Novels by นลพรรณ

นายแพทย์อคินตัดสายจากน้องสาว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่แพทย์หญิงเปรมวดีเดินกลับมาที่โต๊ะ หลังจากที่เธอไปเข้าห้องน้ำของร้านอาหาร“มื้อนี้นิคต้องเลี้ยงเรานะ เพราะเราทำงานให้นิคได้ดีเกินคาด”“เราเลี้ยงเปรมแน่นอน เราจ่ายค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว แต่เปรมต้องขับรถพาเราไปทำธุระแถวหลักสี่ก่อน อ้อ! เราต้องซื้อมะม่วงแก้วขมิ้นด้วย ว่าแต่มันคือมะม่วงอะไร เราไม่รู้จัก”นายแพทย์หนุ่มทำหน้าครุ่นคิด เหมือนกับเขากำลังเจอปัญหาใหญ่ที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างจริงจัง“มะม่วงเปรี้ยวอมหวาน ผลมีสีเหลืองเหมือนขมิ้น ว่าแต่นิคจะซื้อมะม่วงแก้วขมิ้นไปให้ใครเหรอ”“น้องสาว”“หืม? อิงอิงเหรอ”“เรามีน้องสาวคนเดียว”“งั้นเดี๋ยวเราจะพานิคไปซื้อ น้องสาวของนิคก็เป็นคนไข้ของเรา เราเป็นหมอเจ้าของเคสนี้…ว่าแต่คอนโดของน้องสาวอยู่ที่สาทรไม่ใช่เหรอ ทำไมนิคให้เราไปส่งแถวหลักสี่”“อิงอิงย้ายออกมาจากคอนโดแล้ว ตอนนี้เธอพักอยู่ที่โรงแรมย่านหลักสี่”มันเป็นข่าวใหม่ที่ทำให้หมอสาวต้องนิ

กุลนิภาตื่นนอนตั้งแต่ตีห้า เธออาบน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยโดยไม่มีอาการอ่อนเพลีย นึกชมลูกว่าน่ารักเหลือเกิน ลูกคงรู้ว่าวันนี้แม่ต้องย้ายบ้าน แม่ต้องทำธุระหลายอย่าง ลูกจึงไม่กวนและไม่งอแง ลูกให้ความร่วมมือกับเธอเป็นอย่างดีเวลาหกนาฬิกาเศษ หญิงสาวลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในลิฟต์เพื่อลงสู่ชั้นล่าง เธอฝากกุญแจและคีย์การ์ดเพื่อคืนให้ชนกันต์ไว้ที่เคาน์เตอร์ในล็อบบี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ประจำจุดนั้นถามเธออย่างสงสัย“คุณจะไปต่างจังหวัดหรือคะ ฉันถามเผื่อว่าเจ้าหน้าที่นิติบุคคลอยากรู้ข้อมูลไว้น่ะค่ะ”“ฉันจะย้ายไปอยู่ที่อื่นค่ะ ฉันไม่กลับมาที่นี่แล้ว”ประโยคท้ายช่างแผ่วเบา กุลนิภาหวังว่าคำตอบคงชัดเจนมากพอที่จะหยุดความสงสัยจากใครต่อใครได้...ซึ่งแน่นอน ไม่มีใครรั้งเธอไว้ด้วยคำถามอีกแล้วรถแท็กซี่ที่เธอเรียกผ่านแอปพลิเคชันจอดรออยู่ด้านหน้าล็อบบี้แล้ว คนขับรถช่วยเธอขนกระเป๋าเดินทางไปใส่ไว้ในท้ายรถ ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถเข้าไปนั่งทางตอนหลังจุดหมายปลายทางของเธอ

