บทที่ 19 ลูกหมีโคลนนิ่ง (3)

โชคดีที่การสัญจรบนถนนกำลังคล่องตัว หากรถทุกคันยังแล่นไปช้าๆ คนในรถสปอร์ตคันสีดำรู้สึกมือไม้สั่น เขาจึงพารถคันงามเบี่ยงเข้าข้างทางได้อย่างทันท่วงที 

ตุ๊กตาหมีหน้ากลม...

ธีทัตเพ่งมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ สายตาของเขาคงพร่าเลือนกระมังถึงได้เห็นว่าตุ๊กตาหมีที่อยู่ในอ้อมแขนของชีวาพรนั้นเคลื่อนไหวได้เหมือนสิ่งมีชีวิต เจ้าตัวกลมแหงนหน้ามองตามที่ชีวาพรชี้บอก แถมยังยกมือป้อมๆ ขึ้นมาประกบไหว้...เขามองเจ้าหนูนั่นอย่างพิจารณา แล้วจึงเห็นว่าเจ้าตัวมีหน้าตาจิ้มลิ้มน่าเอ็นดูเกินกว่าจะเป็นตุ๊กตาหมี

เด็กที่ไหน... 

คำถามอื้ออึงอยู่ในอก ธีทัตยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าแรงๆ เมื่อคำพูดของก่อฤกษ์วนเข้ามาในหัวอีกหน หากคราวนี้เขาสลัดมันออกไปอย่างเร็ว 

เด็กคนนั้นเป็นใคร เขาไม่สนใจ ชีวาพรมีสามีใหม่หรือเปล่า เขาไม่อยากคิด... รู้แต่ว่าเวลานี้เขาต้องพบตัวเธอให้ได้ก่อน

“เฮียธีร์ต้องเป็นบ้าอย่างแน่นอน อยู่ๆ ก็ตะโกนเรียกเมียเก่ากลางห้องประชุม แล้วผลุนผลันออกไป ทั้งที่ผู้บริหารยังนั่งอยู่ครบองค์ประชุม”

ชนกันต์ที่อยู่ในเหตุการณ์ชวนงงเดินเข้ามาในห้องทำงานของภพธรแล้วบอกเสียงเหนื่อยหน่ายใจ เขารู้สึกว่างานนี้พี่ชายใหญ่ทำเรื่องเพี้ยนเกินเบอร์ไปแล้ว

“งานนี้สงสัยขาเก้าอี้ของเฮียจะสั่นคลอน เพราะมีคนจ้องเตะเฮียตกจากเก้าอี้เอ็มดีอยู่ด้วย”

“เฮียไม่สนหรอก ฉันเองก็ไม่กลัวด้วย เพราะหุ้นของราชเวคิน กรุ๊ป เจ็ดสิบแปดเปอร์เซ็นต์อยู่ในมือของพวกเรา แต่ฉันกลัวเรื่องอื่นมากกว่า”

“เรื่องอะไร”

“เรื่องส่วนตัวของเฮีย ฉันกลัวเฮียเอาตัวไม่รอดเพราะเรื่องนี้ ฉันกลัวเฮียจะพังเพราะเรื่องที่ยังคาราคาซัง”

ชีวาพรเป็นจุดอ่อนของธีทัตอย่างไม่ต้องสงสัย...

ในทีแรกชนกันต์เชื่อมั่นว่าธีทัตคุมเกมได้ เพราะเขามองพี่ชายใหญ่เป็นฮีโร่มาตลอด เมื่อมีการแต่งงานเพื่อควบรวมธุรกิจ แม้มันเป็นเรื่องประหลาดในสายตาของเขา แต่พอรู้ว่างานนี้พี่ชายใหญ่ลงไปเล่นด้วยตัวเอง เขาก็เปลี่ยนมาเป็นเห็นคล้อยตามอย่างง่ายดาย ในขณะที่ภพธรคัดค้านมาตลอด แต่เสียงเดียวของน้องชายก็ไม่อาจเปลี่ยนใจใครได้ กระทั่งทุกอย่างดำเนินมาถึงจุดนี้...ในจุดที่ธุรกิจสามารถควบรวมได้สำเร็จ แต่คนในเกมยังคาราคาซังและมองไม่เห็นจุดจบของมัน

“กวางไม่ใช่คนเลวร้าย ฉันเชื่อว่าเธอเป็นคนที่ไม่มีพิษมีภัยกับใครด้วยซ้ำ”

ภพธรออกตัวปกป้องพี่สะใภ้ เขามองจากพื้นนิสัยของชีวาพร รวมถึงความเห็นใจจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้เขาไม่อาจมองเธอในแง่ร้ายได้ ทว่าชนกันต์กลับเห็นต่างกัน

“ความแค้นของผู้หญิงพังเมืองให้ราบได้ นายเคยได้ยินคำพวกนี้ไหม ฉันไม่เถียงว่าเมื่อก่อนกวางเป็นผู้หญิงที่น่ารักและใสซื่อ เธอเคยรักเฮียมาก แต่หลังจากเฮียตัดขาดเธออย่างไม่มีความเห็นอกเห็นใจ ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเฮียยังเหมือนเดิมไหม...ฉันไม่ได้คิดว่ากวางจะทำอะไรเฮีย แต่ฉันไม่ไว้ใจคนรอบตัวของเธอ ไม่ว่าพ่อหรือพี่ชายและพี่สาวของเธอ ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นมาอย่างที่ฉันกำลังนึกกลัว นายคิดว่ากวางจะอยู่ข้างใคร...เฮียธีร์หรือครอบครัวของเธอ ส่วนเฮียธีร์ไม่ต้องสงสัย เฮียกำลังจะเป็นบ้าเพราะกวาง เฮียไม่เหมือนเดิมตั้งแต่กวางไม่อยู่”

ชนกันต์ชี้ให้ภพธรเห็นอีกด้าน เขากำลังกลัวคนในครอบครัวของชีวาพรแว้งกัดพี่ชายใหญ่ ซึ่งภพธรต้องยอมรับว่าเขามองไกลกว่าตัวเองไปหนึ่งก้าว...ราชเวคินคนสุดท้องนิ่งคิดตามคำพูดของพี่ชายอยู่เกือบนาที ก่อนเขาจะได้คำตอบสำหรับเรื่องนี้

“อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด พอเกิดแล้วมันจะได้จบ ยืดเยื้อกันมานานพอแล้ว”

เอาเถอะ ถ้าพี่ชายใหญ่เพลี่ยงพล้ำ นอกจากเขาสองคนแล้วยังมีพี่ชายรองอยู่อีกทั้งคน...พวกเขาเป็นทีมแข็งแกร่งขนาดนี้ ทำไมต้องกลัวใครด้วยเล่า

 

รถสปอร์ตคันสีดำแล่นผ่านประตูรั้วของบ้านในซอยย่านรามอินทรา คนขับรถเปิดประตูรถก้าวออกมาด้วยท่าทางร้อนรน เขาเดินไปยังหน้าประตูบ้านซึ่งติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ เขาสัมผัสได้ถึงความเงียบสงัดรอบตัว เมื่อกวาดสายตามองรอบๆ ก็ไร้วี่แววคนที่เขาตามหา

“กวาง! กวางอยู่ที่นี่หรือเปล่า”

ชายหนุ่มตะโกนถาม เขาเดินหารอบบ้าน ไม่เว้นแม้แต่สวนด้านข้างที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นเลียบกำแพงคอนกรีตเป็นทิวแถว 

“กวางออกมาคุยกันเถอะ...พี่มาหา”

เงียบ...ไม่มีเสียงตอบรับ ธีทัตเปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือเพื่อตรวจสอบว่าเธอและเด็กตัวกลมคนนั้นยังอยู่ในบ้านหรือเปล่า หากเมื่อย้อนกลับไปดู เขาจึงเห็นว่าชีวาพรเดินออกจากประตูรั้วด้านข้างไปแล้ว ภาพจากกล้องไม่อาจจับว่าเธอเดินไปทางไหน เพราะรัศมีกล้องวงจรปิดมันส่องอยู่แค่ภายในเขตบ้าน

“กลับไปแล้วเหรอ”

เสียงของเขาแหบพร่า ความผิดหวังอัดเข้ามาเต็มหัวใจ เขามาช้าไปแค่สิบกว่านาที...เขามาไม่ทันเธอกับเด็กน้อยคนนั้น

ชายหนุ่มมองถนนภายในซอยที่เขาแทบไม่เคยใส่ใจมาก่อน เห็นบ้านเรือนและร้านค้าที่ปลูกชิดริมถนนอยู่หลายหลัง เขาจ้ำเท้าไปหาคนเหล่านั้น แล้วยื่นภาพที่ได้จากกล้องวงจรปิดไปให้พวกเขาดู

คนร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลาเดินไล่ถามคนทั้งซอย ถามไปเกือบสิบคน แต่มีคนที่บอกเบาะแสของเธอแค่คนเดียว หากมันก็คุ้มเกินคุ้ม 

ชายหนุ่มเดินย้อนไปทางปากซอยตามที่มีคนชี้บอก บริเวณทางแยกของถนนภายในซอยมีรถเข็นขายโรตีสายไหมจอดอยู่ข้างทาง...เขาแวะถามเพราะไม่อยากเดาสุ่ม เผื่อไปผิดทาง

“เห็นผู้หญิงคนนี้ไหมครับ เธออุ้มเด็กไว้คนหนึ่งด้วย”

พ่อค้าโรตีสายไหมมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ธีทัตยื่นไปให้ดู สีหน้าไม่ยินดียินร้าย แถมยังปิดปากเงียบ จนเขาต้องถามย้ำทั้งที่เชื่อว่าพ่อค้าได้ยินคำถามของเขาแล้ว

“ลุงเห็นเธอไหม เธอน่าจะเดินผ่านมาทางนี้สักสิบห้านาทีก่อน”

“คุณถามหาเธอทำไม”

“ลุงเห็นเธอใช่ไหม เธอเดินไปทางไหน แล้วลุงรู้หรือเปล่าว่าเธอพักอยู่ที่ไหน”

“เห็น...แต่ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร ผมบอกคุณไม่ได้หรอก”

“ผม เอ่อ...เป็นพ่อของเด็กตัวอ้วนๆ หน้ากลมๆ ที่เธออุ้มมาน่ะ”

พ่อ?...พ่อประสาอะไรพูดถึงลูกแบบนี้ สงสัยจะทะเลาะกับเมีย

“ผมไม่รู้หรอก เมื่อกี้เธอแวะซื้อโรตีสายไหม ส่วนเดินไปทางไหน ผมไม่ได้สังเกต”

ไม่ได้สังเกต แต่ท่าทางล่อกแล่กเชียว แถมยังปรายตามองไปทางปากซอยเสียด้วย

ธีทัตกระตุกเรียวปากยิ้ม เขาบอกขอบคุณ ก่อนจะเดินตามทิศทางสายตาของพ่อค้า