีขาวกำลังนั่งซักผ้าให้เธออย่างอารมณ์ดี ในกะละมังมีกางเกงในและบราเซียของเธอลอยอยู่ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นั่นคุณทำอะไร! ”“...” ร่างสูงชะงักครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆหันหน้ามายิ้มให้ว่าที่ภรรยาอย่างอารมณ์ดี “ซักผ้าให้เมียไง ผ้ามันล้นตะกร้าแล้วเดี๋ยวเมียไม่มีใส่”“ฉันเอาไปส่งซักของฉันเองได้” ยาหยีเท้าเอวมองตาเขียวปั๊ด สุดจะทนกับความหน้าด้านของโทคิยะ ร่างบางทำหน้าไม่ถูกเมื่อเขาจับกางเกงในของเธอขึ้นมา “วางลงเดี๋ยวนี้นะ! ”“จะอายทำไมมากกว่ากางเกงในฉันก็เคยจับมาแล้ว” นอกจากจะไม่วางเขายังใช้มือขยี้กางเกงในของยาหยีอย่างเบามือ ในขณะที่ร่างบางอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน“คุณ
คุณมันเลว ep 82“เดี๋ยวก่อน” โทคิยะเรียกหญิงสาวที่กำลังจะเดินหนีเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มรู้สึกประหม่่าเล็กน้อยเมื่อเมียทำกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศ“อะไร” น้ำเสียงของเธอยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“คือว่า...” ชายหนุ่มค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปหาร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้อง “จะไม่กินข้าวที่ฉันเตรียมไว้ให้เลยหรอ”“...” ยาหยีนิ่งซักพัก “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากกินของคุณ”“โกรธฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ” โทคิยะใจอ่อนยวบ เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ยาหยีปฏิบัติเหมือนกับว่าเขามันไร้ค่า หัวใจก็ยิ่งฝ่อลงไปทุกที“ไม่ได้โกรธค่ะ แต่เกลียด”“ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เธอจะทำฉันคืนก็ได้นะ ฉันยอม”“ฉันไม่ใช่พวกชอบใช้กำลังแบบคุณค่ะ เจ็บกายมันไม่เท่าไหร่หรอก...” ยาหยีหลับตาลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆนาๆที่มันทำร้ายจิตใจของเธอ “แต่เจ็บที่ใจ ยังไงมันก็ไม่มีวันหาย”โทคิยะนิ่งงันเมื่อรู้ว่ายังไงซะยาหยีก็ไม่มีทางให้อภัย การกระทำของเขาคงทำร้ายจิตใจของเธอน่าดู มันเจ็บจนจุกไปทั้งหน้าอกข้าซ้าย ไม่คิดว่าการรักใครซักคนแล้วเขาไม่เห็นค่ามันจะทรมานถึงเพียงนี้“...” ยาหยีปรายตามองชายหนุ่มที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เท้าเล็กจะก้าวเข้าไป
คุณมันเลว ep 81@หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปโทคิยะมีเรื่องด่วนต้องรีบไปบินไปสะสางที่ญี่ปุ่น เพราะทุกอย่างต้องเสร็จก่อนลูกคลอดนั่นทำให้ชายหนุ่มต้องรีบกลับไปเคลียร์ในขณะที่ยาหยีเองรู้สึกโล่งอกที่โทคิยะไม่มาตามรังควานแล้ว ชายหนุ่มอาจล้มเลิกความตั้งใจไปแล้วก็ได้ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเธอเองก็ไม่อยากจะมีเขาอยู่ในชีวิตอยู่แล้วหลังจากปิดร้านยาหยีก็เดินเท้ากลับบ้านทุกวันเหมือนปกติ แต่วันนี้ลูกค่อนข้างดิ้นหนักมากทำให้เธอต้องหยุดเดินเป็นพักๆ“อยากออกมาแล้วหรอคะ” ยาหยีก้มลงถามลูกน้อยที่อยู่ในท้องก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าท้องนูนเบาๆ ยิ่งมือสัมผัสกับหน้าท้องลูกของเธอยิ่งดิ้นใหญ่ ราวกับรู้ว่าตอนนี้คนเป็นแม่กำลังสัมผัสกายของเขาอยู่แต่เมื่อเดินถึงหน้าบ้านคิ้วโก่งก็ขมวดเข้มทันทีเมื่อเห็นประตูหน้าบ้านเปิดอยู่ใครกันที่เข้ามาในบ้านของเธอ!!!หญิงท้องแก่ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะพบชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้น่าตาเฉย เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้” ยาหยีเท้าเอวด้วยความไม่พอใจ เมื่อเขาเข้าบ้านของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาตทั้งๆที่เธอเองก็ล็อคประตูอย่างแน่นหนา“...” ชายหนุ่มวาง
คุณมันเลว ep 80“มานั่งทำอะไรตรงนี้” คนเป็นแม่ถาม เมื่อเดินวนหาลูกชายรอบบ้านแต่ไม่เจอ จนกระทั่งเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในสวนดอกไม้“ยาหยีล่ะครับ”“แม่ให้นั่งกินข้าวอยู่ในบ้าน” คุณหญิงนั่งลงข้างๆลูกชายก่อนจะสังเกตุเห็นสีหน้าเศร้าๆของเขา สงสัยลูกชายของเธอคงไปได้ยินในสิ่งที่คุยกับยาหยีเข้า “ได้ยินที่แม่คุยกับหนูยาหยีหรอ”“ครับ” หน้าคมก้มมองพื้นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังเข่าอ่อนอยู่ ไม่คาดคิดว่าคำพูดที่ออกจากปากของยาหยีจะทำร้ายจิตใจของเขาได้มากขนาดนี้ เธอไม่ให้โอกาสเขาเลยแม้แต่น้อย มันจุกที่หน้าอกข้างซ้ายจนต้องออกมานั่งเงียบๆในสวนดอกไม้ทบทวนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาผิดเองที่ทำกับยาหยีมากจนเกินไป จะไม่โทษใครเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกิดจากการกระทำของเขา“แม่ก็ไม่รู้จะช่วยพูดยังไง” คุณหญิงลูบหลังลูกชายด้วยความเห็นใจ ไม่เคยเห็นโทคิยะในมุมนี้เลยลูกชายของเธอไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นจนกระทั่งวันนี้“ไม่ต้องพูดแล้วครับแม่ ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว” ชายหนุ่มเม้มปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนความอ่อนแอไม่ให้คนเป็นแม่เห็น“เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างนะ ให้เวลาหนูยาหยีหน่อ