All Chapters of THE FLIRT ป่วนใจนายเจ้าชู้: Chapter 31 - Chapter 40

เช้าวันจันทร์....@มหาลัยAฉันตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อที่จะออกมามหาลัยก่อนเฮียยูตะจะตื่น นี่ขนาดไม่ได้มาพร้อมเขานะคนยังมองกันทั้งมหาลัยแล้วถ้ามาด้วยกันนะ มีหวังโดนพวกผู้หญิงของเขารุมทึ้งตายพอดี ฉันนั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะหินอ่อนใต้ตึกคณะที่ประจำของฉันกับเพลิน กะว่าจะหลับสักงีบ“ไงมึง มาแต่เช้าเชียว” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเพลินที่กำลังนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างหัวเสียเพราะหัวเพิ่งจะถึงโต๊ะได้ไม่ถึงสิบวิเลย ซึ่งเจ้าหล่อนเองก็หน้าตาไม่ได้สู้ดีนักเหมือนกำลังหงุดหงิดอะไรมาอย่างงั้นแหละ“ทำไมหน้าเป็นงั้นวะ” ฉันเลิกคิ้วถามเพลินอย่างสงสัย ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเพื่อนรักหน้าเป็นอย่างงี้คนที่ทำให้มันหงุดหงิดได้ต้องมีอิทธิพลต่อหัวใจมันมากแน่ๆ“นอนไม่ค่อยหลับอะ” เพลินตอบแบบปัดๆ กลับมาพลางหยิบมือถือขึ้นมาเล่นโดยไม่ยอมมองหน้าฉันเลยสักนิด มันมีอะไรปิดบังฉันอยู่แน่ๆ ฉันเลยเอื้อมมือทั้งสองข้างไปทาบแก้มเพลินก่อนจะออกแรงงัดหน้ามันขึ้นสบตาฉันแล้วเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง“กูเพื่อนมึงนะ”“ไม่มีไรหรอกน้า ไปหาไรกินกันดีกว่า” เพลินจับมือทั้งสองข้างฉันออกจากหน้ามันแล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสที่โคตรจะมีพิรุธ พลาง

‘ฮะ...เฮียยู~~’ผมเบิกตากว้างพลางผลักดันร่างสาวสวยหุ่นสะบึ้มตรงหน้าออกทันทีแล้วจัดการติดกระดุมเสื้อนักศึกษาของตัวกลับคืนอย่างลวก เสียงเมื่อกี้...มันคืออะไรวะ เสียงบวกกับใบหน้าหวานของมิณาวนเวียนอยู่ในหัวผมตั้งแต่สาวตรงหน้าเริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองแหละ และมันชัดขึ้น...ชัดขึ้นเรื่อยๆ จนผมไม่มีสมาธิทำเรื่องอย่างว่ากับสาวตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ผมพยายามที่จะสลัดภาพและเสียงเหล่านั้นออกแต่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายกลายเป็นต้องไล่สาวสวยตรงหน้าออกไปแทน หงุดหงิดเสียอารมณ์ชะมัด“ออกไปซะ!” ผมพูดขึ้นเสียงเข้มพลางปัดมือเล็กนั่นที่กำลังลูบไล้อยู่บนแผงอกของผมออก แล้วดันร่างเล็กไปด้านข้างก่อนสาวเท้าออกมาจากตรงนั้นแต่เธอดันเข้ามากอดรั้งเอวผมจากด้านหลังก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงสั่น“ดะ...เดี๋ยวซิคะ ออยทำไรผิด”“ไม่ผิดแต่ฉันไม่มีอารมณ์ ปล่อย!” ผมเอ่ยเสียงแข็งและทิ้งท้ายด้วยคำสั่งเสียงเด็ดขาดพลางแกะมือเล็กออกจากเอวและเดินออกมาอย่างหัวเสีย ผมแทบจะไม่เคยปฏิเสธเรื่องพวกนี้เลย แต่ทำไมถึงทำไม่ลงวะ เสียงเอ่ยเรียกชื่อผมดังก้องอยู่ในโซนประสาทจนหลอนไปหมดแล้วเนี่ย มิณาแม่งเล่นไสยศาสตร์ขนานไหนวะ“มาทำเหี้ยไรตรงนี้”“สัส! ตกใจหมด”ผ

ฉันเดินกลับมาที่คณะและตรงปรี่เข้าไปหาเพื่อนรักแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นว่าเพลินไม่ได้อยู่คนเดียวแต่มีพิ้งค์และพี่นนท์นั่งอยู่ด้วย ฉันปรับอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติก่อนจะก้มลงสำรวจเสื้อผ้าตัวเองว่าเรียบร้อยดีรึยัง เหตุการณ์เมื่อกี้มันทำให้ฉันไม่ปกติและก็ไม่ได้อยากให้ใครรับรู้เรื่องพวกนี้ ฉันพ่นลมออกจากปากก่อนจะเดินเข้าไปหาพวกเขา“อ้าว มึงทำไมไม่ได้เอางานไปส่งอะ” เพลินเอ่ยทักขึ้นอย่างตกใจเมื่อฉันวางปึกเอกสารลงบนโต๊ะก่อนจะหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ข้างๆ มัน“อาจารย์ไม่อยู่อะ” ฉันตอบมันแบบปัดๆ ไป แต่ความจริงแล้วก็คือลืมนั่นแหละมัวแต่คิดว่าจะต้องออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด กะว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยเอาไปวางไว้บนโต๊ะท่าน“แล้วทำไมมันยับแบบนี้วะ” เพลินหยิบเอกสารขึ้นมาพินิจพิจารณาดูก่อนจะหันมาถามฉันอย่างสงสัย ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนกับความอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนรัก และคิดว่าเรื่องที่สนามฟุตบอลต้องเป็นที่ฮือฮาแน่ๆ ในวันพรุ่งนี้“มีเรื่องนิดหน่อย”“เรื่อง?” พอฉันตอบไปแบบนั้นเพลินก็ตาโตขึ้นทันทีและเอ่ยคำเดียวด้วยน้ำเสียงที่โคตรจะคาดคั้น ฉันเลยเปลี่ยนเรื่องหันไปถามพิ้งค์กับพี่นนท์แทน“ว่าแต่จะช

ผมเดินตามหลังร่างบางขึ้นมายังชั้นสองของผับก่อนจะหยุดที่หน้าห้อง VIP มองคนตัวเล็กตรงหน้าเดินเข้าไปยังห้องทำงานของเธอ ก่อนหมุนลูกบิดผลักประตูเปิดและเดินตรงเข้าไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่ว่างพลางหยิบแก้วเปล่ามาใส่น้ำแข็งท่ามกลางความมึนงงของไอ้ดินและไอ้ธามที่นั่งอยู่ก่อนแล้วผมกำลังใช้ความคิด อะไรที่ทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้วะ โคตรจะหงุดหงิด โคตรจะหัวร้อนแบบที่ควบคุมไม่อยู่ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกที่ผมไปเจอมิณาที่ห้างแต่ผมตามเธอออกไปตั้งแต่ที่มหาลัยแล้วและเห็นทุกการกระทำของเธอ ผมรู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุแต่ไอ้หน้าอ่อนนั่นมันไม่ได้คิดแบบนั้น มันฉวยโอกาสกอดยัยตัวเล็กของผมไม่ยอมปล่อยทำให้ความอดทนผมขาดผึงทันที“เอ้า ไม่ต้องแดกล่ะ น้ำแข็งกู” เสียงไอ้ดินเอ่ยขึ้นทำให้ผมหลุดจากภวังค์พลางก้มมองก้อนน้ำแข็งเกลื่อนกลาดบนโต๊ะหล่นลงมาจากแก้วที่ผมหยิบน้ำแข็งใส่เอาใส่เอาจนมันไม่มีที่จะใส่ เต็มตั้งแต่เมื่อไหร่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ เรื่องของมิณาดึงสติผมหลุดลอยไปหมดเลย“แม่งเอ๊ย!” ผมสบถออกมาอย่างหัวเสียพลางกวาดน้ำแข็งลงถังขยะที่พื้น ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกผมได้มากขนาดนี้

@มหาวิทยาลัย Aฉันฟุบหัวลงกับหนังสือที่ถูกกางไว้บนโต๊ะแล้วหันหน้าไปมองผ้าม่านที่พลิ้วไหวเพราะถูกสายลมพัดผ่านเข้ามา ถอนหายใจออกอย่างเหนื่อยอ่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในหัวมีแต่เรื่องเขาวนเวียนอยู่ตลอดเวลา เขาคิดยังไงกันแน่ การกระทำเขามันแสดงออกอย่างชัดเจน และฉันไม่สามารถหาเหตุผลอื่นมาหักล้างได้เลย นอกจากเขาชอบฉัน แต่มันจะเป็นไปได้ไงวะ...ปึกกก!“เชี่ยยย ใครวะ!” ฉันโพล่งขึ้นอย่างตกใจปนหงุดหงิดพลางเอามือลูบหัวตัวเองเมื่อมีอะไรบางอย่างลอยมาโดนหัวฉัน แม่งเจ็บฉิบ..“กูเองอะ…”ฉันหันไปทางต้นเสียงเห็นเพื่อนรักยืนพิงประตูยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างกวนๆ ฉันเอามือขึ้นชี้หน้ามันอย่างคาดโทษก่อนจะหันกลับมาฟุบกับโต๊ะต่อ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาทางฉันก่อนที่เพลินจะโน้มหน้าลงให้อยู่ระดับสายตาฉันเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย“มึงเป็นห่าอะไรวะ ทำหน้าซังกะตายตั้งแต่เช้าแหละ”“เปล่า” ฉันตอบกลับพลางหลับตาลงเพื่อหลบสายตาเพลินที่จ้องมองฉันอย่างคาดคั้น แต่ก็ต้องหรี่ตาขึ้นดูเพราะได้ยินเสียงลากเก้าอี้และสุดท้ายก็มาหยุดลงตรงหน้าฉัน“กูถามจริงเหอะ มึงกับรุ่นพี่ยูตะนี่มันยังไงกันแน่วะ ไปถึงไหนกันแล้ว” เพลินเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วให้เร