Semua Bab แก้วตาของคนพาล: Bab 21 - Bab 30

ตั้งแต่กลางซอยไปจนถึงปากซอยมีคอนโดมิเนียมขึ้นอยู่หลายตึก ธีทัตเดินตามหาชีวาพรด้วยวิธีเดิม นั่นคือนำรูปของเธอกับเด็กชายตัวกลมที่ได้จากกล้องวงจรปิดมาถามกับคนแถวนั้น ซึ่งผลที่ได้ก็ไม่ต่างกับคราวถามจากพ่อค้าโรตีสายไหม“รูปไม่ชัด ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นเมียของคุณจริงๆ คุณน่าจะมีรูปถ่ายของเธอที่ชัดกว่ารูปจากกล้องวงจรปิด”ยามรักษาความปลอดภัยประจำคอนโดมิเนียมตรงปากซอยบอกถึงสาเหตุที่ไม่อาจให้คำตอบกับเขา แถมเขายังได้รับสายตาไม่ไว้ใจกลับมา มันทำให้ธีทัตฉุกคิดขึ้นมาได้ เขาจึงรีบเปิดรูปเก่าของชีวาพรที่ยังเก็บไว้ในโทรศัพท์ออกมาโชว์ รูปถ่ายรูปนี้ชัดเจน เธอยิ้มสดใสให้เขา แววตาของเธออ่อนหวานขณะมองกล้องที่เขาเป็นคนถ่ายเธอเอง “เธอเป็นเมียของผม ทีนี้บอกได้หรือยังว่าพี่เห็นเธอหรือเปล่า”“แล้วเด็กคนนี้ล่ะ”“ลูกของผม”ธีทัตบอกพลางหรี่ตามองรปภ. ท่าทางคนคนนี้มองยากกว่าพ่อค้าโรตีสายไหม จนเขาต้องพูดหยั่งเชิงไปก่อน“ผมกำลังตามหาลูกเมียของผม เธองอนผม เราทะเลาะกันนิดหน่อย...พี่เห็นเธอใช่ไหม พี่รู้ด้วยใช่ไหมว่าเธอพักอยู่แถวไหน”“ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น ที่นี่มีแต่ลูกบ้านที่อยู่มานาน ไม่มีลูกเมียของคุณหรอก”คำตอบนั้นทำให้

“คราวหน้าฉันจะระวังตัว ไม่เผลอเดินเข้าไปแล้ว”“ไม่ใช่ระวังตัวธรรมดา แต่เธอต้องระวังตัวให้มากๆ ต่อไปเธอต้องอยู่กับบูบุ๊ยกันแค่สองคน ถ้าเกิดอะไรขึ้น มันจะไม่มีใครช่วยเธอได้ เธอยังต้องอยู่ดูแลลูก เธอต้องใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทสักก้าวเดียว อีกอย่าง...ฉันว่าเธองดพาบูบุ๊ยไปเดินเล่นในพื้นที่ว่างใกล้บ้านเดิมเถอะ เพราะมันไม่ปลอดภัยแล้ว ฉันกลัวเจ้าของบ้านคนใหม่จะหาเรื่องใส่ความเธอ อย่างเช่นบอกว่าของในบ้านหาย โบ้ยว่าเธอเป็นคนเอาไป มันจะซวยเอานะ”คล้ายพูดเป็นตุเป็นตะ แต่คนที่ใช้ชีวิตอย่างอิสระและดูแลตัวเองมานานอย่างนิสาย่อมเคยพบเห็นเรื่องทำนองนี้ คนเดี๋ยวนี้ไว้ใจได้ยาก ในแต่ละวันจึงต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง ไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของใคร...เมื่อหันไปมองเพื่อนและหลานรัก นิสาจึงอดที่จะหนักใจไม่ได้เฮ้อ! ฉันวางใจยายกวางให้อยู่กับบูบุ๊ยที่กรุงเทพฯ ได้ไหมเนี่ย“เธอมันคุณหนูใสซื่อ ไม่ทันเหลี่ยมคน” นิสาพูดขึ้นมาตามใจคิด“แต่คนที่ซื้อบ้านของพ่อได้ก็ต้องมีเงินมากพอ เขาจะต้องการอะไรจากฉันอีก ฉันไม่มีอะไรให้เขาสักหน่อย”นิสาส่งค้อน เ

