Semua Bab THE FLIRT ป่วนใจนายเจ้าชู้: Bab 41 - Bab 50

Thayukorn Talkผมนั่งมองยัยตัวเล็กของผมหยิบนั่นจับนี่วิ่งช่วยคนอื่นจนหัวหมุนอย่างคล่องแคล่ว เธอคงรักที่นี่มาก ตั้งแต่เช้ายังยิ้มไม่หุบเลย ซึ่งมันน้อยมากที่ผมจะได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสแสนจะร่าเริงแบบนี้ ก็ที่นี่เป็นบ้านเธอก็ต้องมีความสุขที่ได้กลับบ้านก็ถูกแล้วเปล่าวะ เห็นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้…“คุณเอานี่ให้พี่มิณซิคะ”ผมหันไปทางต้นเสียงเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กยื่นดอกกุหลาบขาวดอกใหญ่มาให้ผม หนูน้อยมิเชล ที่ผมกำลังสงสัยอยู่ว่าเธอหายไปไหน เพราะตั้งแต่ออกมาจากห้องแต่งตัวเธอก็หายไปเลย“ให้พี่เอาไปให้” ผมเลิกคิ้วถามเด็กหญิงตรงหน้าพลางชี้นิ้วเข้าหาตัว ก่อนมิเชลจะพยักหน้าให้ผมและพูดขึ้นพลางมองไปที่มิณาด้วยสายตาวาววับเป็นประกาย“อืม พี่มิณชอบกุหลาบขาวที่สุด มิเชลว่าดอกนี้มันใหญ่และสวยดี พี่มิณต้องชอบมากแน่ๆ”ผมรับดอกกุหลาบขาวดอกใหญ่นั่นมาไว้ในมือแล้วเธอก็วิ่งหายไปทางอาคารด้านหลัง เด็กหญิงมิเชลคงจะรักมิณามากแน่ๆ ตอนที่อยู่ในห้องแต่งตัวแทบจะไม่สนใจผมเลยสายตาจับจ้องแต่มิณาคนเดียว ถามคำตอบคำ นี่น่าจะเป็นประโยคที่ยาวสุดที่ผมได้ยินจากปากเด็กหญิงมิเชล“มิเชลน่ะ รักมิณมาก มิณเองก็ไม่ต่างกันทั้งรักทั้งห่วงมิ

Thayukorn Talkผมอดยิ้มให้กับท่าทางเขินอายของคนตัวเล็กบนตักไม่ได้เลย ถ้าเธอยกมือลูบต้นคอตัวเองเมื่อไร...นั่นแหละ คือยัยตัวเล็กนี่กำลังเขินแบบสุดๆ แต่ผู้หญิงอะไร Keep look เก่งเป็นบ้า เหอะ… รอยยิ้มที่เห็นบนใบหน้าหวานนั่นหาดูได้ยากมากและผมอยากให้เธอยิ้ม หัวเราะให้ผมแบบนี้ทุกวัน ทุกเวลาจัง ไม่ใช่พอเผลอก็มีแต่ในตาที่แสนเศร้าแบบนั้น ผมโคตรไม่ชอบเลยเวลาแอบมองเธอทีไรจะต้องเห็นแววตานั้นทุกที“แล้วเราอะ มีอะไรที่ฝังใจในตอนเด็กปะ” ผมตัดสินใจแย็บถามออกไป เผื่อเธอจะอยากเล่าอะไรให้ผมฟังบ้างแต่เธอกลับนิ่งไป ใจที่เต้นแรงในตอนแรกก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะตัวเราแนบชิดกันอยู่ ผมเลยได้ยินมันอย่างชัดเจน ก่อนร่างบางจะตอบกลับผมเสียงแข็ง“ไม่มี!”“แล้ว..”“เฮียไม่ต้องอยากรู้ได้ไหม!!!” เธอดันตัวขึ้นนั่งตวาดใส่ผมเสียงดังลั่น กัดฟันกำมือแน่นจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง แน่นอนผมไม่ได้กลัวเธอสักนิดแต่ยิ่งทำให้อยากรู้มากขึ้นไปอีกว่าในตอนนั้นมีอะไรเกิดขึ้นกับยัยตัวเล็กของผมกันแน่ ทำไมเธอถึงอยากจะลืมมันขนาดนี้ ทั้งๆ ที่อาการของเธอมันแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่ได้ความจำเสื่อมอย่างที่ซิสเตอร์ท่านนั่นบอก แต่สถานการณ์ตอน

“ซายะไม่ได้ท้องกับยูตะ ฉันก็เพิ่งรู้ว่าลูกสาวตัวเองท้องโดยมีแม่เป็นคนจัดการเรื่องหมั้นเพื่อหาคนมารับผิดชอบลูกในท้องของซายะไง” แต่คำพูดของคุณอาทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง หาคนรับผิดชอบเนี่ยนะ คิดได้ไง...ปัญญาอ่อนฉิบ“เหอะ! คิดได้ไงว่าผมจะยอม”“ก็ชื่อเสียงของยูตะน่ะ กระฉ่อนไปทั่ว ฉันก็เลยคิดว่าไม่น่าจะยากแค่ยูตะมีอะไรกับซายะทุกอย่างก็จบ” สิ้นเสียงคุณหญิงที่เป็นแม่ของยัยซายะ อุณหภูมิในตัวผมก็พุ่งสูงปรี๊ดเลย ขึ้นเลยกู...ดูถูกกันเกินไปแล้ว ถึงผมจะเอาผู้หญิงไปทั่วแต่ผมป้องกันตัวเองตลอด ไม่ใช่ว่าสักแต่จะเอา ผมเลยจัดการตอกหน้ายัยคุณหญิงนั่นไปยาวเหยียด“ถึงผมจะนอนกับผู้หญิงมาหลายคน แต่ไม่มีผู้หญิงหน้าไหนท้องกับผมแน่ๆ เพราะผมไม่เคยพลาด ถึงผมจะมีอะไรกับซายะ ผมก็ไม่ปล่อยลูกเข้าท้องเธอหรอกเพราะผมไม่ได้คิดจะเอาเธอทำเมีย”พูดจบผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้พ่อกับแม่เคลียร์ต่อ ขืนอยู่นานกว่านี้ได้ถอนหงอกคนแก่แน่ๆปัจจุบัน....แต่ในความดีใจของผมก็ยังกังวลอีกเรื่องอยู่ดี ผมเลยบอกให้พี่ชายผมมันเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ สุดท้ายก็ไม่พ้นสายตาของไอ้พวกนี้อยู่ดี แต่ผมเชื่อว่าไม่มีใครปริปากพูดเรื่องนี

ฉันเอามือขึ้นกุมท้องทันทีเพราะจุกจากแรงกระแทกลงบนเตียงเมื่อกี้ รู้ตัวอีกทีร่างหนาก็ขึ้นมาคร่อมร่างฉันไว้โดยมีแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้นที่ปกปิดร่างกายของเขาอยู่ ก่อนจะยัดเยียดจูบให้ฉันอย่างร้อนแรงจนฉันแทบจะละลายไปกับเปลวไฟที่ถูกจุดขึ้นจากอารมณ์ของเขา ลิ้นร้อนทำหน้าที่ของมันอย่างช่ำชอง มือเล็กสองข้างที่ผลักดันแผงอกแกร่งถูกจับขึ้นไว้เหนือหัวและรวบไว้ด้วยมือข้างเดียวของเขา ฉันห้ามเขาไม่ได้แล้วซินะแคว่กกกกเสื้อผ้าฉันถูกกระชากออกจากตัวจนขาดบาดผิวบางเจ็บแสบไปหมด ร่างกายฉันเหลือเพียงบราเซียและแพตตี้ตัวจิ๋วปกปิดไว้เท่านั้นส่วนเฮียไม่เหลืออะไรปกปิดเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ็อกเซอร์ถูกถอดออกไปตอนไหน“มองหน้าเฮีย!” เสียงลอดไรฟันที่พยายามข่มอารมณ์บางอย่างซึ่งฉันไม่รู้แล้วว่าตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ดังออกมาจากปากคนตัวสูงพลางจับหน้าเรียวให้หันกลับมาสบตาเขาเมื่อฉันเบือนหน้าหนีสิ่งที่มันชูชันทิ่มขาอ่อนฉันอยู่“ฉะ..ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น มะ..ไม่ได้ทำอย่างที่เฮียคิด” ฉันเอ่ยบอกเขาเสียงสั่นและจ้องเขาไปในตาของเขาเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของฉันเผื่อเขาจะยอม

​“เล่นซ่อนหาสนุกไหมครับ หืม?” เฮียยูตะเอ่ยขึ้นเสียงหวานพร้อมกับยัดดอกไม้นั่นใส่มาในมือฉัน มือเล็กกำมันไว้แน่นก่อนจะโยนลงพื้นอย่างไม่ไยดีและพยายามแกะแขนแกร่งออกแต่เขากลับกระชับให้มันแน่นขึ้น“เฮียขอโทษ ไม่ได้ขอให้ยกโทษให้ แต่ขอแค่ได้ขอโทษก็พอ นะครับ” เฮียยูตะเอ่ยขึ้นเสียงออดอ้อนพลางเอาคางแหลมเกยมาบนไหล่เล็ก แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเขาไม่อยากพูดกับเขาไม่อยากแม้แต่จะได้กลิ่นน้ำหอมของเขาด้วยซ้ำ“…”“พูดกับเฮียหน่อยนะ เมียจ๋า ด่าแรงๆ เลยก็ได้ ผัวผิดไปแล้ว ให้ทำอะไรก็ยอมทุกอย่างเลย นะ...นะ” เฮียยูตะยังพูดพร่ำเพ้อไม่ยอมหยุด แถมยังใช้สรรพนามแทนตัวเองและฉันได้แบบน่าขนลุกสุดๆ อีกด้วย ใครยอมเป็นเมียเขากัน...ฉันไม่ได้ยอมซะหน่อย คิดแล้วก็น่าโมโหชะมัด ยอมทำทุกอย่างงั้นเหรอ ได้…“ออกไปจากชีวิตฉัน” ฉันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบโดยไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น ฉันไม่อยากให้อภัยเขา ฉันไม่อยากอยู่ใกล้เขาเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันไม่อยากแพ้ใจตัวเองอีกแล้ว ฉันพยายามแกะแขนเขาออกก่อนที่ร่างเล็กจะถูกจับพลิกกลับมาหาคนตัวสูงและดึงเข้ากอดแนบอกแน่น“ไม่ๆ ๆ ไม่เด็ดขาด นั้นเป็นอย่างเดียวที่เฮียทำไม่ได้ พลีสสสส ได้โ