บทที่ 20 ต้องได้เธอคืนมา (1)

ตั้งแต่กลางซอยไปจนถึงปากซอยมีคอนโดมิเนียมขึ้นอยู่หลายตึก ธีทัตเดินตามหาชีวาพรด้วยวิธีเดิม นั่นคือนำรูปของเธอกับเด็กชายตัวกลมที่ได้จากกล้องวงจรปิดมาถามกับคนแถวนั้น ซึ่งผลที่ได้ก็ไม่ต่างกับคราวถามจากพ่อค้าโรตีสายไหม

“รูปไม่ชัด ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นเมียของคุณจริงๆ คุณน่าจะมีรูปถ่ายของเธอที่ชัดกว่ารูปจากกล้องวงจรปิด”

ยามรักษาความปลอดภัยประจำคอนโดมิเนียมตรงปากซอยบอกถึงสาเหตุที่ไม่อาจให้คำตอบกับเขา แถมเขายังได้รับสายตาไม่ไว้ใจกลับมา มันทำให้ธีทัตฉุกคิดขึ้นมาได้ เขาจึงรีบเปิดรูปเก่าของชีวาพรที่ยังเก็บไว้ในโทรศัพท์ออกมาโชว์ รูปถ่ายรูปนี้ชัดเจน เธอยิ้มสดใสให้เขา แววตาของเธออ่อนหวานขณะมองกล้องที่เขาเป็นคนถ่ายเธอเอง 

“เธอเป็นเมียของผม ทีนี้บอกได้หรือยังว่าพี่เห็นเธอหรือเปล่า”

“แล้วเด็กคนนี้ล่ะ”

“ลูกของผม”

ธีทัตบอกพลางหรี่ตามองรปภ. ท่าทางคนคนนี้มองยากกว่าพ่อค้าโรตีสายไหม จนเขาต้องพูดหยั่งเชิงไปก่อน

“ผมกำลังตามหาลูกเมียของผม เธองอนผม เราทะเลาะกันนิดหน่อย...พี่เห็นเธอใช่ไหม พี่รู้ด้วยใช่ไหมว่าเธอพักอยู่แถวไหน”

“ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น ที่นี่มีแต่ลูกบ้านที่อยู่มานาน ไม่มีลูกเมียของคุณหรอก”

คำตอบนั้นทำให้ธีทัตนิ่งงันไป เขาเบนสายตาไปมองตึกคอนโดมิเนียมที่อยู่เบื้องหน้า กวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วกลับมาสบตา รปภ.ที่ทำหน้าที่อย่างเคร่งครัด 

“ผมไม่ได้ถามพี่สักหน่อยว่าลูกเมียของผมอยู่ที่ตึกนี้หรือเปล่า ยังไงก็ขอบคุณนะ แล้วผมจะกลับมาใหม่”

ชายหนุ่มร่างสูงท่าทางดีหันหลังเดินกลับไป ทิ้งให้รปภ.ประจำตึกครุ่นคิดตาม ก่อนจะส่ายหน้าให้กับตัวเอง...เขาพลั้งปากพูดจนได้

ธีทัตกลับไปยังบ้านหลังเดิม รถของเขายังจอดอยู่ที่นั่น เมื่อไปถึงจึงเห็นว่าคนงานจากบ้านราชเวคินมาถึงแล้ว ในทีแรกเขาประหลาดใจว่าคนพวกนี้มาทำไม เพราะตอนนี้เป็นเวลาบ่ายใกล้เย็นแล้ว พลันฉุกคิดขึ้นมาได้เมื่อสายตากราดไปทางรั้วเล็กด้านข้าง

“พวกหนูมาปิดประตูรั้วค่ะ แต่เห็นรถของคุณธีร์จอดอยู่ พวกหนูเลยรอเจอคุณธีร์ก่อน”

“กลับบ้านไปได้แล้ว ส่วนประตูรั้วก็ไม่ต้องปิด เปิดค้างไว้อย่างเดิม”

“เปิดประตูรั้วไว้หรือคะ เปิดทำไมหรือคะ เดี๋ยวคนเข้ามาขโมยของในบ้าน”

“ประตูหน้าต่างของบ้านปิดมิดชิดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ส่วนประตูรั้วก็เปิดไว้ เผื่อใครเข้ามาเดินเล่น”

“อ้อ! ได้ค่ะ”

รู้เหตุผล...แต่ไม่เข้าใจอยู่ดี 

คนงานของบ้านราชเวคินรีบทำตามคำสั่งทั้งที่ยังงุนงง

เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม ธีทัตถึงกลับไปถึงบ้านราชเวคิน เขาเดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหารด้วยความเคยชิน ซึ่งพบว่าน้องชายทั้งสองคนกำลังนั่งดื่มเบียร์พร้อมด้วยกับแกล้มเต็มโต๊ะ

“เฮียไปไหนมา ทำไมไม่รับสายของผม” ชนกันต์เปิดฉากถาม เพราะเขาเป็นห่วงพี่ชายใหญ่มาตั้งแต่บ่ายแล้ว 

“ขี้เกียจคุยกับมึง”

“อ้าว! เป็นงั้นไป”

ชนกันต์โคลงศีรษะ เขาพยายามติดต่อพี่ชายทั้งวัน แต่เจ้าตัวก็ไม่รับสาย คิดจะออกไปตามหาอยู่แล้วเชียว แต่เจ้าตัวส่งข้อความมาบอกว่ากำลังจะกลับบ้านเสียก่อน เขาจึงชวนภพธรมานั่งดื่มเบียร์รออยู่ตรงนี้

“เฮียเป็นอะไรหรือเปล่า ตอนบ่ายทำไมถึงออกไปทั้งที่ยังประชุมไม่เสร็จ”

“กวางกลับมาแล้ว”

“กลับมาเหรอ กวางกลับมาจากไหน?” 

รู้ว่าเรื่องวันนี้ต้องเกี่ยวข้องกับชีวาพร เพราะธีทัตหลุดเรียกชื่อของเธอให้ได้ยินกันทั่วก่อนที่เจ้าตัวจะออกไป แต่ชนกันต์ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก เพราะเขาไม่ได้รู้เรื่องของพี่สะใภ้สักเท่าไร 

“กวางไปอยู่ที่เชียงราย ตอนนี้เขากลับมาแล้ว ตอนบ่ายกวางเข้าไปที่บ้านหลังเดิม...กล้องวงจรปิดส่งสัญญาณเตือนมาที่มือถือของกู”

ชนกันต์และภพธรครางในลำคอแทบจะพร้อมกัน เพราะพวกเขาเพิ่งเข้าใจสาเหตุที่ธีทัตผลุนผลันออกจากห้องประชุมตอนนี้เอง

“เฮียเจอกวางไหม”

“ไม่เจอ กวางกลับไปก่อนที่กูจะไปถึงไม่นาน”

“แล้วเฮียได้ตามหากวางไหม”

ธีทัตพยักหน้ารับ เขานิ่งคิดทบทวนถึงสิ่งที่ตนทำในวันนี้ทั้งวัน แล้วเปิดปากเล่าให้น้องชายทั้งสองคนได้รับรู้

“กูคิดว่ากวางน่าจะย้ายไปอยู่แถวนั้น กูเดินถามหากวางทั้งซอย เอารูปของกวางให้พวกเขาดู พ่อค้าขายขนมบอกว่ากวางแวะซื้อขนม ส่วนยามที่คอนโดก็ทำท่าแปลกๆ ถึงเขาไม่บอกอะไรกู แต่กูรู้สึกว่าเขาเห็นกวาง เขาอาจจะรู้ด้วยว่ากวางพักอยู่ที่ไหน”

ธีทัตเชื่อว่าคนหลายคนต้องจำชีวาพรได้...ผู้หญิงหน้าตาสะสวยอุ้มเด็กตัวกลมเหมือนลูกหมีเดินมาตามซอยคงสะดุดสายตาของหลายคน แต่บางคนอาจไม่อยากให้ข้อมูลกับเขา รวมถึงรปภ.ของคอนโดมิเนียมที่มีท่าทางระแวงเขาอย่างเห็นได้ชัด

“กวางอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่เกิด เฮียไปถามหาเธอกับคนที่อาจจะรู้จักหรือคุ้นหน้าเธอ เขาก็ไม่ไว้ใจเฮียนะสิ เขาอาจช่วยปกปิด เพราะไม่รู้ว่าเฮียมีจุดประสงค์ร้ายหรือเปล่า”

ภพธรให้เหตุผล ชนกันต์เห็นคล้อยตามน้องชาย หากเขาก็เลือกที่จะสนับสนุนพี่ชายใหญ่อยู่ดี

“เฮียยังไม่หย่ากับกวาง กวางยังเป็นเมียของเฮีย เฮียตามหาเมียตัวเอง มันผิดตรงไหน...ว่าแต่เฮียจะทำยังไงต่อไป”

“กูอยากเจอกวาง กูอยากคุยกับเขา”

“คุยยังไง? มีเรื่องอะไรที่ต้องคุย มันจบแล้วไม่ใช่เหรอ”

ภพธรขัดคอ ทั้งที่รู้แก่ใจว่าธีทัตยังไม่อยากจบ พี่ชายใหญ่ยังอาลัยอาวรณ์เมีย ซึ่งเมื่อถูกเบรกหัวทิ่มขนาดนี้ เจ้าตัวก็ฉุนขึ้นมาแล้ว

“มันเป็นเรื่องของผัวเมีย กูจำเป็นต้องบอกมึงไหม”