“ทำไมกลับเร็ว นายเพิ่งขับรถออกไปส่งคุณไอซ์ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเลย”คนที่นั่งเอกขเนกอยู่บนเก้าอี้ริมสวนบริเวณหน้าบ้านส่งเสียงถามเมื่อเห็นชนกันต์ก้าวลงมาจากรถ จนเขาต้องเดินไปหาเจ้าตัว แล้วตอบเสียงเหนื่อยหน่าย“รถไม่ติด”“ฉันรู้ว่ารถไม่ติด แต่นายไม่พาเธอแวะไปที่อื่นเลยเหรอ อย่างเช่นไปนั่งดื่มเหล้าด้วยกันแล้วค่อยพาเธอไปส่งที่บ้าน คุณไอซ์ไม่ใช่เด็กสาวแล้วนะ เธอเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวและเธอก็สวยมากด้วย เธอกลับบ้านดึกได้...มีแต่แม่ของเราที่ทำท่าตกใจว่ามันดึกแล้ว คุณไอซ์ต้องรีบกลับบ้าน”ชนกันต์ขยับมุมปากยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในห้องรับประทานอาหารเมื่อสักครู่ใหญ่ ในตอนนั้นเขาเห็นน้องชายกลั้นหัวเราะขำกับคำพูดของแม่ แต่เรื่องนี้จะโทษแม่ก็ไม่ได้ เพราะในวันนี้อรรพีวางท่าเป็นสาวใสซื่อจนเกินตัวตนจริงๆ ของเธอไปมากอันที่จริงเขาชอบอย่างที่เธอเป็นอยู่แล้ว เพราะมันดูเป็นธรรมชาติดี อีกทั้งเขายังวางตัวกับเธอได้ง่าย ยอมรับเลยว่าภาพพจน์ที่เธอแสดงออกในวันนี้มันกลับทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ“นายไม่มีอะไรจะเล่าให้ฉันฟังเหรอ”“ใคร

“ไอซ์กราบขอบคุณคุณลุงเนตรกับคุณป้ารดามากนะคะที่เอ็นดูไอซ์ ชวนไอซ์มาทานอาหารที่บ้านราชเวคิน”เสียงหวานฉอเลาะดังขึ้นหลังจากอาหารมื้อค่ำจบลง ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่งแล้ว เรียกได้ว่าวันนี้สมาชิกครอบครัวราชเวคินกินอาหารดึกกว่าปกติ...ยกเว้นเจ้าตัวป่วนประจำบ้านที่กินเสร็จก่อนใครและคนเป็นแม่พาเข้านอนเรียบร้อยแล้ว“อาหารถูกปากหนูไอซ์หรือเปล่าจ๊ะ ถ้ามีอะไรก็บอกป้าได้นะ”“อาหารอร่อยทุกอย่างเลยค่ะ ไอซ์รู้นะว่าคุณป้าตั้งใจทำของชอบของไอซ์ตั้งหลายเมนู ไอซ์รู้สึกซาบซึ้งในความเมตตาของคุณป้ามากๆ เลยค่ะ”เซเลบสาวตอบคุณอมลรดา หากสายตาชม้ายมองชนกันต์ที่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างเธอชายหนุ่มยังคงปล่อยให้ตัวเองไหลไปตามสถานการณ์ จนถึงตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่าอรรพีโผล่มารับประทานอาหารกับครอบครัวของเขาได้อย่างไร ทำไมเขาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน ว่าก็ว่าเถอะ เขาเป็นคนเกริ่นชวนเธอเอง แต่เมื่อเธอบอกว่ายังไม่มีเวลาว่าง เขาจึงไม่ได้ถามเธออีก เพราะไม่อยากรบกวนเวลาของเธอ เขาเข้าใจดีว่าในฐานะนักธุรกิจแ

เมื่อเดินไปถึงห้องรับประทานอาหาร ชายหนุ่มก็พูดออกมาทั้งที่ความสงสัยยังไม่หายไป“นั่งกันครบองค์ประชุมเลยเหรอ มีวาระสำคัญหรือเปล่า ทำไมผมไม่รู้อยู่คนเดียว”สายตาแทบทุกคู่หันมามองเขา ชนกันต์อ่านความรู้สึกของคนในครอบครัวไม่ออก เพราะเป็นสายตาที่เขาไม่ชินเอาเสียเลย แต่รู้ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่าง มันไม่ใช่สถานการณ์ปกติ หากชายหนุ่มไม่ทันได้ถามใคร เขาก็เห็นดวงหน้าสวยโดดเด่นของใครบางคนที่เบือนมาส่งยิ้มให้เขา“คุณไอซ์!”ภายในห้องชุดของคอนโดมิเนียมหรูถูกปกคลุมด้วยความมืดทั้งที่เป็นเวลาไม่ถึงสองทุ่ม คนที่อยู่ในห้องยังไม่เข้านอน เธอนั่งคุดคู้อยู่บนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น เธอไม่ยอมเปิดสวิตช์ไฟให้แสงสว่างส่องลงมา คล้ายกับว่าเธอยินดีที่จะอยู่ในความมืด เพราะต้องการให้มันพรางตัวเธอให้หายไปจากโลกใบนี้เมื่อเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมา หัวใจที่แห้งเหี่ยวเกิดพองโต เพราะเชื่อมั่นว่าชนกันต์เป็นเจ้าของสายเรียกนั้น แต่เธอรีบปรับความรู้สึกเสียใหม่ เพราะสำนึกได้ว่าเธอไม่ควรดีใจกับการที่คนที่เพิ่งยื

ชนกันต์ไม่ได้บอกไว้ว่าเย็นนี้เขากลับมาที่คอนโดมิเนียมหรือกลับไปที่บ้านราชเวคิน...กุลนิภาจึงได้แต่ยืนมองเนื้อวากิวสำหรับทำสเต๊กอย่างลังเล นานชั่วอึดใจกว่าเธอจะตัดสินใจเก็บมันกลับเข้าตู้เย็น“ถ้าพ่อไม่มาหาเรา สเต๊กเนื้อก็เป็นหมัน เพราะแม่กินเนื้อไม่ได้ เดี๋ยวจะเสียของเปล่าๆ ช่วงนี้แม่เหม็นเนื้อมาก สงสัยหนูคงจะไม่ชอบเนื้อใช่ไหมจ๊ะ เพราะเมื่อก่อนแม่ยังกินเนื้อกับพ่อได้อยู่เลย”กุลนิภาพูดคุยกับลูกในท้อง เธอทำเหมือนกับลูกได้ยินและเข้าใจคำพูดของเธอ ในแต่ละวันมันจึงกลายเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเธอ เพราะเธอรู้สึกเหมือนมีคนคนหนึ่งอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาหญิงสาวเข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่น ทำท่าจะเปิดโทรทัศน์ แต่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นมา แม้รู้ว่ามีแค่คนเดียวที่จะเข้ามาในห้องนี้ได้ แต่เธอก็เดินออกไปดูด้วยความเคยชินความประหลาดใจทอขึ้นมาในดวงตาหวาน ซึ่งคนตัวใหญ่ที่เดินเข้ามาต้องเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม“มีอะไรหรือเปล่าถึงมองผมอย่างนี้”“ฉันไม่รู้ว่าวันนี้คุณจะกลับมาที่คอนโด”“ไม่ใช่จะ

ภัสสรานั่งชะเง้อมองไปยังประตูห้องรับรองในกองถ่าย รอคอยว่าเมื่อไรเอเดนจะเข้ามา เธออุตส่าห์มากองถ่ายก่อนเวลาเพื่อจะคุยเรื่องร้อนใจกับเขา แต่กลับพบว่าเขามาตรงเวลาเป๊ะ ซึ่งเพียงแค่พระเอกสุดฮอตมาถึง ช่างแต่งหน้าและฝ่ายเสื้อผ้าก็กรูกันไปรุมล้อม ไม่เหลือช่องให้เธอสบโอกาสพูดเรื่องสำคัญ “พี่ภัสยังไม่กลับหรือคะ หรือว่ารอใครมารับ” คนในกองถ่ายเข้ามาเห็นก็อดถามไม่ได้ “เปล่า ไม่มี พี่มากับรถของพี่” เสียงสูงไปสักหน่อย พอนึกได้ก็ขัดใจตัวเอง...ทำพิรุธไปทำไม ก็ในเมื่อไม่มีใครมารับเธอจริงๆ มีแต่คนขับรถตู้ที่รอเธออยู่ข้างนอก นานกว่าหนึ่งชั่วโมงโดยที่ไม่มีใครสนใจนางร้ายเจ้าบทบาทที่นั่งซุกตัวอยู่ตรงโซฟามุมห้องอย่างเงียบกริบ กระทั่งประตูห้องรับรองเปิดออก เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจก็เรียกความสนใจให้เบนไปหา “เอเดนว่างไหมคะ พอดีมีนักข่าวรออยู่ข้างนอก เขาอยากคุยด้วยค่ะ” ผู้ช่วยผู้กำกับตามเข้ามาบอกใกล้ๆ ผู้จัดการของพระเอกหนุ่มที่ยืนประกบอยู่จึงเป็นฝ่ายตอบแทน “เอเดนให้สัมภาษณ์ละครใหม่ไปแล้วนี่ครับ” เมื่อสักครู่หลังจากเข้าฉากกับนางเอกหน้าใหม่เสร็จ เอเดนก็ถูกลากให้

ตั้งใจตื่นนอนตั้งแต่เช้า เพราะอยากเห็นหน้าเมีย การไม่ได้เห็นเธอเกินยี่สิบชั่วโมงมันนานเกินไป ชีวิตของเขาเหมือนขาดอะไรไปติณณ์เดินลงมาชั้นล่างอย่างกระปรี้กระเปร่า วันนี้ตั้งใจจะหาเหตุอยู่กับขวัญรดาทั้งวัน ก็คนมันคิดถึงนี่นา แต่พอลงมาถึงชั้นล่าง เขากลับพบว่าบ้านทั้งหลังยังคงเงียบกริบ มันไร้ชีวิตชีวาสิ้นดี แม้แต่คนรับใช้ที่ปกติเดินไปมาอยู่แถวๆ นี้ก็ไม่มีให้เห็นสักคนชายหนุ่มเข้าไปในครัว ซึ่งเป็นที่ที่แม่บ้านพ่วงตำแหน่งแม่ครัวปักหลักอยู่“ขวัญลงมาหรือยังครับ”ป้านิ่มเลิกคิ้ว แลดูประหลาดใจ คนถามจึงแก้เก้อด้วยการบอกเสียใหม่ หวังว่ามันจะดีขึ้น“ผมยังไม่ได้ไปดูที่ห้องนอนน่ะ เมื่อคืนผมกลับดึก เลยไม่อยากกวนขวัญ”“คุณขวัญไม่ได้อยู่บ้านนะคะ คุณขวัญกลับไปบ้านโน้นตั้งแต่เมื่อวาน ป้าคิดว่าคุณติณณ์รู้เรื่องนี้แล้วซะอีก”“ขวัญไม่อยู่บ้าน? เป็นไปได้ยังไง ทำไมไม่มีใครบอกผม”เสียงโวยวายดังสวนทันที ไม่คิดจะรักษาภาพลักษณ์กันแล้วแหละ เมียเขาหายไปทั้งคน ทำไมเขาถึงเพิ่งมารู้เอาตอนนี้“ป้าจะบอกคุณตั

