บทที่ 28 จอมบงการ (1)

ชีวาพรนั่งมองลูกน้อยที่เกาะตามขอบคอกกั้นแล้วเดินไปรอบๆ หลังจากกินนมอิ่ม น้องพร้อมก็อารมณ์ดี ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอคงพาลูกออกไปเดินเล่นนอกบ้าน แต่เมื่อย้ายมาอยู่ในคอนโดมิเนียมของเมืองใหญ่ พื้นที่ส่วนกลางของคอนโดมิเนียมก็ไม่มี เธอจึงจำยอมให้ลูกใช้พื้นที่แค่ในห้องพัก

นึกถึงนิสาที่กลับไปเชียงรายแล้ว เพื่อนของเธออาลัยอาวรณ์น้องพร้อมมาก ย้ำว่าถ้ามีเวลาว่างก็จะมาเยี่ยมที่กรุงเทพฯ ซึ่งในตอนเย็นก่อนที่นิสาจะเดินทางกลับ เจ้าตัวได้พาน้องพร้อมลงไปเดินเล่นในล็อบบี้และพูดคุยกับน้องพร้อมโดยไม่ทันเห็นว่าเธอได้ตามลงไปด้วย 

 ‘เดือนหน้าบูบุ๊ยคงเดินได้คล่องมากขึ้น ช่วงนี้หนูต้องใช้พื้นที่กว้างๆ หัดเดิน ถ้าบูบุ๊ยได้ไปหัดเดินในสนามหญ้ากว้างๆ ที่บ้านราชเวคิน มันจะดีแค่ไหนนะ เฮ้อ! น้ารู้สึกสองจิตสองใจกับเรื่องนี้มาตลอด ใจหนึ่งอยากให้บูบุ๊ยได้เป็นลูกของพ่อธีร์ เพราะหนูจะได้รับสิ่งดีๆ จากเขา พ่อธีร์ของหนูมีพร้อมทุกอย่าง เขาจะจัดหาให้หนูได้ แต่อีกใจน้าก็เป็นห่วงแม่ของหนู น้ากลัวพ่อธีร์จะทำให้แม่กวางเสียใจอีก’

ชีวาพรรู้สึกสะเทือนใจ เธอปิดกั้นความคิดที่จะให้น้องพร้อมได้รับสิ่