Semua Bab THE FLIRT ป่วนใจนายเจ้าชู้: Bab 11 - Bab 20

ปึกกกอุกกกก////อีคนเดิมพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาต่อยท้องฉันอย่างแรงจนจุกไปหมด แมร่งงง...แน่จริงอย่ารุมดิวะ ฉันคิดว่าฉันไม่มีทางแพ้มันแน่ถ้าตัวต่อตัวเพียะ...เพียะ//ฝ่ามือของอีนคนเดิมฟาดเข้ามาที่หน้าฉันอย่างแรงสองทีโดยไม่เว้นช่วงให้ฉันตั้งหลักเลยแม้แต่น้อย ฉันหันหน้ากลับมามองมันพลางเอาลิ้นดุ้นแก้มข้างที่โดนตบด้วยแววตาที่โกรธจัด ฉันไม่เคยทำร้ายให้ก่อนแล้วฉันก็จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายแบบนี้แน่“อย่าลืมกลับไปบอกบรรพบุรุษมึงด้วยนะ ว่าล้มกูได้ด้วยหมาห้าตัว หึ”“อีสัส! ได้ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่มึง”เพียะ///แล้วฝ่ามือมันก็ฝาดลงมาซ้ำข้างเดิมอีกทีด้วยน้ำหนักที่แรงกว่าทีแรกเป็นสองเท่า ก่อนมันจะพูดประโยคที่ทำให้ฉันรู้ทันทีว่ามันทำร้ายฉันเพราะอะไร“เลิกยุ่งกับรุ่นพี่ยูตะ ไม่งั้นมึงหน้าไม่สวยแบบนี้แน่”“ถุย! กูต้องกลัว..”มันง้างมือจะตบฉันอีกรอบแต่มีมือหน้ามารับไว้ได้ซะก่อนแล้วบีบข้อมือผู้หญิงคนนั้นจนมันทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ มาเร็วกว่านี้ก็ไม่ได้เนอะ..โดนไปตั้งสามทีแล้วเนี่ย“ระ...รุ่นพี่ยะ..ยูตะ” อีคนเดิมเอ่ยเรียกชื่อเขาแบบตะกุกตะกัก หน้าถอดสีกันหมด อีสองคนที่ล็อกแขนฉันก็ปล่อยทันทีจนฉันแทบล้มเพ

“โอ้เอ้...โอ้เอ้ อย่าโกรธแม่เลยนะ...นะ คืนนี้นอนนี้นะ แม่คิดถึงลูกจะแย่”“ไม่ฮะ ตราบใดที่งานหมั้นยังไม่ล้มเลิก ผมจะไม่กลับมาที่นี่อีก คุณยูริจะไม่ได้เห็นหน้าผมอีกเลยด้วย” ผมพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังพลางแกะมือแม่ออก“โอ๊ะ…! ไม่นะ...ไม่นะ อย่าใจร้ายนักเซ่ ไม่คิดถึงแม่เลยเหรอ พี่ชายลูกก็ไม่ค่อยจะกลับบ้าน มีลูกตั้งสองคนไม่มีใครสนใจแม่เลยสักคน” แม่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น้อยเนื้อต่ำใจสุดๆ พลางก้มหน้างุดอยู่กับตักตัวเอง หึ มอบตุ๊กตาทองให้แก่คุณยูริไปเลย...สุดยอดการแสดง แน่ะ! มีทำสะอื้นด้วยนะ ผมไม่หลงกลง่ายๆ หรอกนะ เพราะโดนมาเยอะจนเข็ดแล้ว“ไม่รู้แหละ ถ้าอยากให้ผมกลับบ้านแม่ก็ต้องช่วยผม”“จะให้ช่วยได้ยังไงล่ะครับ คุณหญิงได้มาถอนหงอกแม่แน่ๆ” แม่รีบเงยหน้าบอกผมพลางส่ายหน้าไปมาเป็นพัลวัน ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย“แม่นะแม่ อยากจะบ้าตาย”ผมเห็นแม่เอานิ้วชี้ขึ้นแตะขมับตัวเองพลางขมวดคิ้วเข้าหากันเหมือนกำลังใช้ความคิดก่อนจะพูดเอ่ยบอกผม“แต่แม่ว่าท่าจะให้เนียนลูกควรพาน้องเข้าไปอยู่ที่คอนโดกับลูกด้วยนะ ตอนเนี่ยซายะต้องสั่งคนตามดูน้องอยู่แน่ๆ”“น้อง?” ผมเลิกคิ้วถามแม่ทันที น้องที่ว่าเนี่ยใค

“เดี๋ยวฉันจะโทรบอกให้พี่หนูดากับเฮียดินมารับเฮียไปหาหมอนะ ฉันขับรถไม่เป็น”“ไม่ต้องโทร เฮียไม่ได้เป็นอะไร” เฮียยูตะพูดขึ้นเสียงแข็งพลางแย่งมือถือไปจากฉันแล้วกดวางสายทันที“นี่ เอามานะ ทำไมเฮียดื้อแบบนี้ เดี๋ยวก็ช็อกตายหรอก เอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้” ฉันโวยวายใส่เขาก่อนจะยื้อแย่งมือถือในมือหนาที่ตวัดแขนไปไว้ทางด้านหลังเบาที่เราสองคนนั่งอยู่ จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารดซอกคอฉันฉันผละออกทันทีที่รู้ตัวว่ากำลังนั่งคร่อมเขาไว้แล้วยังทิ้งตัวลงมาทับเขาอย่างเต็มที่เพื่อเอื้อมไปเอามือถือที่อยู่ข้างหลัง แต่เขาเลื่อนแขนทั้งสองขึ้นมาโอบเอวฉันไว้แน่นบวกกับสถานที่ที่โคตรจะคับแคบทำให้ฉันขยับตัวหนีเขาไม่ได้เลย“เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าลูกจ้างเขาต้องเป็นห่วงเจ้านายขนาดนี้ มอบรางวัลลูกจ้างดีเด่นให้เลยดีไหมครับ” เฮียยูตะเอ่ยขึ้นเสียงหยอกล้อพลางมองฉันด้วยสายตาที่แสนเจ้าเล่ห์ของเขา“คะ..ใครห่วงเฮีย มั่วจริงๆ ฉันห่วงจะไม่มีใครจ่ายเงินฉันต่างหากหล่ะ และก็ปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันรีบแย้งคนหลงตัวเองตรงหน้าพลางหลุบตาต่ำพร้อมกับพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งแต่ก็ไม่สำเร็จ“งั้นเหรอ ทำไงถึงจะจับผู้ร้ายปากแข็งได้นะ แถ

Thayukorn Talkเช้าวันต่อมา….ผมกะพริบตาถี่พลางเอามือขึ้นจับขมับตัวเองแล้วลุกขึ้นนั่งโยกคอไปมาเพื่อคลายความปวดเมื่อย ก่อนจะหันไปเห็นร่างเล็กที่นอนหลับตาพริ้มในท่าตะแคงอยู่ข้างผมในมือถือผ้าขนหนูผืนนึงเอาไว้จนผมหลุดยิ้มออกมาเพราะเหลือบไปเห็นกะละมังเล็กตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเล็กนั่นแล้วเอื้อมมือขึ้นเกลี่ยผมขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าหวานราวตุ๊กตาที่ทำให้ผมสะดุดตั้งแต่แรกเห็น เอาจริงๆ ยัยตัวเล็กนี่ไม่ใช่สเปกผมเลยสักนิด หน้าตาน่ะพอได้แต่นิสัยไม่ได้เลยเพราะผมไม่ชอบผู้หญิงแก่นแก้ว ไม่มีความอ่อนโยนอ่อนหวานแบบนี้เลย ถึงเธอจะดูไม่อ่อนแอไม่น่าทะนุถนอม แต่ความรู้สึกผมมันกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม หึ แปลกดีเนอะ..ร่างเล็กเหมือจะรู้สึกตัวแล้วผมเลยรีบทิ้งตัวลงข้างเธอแกล้งหลับตาพริ้มทำเหมือนผมยังไม่ตื่นก่อนจะรับรู้ได้ถึงสัมผัสจากมือนุ่มที่แตะลงมาบนหน้าผากผมอย่างแผ่วเบาและไล่ลงมาวางนาบแก้มผมอาจจะเพื่อความแน่ใจว่าไข้ผมลดลงแล้วจริงๆ ถ้าผมไม่ได้ยัยตัวเล็กนี่ก็คงแย่เหมือนกันเพราะผมเกลียดการกินยาเม็ดเอามากๆ รู้นะว่าโตแล้วแต่มันเป็นเรื่องที่ลำบากที่สุดในชีวิตผมเลยก

[Thayukorn Talk]@ผับพอเลิกเรียนผมก็บึ่งรถมาที่ผับทันทีแล้วเดินขึ้นมาบนชั้นสองตรงไปยังห้อง VIP ที่ประจำของพวกผมก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งลงบนโซฟาที่ว่างโดยมีไอ้ดิน หนูดาและไอ้ธามนั่งอยู่ก่อนแล้ว“ไอ้พวกเฮียไม่มาเหรอวะ เป็นไปได้ไง กูเห็นไม่เคยพลาดสัก Week” ผมพูดขึ้นอย่างสงสัยพลางหยิบแก้วเปล่าบนโต๊ะมาใส่น้ำแข็ง จะไม่ไห้ผมสงสัยได้ไงก็วันนี้วันศุกร์หรรษาเลยนะ ไอ้พวกนั้นมันต้องมาหาแดกเหล้าดิ แต่ผมยังชงเหล้าไม่ทันเสร็จดีประตูก็ถูกเปิดออกก่อนที่เฮียแม็กและเฮียหมอไวน์จะเดินเข้ามาแกร่ก….แอ็ดดด“โว๊ะ...ตายยากฉิบ” ผมเลยเอ่ยขึ้นแบบขำๆ ก่อนจะยกแก้วเหล้าดกเข้าปากแต่ก็ต้องวางลงซะก่อนเพราะมีฝ่ามืออรหันฝาดลงมากลางกระบาลผมแบบไม่ทันตั้งตัวจนเหล้าเกือบหกผัวะ“นินทากู...นินทากู”“สัส! มือหรือตีนวะ” ผมเอามือขึ้นลูบหัวตัวเองพลางหันไปด่าไอ้เฮียแม็กตาขวางแอ็ดดดผมหันไปมองที่ประตูและกำลังจะอ้าปากด่าเพราะนึกว่าเป็นไอ้เฮียอีกสองตัวแต่ไม่ใช่ดับเป็นยัยตัวเล็กของผมที่แง้มประตูเข้ามานิดนึงก่อนจะยืนพิงมันไว้แล้วชะโงกหน้าเข้ามา“มิณกลับแล้วนะคะ” เธอเอ่ยขึ้นพลางหันไปมองหนูดาที่นั่งอยู่ข้างไอ้ดิน นึกว่ามาหาผม...ที่ไห