บทที่ 18 ลูกหมีโคลนนิ่ง (2)

มือเรียวบางลูบศีรษะเล็กทุยที่มีเรือนผมสีดำปกคลุม น้องพร้อมเป็นเด็กทารกที่มีผมดกดำและนุ่มมือ อีกทั้งแววตาที่เหมือนรู้ความเกินกว่าเด็กวัยสิบเดือน ยังไม่นับรวมถึงการเจริญเติบโตด้านร่างกายที่ได้ไต่ไปอยู่ตรงขอบบนของเกณฑ์เด็กวัยเดียวกันแล้ว...ทั้งหมดนี้ทำให้น้องพร้อมกลายเป็นเด็กน้อยที่น่ารักและน่ามองสำหรับผู้คนที่ได้พบเห็น บ่อยครั้งที่ใครต่อใครมักเข้ามาทักทายและหยอกเย้าลูกของเธอ 

ชีวาพรนำลูกใส่ในเป้อุ้มเด็กแล้วเดินเลียบถนนในซอยเข้าไปด้านใน ทารกน้อยตื่นตาตื่นใจ ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น ซึ่งเธอก็พูดคุยกับลูกไปด้วย 

“เมื่อก่อนคุณตา คุณลุง คุณป้า และแม่เคยอยู่ที่นี่ บ้านเดิมของเราอยู่ในซอยนี้ แม่จะพาน้องพร้อมไปดูบ้านของครอบครัวเรานะคะ”

ทารกวัยสิบเดือนอาจไม่เข้าใจว่าแม่กำลังพูดเรื่องอะไร แต่เจ้าตัวคงจับสัญญาณความรู้สึกของแม่ได้ ดวงหน้าเล็กกลมจึงเงยขึ้นไปมองแม่ จนแม่ต้องก้มลงไปหอมแก้มกลมๆ...ซึ่งเพียงเท่านั้นคนเป็นแม่ก็ได้รับรอยยิ้มอย่างเด็กอารมณ์ดีจากลูกคืนมาแล้ว

“ตอนแม่เป็นเด็ก หลังกลับจากโรงเรียน แม่จะชวนพี่เลี้ยงออกมาเดินเล่นในซอยนี้ โน่นไง น้องพร้อมเห็นไหม รถเข็นขายขนมยังอยู่ที่เดิม ถึงจะผ่านมานานนับสิบปี แต่มันก็ยังอยู่ แต่มีหลายอย่างที่เปลี่ยนไปเหมือนกัน เมื่อก่อนแถวนี้มีต้นไม้เยอะกว่านี้ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นตึกสูงและบ้านคนไปเกือบหมดแล้ว”

รถยนต์แล่นผ่านไปสองคัน ชีวาพรหลบเข้าข้างทาง ที่แถวนี้ไม่มีทางเท้าสำหรับคนเดิน ทั้งคนทั้งรถจึงต้องแบ่งสรรพื้นที่สัญจรกันเอง 

เมื่อรถแล่นผ่านไปแล้ว หญิงสาวจึงมองคนที่อยู่ในเป้อุ้มเด็ก ดวงหน้าเล็กกลมมุ่ยลงเล็กน้อย

“หนูไม่ชอบรถใช่ไหม แม่รู้ว่าหนูชอบพื้นที่กว้างๆ และมีต้นไม้ใหญ่เหมือนสวนสาธารณะที่เราเคยไปเดินเล่นตอนอยู่ที่เชียงราย ที่นี่ก็มีเหมือนกัน แม่กำลังจะพาหนูไปดู...แต่เราต้องมองไกลๆ นะ เพราะที่ตรงนั้นมันอยู่ใกล้บ้านเดิมของคุณตา แม่กลัวเจ้าของบ้านคนใหม่จะเห็นเรา เขาคงไม่ชอบ ถ้ารู้ว่าเรามาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้บ้านเขา”

ใจเขาใจเรา...ชีวาพรรู้ว่าคงไม่มีคนปกติที่ไหนทำกันหรอก เมื่อขายบ้านไปแล้ว แต่เจ้าของเดิมกลับเช่าห้องพักอยู่ใกล้ๆ แถมยังมาด้อมๆ มองๆ บ้านอีก แลคล้ายยังตัดใจไม่ได้ ชีวาพรไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ในข่ายนั้นหรือเปล่า หากเธอมั่นใจว่าตัวเองไม่อยากได้บ้านคืน เพราะมันไม่ใช่บ้านของเธอ เธอแค่คิดถึงมัน เธอจึงยังอยู่ละแวกนี้ เธอเพียงหวังจะหาบางสิ่งบางอย่างมายึดเหนี่ยวจิตใจ 

หลังคาบ้านหลังนั้นเป็นสีน้ำตาลเข้ม ชีวาพรมองเห็นมันเด่นชัดในสายตา จากเดิมที่เธอคิดจะพาลูกไปดูพื้นที่ว่างข้างบ้านจากที่ไกลๆ แต่สองเท้าบางเหมือนถูกมนตร์สะกด เธอกลับพาลูกเดินผ่านบริเวณนั้น แล้วไปหยุดยืนอยู่ตรงประตูรั้วเล็กด้านข้างของบ้านหลังที่ยังรู้สึกคุ้นเคย มือบางยกขึ้นไปแตะเบาๆ พลันประตูรั้วก็ขยับ จนเธอต้องชะงักตัวเอง

“ประตูรั้วไม่ได้ปิด…หรือว่ามีคนย้ายมาอยู่แล้ว”

หญิงสาวรำพันถามตัวเอง หัวใจเต้นตึกตัก ใจหนึ่งรู้สึกเหมือนตนกำลังบุกรุกบ้านคนอื่น เธอควรถอยห่างออกไป หากอีกใจกลับยื้อเอาไว้ เพราะแค่มายืนอยู่ใกล้ๆ มันกลับทำให้หัวใจของเธออบอุ่นจนอยากหยุดอยู่ตรงนี้นานๆ

พ่อ...คุณธีร์...

 

สัญญาณจากกล้องวงจรปิดส่งสัญญาณเตือนเข้ามายังโทรศัพท์มือถือ บอกให้รู้ว่าใครบางคนกำลังล่วงล้ำเข้าไปในสถานที่หนึ่ง

“ใคร...”

ภาพจากกล้องกำลังแสดงผลบนหน้าจอ ธีทัตเห็นแผ่นหลังบางของผู้หญิงผมยาวที่เดินผ่านเข้าไปในเขตบ้าน เขาเห็นเธอแค่แวบเดียว เรียวคิ้วเข้มขมวดมุ่น...เขารู้ว่าคนที่จะเข้าไปในบ้านหลังนั้นได้คงมีแต่คนงานจากบ้านราชเวคินเท่านั้น แต่เธอคนนี้มองอย่างไรก็ไม่ใช่คนงานจากบ้านของเขา

ชายหนุ่มย้อนภาพกลับมาดูอีกหน แม้ไม่เห็นเสี้ยวหน้า เพราะเธอกำลังก้มหน้าซุกกับบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในอ้อมแขน...แลคล้ายตุ๊กตาหมีหน้ากลมตัวโต

หัวใจหนุ่มกระตุกถี่ ให้ตายอย่างไรเขาก็จำเมียตัวเองได้ แม้เห็นเพียงปลายเส้นผมก็ตาม 

“กวาง!”

ธีทัตหลุดเสียงเรียกไม่เบานัก เขาลุกพรวดพราดจากเก้าอี้ ลืมสิ้นว่าตนกำลังสวมบทบาทผู้บริหารใหญ่ที่นั่งเป็นประธานอยู่ในห้องประชุมบอร์ดบริหาร ท่อนขายาวๆ พาร่างสูงใหญ่ออกมาจากประชุม ขณะที่เรียวนิ้วแข็งแรงแตะหน้าจอเพื่อโทร.ไปหาคนงานที่คาดว่ายังคงอยู่ในบ้านหลังนั้น ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับทำให้เขาหัวเสีย

“พวกหนูกลับมาถึงบ้านราชเวคินแล้วค่ะ พวกหนูคงลืมปิดประตูรั้วบ้านหลังนั้นไว้ คนนอกเลยเข้าไปได้ เดี๋ยวหนูจะรีบกลับไปล็อกประตูรั้วให้เรียบร้อยค่ะ”

คนงานผู้หญิงที่ธีทัตโทร.ไปหาบอกเสียงอ่อย เขาไม่ได้สนใจว่าเจ้าตัวลืมปิดประตูรั้วไว้หรือเปล่า เพราะหัวใจของเขากำลังร้อนรุ่มตรงที่ตอนนี้ไม่เหลือใครอยู่ในบ้านของคุณภพแล้ว ทีนี้ใครจะสกัดชีวาพรไว้ให้เขาล่ะ

ชายหนุ่มก้าวไปยังลิฟต์ผู้บริหารเพื่อลงไปยังชั้นจอดรถ ไม่กี่นาทีจากนั้นรถสปอร์ตสีดำคันงามก็แล่นออกไปจากตึกสำนักงานราชเวคินอย่างรวดเร็ว

กว่าจะรู้ตัว ชีวาพรพบว่าตัวเองได้ทำตัวเป็นผู้บุกรุกโดยสมบูรณ์แบบ เธอเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้าน คิดว่าไหนๆ ตนเข้ามาแล้วก็จะขอทักทายเจ้าของบ้านคนใหม่เสียเลย มันคงดีกว่าเธอทำตัวลับๆ ล่อๆ หากประตูบ้านกลับปิดสนิท เมื่อหันมองไปทางโรงรถ เธอก็ไม่เห็นรถจอดไว้ คล้ายกับว่าภายในบ้านไม่มีใครอยู่สักคน

หากมันแปลกตรงที่ประตูรั้วด้านข้างเปิดแง้มไว้ อีกทั้งรอบตัวเหมือนได้รับการดูแลเป็นอย่างดี สนามหญ้าไม่รก ไม้ประดับมีใบสวยและมีรอยตัดแต่งกิ่งมาใหม่ๆ ส่วนไม้ดอกนั้นกำลังปริดอกออกช่อ สภาพอย่างนี้เรียกได้ว่าดูดีกว่าตอนที่เธออยู่กับพ่อเสียด้วยซ้ำ

ชีวาพรก้มมองคนในอ้อมแขน น้องพร้อมผินหน้าไปมองไม้พุ่มใกล้ตัว ท่อนขาเล็กอวบที่ห้อยจากเป้อุ้มเด็กนั้นกำลังแกว่งไปมา บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวน้อยกำลังเพลินกับสิ่งที่เห็นรอบตัว

“หนูชอบหรือคะ แต่มันไม่ใช่บ้านของเราแล้ว แม่เผลอเดินเข้ามา ไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านจะว่าอะไรเราไหม แม่ว่าเรารีบออกไปกันเถอะ”

ตั้งใจไว้ว่าจะไม่รบกวนพวกเขา แต่เธอเผลอพาลูกเข้ามาจนได้ ชีวาพรรู้สึกเกรงใจเหลือเกิน ดังนั้นเมื่อคิดจะหันหลังกลับไป เธอนึกขึ้นมาได้ว่าบ้านหลังนี้มีกล้องวงจรปิดติดอยู่หลายตัว และหนึ่งในนั้นก็อยู่ตรงหน้าประตูบ้าน

แน่นอนว่าจุดที่เธอกำลังยืน กล้องตัวนี้สามารถจับภาพของเธอกับลูกได้ หญิงสาวจึงเดินไปใกล้ๆ เพื่อแสดงตัวให้เจ้าของบ้านคนใหม่ได้เห็นอย่างชัดเจน 

“สวัสดีค่ะ ฉันเห็นประตูรั้วเปิดอยู่ เลยเผลอเดินเข้ามา พอดีลูกชายชอบสนามหญ้ากว้างๆ และต้นไม้ใหญ่ ฉันไม่ทันได้คิดว่ากำลังบุกรุกบ้านของคุณ ฉันขออภัยด้วยนะคะ”

กล้องตัวนี้จับภาพและเสียงได้ เธอรู้ประสิทธิภาพของมันดี เธอจึงใช้ประโยชน์จากมันเพื่อแสดงเจตนาของตนว่าเข้ามาอย่างบริสุทธิ์ใจ อีกทั้งยังชี้ให้คนในอ้อมแขนแหงนหน้าไปมองกล้อง และบอกให้เจ้าตัวน้อย ‘ขอบคุณครับ’ ด้วยการยกสองมือขึ้นมาไหว้