บทที่ 22 ต้องได้เธอคืนมา (3)

“คราวหน้าฉันจะระวังตัว ไม่เผลอเดินเข้าไปแล้ว”

“ไม่ใช่ระวังตัวธรรมดา แต่เธอต้องระวังตัวให้มากๆ ต่อไปเธอต้องอยู่กับบูบุ๊ยกันแค่สองคน ถ้าเกิดอะไรขึ้น มันจะไม่มีใครช่วยเธอได้ เธอยังต้องอยู่ดูแลลูก เธอต้องใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทสักก้าวเดียว อีกอย่าง...ฉันว่าเธองดพาบูบุ๊ยไปเดินเล่นในพื้นที่ว่างใกล้บ้านเดิมเถอะ เพราะมันไม่ปลอดภัยแล้ว ฉันกลัวเจ้าของบ้านคนใหม่จะหาเรื่องใส่ความเธอ อย่างเช่นบอกว่าของในบ้านหาย โบ้ยว่าเธอเป็นคนเอาไป มันจะซวยเอานะ”

คล้ายพูดเป็นตุเป็นตะ แต่คนที่ใช้ชีวิตอย่างอิสระและดูแลตัวเองมานานอย่างนิสาย่อมเคยพบเห็นเรื่องทำนองนี้ คนเดี๋ยวนี้ไว้ใจได้ยาก ในแต่ละวันจึงต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง ไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของใคร...เมื่อหันไปมองเพื่อนและหลานรัก นิสาจึงอดที่จะหนักใจไม่ได้

เฮ้อ! ฉันวางใจยายกวางให้อยู่กับบูบุ๊ยที่กรุงเทพฯ ได้ไหมเนี่ย

“เธอมันคุณหนูใสซื่อ ไม่ทันเหลี่ยมคน” นิสาพูดขึ้นมาตามใจคิด

“แต่คนที่ซื้อบ้านของพ่อได้ก็ต้องมีเงินมากพอ เขาจะต้องการอะไรจากฉันอีก ฉันไม่มีอะไรให้เขาสักหน่อย”

นิสาส่งค้อน เธอเชื่อว่าถึงแม้ชีวาพรไม่มีเงินติดตัวเลย แถมยังมีลูกชายตัวกลมเป็นกันชนอีกทั้งคน แต่ยังมีคนอีกมากที่อยากจะเข้าหาเจ้าตัว

“เมื่อกี้ทางโรงแรมโทร.มาบอกให้ฉันเอาเอกสารไปให้เขา พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปพบเขา เขาจะให้ฉันเซ็นสัญญาทำงานไว้เลย”

ชีวาพรบอก เธออยากจัดการเรื่องงานให้เรียบร้อย เพราะเธอต้องการความมั่นใจว่าเธอจะมีงานทำและมีรายได้ไว้เลี้ยงตัวเองกับลูก 

“เธอจะให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม เราพาบูบุ๊ยไปด้วย ฉันจะดูแลบูบุ๊ยเอง”

“ไม่ต้องหรอก ฉันไปทำธุระเรื่องงานนะ ไม่ใช่ไปโรงเรียนอนุบาล ผู้ปกครองไม่ต้องตามไปดูแล เธออยู่กับบูบุ๊ยที่ห้องนี่แหละ”

โดนเพื่อนประชดเข้าให้ นิสาถึงกับหัวเราะร่วน นึกได้ว่าตนคงเป็นห่วงเพื่อนมากเกินไป ไม่ว่าอย่างไรชีวาพรก็ต้องใช้ชีวิตต่อไป เห็นอยู่ว่าแม้เจ้าตัวยังไม่คุ้นกับชีวิตที่ต้องดิ้นรน แต่อย่าให้พูดถึงความเข้มแข็งและอดทนเลย เพราะชีวาพรมีไม่น้อยกว่าใครอย่างแน่นอน

“ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันดีๆ ของเธอ ส่วนฉันจะอยู่กับบูบุ๊ยที่ห้อง เธอไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าตัวแสบ ฉันจะดูแลลูกของเธอให้เป็นอย่างดี”

 

ทนายความคู่ใจเคาะประตูห้องทำงานของผู้บริหารใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเมื่อรับอนุญาต เขานั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ รู้ว่าต้องมีเรื่องสำคัญ ไม่อย่างนั้นเจ้านายคงไม่นั่งรอเขาอย่างจดจ่อเช่นนี้

“ตามหาภรรยาของผมให้หน่อย เมื่อวานเธอกลับไปที่บ้านเดิมของเธอ”

“ภรรยา? คุณธีร์หมายถึงคุณกวางหรือครับ”

“เออสิวะ! ผมมีเมียคนเดียว”

“ได้ครับ”

“พ่อตาของผมบอกว่าเธออยู่ที่เชียงราย แต่เมื่อวานผมเห็นเธอจากกล้องวงจรปิด เธอกลับไปที่บ้าน ผมตามเธอไปไม่ทัน ผมไม่รู้ว่าเธอกลับมากรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อไร ไม่รู้ว่าเธอมาอยู่ชั่วคราวหรือย้ายกลับมาอยู่ถาวร...ผมอยากพบเธอ”

“ได้ครับ ผมจะให้คนตามหาคุณกวางอย่างเร่งด่วนเลยครับ”

“กวางอาจพักอยู่แถวนั้น อาจเป็นคอนโดที่อยู่ปากซอย...พรุ่งนี้ผมจะได้พบเธอไหม”

“ผมยังให้คำตอบคุณธีร์ไม่ได้ แต่ผมเชื่อว่าตามหาคุณกวางไม่ยาก เพราะเธอคงใช้ชีวิตอย่างเปิดเผย น่าจะเหลือร่องรอยให้พวกผมตามหาเธอได้ครับ”

“งั้นคุณจัดการเลย ทำเรื่องนี้เร่งด่วน ส่วนเรื่องอื่นให้คนอื่นทำหรือถ้าไม่มีคนทำก็พักงานในมือไว้ก่อน”

“ได้ครับ”

ทนายความตอบรับ เขารู้ว่าเจ้านายเอาจริง เขาจึงต้องทำงานตอบสนองคำสั่งของเจ้านายให้ดีที่สุด แม้ไม่ใช่งานในหน้าที่โดยตรง แต่การที่เจ้านายสั่งให้เขาทำงานส่วนตัวเช่นนี้ ย่อมหมายถึงเจ้านายไว้ใจเขา...เขาจะทำให้เจ้านายพอใจอย่างถึงที่สุด

ทนายความทำท่าจะลุกขึ้นเมื่อคิดว่าเจ้านายสั่งงานเสร็จแล้ว หากเขาต้องชะงักเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือที่ถูกส่งมาให้เขาดู

“กวางมีเด็กอยู่ด้วยคนหนึ่ง นี่เป็นรูปของเธอกับเด็กคนนั้น”

ทนายความยื่นหน้าไปมองรูปนั้น สลับกับมองหน้าเจ้านาย ท่าทางเหมือนอยากจะพูด แต่เปลี่ยนใจไม่พูด ก่อนเจ้านายจะสั่งให้เขาออกไปพร้อมกับส่งไฟล์ภาพตามไปให้

เมื่ออยู่ตามลำพังในห้องทำงาน ธีทัตจึงโทร.ไปหาก่อฤกษ์ ตอนนี้เขามีทิศทางในการตามหาชีวาพรแล้ว ก่อฤกษ์ปั่นหัวเขาอีกไม่ได้ เขาเชื่อว่าก่อฤกษ์ต้องรู้บางเรื่องของชีวาพร ซึ่งเขาต้องการข้อมูลส่วนนี้จากเจ้าตัว ดังนั้นเมื่อก่อฤกษ์รับสาย ธีทัตจึงพูดเข้าเรื่องในทันที

“กูรู้เรื่องของกวางแล้ว ตอนนี้กวางกลับมาที่กรุงเทพฯ เธอมีเด็กมาด้วย กูต้องได้เมียของกูคืน”

“เวลามึงเอาจริงก็ได้เรื่องตลอดเลยนะ เสียแต่ว่ามึงเอาจริงแต่เรื่องงาน แต่ไม่เคยเอาจริงเรื่องเมียสักที”

“อย่าพูดมาก ถ้ามึงมีอะไรจะบอกก็บอกมา แต่ถ้าโยกโย้ก็ตามใจมึง เพราะกูสั่งให้คนตามหากวางแล้ว ต่อให้พลิกแผ่นดิน กูก็ต้องเจอเมียของกู”

“มึงต้องเช็กก่อนว่ากวางมีผัวใหม่หรือยัง”

เจ็บแปลบในอก...แค่นึกว่าผู้หญิงที่เคยรักเขามากแปรเปลี่ยนไปรักคนอื่น ธีทัตก็รู้สึกทนไม่ได้ แม้ลึกๆ ในใจเชื่อว่าชีวาพรคงยังไม่มีใคร เพราะเธอไม่ใช่คนที่จะรักใครได้ง่ายๆ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยคบกับใคร เธอใช้ชีวิตโสดมาถึงยี่สิบห้าปีเพื่อเป็นภรรยาของเขา ดังนั้นห่างกันเพียงปีกว่า เขาจึงไม่คิดว่าชีวาพรจะรักใครได้ในเวลาอันสั้น...กระนั้นเขาก็เผื่อใจไว้สำหรับความผิดหวัง 

“กูไม่รู้ว่ากวางมีครอบครัวใหม่หรือยัง กูเองก็อยากรู้ เพราะกูยังเป็นห่วงเธอ กูอยากรู้ข่าวคราวของเธอเหมือนกัน...ส่วนเรื่องอื่นๆ ที่กูพอจะรู้ ก็คือกวางจะอยู่กรุงเทพฯ อีกนาน” 

ก่อฤกษ์ตัดสินใจบอกเรื่องที่ตนรู้ให้พี่ชายฝาแฝดได้รู้ด้วย เพราะเขาไม่อยากเห็นคนคลุ้มคลั่งเพราะไม่ได้เจอเมีย

“มึงรู้ใช่ไหมว่ากวางมีลูก”

“เรื่องนี้กูรู้เท่ามึง รู้ว่าเด็กเป็นลูกของกวาง ส่วนใครเป็นพ่อของเด็ก อันนี้กูไม่รู้ อ้อ! ถ้ามึงอยากรู้เรื่องของกวางมากกว่านี้ มึงค่อยโทร.ไปถามแพททีหลังก็ได้ ตอนนี้แพทคงยังไม่รู้อะไรมาก แต่นานไปแพทจะช่วยมึงหาคำตอบเกี่ยวกับเมียของมึงได้”

ก่อฤกษ์พูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะวางสาย ซึ่งมันทำให้ธีทัตได้รู้ว่ายังมีคนที่รู้เรื่องเมียของเขา แต่เขากลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย...