Novels by นลพรรณ

นายแพทย์อคินตัดสายจากน้องสาว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่แพทย์หญิงเปรมวดีเดินกลับมาที่โต๊ะ หลังจากที่เธอไปเข้าห้องน้ำของร้านอาหาร“มื้อนี้นิคต้องเลี้ยงเรานะ เพราะเราทำงานให้นิคได้ดีเกินคาด”“เราเลี้ยงเปรมแน่นอน เราจ่ายค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว แต่เปรมต้องขับรถพาเราไปทำธุระแถวหลักสี่ก่อน อ้อ! เราต้องซื้อมะม่วงแก้วขมิ้นด้วย ว่าแต่มันคือมะม่วงอะไร เราไม่รู้จัก”นายแพทย์หนุ่มทำหน้าครุ่นคิด เหมือนกับเขากำลังเจอปัญหาใหญ่ที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างจริงจัง“มะม่วงเปรี้ยวอมหวาน ผลมีสีเหลืองเหมือนขมิ้น ว่าแต่นิคจะซื้อมะม่วงแก้วขมิ้นไปให้ใครเหรอ”“น้องสาว”“หืม? อิงอิงเหรอ”“เรามีน้องสาวคนเดียว”“งั้นเดี๋ยวเราจะพานิคไปซื้อ น้องสาวของนิคก็เป็นคนไข้ของเรา เราเป็นหมอเจ้าของเคสนี้…ว่าแต่คอนโดของน้องสาวอยู่ที่สาทรไม่ใช่เหรอ ทำไมนิคให้เราไปส่งแถวหลักสี่”“อิงอิงย้ายออกมาจากคอนโดแล้ว ตอนนี้เธอพักอยู่ที่โรงแรมย่านหลักสี่”มันเป็นข่าวใหม่ที่ทำให้หมอสาวต้องนิ

กุลนิภาตื่นนอนตั้งแต่ตีห้า เธออาบน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยโดยไม่มีอาการอ่อนเพลีย นึกชมลูกว่าน่ารักเหลือเกิน ลูกคงรู้ว่าวันนี้แม่ต้องย้ายบ้าน แม่ต้องทำธุระหลายอย่าง ลูกจึงไม่กวนและไม่งอแง ลูกให้ความร่วมมือกับเธอเป็นอย่างดีเวลาหกนาฬิกาเศษ หญิงสาวลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในลิฟต์เพื่อลงสู่ชั้นล่าง เธอฝากกุญแจและคีย์การ์ดเพื่อคืนให้ชนกันต์ไว้ที่เคาน์เตอร์ในล็อบบี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ประจำจุดนั้นถามเธออย่างสงสัย“คุณจะไปต่างจังหวัดหรือคะ ฉันถามเผื่อว่าเจ้าหน้าที่นิติบุคคลอยากรู้ข้อมูลไว้น่ะค่ะ”“ฉันจะย้ายไปอยู่ที่อื่นค่ะ ฉันไม่กลับมาที่นี่แล้ว”ประโยคท้ายช่างแผ่วเบา กุลนิภาหวังว่าคำตอบคงชัดเจนมากพอที่จะหยุดความสงสัยจากใครต่อใครได้...ซึ่งแน่นอน ไม่มีใครรั้งเธอไว้ด้วยคำถามอีกแล้วรถแท็กซี่ที่เธอเรียกผ่านแอปพลิเคชันจอดรออยู่ด้านหน้าล็อบบี้แล้ว คนขับรถช่วยเธอขนกระเป๋าเดินทางไปใส่ไว้ในท้ายรถ ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถเข้าไปนั่งทางตอนหลังจุดหมายปลายทางของเธอ

“ทำไมกลับเร็ว นายเพิ่งขับรถออกไปส่งคุณไอซ์ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเลย”คนที่นั่งเอกขเนกอยู่บนเก้าอี้ริมสวนบริเวณหน้าบ้านส่งเสียงถามเมื่อเห็นชนกันต์ก้าวลงมาจากรถ จนเขาต้องเดินไปหาเจ้าตัว แล้วตอบเสียงเหนื่อยหน่าย“รถไม่ติด”“ฉันรู้ว่ารถไม่ติด แต่นายไม่พาเธอแวะไปที่อื่นเลยเหรอ อย่างเช่นไปนั่งดื่มเหล้าด้วยกันแล้วค่อยพาเธอไปส่งที่บ้าน คุณไอซ์ไม่ใช่เด็กสาวแล้วนะ เธอเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวและเธอก็สวยมากด้วย เธอกลับบ้านดึกได้...มีแต่แม่ของเราที่ทำท่าตกใจว่ามันดึกแล้ว คุณไอซ์ต้องรีบกลับบ้าน”ชนกันต์ขยับมุมปากยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในห้องรับประทานอาหารเมื่อสักครู่ใหญ่ ในตอนนั้นเขาเห็นน้องชายกลั้นหัวเราะขำกับคำพูดของแม่ แต่เรื่องนี้จะโทษแม่ก็ไม่ได้ เพราะในวันนี้อรรพีวางท่าเป็นสาวใสซื่อจนเกินตัวตนจริงๆ ของเธอไปมากอันที่จริงเขาชอบอย่างที่เธอเป็นอยู่แล้ว เพราะมันดูเป็นธรรมชาติดี อีกทั้งเขายังวางตัวกับเธอได้ง่าย ยอมรับเลยว่าภาพพจน์ที่เธอแสดงออกในวันนี้มันกลับทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ“นายไม่มีอะไรจะเล่าให้ฉันฟังเหรอ”“ใคร

“ไอซ์กราบขอบคุณคุณลุงเนตรกับคุณป้ารดามากนะคะที่เอ็นดูไอซ์ ชวนไอซ์มาทานอาหารที่บ้านราชเวคิน”เสียงหวานฉอเลาะดังขึ้นหลังจากอาหารมื้อค่ำจบลง ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่งแล้ว เรียกได้ว่าวันนี้สมาชิกครอบครัวราชเวคินกินอาหารดึกกว่าปกติ...ยกเว้นเจ้าตัวป่วนประจำบ้านที่กินเสร็จก่อนใครและคนเป็นแม่พาเข้านอนเรียบร้อยแล้ว“อาหารถูกปากหนูไอซ์หรือเปล่าจ๊ะ ถ้ามีอะไรก็บอกป้าได้นะ”“อาหารอร่อยทุกอย่างเลยค่ะ ไอซ์รู้นะว่าคุณป้าตั้งใจทำของชอบของไอซ์ตั้งหลายเมนู ไอซ์รู้สึกซาบซึ้งในความเมตตาของคุณป้ามากๆ เลยค่ะ”เซเลบสาวตอบคุณอมลรดา หากสายตาชม้ายมองชนกันต์ที่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างเธอชายหนุ่มยังคงปล่อยให้ตัวเองไหลไปตามสถานการณ์ จนถึงตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่าอรรพีโผล่มารับประทานอาหารกับครอบครัวของเขาได้อย่างไร ทำไมเขาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน ว่าก็ว่าเถอะ เขาเป็นคนเกริ่นชวนเธอเอง แต่เมื่อเธอบอกว่ายังไม่มีเวลาว่าง เขาจึงไม่ได้ถามเธออีก เพราะไม่อยากรบกวนเวลาของเธอ เขาเข้าใจดีว่าในฐานะนักธุรกิจแ

เมื่อเดินไปถึงห้องรับประทานอาหาร ชายหนุ่มก็พูดออกมาทั้งที่ความสงสัยยังไม่หายไป“นั่งกันครบองค์ประชุมเลยเหรอ มีวาระสำคัญหรือเปล่า ทำไมผมไม่รู้อยู่คนเดียว”สายตาแทบทุกคู่หันมามองเขา ชนกันต์อ่านความรู้สึกของคนในครอบครัวไม่ออก เพราะเป็นสายตาที่เขาไม่ชินเอาเสียเลย แต่รู้ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่าง มันไม่ใช่สถานการณ์ปกติ หากชายหนุ่มไม่ทันได้ถามใคร เขาก็เห็นดวงหน้าสวยโดดเด่นของใครบางคนที่เบือนมาส่งยิ้มให้เขา“คุณไอซ์!”ภายในห้องชุดของคอนโดมิเนียมหรูถูกปกคลุมด้วยความมืดทั้งที่เป็นเวลาไม่ถึงสองทุ่ม คนที่อยู่ในห้องยังไม่เข้านอน เธอนั่งคุดคู้อยู่บนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น เธอไม่ยอมเปิดสวิตช์ไฟให้แสงสว่างส่องลงมา คล้ายกับว่าเธอยินดีที่จะอยู่ในความมืด เพราะต้องการให้มันพรางตัวเธอให้หายไปจากโลกใบนี้เมื่อเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมา หัวใจที่แห้งเหี่ยวเกิดพองโต เพราะเชื่อมั่นว่าชนกันต์เป็นเจ้าของสายเรียกนั้น แต่เธอรีบปรับความรู้สึกเสียใหม่ เพราะสำนึกได้ว่าเธอไม่ควรดีใจกับการที่คนที่เพิ่งยื

ชนกันต์ไม่ได้บอกไว้ว่าเย็นนี้เขากลับมาที่คอนโดมิเนียมหรือกลับไปที่บ้านราชเวคิน...กุลนิภาจึงได้แต่ยืนมองเนื้อวากิวสำหรับทำสเต๊กอย่างลังเล นานชั่วอึดใจกว่าเธอจะตัดสินใจเก็บมันกลับเข้าตู้เย็น“ถ้าพ่อไม่มาหาเรา สเต๊กเนื้อก็เป็นหมัน เพราะแม่กินเนื้อไม่ได้ เดี๋ยวจะเสียของเปล่าๆ ช่วงนี้แม่เหม็นเนื้อมาก สงสัยหนูคงจะไม่ชอบเนื้อใช่ไหมจ๊ะ เพราะเมื่อก่อนแม่ยังกินเนื้อกับพ่อได้อยู่เลย”กุลนิภาพูดคุยกับลูกในท้อง เธอทำเหมือนกับลูกได้ยินและเข้าใจคำพูดของเธอ ในแต่ละวันมันจึงกลายเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเธอ เพราะเธอรู้สึกเหมือนมีคนคนหนึ่งอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาหญิงสาวเข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่น ทำท่าจะเปิดโทรทัศน์ แต่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นมา แม้รู้ว่ามีแค่คนเดียวที่จะเข้ามาในห้องนี้ได้ แต่เธอก็เดินออกไปดูด้วยความเคยชินความประหลาดใจทอขึ้นมาในดวงตาหวาน ซึ่งคนตัวใหญ่ที่เดินเข้ามาต้องเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม“มีอะไรหรือเปล่าถึงมองผมอย่างนี้”“ฉันไม่รู้ว่าวันนี้คุณจะกลับมาที่คอนโด”“ไม่ใช่จะ

“แซ่บมากค่ะคุณขา อดีตนางงามตัวเต็งมงใหญ่ที่กำลังจะได้รับบทนางเอกในละครฟอร์มยักษ์ทำท่าจะเดินเกมพลาดแล้ว ตอนเช้าบอกว่ากำลังคุยกับผู้ชายที่เป็นคนกึ่งวงการบันเทิงและเป็นนักธุรกิจด้านโรงแรมและห้างสรรพสินค้า เจ๊ฟังแล้วก็รู้สึกตงิดๆ กับโพรไฟล์ที่แสนเพียบพร้อมนี้ เพราะนึกออกอยู่คนเดียว...แต่มันก็ไม่น่าเป็นไปได้”“ทำไมหรือคะเจ๊ ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ หรือว่าผู้ชายคนนั้นเป็นเหมือนพวกเรา”พิธีกรชายที่มีใจเป็นหญิงในรายการเมาท์ข่าวคนบันเทิงพูดจารับส่งกันอย่างลื่นไหล“ไม่ใช่ค่ะ เขาแมนทั้งแท่งนี่แหละ แมนขนาดการันตีด้วยเมียหนึ่งคนกับลูกชายที่อยู่ในท้องเมียอีกหนึ่งคน”“เมียเผลอแล้วเจอนางงามหรือคะ”“อันนี้เจ๊ก็ไม่รู้นะว่าเมียเผลอหรือเปล่า แต่ข่าวล่าสุดผู้ชายก็โต้กลับมาแล้วว่าขาเตียงของเขากับเมียยังแข็งแรงดี เขานอนกอดเมียอยู่ทุกคืน ทำงานเสร็จก็กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน วันหยุดก็ขลุกอยู่บ้านกับลูกเมีย เขาไม่มีวันออกนอกลู่นอกทาง เพราะเขารักเมียมาก”“อ้าว! แล้วเมื่อเช้าที่นางงามบอกว่ามีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน มันก็แสดงว

ห้องทำงานของติณณ์ได้ต้อนรับสาวสวยที่แวะมาหาสัปดาห์ละสามวัน หรือพูดได้ว่าเธอมาทุกวันที่เขาเข้ามาทำงาน แรกทีเดียวเลขาฯ ก็พยายามสกัด แต่กลับไม่เป็นผล เมื่ออีกฝ่ายใช้วิธี ‘บังเอิญพบ’ เขาบริเวณชั้นจอดรถหรือแม้กระทั่งในลิฟต์...สุดท้ายเจ้าหล่อนก็เดินเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกับเขา โดยที่เลขาฯ หน้าห้องได้แต่มองตามตาปริบๆ“สรุปว่ายังไง? แบบนี้หมายถึงคุณติณณ์อนุญาตให้คุณแคทเข้าห้องทำงานเองใช่ไหม”สาวสวยมากความสามารถ อีกทั้งยังมีอัธยาศัยดี...ตอนแรกเธอก็ชอบอยู่หรอกนะ แต่พอมาคิดอีกที เจ้านายของเธอไม่ใช่ผู้ชายโสด เขามีเมียแล้ว แถมเมียก็กำลังท้องอยู่ด้วย การมีผู้หญิงเทียวมาหาอย่างนี้ มันไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน...ยิ่งเธอต้องเห็นทุกครั้ง มันก็พานให้รู้สึกอึดอัดใจเมียของเขายังไม่มาเลย แต่แฟนเก่ามาเฝ้าเช้าเฝ้าเย็น มันชักจะยังไงๆ แล้วนะ แบบนี้เรารายงานเรื่องนี้กับใครได้บ้างไม่ต้องมีใครรายงาน...คุณจงกลก็รับรู้การเคลื่อนไหวของคัทลียาตั้งแต่วันแรกที่เจ้าตัวมาหาติณณ์ เรื่องแบบนี้มันแพร่สะพัดดีนักเชียว แต่หากคิดว่านางลำบากใจที่จะตักเตือนทั้งสองคนซึ่งอยู่ในฐานะลูกเขย

ขวัญรดาเดินไปชะเง้อมองแปลงที่ดินข้างบ้าน วันนี้รั้วคาวบอยสร้างเสร็จแล้ว เธออยากเข้าไปดูใกล้ๆ แต่ติดตรงที่ติณณ์กำชับไว้ว่าในช่วงที่ยังมีการก่อสร้าง ห้ามเธอเข้าไปในนั้นโดยไม่มีเขาอยู่ด้วย“หกโมงเย็นแล้ว แต่พ่อยังไม่กลับบ้านเลย ไม่รู้ว่าพ่อประชุมเสร็จหรือยัง”มือบางลูบท้องพลางรำพัน พลันรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของคนในท้อง หญิงสาวยิ้มออกมา“คิดถึงพ่อเหรอ เราโทร.ไปหาพ่อกันไหม” เธอถาม...คาดหวังจะได้รับสัญญาณตอบกลับจากลูกน้อย แต่คราวนี้ลูกนิ่งเงียบ “ว่ายังไงแตงโม หนูจะให้แม่โทร.ไปหาพ่อหรือเปล่า แต่ถ้าพ่อยังประชุมอยู่ มันจะกลายเป็นว่าเราไปรบกวนเวลาของพ่อหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ”อยากรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน อยากจะโทร.ไปหาเขา แต่เธอพยายามบังคับตัวเองไว้ บอกให้ตัวเองรอเขาอยู่ที่บ้านหญิงสาวทอดฝีเท้าเอื่อยกลับเข้าไปในบ้าน พลันเห็นสาวใช้เดินตรงมาหา พร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือของเธอมาให้...“คุณภัสสราโทร.มาค่ะ เมื่อกี้หนูหาคุณขวัญไม่เจอ สายเพิ่งตัดไปค่ะ”รอยยิ้มจางหาย ทีแรกคิดว่าติณณ์จะโทร.มาเสียอีกขวัญร

ติณณ์แวะไปหาพ่อที่ห้องทำงาน ตั้งแต่รู้ว่ากำลังจะมีหลาน พ่อก็ออกอาการเห่อหลานอย่างออกนอกหน้า‘หลานของฉันเป็นยังไงบ้าง แข็งแรงดีไหม แล้วจะคลอดเมื่อไรนะ’‘แข็งแรงดีครับ หมอยังชมเลย อีกสามเดือนก็คลอดแล้ว’‘ว่าแต่ช่วงนี้แกเข้ามาทำงานเกือบทุกวันเลยนะ ฉันบอกแล้วว่าถ้าแกมีลูก แกจะมีเป้าหมายชีวิตมากขึ้น’‘ความคิดของพ่อล้าสมัยจริงๆ’‘แต่มันยังใช้กับแกได้’ติณณ์ยิ้มกับตัวเอง คิดจะเถียงพ่อ แต่เถียงไม่ออก เพราะไม่รู้ว่าทุกวันนี้ที่เขาใช้ชีวิตอย่างเป็นระเบียบมากขึ้น โดยเข้ามาดูแลงานของครอบครัวบ่อยครั้งขึ้น จัดเวลาให้ทั้งสองงานได้อย่างสมดุลจนไม่ได้ยินเสียงบ่นของพ่อแล้ว เป็นผลมาจากการที่เขามีเจ้าแตงโมเข้ามาในชีวิตหรือเปล่า“ไม่นะ ไม่น่าจะใช่...”พยายามจะค้าน แต่กลับไม่มั่นใจในคำตอบของตัวเองเสียอย่างนั้น พลันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ติณณ์เงยหน้าขึ้นไปมอง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับประตูถูกเปิดผลัวะเข้ามา“สวัสดีค่ะพี่ติณณ์ แคทมาทำธุระแถวนี้ นึกถึงพี่ติณณ์ก็เลยแวะมาหา”

หากวันเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่เดือน รายการของติณณ์ที่เคยอยู่ในสภาพร่อแร่กลับมาผงาดขึ้น แถมยังมีแนวโน้มว่ามันอาจจะดังมากกว่าตอนที่เธอเคยทำร่วมกับเขาเสียอีกนั่นเป็นจุดสำคัญที่ทำให้คัทลียาตัดสินใจยกเลิกสัญญาการเป็นนางแบบที่นิวยอร์ก เธอไม่อยากปล่อยให้เวลาชีวิตสูญเปล่าโดยที่ไม่เห็นความหวัง เธอควรกลับมาเมืองไทย เพราะโอกาสยังเปิดรอเธออยู่“พี่ติณณ์แต่งงานทำไม”เรื่องนี้ยังติดอยู่ในใจ แต่ก่อนหน้านี้คัทลียาไม่เคยหยิบมาพูดถึง เพราะเธอคิดว่ามันไร้ค่าเกินกว่าจะเสียเวลาไปสนใจ...“คุณพฤกษ์ต้องการให้คุณติณณ์แต่งงานก่อนจะรับโอนหุ้นของบริษัท คุณพฤกษ์ต้องการมั่นใจว่าเขาจะมีทายาทสืบสกุลและสืบทอดธุรกิจต่อไป คุณติณณ์เลยประกาศแต่งงานกับเด็กคนนั้น”“พี่ติณณ์ไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้แคทรู้ เขาเคยถามแคทเรื่องการแต่งงานและการมีครอบครัว...แต่ตอนนั้นแคทรู้สึกว่ามันตลกเกินไป แคทกับพี่ติณณ์ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ แถมแคทก็เพิ่งได้รับโอกาสในการทำงาน”ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อแล้วว่าเวลาเพียงปีกว่าสามารถบ่มเพาะผู้ชายคนหนึ่งให้เติบโตอย่างมั่นคงและดูดี

“มานี่มา…จุ๊บแตงโมทีหนึ่ง”คนที่เดินเข้ามาในบ้านด้วยสภาพเหงื่อไหลซ่กทั้งตัวกวักมือเรียกคนในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงขายาวผ้ายืดให้เดินมาหา เจ้าหล่อนก็แสนน่ารัก รีบปรี่ตรงไปอย่างไม่รอช้าติณณ์โอบกอดภรรยา แล้วก้มลงจูบท้องนูนๆ ของเธอ วันนี้ขวัญรดามีอายุครรภ์ได้ห้าเดือนแล้ว เห็นท้องป่องชัดเจนขึ้น หากแขนขาของเธอยังเรียวเล็ก แทบไม่มีส่วนใดเปลี่ยนแปลงนอกจากหน้าท้อง...น้ำหนักที่หมอสั่งควบคุมไม่ให้เกินเดือนละสองกิโลกรัม เธอก็ทำได้อย่างดี ตอนนี้สุขภาพของแม่และลูกก็แข็งแรง ซึ่งเป็นที่น่าพอใจสำหรับคุณหมอ“รั้วคาวบอยเป็นยังไงบ้างคะ”“ช่างบอกว่าอีกสองวันก็เสร็จแล้ว”พื้นที่เกือบสองไร่ที่ได้มาใหม่กำลังจะถูกล้อมรั้ว ขวัญรดามีความฝันอยากมีทุ่งหญ้าที่ถูกห้อมล้อมด้วยรั้วคาวบอย เธอจดจำภาพนั้นมาตั้งแต่เด็กเมื่อคราวครอบครัวไปพักผ่อนที่เขาใหญ่ พอถึงวันนี้เธอจึงอยากสร้างรั้วคาวบอยไว้ในอาณาจักรเล็กๆ ของตัวเอง“ดีเลยค่ะ ขวัญทำผังไว้แล้วว่าตรงไหนจะปลูกผักอะไร พอช่างทำรั้วเสร็จ ขวัญจะให้คนงานทำโรงเรือนปลูกต้นไม้และกระบะปลูกผักไว้ให้ขวั