สปอร์ตคาร์คันสีขาวแล่นมาจอดในโรงรถในเวลาสามทุ่ม คนขับรถเดินมาดูรถคันสีเหลืองมะนาวที่จอดอยู่ริมสุด ปกติมันไม่ได้จอดตรงนี้ ที่ของมันอยู่ด้านใน“ขวัญกลับมาจากข้างนอกหรือเปล่า ทำไมเอารถมาจอดขวางตรงนี้ หรือกำลังจะออกไปไหน”คิดจะเคลื่อนรถของเธอให้เข้าที่เข้าทาง แต่เปลี่ยนใจ ช่างมันเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน วันนี้เขาเพลียไปทั้งร่าง สมองมึนตึ้บเพราะต้องนั่งประชุมตลอดบ่าย พอเลิกประชุม แล้วคิดจะกลับบ้าน แต่พ่อยังลากเขาไปกินข้าวกับเพื่อนนักธุรกิจของพ่ออีก กว่าจะขอตัวกลับบ้านได้ก็เกือบดึกติณณ์ลากสังขารที่เหนื่อยล้าเข้าไปในบ้าน อดที่จะกวาดสายตามองรอบๆ โถงบ้านไม่ได้ว่าขวัญรดาอาจอยู่ตรงนี้ แต่บ้านเงียบเกินไป ดวงไฟก็เปิดแค่ในโถงกลาง เขาจึงตรงขึ้นไปชั้นบนเขาเดินผ่านห้องนอนใหญ่ ไม่เห็นแสงไฟลอดออกมา คิดว่าคนในห้องคงหลับสนิทแล้ว ขวัญรดาเข้านอนเร็ว จากที่คิดจะแกล้งเธอให้หนำใจที่ไล่เขาออกไปจากห้องนอนตัวเอง แต่เปลี่ยนใจ เอาไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกัน รอให้สังขารของเขาพร้อมกว่านี้ก่อนมันเป็นการตัดสินใจที่บ้าดีเดือดครั้งใหญ่ หากไม่นับรวมถึงการตกลงแต่งงานกับติณณ์เมื่อสามเดือน

อากาศภายในห้องโถงของเพนต์เฮาส์เย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอย่างเงียบกริบและสม่ำเสมอ ติณณ์ตื่นนอนในเวลาใกล้เที่ยง เขายันกายขึ้นมานั่งพลางทบทวนความทรงจำว่าตนอยู่ที่นี่ได้อย่างไรชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูด้วยความเคยชิน พลันหัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นข้อความล่าสุด“ขวัญ...”เมื่อเห็นรูปถ่ายของตัวเองที่นอนหลับไม่รู้สึกตัวกับโลเคชันของเพนต์เฮาส์ในข้อความที่ตอบกลับไป ติณณ์ก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ แต่พอคิดว่าไม่เห็นขวัญรดาโทร.มาหาหรือส่งข้อความมาไถ่ถามอะไรอีก ความน้อยใจก็เกิดขึ้นมานิดๆเมียไม่ห่วง เห็นอยู่ว่าเราเมาหลับไม่รู้สึกตัวติณณ์ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อจะอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ วันนี้เขาต้องเข้าไปที่โรงแรม โชคดีที่นัดกับพ่อไว้เป็นช่วงบ่าย ตอนนี้จึงยังเหลือเวลาพอให้จัดการตัวเอง“เฮ้ย! อย่าบอกว่านะว่าเธอขนเสื้อผ้าจะย้ายกลับไปอยู่บ้าน”ภัสสราร้องเอะอะเมื่อชะโงกหน้าไปดูที่นั่งทางตอนหลังของรถตู้ตัวเอง แล้วเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าและถุงใส่ข้าวของอัดอยู่เต็มรถเจ้าของสัมภาระยังปิดปากเงียบ ภัสสราจึงต้องหันไ

หัวใจของขวัญรดากระตุกแรงขณะมองภาพของสามีที่ถูกส่งเข้ามา กระดุมเสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยจนเห็นแผงอกเกือบครึ่ง เธอเลื่อนดูท่อนล่าง...ยังดีที่กางเกงยีนอยู่ในสภาพปกติ“ใครถ่ายรูปเขา”มือไม้สั่นเทา ขวัญรดาเห็นโลเคชันที่ถูกส่งตามมาให้เป็นเพนต์เฮาส์หรูย่านทองหล่อ เธอรู้ว่าติณณ์มีเพนต์เฮาส์อยู่ที่นี่ ในตึกนี้มีเพนต์เฮาส์ของคนดังและลูกหลานคนใหญ่คนโตครอบครองอยู่หลายคน...อีกทั้งยังจำได้ดีว่าคัทลียาเคยใช้เพนต์เฮาส์ของเขาเป็นสถานที่ถ่ายทำรายการที่เจ้าตัวเป็นแขกรับเชิญมาแล้ว“ไม่ยอมกลับบ้าน เพราะมีที่อื่นให้นอนอยู่แล้วนี่เอง ทุเรศที่สุด! ผู้ชายมักมาก! แค่แยกห้องคืนเดียวก็ทนไม่ได้ ถึงกับต้องไปหาผู้หญิงคนอื่น”เธอรู้ว่าติณณ์มีความต้องการมากแค่ไหน ตั้งแต่แต่งงานกันมา เขาไม่เคยว่างเว้นจากเธอ แล้วดูภาพที่ใครก็ไม่รู้ส่งเข้ามาสิ มันคิดเป็นอื่นไปไม่ได้เลย เสื้อผ้าหลุดลุ่ยขนาดนี้ แถมเขายังนอนหลับตาพริ้มอีกทำไมถึงเป็นแบบนี้…ทำไมเราต้องเจ็บปวดหัวใจอยู่คนเดียวคำถามเวียนซ้ำๆ อยู่ในหัว เมื่อคิดว่าค่ำคืนนี้ตนไม่อาจหลับตาลงได้อย่างแน่นอน หญิงสาว

“มึงมายุ่งอะไรกับเรื่องของกู”“ถ้ามึงไม่รักเมีย มึงก็เลิกกับเขาสิวะ มันจะยากอะไร คนบ้านนั้นเขายอมมึงอยู่แล้ว ส่วนเมียของมึงทั้งสาวทั้งสวย แถมยังเด็กอีกด้วย เดี๋ยวเขาก็มีผัวใหม่เอง”“ไม่เด็กแล้ว อายุยี่สิบห้าแล้ว”“เหรอ หน้าตาเหมือนเด็กเพิ่งจบมหา’ลัย”“มึงเลิกวิจารณ์เมียกูได้แล้ว”“ไอ้นี่มีหวง หวงเมียจังเลย แต่ปากบอกไม่รักเมีย ไม่รักแต่เพื่อนพูดถึงก็ไม่ได้ เดี๋ยวเถอะมึง กูจะฟ้องภัส”“อย่าแม้แต่คิด”ติณณ์ชี้ปรามเพื่อนอย่างจริงจัง แค่รับมือเมียคนเดียว เขาก็ไม่ไหว จนต้องเผ่นออกมานั่งดื่มเหล้าอยู่นี่อย่างไรล่ะ ถ้าพ่วงพี่เมียจอมวายร้ายมาด้วย เขาไม่อยากนึกถึงสภาพตัวเองหลากหลายอารมณ์ที่ถูกเก็บกดอยู่ข้างในทำให้เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าถูกเทลงในลำคออวัชมองติณณ์ด้วยสายตาครุ่นคิด ติณณ์เคยมานั่งดื่มเหล้าในผับครั้งล่าสุดก็เป็นตอนที่เลิกกับแฟนเก่า โดยมาติดๆ กันนานเป็นสัปดาห์ จากนั้นเพื่อนก็หายหัวไปเลย หากติดตามข่าวคราวอยู่ห่างๆ เขาก็เห็นว่าติณณ์ก้าวหน้าเร