โรงแรมหรูที่ตั้งอยู่ย่านหลักสี่เป็นสถานที่ที่รถสปอร์ตแล่นปราดไปจอด หัวใจของคนขับรถกำลังเต้นแรง เมื่อคิดว่ากำลังจะได้เจอเธอ“ผมมาพบคุณชีวาพรครับ เธอเป็นพนักงานที่นี่”ตีขลุมขอพบเธอเอาดื้อๆ โดยไม่คิดจะถามก่อนว่าเธอทำงานที่นี่หรือเปล่า และคำตอบที่ได้รับนั้นมันทำให้หน้าของเขาแดงก่ำ เขารู้สึกได้ว่าเลือดในกายกำลังสูบฉีดแรง“กวางกลับไปตั้งแต่บ่ายสามโมงค่ะ มันเป็นเวลาเลิกงานของเธอ เพราะเธอต้องไปรับลูกที่สถานรับเลี้ยงเด็ก”“ไม่ทราบว่าสถานรับเลี้ยงเด็กอยู่ที่ไหนครับ ผม...เอ่อ เป็นญาติของเธอ มีธุระคุยกับเธอครับ”ไม่กล้าบอกว่าตัวเองเป็นสามีและพ่อของเด็ก เพราะกลัวคำถามที่อาจย้อนกลับมาว่าทำไมตนถึงไม่รู้เรื่องของลูกเมีย ซึ่งข้ออ้างนี้มันก็ผ่านฉลุย “ดิฉันรู้แต่ว่าสถานรับเลี้ยงเด็กอยู่ใกล้กับที่พักของเธอ”“กวางพักอยู่ที่คอนโดใช่ไหมครับ”ธีทัตบอกชื่อคอนโดมิเนียมที่ตั้งอยู่ตรงปากซอยบ้านเดิมของชีวาพรได้อย่างแม่นยำ พนักงานโรงแรมจึงไม่เอะใจสงสัยในตัวเขา เมื่อเธอตอบว่าใช่ เขาจึงรีบผละออกมาโดยไม่ยอมเสี

ธีทัตไม่รู้ว่าชีวาพรกำลังทำอะไร เขาได้ยินเพียงเสียงกุกกักดังมาจากห้องครัว ส่วนเจ้าตัวกลมที่ทำท่าเหมือนหิวจนกินกำปั้นของตัวเองได้นั้น ในเวลานี้กลับสงบ ยืนเกาะขอบคอกกั้นแล้วมองเขาตาแป๋ว“สวัสดี นายชื่ออะไร”เมื่อคนเป็นแม่ไม่อยู่ เหลือแต่เจ้าตัวกลม เขาจึงชวนเจ้าตัวคุย ซึ่งไม่ผิดหวัง เด็กน้อยตอบรับโดยไว แถมด้วยน้ำลายที่ไหลย้อยถึงคางกลมๆ“แอ...แอ๊...แอ๊...”“นายยังพูดไม่ได้เหรอ แต่นายไม่ถึงหนึ่งขวบนี่นา สงสัยยังเดินไม่ได้ด้วย”“เอิ๊กๆ”ถูกเผงเลย...ถ้าเจ้าตัวกลมพูดได้คงตอบเขาเช่นนี้ ธีทัตหัวเราะ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเด็กน้อยที่กำลังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากใส่เขา ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น ยื่นมือไปลูบศีรษะเล็กทุยที่มีผมสีดำปกคลุม แล้วเพ่งมองดวงหน้าเล็กกลม...เมื่อมองมากเข้า เขาก็รู้สึกหายใจติดขัดเสียดื้อๆ มือหนายื่นไปจับปลายคางมน เด็กตัวกลมไม่ถอยหนี ไม่กลัวเขา มันทำให้เขารู้สึกทึ่ง เพราะเขายังติดภาพจำมาจากหลานสาว...กว่าฟ้าใสจะยอมให้ลุงธีร์เข้าใกล้ เขาต้องรอจนหลานอายุเกือบครบหนึ่งขวบ ทั้งที่เขาเห็นฟ้าใสมาตั้

ชีวาพรนั่งมองลูกน้อยที่เกาะตามขอบคอกกั้นแล้วเดินไปรอบๆ หลังจากกินนมอิ่ม น้องพร้อมก็อารมณ์ดี ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอคงพาลูกออกไปเดินเล่นนอกบ้าน แต่เมื่อย้ายมาอยู่ในคอนโดมิเนียมของเมืองใหญ่ พื้นที่ส่วนกลางของคอนโดมิเนียมก็ไม่มี เธอจึงจำยอมให้ลูกใช้พื้นที่แค่ในห้องพักนึกถึงนิสาที่กลับไปเชียงรายแล้ว เพื่อนของเธออาลัยอาวรณ์น้องพร้อมมาก ย้ำว่าถ้ามีเวลาว่างก็จะมาเยี่ยมที่กรุงเทพฯ ซึ่งในตอนเย็นก่อนที่นิสาจะเดินทางกลับ เจ้าตัวได้พาน้องพร้อมลงไปเดินเล่นในล็อบบี้และพูดคุยกับน้องพร้อมโดยไม่ทันเห็นว่าเธอได้ตามลงไปด้วย  ‘เดือนหน้าบูบุ๊ยคงเดินได้คล่องมากขึ้น ช่วงนี้หนูต้องใช้พื้นที่กว้างๆ หัดเดิน ถ้าบูบุ๊ยได้ไปหัดเดินในสนามหญ้ากว้างๆ ที่บ้านราชเวคิน มันจะดีแค่ไหนนะ เฮ้อ! น้ารู้สึกสองจิตสองใจกับเรื่องนี้มาตลอด ใจหนึ่งอยากให้บูบุ๊ยได้เป็นลูกของพ่อธีร์ เพราะหนูจะได้รับสิ่งดีๆ จากเขา พ่อธีร์ของหนูมีพร้อมทุกอย่าง เขาจะจัดหาให้หนูได้ แต่อีกใจน้าก็เป็นห่วงแม่ของหนู น้ากลัวพ่อธีร์จะทำให้แม่กวางเสียใจอีก’ชีวาพรรู้สึกสะเทือนใจ เธอปิดกั้นความคิดที่จะให้น้องพร้อมได้รับสิ่