Semua Bab THE FLIRT ป่วนใจนายเจ้าชู้: Bab 21 - Bab 30

ผมมองหญิงสาวตรงหน้าราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง ใบหน้าหวานที่ดูธรรมดาในตอนนั้นบัดนี้เปลี่ยนเป็นสวยแซ่บสะดุดตาราวต้องมนต์เพียงแค่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางนิดหน่อย ชุดเดรสไหมพรมสายเดี่ยวสีดำสนิทยาวพอดีเข่าเหมือนจะเรียบร้อยแต่แอบเซ็กซี่ด้วยการผ่าหน้าขึ้นมาจนถึงขาอ่อนแถมยังเข้ารูปจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งตามร่างเล็กนั่นชัดเจนไหนจะคอที่ปาดเว้าลึกลงมาจนเผยให้เห็นเนินอกอวบขาวนั่นอีก มันผิดจากตอนที่ใส่ชุดนักศึกษาตัวโคร่งเป็นไหนๆ ยัยตัวเล็กนี่ซ่อนรูปชะมัด“เหอะ..เก็บอาการหน่อยดีไหม ฉันสวยล่ะซิ” เสียงเล็กนั่นดึงสติผมให้รีบทำตัวเป็นปกติแทบไม่ทัน ผมแสร้งมองไปทางอื่นพลางกระแอมน้อยๆ แก้เก้อแล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างก่อนจะหันกลับมาตอบคำถามยัยตัวเล็กนั่นที่มันตรงข้ามกับใจผมซะเหลือเกิน“ก็...งั้นๆ แหละ”“ก็ดี ห้ามมองว่าฉันสวยเด็ดขาด” มิณาเอ่ยสั่งผมพลางเอามือขึ้นกอดอกก่อนจะหันหลังเดินไปยังประตูคอนโด ผมเอามือขึ้นเกาหัวน้อยๆ ก่อนจะหลุดยิ้มออกมาและหันไปดึงประตูห้องนอนปิดลงก่อนจะเดินตามร่างเล็กตรงหน้าออกไปทันทีพอลิฟต์เปิดออกสายตาผู้ชายสามคนที่อยู่ในลิฟต์ก็จับจ้องมาที่มิณาแบบตาไม่กะพริบ ผมรู้ได้ทันทีโ

“เห่ย! จะพาเมียกูไป ขออนุญาตกูรึยังครับ ไอ้พวกจังไรทั้งหลาย”“ฮะ...เฮีย” สิ้นเสียงนั่นฉันก็หลุดเรียกชื่อเขาอย่างล่องลอย นั้นเสียงเขา...ฉันจำได้ เสียงเฮียยูตะแน่ๆพรึบบบบปึกกก...ตุบบบร่างฉันก็ถูกกระชากเข้าสู่อ้อมกอดของเฮียยูตะทันทีก่อนร่างของไอ้คนที่โอบเอวฉันจะลอยลิ่วกลางอากาศและล่วงลงสู่พื้นภายในพริบตาเดียวจากแรงถีบของคนตัวสูงที่กอดฉันอยู่ในขณะนี้ฉันรีบเอาแขนขึ้นโอบรอบเอวหนาไว้ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไปหาไอ้พวกนั้นอีกครั้งด้วยความโมโหแล้วพูดบอกเขาเสียงสั่นเพราะฤทธิ์ยามันทำให้ฉันอยากทำมากกว่ากอดเขาอยู่แบบนี้“ฮะ...เฮียยู ฉันจะควบคุมมันไม่อยู่แล้ว พะ...พาฉันกลับที”“เฮีย มึงถอดเสื้อมาดิ” เฮียยูตะหันไปพูดกับใครสักคนที่ยืนอยู่ข้างหลังพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น มือเล็กของฉันกำเสื้อเชิ้ตราคาแพงของเขาจนยับยู่ยี่พร้อมกัดปากล่างตัวเองเพื่อสะกดอารมณ์ที่มันกำลังจะปะทุออกมาแล้วซุกหน้าเข้ากับแผงอกแกร่งนั่นทันที“มึงจะกลับคอนโดงะ เดี๋ยวก็ช็อกหรอกไอ้ห่า ห้องข้างบนก็มี” สิ้นเสียงผู้ชายคนนั้นเฮียยูตะก็เอาเสื้อแจ็กเกตมาคลุมไหล่ก่อนจะช้อนร่างฉันขึ้นในท่าเจ้าหญิงและหันไปกระซิบข้างหูผู้ชายคนนั้นก่อนจะเดินออ

ครืดดด~ ครืดดด~ผมกะพริบตาถี่เพื่อปรับให้เข้ากับแสงแดดที่สาดส่องผ่านช่องผ้าม่านที่ถูกเปิดไว้เพียงนิดเดียวแต่มันกลับทำให้สว่างไปทั้งห้องก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมือถือบนโต๊ะข้างหัวเตียง เพื่อจะดูว่าใครแม่งโทรมารบกวนเวลานอนของผมฉิบ นั้นไง...กูว่าแหละ ไอ้พี่ชายตัวดีของผมเอง มันจะเป็นมารผจญผมทุกเรื่องเลยเหรอวะ ผมเลื่อนสไลด์รับสายมันก่อนเอาแนบหู[ไอ้น้องเวร!!! มึงทำหาไรอยู่ กูโทรเป็นร้อยสายแล้วมั้งไอ้ห่า]ผมรีบเอามือถือออกจากหูตั้งแต่คำแรกแหละ แต่แม่งก็ยังได้ยินชัดเจนอยู่ดี แดกโทรโข่งเข้าไปรึไงวะ ดีนะไหวตัวทันไม่ได้แดกกูหรอก ไอ้เฮียยยยย“โวยวายอะไรแต่เช้าว่ะเฮีย”พอเสียงมันเงียบลง ผมก็เอามือถือเข้าแนบหูอีกครั้งก่อนจะถามกลับไปยังปลายสายด้วยเสียงงัวเงียพลางขยี้ตาตัวเองไปด้วย[เช้าเหี้ยไร แหกตาดูดิ]สิ้นเสียงมันผมก็หันไปดูนาฬิกาที่แขวนติดอยู่กับผนังห้องแสดงเวลาบ่ายโมง…“ก็เพิ่งจะบ่าย ตกใจอะไร...เชี่ยยย บ่าย!!!”ผมดีดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจทันที เวรแล้วไหมล่ะ...[นึกออกแล้วซินะไอ้เวร มึงโทรไปรายงานตัวกับคุณยูริด้วยนะสัส ด่ากูหูชาหมดแล้วเนี่ย]สิ้นเสียงมันผมก็เอามือตบหน้าผากตัวเองเบาๆ ทีหนึ่ง ผม

“อยากให้เป็นอย่างงั้นช้ะ ก็ดีดิ เฮ้อออ...สบายใจซะที เครียดอยู่ตั้งนาน”เฮียยูตะตอบฉันพลางถอนหายใจออกอย่างโล่งอกแล้วเอามือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้างยืนพิงประตูอย่างสบายใจ ฉันคงทำให้เขาอึดอัดมากเลยซินะ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกจุกอกแปลกๆ นะ บ้าชะมัด...“อืม เฮียสบายใจได้เลย” ฉันก็ตอบกลับไปแบบชิลๆ พอกัน ชิลมาชิลกลับ แฟร์ๆ ไม่โกง แล้วยกมือขึ้นปัดอากาศไปอีกทางเป็นเชิงให้คนตัวสูงถอยออกจากประตูแต่เฮียกลับยืนนิ่งไม่ไหวติง จนฉันต้องส่งสายตาดุไปให้เขาแต่ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านเลย“แน่ใจแล้วใช่ไหม ว่าจะต้องการจะให้มันจบแบบนี้” เฮียยูตะเอ่ยขึ้นเรียบแต่แฝงไปด้วยความกดดัน แววตาสั่นไหวแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงนะ“แน่ใจดิ” ฉันตอบกลับไปด้วยเสียงหนักแน่นแต่ในใจกลับลังเลซะเหลือเกิน สรุปแล้วฉันต้องการแบบไหนกันแน่วะ ใจหนึ่งก็ไม่อยากเจ็บ อีกใจก็อยากเสี่ยง โอ๊ยยย...อยากจะบ้าตายสิ้นเสียงฉันร่างสูงเบี่ยงตัวไปด้านข้างโดยไม่รอให้ฉันบอก ฉันหันไปมองเขานิดหนึ่งพอเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจฉันเลยเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูแล้วหมุนมันเพื่อปลดล็อกแต่ยังไม่ทันได้ดึงมันเข้าหาตัวมือหนาก็คว้าแขนฉันไว้ซะก่อนแต่ไม่ไ

“ครับ เฮียเชื่อฟังเมีย”“ใครเมียเฮีย เพ้อเจ้อ” ฉันรีบพูดออกไปอย่ากลบเกลื่อนพลางก้มหน้าลงกับเอกสารแบบว่าเก็บอาการสุด โคตรประหม่า ทำอะไรไม่ถูก ไม่ชอบ...ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย อิเฮียเป็นบ้าอะไรเนี่ย“ไม่เป็นไร มิณาอยากเป็นอะไรก็แล้วแต่เลย แต่เฮียถนัดแบบนี้”พอพูดจบเฮียก็เอามือมาโยกหัวฉันเบาๆ ก่อนเดินกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม ส่วนฉันเหรอ ตายซิคะ...เล่นแบบนี้ใครจะทนได้ ก้มหน้าอยู่กับกองเอกสารแบบนั้นไม่กล้าเงยขึ้นเลยทีนี้ คนอะไรหน้ามึนชะมัด อุตส่าห์ไปสงบสติอารมณ์มาตั้งครึ่งค่อนวันล้มไม่เป็นท่าเลยไหมล่ะ เสียเวลาจริงๆ…..“เสร็จแล้วใช่ปะ” เฮียเอ่ยถามขึ้นอย่างดีใจเมื่อเห็นฉันเก็บเอกสารบนโต๊ะไปไว้ที่ชั้นเอกสาร“อืม” ฉันตอบเขาพลางเดินกลับไปที่โต๊ะจัดโน่นนี่นิดหน่อยและดันเก้าอี้ให้เข้าไปอยู่ใต้โต๊ะอย่างเดิมก่อนจะเดินไปที่ประตูโดยมีเฮียยูตะยืนรออยู่ก่อนแล้ว สงสัยจะหิวจริงแฮะ“จับมือได้ปะ” เฮียยูตะถามขึ้นพลางคว้ามือฉันไปจับทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบจากฉันสักนิด ฉันเลยหันไปว่าเขาด้วยน้ำเสียงที่โคตรจะเอือมระอา“ถามเพื่อ?”เฮียยูตะยักไหล่ให้ฉันแบบกวนๆ ก่อนจะจูงมือฉันเดินออกมาจากห้องทำงานและตรงไปยังบันไดทางลง