Novel-novel oleh นลพรรณ

ห้ามรักผม ผมเตือนด้วยความหวังดี ผมเกลียดน้ำตาและความอ่อนแอของผู้หญิง จำไว้ว่าเรากำลังเล่นกันตามกติกา เมื่อคุณเอาเงินของผมไปและไม่มีปัญญาหามาใช้คืน คุณจึงมีสองทางเลือก ก็คือติดคุกหรือชดใช้ทางอื่นให้ผมจนคุ้ม ซึ่งคุณก็เลือกทางของคุณแล้ว...ผมไม่เคยบังคับ ----------------------------- "รู้นะว่ายังไม่หลับ คุณกำลังคิดอะไร?" "ฉันคิดว่าเมื่อไรคุณจะเปลี่ยนใจปล่อยฉันไป" "บอกเหตุผลดีๆ มาสักข้อสิ เผื่อผมจะรับฟัง แต่ถ้าคุณอยากจะไปจากผมเพื่อหาผัวใหม่ ผมจะจับคุณล่ามโซ่แล้วขังไว้ในห้องนี้"

“เธอเป็นผู้หญิงของเขา แล้วเคยเจอเขาหรือเปล่า รู้หรือว่าเขาเป็นคนยังไง” “ทำไมจะไม่รู้ ถึงเขาจะแก่ แต่ฉันชอบเขา คุณใหญ่ใจดี ไม่หยาบคายอย่างนาย จำไว้นะ อย่าบังอาจแตะต้องตัวฉันอีก ไม่งั้นฉันจะฟ้องเขาให้สั่งคนจับนายยิงเป้า” หล่อนประกาศก้อง คนร่างใหญ่ถึงกับยืนจังงัง หากปิ่นลดาตีความไปว่าเขากำลังกลัวโทษที่หล่อนขู่ “อย่าตามมานะ ถ้าไม่อยากตาย” หล่อนถอยอีกสามก้าว ก่อนหันกายวิ่งหนี ร่างน้อยในชุดเสื้อคลุมสีขาวที่เห็นลางๆ ในคืนเดือนมืดจากไปอย่างไม่เหลียวหลัง คนข้างหลังมองตาม ดวงตาคมหรี่ลง กระตุกยิ้มอย่างจอมวายร้าย อย่างนี้จะพึ่งเทคโนโลยีผลิตเลือดเนื้อเชื้อไขให้โง่ทำไม ก็หล่อนร่ำร้องอยากเป็นผู้หญิงของนายใหญ่ใจจะขาดแล้ว!

แต่งงานหลอกๆ เพื่อควบธุรกิจ จบภารกิจเธอยอมเลิกตามสัญญา หากผิดหรือที่เธอตัดใจจากเขาไม่ได้ ผิดหรือที่เธอยังตอแยเขา... ผิดด้วยหรือที่สุดท้ายเธอยอมแพ้และจากไปโดยไม่บอกลา -------- "คุณธีร์อย่า! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ" แค่ฝ่ามือบางสัมผัสกับแผงอกกว้าง ชีวาพรก็ถึงกับตัวสั่น ทว่าวินาทีนั้นเองที่ทุกอย่างก็หยุดลง... "โอ๊ย!" "อ้า!" เสียงแรกเป็นเสียงร้องเหมือนคนกำลังเจ็บหนักจากคนตัวโต ส่วนเสียงเล็กๆ ที่ตามมานั้นเป็นเสียงของคนตัวกลมที่โผล่มาจากข้างหลังของเขา...มือน้อยๆ กำลังขยุ้มผมของพ่อ ชีวาพรตกใจ สัญชาตญาณปกป้องของคนเป็นแม่ทำให้เธอตะครุบไหล่กำยำของธีทัตไว้ เพราะเธอกลัวเขาจะเหวี่ยงมือหรือเบี่ยงตัวหนี แล้วอาจทำให้ลูกของเธอเจ็บ "น้องพร้อมปล่อยก่อนค่ะ หนูจิกผมคนอื่นอย่างนี้ไม่ได้นะคะ" "พี่เป็นพ่อ ไม่ใช่คนอื่น" คนตัวโตที่ถูกเธอกดไหล่เอาไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อนและยังมีมือป้อมจิกผมจนหน้าหงายยังมีหน้ามาค้าน "ฮือ! อือ!"

ขวัญรดาไม่รู้ว่าเช้าวันแรกของชีวิตแต่งงานสำหรับผู้หญิงคนอื่นนั้นเป็นอย่างไร แต่สำหรับเธอ มันมีแต่ความหวาดหวั่นและไม่มั่นใจเอาเสียเลย... --------- ‘เอามาปั๊มลูกเฉยๆ ไม่ได้แต่งมาเป็นเมียเชิดหน้าชูตา เรื่องนี้คนวงในเขารู้ เขาอยากให้มีทายาทรุ่นสามหลายคน เธอสังเกตหรือเปล่าว่าที่ผ่านมาพวกเขามีลูกชายแค่คนเดียว ส่วนลูกสาวก็ไม่มีสักคน เหมือนพวกเขามีกรรม เธอลองไปค้นข่าวเก่าๆ ดู ท่านประธานแต่งงานกับแม่ของคุณติณณ์ไม่กี่ปีก็หย่า มีลูกคือคุณติณณ์คนเดียว พอแต่งงานใหม่ก็กลายเป็นว่าภรรยาใหม่มีลูกไม่ได้ เพราะมดลูกไม่แข็งแรง’ คนที่ถูกยัดเยียดให้กลายเป็นผู้ลอบฟังเกือบหลุดเสียงอุทาน... คนอะไรรู้ถึงมดลูกของคนอื่น บ้ากันหรือเปล่า

ในฐานะลูกชายคนโตของแม่ที่เป็นนักธุรกิจใหญ่ หน้าที่ของเขาไม่ใช่สานต่อกิจการ แต่เป็นการหาเมียทำลูกสักครึ่งโหลต่างหากเล่า ----------------------- ความสันโดษของ อาทิตย์ โปรแกรมเมอร์หนุ่มฝีมือดีต้องสั่นคลอน เมื่อ จิณณา หรือแม่ขนุนอวบเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน หล่อนบอกว่าไม่มีที่ไป แถมยืนยันว่าร่างกายแข็งแรง พร้อมสู้ทุกงานอีกด้วย เขาไม่ได้เต็มใจรับ แต่ก็นะ...คุณสมบัติน่าสนใจขนาดนี้ ปล่อยไปก็คงเสียดาย สู้เก็บไว้ให้อยู่ใกล้ตัว เผื่อจะได้ใช้งานเองดีกว่า ---------------------- “อ้าว! จะทุบผัวให้ตายคาอกหรือไง” “ไม่ต้องเรียกตัวเองว่าอย่างนี้เลย” “เรียกว่าผัวนี่หรือ จนขนาดนี้แล้วถ้าฉันไม่เป็นผัวเธอ แล้วจะให้เป็นอะไร” “เป็นผัวเก็บ” “อะไรนะ!” อาทิตย์อุทานถามเสียงดัง เพราะไม่อยากเชื่อหูว่าหล่อนจะเรียกเขาด้วยถ้อยคำนี้ “คุณอั๋นว่าจิณเป็นเมียเก็บ เมียซุกในไร่ ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นผัวเก็บของจิณ จิณจะซุกคุณไว้ในไร่นี้เหมือนกัน”