[อย่า]คิ้วบางขมวดเป็นปมกับคำในกระดาษแผ่นนั้นก่อนจะมีกระดาษอีกก้อนตกลงมาบนพื้นไม่ไกลตัวฉันนัก คราวนี้ฉันรีบไปหยิบมันมาคลี่ออกดูโดยไม่ต้องรอให้ใครมาร้องขอ[ไป]เหอะ...ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ กลายเป็นฉันเองที่เฝ้ารอกระดาษก้อนต่อไปที่จะตกลงมา กลายเป็นฉันที่อยากรู้ว่าเขาอยากบอกอะไรกันแน่ เขามันเป็นพ่อมดชัดๆ[จาก]ตอนนี้กลายเป็นฉันที่ร้อนรนกว่าเขา ใจจดใจจ่ออยู่ที่กระดาษที่จะร่วงลงมาและพยายามเก็บมันทุกแผ่น เรียงกันไว้เป็นอย่างดี เพราะกลัวว่าถ้าขาดแผ่นไหนไปฉันจะไม่รู้สิ่งที่เขาอยากจะบอก…จนในที่สุดก็ไม่มีกระดาษร่วงลงมาจากข้างบนอีก ฉันคลี่ทุกแผ่นออกแล้วเพียงแต่ยังไม่ได้อ่านมันทั้งหมด และฉันกำลังไล่อ่านทุกคำบนกระดาษทีละแผ่นอย่างถี่ถ้วนอย่า ไป จาก เฮีย เลย นะ ไม่ ต้อง ยก โทษ ให้ ก็ ได้ ขอ แค่ โอ กาส ให้ เฮีย ได้ ทำ ใน สิ่ง ที่ พูด ไป เฮีย รอ ให้ มิณา ชอบ เฮีย จริงๆ ไม่ ไหว แล้ว เฮีย ชอบ เรา ไป ก่อน แล้ว วะ คบ กับ เฮีย เถอะ นะฉันเงยหน้าฉันกระดาษแผ่นสุดท้ายพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าว ใจเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมาอยู่ข้างนอก โคตรจะไม่เป็นตัวเอง แต่ต้องเก็บอาการเหล่านั้นไว้ข้างใน แล้วจู่ๆ ประโยคที่ฉันเคยพ
ฉันชะงักไปเมื่อเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาเห็นร่างหนาสปริงตัวลุกขึ้นจากโซฟาละกันก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้ฉันราวกับเด็กน้อยรอแม่มารับกลับบ้านยังไงยังงั้น ฉันส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินไปเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่งเพื่อจะเคลียร์งานของตัวเอง“เฮียถามได้ไหม” เฮียยูตะถามขึ้นพลางเอามือไขว้หลังเดินเข้ามาข้างๆ โต๊ะทำงานที่ฉันนั่งอยู่“อือ” ฉันตอบกลับไปแบบห้วนๆ พลางหยิบเอกสารบนโต๊ะมาเปิดดู“มิณาไปไหนมาเหรอ”“ไปเยี่ยมเพลินแล้วก็ไปเอามือถือ”“ความจริงบอกให้เฮียพาไปก็ได้นะ จะได้ไม่ลำบาก”“ก็เฮียไม่…” ฉันชะงักไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่า...ไม่พูดดีกว่า เขาก็จะคิดว่าเราแคร์ความรู้สึกเขาน่ะซิ แต่ก็แคร์จริงๆ นั่นแหละ คนไม่ชอบโรงพยาบาลถ้าจะให้ไปคงอึดอัดหน้าดู“เฮียคงไม่สะดวก ฉันไม่อยากรบกวน” ฉันตอบปัดไปก่อนจะก้มลงเคลียร์เอกสารตรงหน้าต่อ“เห่ย สะดวกดิ ถ้ามิณาอยากไป เฮียสะดวกหมดนั่นแหละ”พูดจบเฮียยูตะก็หยิบปากกาบนโต๊ะขึ้นมาด้ามหนึ่งก่อนจะค่อยๆ ใช้มันเขี่ยปอยผมที่ตกลงมาปิดหน้าฉันขณะที่ก้มลงเขียนเอกสารขึ้นทัดหูอย่างเบามือ ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงตรงหน้าเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาก้มลงมาพอดี ทำให้ตาเราสบกันจนฉันเผลอจ้องเขาอยู่แบบน
Thayukorn Talkแกร่ก...แอ๊ดดดดผมละสายตาจากคนตัวเล็กหันไปมองประตูห้องที่ถูกดันเข้ามาอย่างถือวิสาสะจากเฮียวาก่อนมันจะชะโงกหน้ามาด่าผมที่นอนอยู่บนโซฟา“โห่...ไอ้ห่า มานอนเฝ้าเมียอยู่ได้ ลุกมาให้ไว พวกกูรอนานแล้วเนี่ย”“มีห่าไร” ผมยันตัวขึ้นนั่งเอ่ยถามขึ้นอย่างหัวเสีย“เรื่องสำคัญ”พูดจบเฮียวาก็ดึงประตูปิดทันที ผมรู้อยู่แล้วว่าเรื่องอะไรเลยเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วลุกขึ้นจากโซฟาเดินมาหามิณาที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่กับเอกสารบนโต๊ะ เห็นแก้มนวลมีเลือดฝาดขึ้นแดงระเรื่อ หึ...สงสัยจะเขินที่เฮียว่าพูดเมื่อกี้ล่ะซิ หึ น่าหอม น่าฟัดชะมัด“เดี๋ยวเฮียมานะครับ”มิณาพยักหน้าหงึกๆ อยู่กับเอกสารพวกนั้นไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองผม ผู้หญิงอะไร Keep look เก่งเป็นบ้า ผมโคตรอยากหอม อยากฟัดเลย อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่ทำไมรู้สึกคิดถึงจนใจจะขาดวะ เฮ้อออ...ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงานมิณาและตรงไปยังห้อง VIP ทันที เปิดประตูเข้าไปนั่งลงบนโซฟาที่ว่างอยู่ ก่อนจะมีซองเอกสารลอยมาอยู่บนตักผมโดยฝีมือของพี่ชายตัวดีและเอ่ยขึ้นพลางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม“งานช้าง กูบอกเลย”ผมหยิบซองเอกสารมาเปิดและหยิบรูปถ่ายข้างใ
สองวันต่อมา….13:40 น.@มหาวิทยาลัย Aฉันสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับตัวที่โยกไปข้างหน้าจากแรงแขนที่คล้องพาดมาบนคอฉันแบบไม่ได้ตั้งตัวก่อนฉันจะหันไปดูและร้องเรียกชื่อคนทำขึ้นอย่างตกใจ“เพลิน!!”ทำไมมันออกจากโรงพยาบาลไม่บอกฉันสักคำ เมื่อวานก็ไปเยี่ยม ไม่เห็นพูดอะไร มันนี่จริงๆ เลย“ก็กูอะดิ คิดว่าใคร” เพลินตอบกลับแบบกวนตีนตามสไตล์มันก่อนจะออกแรงรั้งคอฉันให้เดินต่อไปข้างหน้าเรื่อยๆ แล้วเราก็เดินไปคุยไป“หมอให้มึงออกจากโรงพยาบาลได้แล้วเหรอ” ฉันถามออกไปด้วยความเป็นห่วงแต่ความเป็นห่วงของฉันแทบจะหมดลงทันทีเพราะคำตอบที่สุดแสนกวนตีนของมัน“ยัง กูหนีมา”“เอาดีๆ” ฉันขืนตัวหยุดเดินมองหน้าเพลินอย่างเอาเรื่อง“เออ ก็หมอให้ออกเมื่อเช้า กูขี้เกียจอยู่บ้านก็เลยมาหามึงดีกว่า” เพลินตอบกลับพลางรั้งคอให้ฉันเดินไปกับมันต่อ“หายดีแล้วไง” ถึงยังไงก็ยังห่วงอยู่ดี ก็มันเป็นคนเจ็บแทนฉันนิ“อืม ว่าแต่มึงเหอะ ยังไม่หายโกรธรุ่นพี่เขาอีกเหรอวะ ใจแข็งไปเปล่า ระวังเขาเบื่อง้อนะมึง”ฝีเท้าฉันหยุดกึกทันที หันไปมองหน้าเพื่อนรักพลางคิดตามที่มันพูด เขาจะเบื่อรึเปล่าวะ แต่มันเพิ่งสองวันเองนะ และเขาก็ทำอย่างที่พูดได้จริงๆ ไม่แตะต
Thayukorn Talkเสียงหวานนั่นทำให้ผมใจชื้นขึ้นมานิดหนึ่ง อย่างน้อยเธอก็ยังรู้สึกหวงอยู่ผมบ้าง ผมมองตามแผ่นหลังเล็กนั่นไปจนสุดสายตา ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างห้ามไม่ได้ ยัยตัวเล็กนี่น่ารักชะมัด ใจผมโคตรเต้นแรงตอนเธอติดกระดุมให้ ความรู้สึกแม่งโคตรดี ถึงจะไม่ได้หอม ไม่ได้กอดแต่ก็มีความสุขดีนะ มิณาทำให้ผมรู้เลยว่าจริงๆ แล้วความรักมันก็มีดีก็ทำให้ผมมีความสุขได้เหมือนกัน ไม่ได้มีแค่เรื่องเซ็กส์อย่างเดียว ผมเดินกลับมาที่คณะอย่างอารมณ์ดีและร่าเริงสุดๆแต่ยังไม่ทันถึงตึกวิศวะฝีเท้าผมก็หยุดชะงักซะก่อนเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนที่โต๊ะหินอ่อนข้างสนาม ผมเปลี่ยนเส้นทางเดินตรงเข้ามาหาเธอทันทีเพราะผมกำลังอยากเจออยู่พอดี“หน้าคุ้นจัง เพื่อนมิณปะ” ผมเอ่ยทักขึ้นพลางหย่อนก้นลงบนเก้าอี้หินอ่อนตรงข้ามเธอ ความจริงผมก็จำได้นั่นแหละ...แต่จู่ๆ จะเข้าไปถามเรื่องที่ผมสงสัยเลยก็ไม่ใช่ปะ“อะ..อ๋อค่ะ” เธอเงยหน้ามองผมตาโตก่อนจะตอบเสียงตะกุกตะกัก เหอะ...ผู้หญิงที่เจอผมระยะประชันชิดเป็นงี้ทุกคนเลยเหรอวะ“อืม...ชื่ออะไรนะ” ผมเริ่มบทสนทนาของผมต่อทันที“พิ้งค์ค่ะ”“พิ้งค์ อยู่คณะไรอะ”“รุ่นพี่ถามทำไมเหรอคะ”“อ๋อ
ฉันลอบมองเพลินที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าห้องเป็นระยะๆ มันคุยกับใครวะ หน้าเครียดขนาดนั้น เรื่องสำคัญแน่ๆ พอมันวางสายปุ๊บฉันก็รีบลุกเดินออกไปหาเพื่อนรักทันที สีหน้ามันไม่โอเคเลย“เพลิน มึงจะไปไหน” ฉันรั้งแขนเพลินไว้ในขณะที่มันกำลังรีบร้อนจะไปไหนสักที่“มึงไปผับเองนะ วันนี้กูมีธุระ” เพลินหันกลับมาบอกฉันเสียงเรียบ สีหน้าที่มันพยายามทำให้เป็นปกตินั่นถ้าเป็นคนอื่นคงจะดูไม่ออก แต่ฉันรู้ได้ในทันทีว่ามันกำลังร้อนใจเอามากๆ เพลินพยายามแกะมือฉันออกแต่ฉันบีบแขนมันแน่นขึ้นกว่าเดิม“มีเรื่องอะไร บอกกูมา” ฉันถามเพลินเสียงแข็งพลางจ้องหน้ามันอย่างคาดคั้น“ไม่มีไร กูแค่จะไปหาพี่นนท์”“แต่..”“อ้าวรุ่นพี่ มาพอดีเลย ฝากมิณกลับด้วยนะ ฉันมีธุระด่วนน่ะ” เพลินเอ่ยขัดทักเฮียยูตะที่เดินมาพอดีแล้วรีบสะบัดมือฉันออกเดินลงบันไดไปทันที ส่วนเฮียยูตะก็เอาตัวกันไม่ให้ฉันตามเพลินไป“เฮีย หลบ” ฉันเอามือขึ้นกอดอกเอ่ยบอกคนตรงหน้าเสียงเข้ม มาได้พอดีจังหวะเหมือนนัดไว้เลยนะ“นายหญิงมีธุระด่วน ให้เฮียรับมิณาไปผับเดี๋ยวนี้เลย” เฮียยูตะบอกฉันหน้าตาจริงจังก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินนำไปทันที ส่วนฉันก็ได้แต่เดินตามไปอย่างจำยอม พี่หนูด
Pelinta Talkฉันเดินลงบันไดมาจากอาคารและตรงไปหาพิ้งค์ที่ตึกบริหารทันที เรื่องนี้ต้องเคลียร์ให้จบ ไม่งั้นฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับแน่ๆ มิณมันก็เพื่อนฉันเหมือนกัน ถ้าพิ้งค์ทำจริง ฉันก็คงยอมไม่ได้เหมือนกัน แต่เหตุผลที่พิ้งค์ทำคืออะไรล่ะ...“กูขอคุยอะไรด้วยหน่อย” ฉันเดินเข้าไปลากแขนพิ้งค์ออกมาจากโต๊ะใต้ตึกบริหารที่มีเพื่อนคณะเดียวกันอีกสามคนนั่งอยู่ แต่ฉันไม่สนหรอกว่าพวกนั้นจะตกใจหรืองงแค่ไหนส่วนคนที่โดนลากออกมาแบบไม่ได้ตั้งตัวก็คงจะตกใจไม่น้อยแต่ก็ยอมเดินตามฉันมาแต่โดยดี ฉันเปิดประตูห้องเก็บของใต้ตึกก่อนจะลากมันเข้ามาและปิดประตูลงกลอนทันที“มึงเป็นอะไรเนี่ย” พิ้งค์เอ่ยถามขึ้นลนๆ เมื่อเห็นสีหน้าฉันที่กำลังจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่อง“มึงรู้เรื่องคืนนั้นที่ผับได้ยังไง” ฉันปรับเสียงให้เป็นปกติที่สุดแล้วเอ่ยถามคนตรงหน้า ฉันต้องใจเย็นเพราะถ้าร้อนฉันจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ตอนนี้ฉันต้องรู้เหตุผลก่อนว่ามันทำไปทำไม“คะ...คือ คือกู” พรั่งพรูหลุบตาลงต่ำก่อนจะเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก อ้ำๆ อึ้งๆ เพราะอาการของมันยิ่งทำให้ฉันมั่นใจพันเปอร์เซ็นต์ว่าคนตรงหน้าฉัน คนที่เป็นเพื่อนรักฉันมาตั้งแต่เด็ก คือคนที่ทำร้
พอกลับมาจากไปเลือกซื้อบิกินีกับพี่หนูดา ฉันก็ตรงมาที่ห้องทำงานทันทีโดยไม่ได้แวะไปที่ห้อง VIP จะว่าไปวันนี้ทุกคนดูแปลกๆ โดยเฉพาะเพลินกับเฮียยูตะ สีหน้าทุกคนดูมีลับลมคมในยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่น่ามีเรื่องอะไรปิดบังฉันนะ คิดมากไปเปล่าวะ...อีมิณ ฉันสลัดความคิดพวกนั้นออกและรีบก้มหน้าก้มตาทำเอกสารตรงหน้าต่อให้เสร็จ…สองชั่วโมงต่อมา…..แกร่ก...แอ็ดดดฉันหันไปมองที่ประตูห้องเมื่อได้ยินเสียงคนเปิดเข้ามา เห็นร่างสูงของเฮียยูตะยืนยิ้มหวานอยู่หน้าประตูก่อนจะหันกลับมาเก็บเอกสารปึกสุดท้ายในมือเข้าตู้ให้เรียบร้อย“เสร็จแล้วใช่ปะ”“อืม” ฉันตอบกลับห้วนๆ และหันกลับมาหยิบกระเป๋าและถุงบิกินีบนโต๊ะเดินไปหาเฮียยูตะที่หน้าประตูก่อนจะเดินออกมาแวะลาพวกเฮียๆ และพี่หนูดา และพากันกลับคอนโดทันทีฉันลอบมองเฮียยูตะมาตลอดทาง ซึ่งเขาดูพูดน้อยผิดปกติ คิ้วขมวดตลอดเวลาต่อให้เขาจะยิ้มแค่ไหนก็ไม่สามารถกลบอาการตึงเครียดนั่นได้เลย และฉันเองก็ไม่กล้าที่จะถามว่าเขามีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าพอถึงคอนโดฉันก็เปิดประตูลงจากรถเดินตามหลังเฮียยูตะเข้าไปข้างในทันที ช่วงนี้ฉันแอบเห็นเฮียยูตะเอามือไขว้หลังตลอดเลย เวลาอยู่กับฉัน เขาน่
“เชี่ยยย!” ผมร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นไอ้พี่ชายตัวดีนั่งยิ้มแฉ่งอยู่ที่เบาะหลังผ่านกระจกเงานั้น แม่งขึ้นมาตอนไหนวะ“อะไรของมึงเนี่ยเฮีย ใครเชิญ” ผมหันไปด่าพี่ชายหน้ามึนอย่างหัวเสีย“ฉันเชิญเอง มีอะไรหรอ” มือเล็กยกขึ้นข้างหัวพร้อมกับออกรับแทนไอ้เฮียวาอย่างออกนอกหน้านอกตา ไม่ไว้หน้าพวกเลยสักนิด แล้วใครจะกล้ามีคิดไหม นี่ใคร...ผัวไง แล้วนั้นใคร เมียไง จะกล้าต่อกลอนด้วยเหรอผมทำได้แค่ดึงตัวเองมานั่งตรงๆ หลังพวงมาลัยพร้อมกับเหยียบคันเร่งแบบจมตีนพุ่งตัวออกจากบ้านทันที โคตรหงุดหงิด ไอ้เฮียหมอก็อีกคน มาด่าแล้วก็ไป ไม่รู้เป็นส้นตีนอะไร หวงมิเชล ยิ่งกว่าพวกผมซะอีก พ่อกับแม่ยังไม่หวงเท่ามันเลย มันคงอยากมีน้องผู้หญิงแหละมั้ง ก็ดีเหมือนกันผมจะได้ไม่ต้องห่วงมิเชลมาก ยังไงก็ยังมีคนช่วยดูแลใช่เวลาไม่นานรถก็เคลื่อนตัวเข้ามาในสนามแข่งรถของไอ้เฮียวา นี่เป็นสถานที่ที่เหมาแก่การหัดขับรถมากที่สุด กว้างขวางและไม่มีสิ่งขวางกันเยอะนัก“มา เฮียจะบอกเกียร์ก่อน” ผมหันไปบอกคนตัวเล็กข้างๆ ทันทีที่รถจอดสนิท และเธอก็หันมาหาผมพยักหน้าหงึกๆ แบบตั้งใจสุดๆ“ตัว P เกียร์จอดหรือหยุด มันจะล็อกล้อเคลื่อนไปไหนไม่ได
“ป่ะเฮีย เสร็จแล้ว”ผมเงยหน้าจากจอมือถือขึ้นมองต้นเสียงที่มาหยุดยืนก้มลงสำรวจตัวเองเล็กน้อยก่อนจะฉีกยิ้มบางให้ผม ดูเหมือนเมียผมจะอยากขับรถเป็นเอามากๆ ดูจากอาการแล้วน่าจะเตรียมตัวมาอย่างดี ผมกดล็อกหน้าจอมือถือแล้วยัดมันเข้ากระเป๋ากางยีนตัวโปรดก่อนจะหยัดกายขึ้นยืนเต็มความสูง เอื้อมแขนไปรั้งไหล่มิณาเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูเสียงเข้ม“ถ้าขับเป็นแล้ว ห้ามขับหนีผัวเด็ดขาด เพราะผัวจะพลิกแผ่นดินหาจนเจอแน่ๆ เข้าจั๋ย”“จะกลัวอะไรล่ะคะ ตราบใดที่เฮียยังทำตัวน่ารักแบบนี้….” มิณาเอียงคอหันมามองหน้าผมแล้วพูดขึ้นแบบยิ้มๆ แต่ยังไม่ทันจบประโยคปากบางก็เม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง แก้มนวลขึ้นสีนิดