Lahat ng Kabanata ng แก้วตาของคนพาล: Kabanata 41 - Kabanata 50

ผู้บริหารหนุ่มหล่อแห่งราชเวคิน กรุ๊ปที่เพิ่งรับหน้าที่แทนพี่ชายคนโตถึงกับขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นเพื่อนของเจ้าตัวโทร.มา เขารับสายอย่างงงๆ และยิ่งงงหนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำถาม“เด็กคนนั้นเป็นใคร? ใช่หลานของกันต์หรือเปล่า เมื่อกี้พี่โทร.ไปหาธีร์ แต่ธีร์ไม่รับสายของพี่เลย”“พี่แพทถามถึงเด็กที่ไหนครับ”“รูปถ่ายของเด็กที่ธีร์โพสต์ลงในไอจีไง”ชนกันต์วางมือจากงาน แล้วเปิดเข้าไปในแอปพลิเคชันอินสตาแกรม เมื่อเห็นรูปที่พี่ชายโพสต์ลงไป เขาก็แทบหงายหลังตกเก้าอี้“เฮ้ย!”“มีอะไรหรือกันต์ ทำไมร้องเสียงดัง กันต์ตกใจอะไร สรุปว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของธีร์ใช่ไหม”“พี่แพทรู้เรื่องหลานแล้วใช่ไหม”“พี่พอจะรู้มาบ้าง แต่พี่ไม่เคยเห็นหลานว่าหน้าตาเป็นยังไง สรุปว่าเด็กคนนี้ก็คือหลานชายของกันต์ใช่ไหม หน้าคล้ายธีร์มาก คิ้วเข้ม ผมดกดำ จมูกโด่ง หางตาเรียวรี ไม่รู้ว่าถ้าลืมตาตื่นมาแล้วจะเหมือนธีร์มากแค่ไหน”“ใช่ครับ เด็กคนนี้เป็นหลานของผม แต่ผมว่าหน้าตาคล้ายแม่ของแกมากกว่า”

“นมน้องพร้อมจะหมดแล้ว”ชีวาพรเปรยกับพี่เลี้ยงของลูก...นมผงของลูกกินได้อีกสักสามวันก็จะหมดกระป๋อง เธอกำลังคิดว่าควรออกไปซื้อมาตุนไว้ให้เรียบร้อย เธอตั้งใจจะฝากลูกไว้กับพี่เลี้ยง แต่กลับได้ยินเสียงห้าวทุ้มดังแทรกเข้ามาเสียก่อน“งั้นออกไปซื้อนมให้ลูกด้วยกัน พี่กำลังจะชวนกวางไปซื้อของสดเข้าบ้านพอดี”ชีวาพรหันไปมอง พลันต้องเบิกตาโตกับภาพตรงหน้า...น้องพร้อมอยู่ในเป้อุ้มเด็กที่ธีทัตกำลังอุ้ม ลูกหันหน้ามาทางเธอ เธอจึงเห็นว่าหน้าตาของลูกผุดผ่อง แถมลูกยังอยู่ในเสื้อผ้าชุดใหม่อย่างพร้อมที่จะออกไปข้างนอกแล้ว“คุณอาบน้ำให้ลูกเหรอ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกด้วย...กวางยังไม่ได้บอกให้คุณทำ”ไม่ได้ดีใจหรือปลื้มใจ แต่ชีวาพรกลัวว่าคนไม่เคยเลี้ยงลูกอย่างเขา จู่ๆ มาจับลูกของเธอเป็นหนูทดลอง ถ้าเกิดเขาทำพลาดพลั้ง แล้วลูกเป็นอะไรขึ้นมา...เธอรับไม่ได้“กวางเป็นอะไร ทำไมต้องเสียงดัง พี่ไม่ได้อาบน้ำให้ลูก พี่แค่เอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดหน้าให้ลูก เพราะมีคราบนมติดบนแก้ม ส่วนเสื้อผ้า พี่ก็ให้พี่กบช่วยเปลี่ยนให้”พอรู้คำตอบ ชีวาพรก็รู

เมื่อลูกได้อยู่ในอ้อมแขน ธีทัตก็อยากหยุดเวลาไว้แค่นี้ เขาเพียรกอดและหอมเจ้าตัวกลมอย่างไม่รู้เบื่อ ไม่เคยรู้เลยว่าคนเราสามารถรักและพร้อมที่จะทุ่มเทให้คนคนหนึ่งได้มากขนาดนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่มีเงื่อนไขและพร้อมจะให้จนหมดทั้งตัวดวงตาคมทอดมองดวงหน้าเล็กกลม ในจังหวะที่เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นไปมองพ่อ ดวงตาสองคู่ประสานกัน พลันเกิดเงาแวววาวขึ้นในนัยน์ตาของคนเป็นพ่อ...ภาพอบอุ่นและงดงามระหว่างสองพ่อลูกอยู่ในสายตาของผู้คนที่มาซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ต ธีทัตอุ้มลูกไปยืนรอแม่อยู่ใกล้ประตูทางออก ซึ่งบริเวณนี้นานๆ ถึงจะมีคนเดินผ่าน ทั้งสองคนจึงดูโดดเด่นและกลายเป็นจุดสนใจไปโดยปริยายชีวาพรรวมอยู่ในกลุ่มคนที่หันไปมองสองพ่อลูก ภาพนั้นสะกดสายตาของเธอ น้องพร้อมตัวเล็กนิดเดียวเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของธีทัต ลำแขนล่ำสันของเขาโอบอุ้มลูกเอาไว้อย่างอบอุ่นและปลอดภัย เธอมองแล้วจึงเข้าใจว่าทำไมลูกถึงชอบที่จะอยู่ในอ้อมกอดของเขาหญิงสาวทอดมองภาพนั้นนิ่งนานเกือบนาที ก่อนเธอจะถอนสายตากลับมาเมื่อนึกถึงความจริงบางอย่าง...ธีทัตไม่ได้รักเธอ...ก่อนที่เขาจะมาแต่งงานกับเธอ เขาเคยคบหากับนาตาลีมาก่อน

“เอิ้กๆ”เสียงแรกเป็นเสียงของผู้ใหญ่ ส่วนเสียงเล็กๆ ที่ตามมานั้นเป็นเสียงของเด็กตัวกลมที่นอนคว่ำหน้า โดยมีสองมือใหญ่ประคองร่างเล็กกลมให้บินร่อนอยู่กลางอากาศธีทัตพาลูกบินร่อนรอบๆ ห้องเด็ก พี่เลี้ยงนั่งอยู่ตรงมุมห้องโดยไม่ขวางการเล่นของสองพ่อลูก ทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงประตูเริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าตนควรเข้าไปขัดพวกเขาดีไหม เพราะลูกควรอาบน้ำเพื่อเตรียมเข้านอนได้แล้ว ธีทัตเหลือบไปเห็นแม่ของลูก เหมือนกับเขาอ่านความคิดของเธอได้ เขาจึงค่อยๆ หยุดการเล่นกับลูก“เครื่องบินลงจอดแล้วครับ”น้องพร้อมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเมื่อพ่อยกตัวเองขึ้นสูงมากกว่าเดิม ก่อนจะพาบินโฉบลงต่ำและทำท่าจะลงจอดบนโซฟา เจ้าตัวกลมคงรู้ทันว่าพ่อจะหยุดเล่นกับตนแล้ว จึงตีสองขาเล็กอวบไปมาเพราะต้องการประท้วง“แอะ...แอ๊...”“พอแล้วนะครับ”น้องพร้อมตั้งท่าจะออกฤทธิ์...อาการเด็กห่วงเล่นเป็นเช่นนี้เสมอ ชีวาพรจึงรีบไปรับลูกจากธีทัต แต่ลูกก็ไม่ยอมมาหาเธอ กลับโผไปหาธีทัต “หนูมาหาแม่นะคะ แม่จะพาไปอาบน้ำ เดี๋ยวเข้านอนกับแม่”

แค่เดินพ้นบานประตูเข้าไปในบ้านราชเวคิน ธีทัตก็แทบสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินสองเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ที่ร้ายกว่านั้นก็คือมันช่างรับส่งกันได้จังหวะจริงๆ“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วถึงเพิ่งกลับบ้าน งานการก็ไม่ทำ โยนให้น้องนุ่งหมดแล้ว ไม่เปลี่ยนจริงๆ...นิสัยไม่เปลี่ยน”“ดีขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย จากสี่ทุ่มลดเหลือสองทุ่มเศษ”เจ้าของเสียงทั้งคู่เดินผ่านประตูด้านในมายืนประจันหน้ากับเขาตรงกลางห้องโถง แล้วกวาดสายตามองเขาตั้งแต่ศีรษะถึงปลายเท้าอย่างสำรวจตรวจตรา“ไปไหนมาเฮีย ทำตัวหายสาบสูญไปทั้งวัน”“กูลาพักร้อน กูก็พักผ่อนและทำธุระของกูสิ พวกมึงทำงานไป ไม่ต้องยุ่งกับกู”“ไม่ได้หรอก ตั้งแต่เมียหายคราวก่อน เฮียเสียผู้เสียคนจนพ่อกับแม่ไม่ไว้ใจ ต้องฝากผมกับไอ้พีทให้คอยสอดส่อง”ชนกันต์กอดอก ทำท่าเหมือนครูฝ่ายปกครองที่กำลังประเมินพฤติกรรมเด็กเกเรหนีเรียน จนพี่ชายใหญ่ชักหมั่นไส้ตงิดๆ เพราะที่ผ่านมาเขามีหน้าที่ดูแลน้องๆ ทั้งสามคน ไม่เคยเลยที่พ่อกับแม่จะให้เจ้าพวกนี้ย้อนมาสอดส่องเขา“มึงพูดเองหรือเปล่า&rdquo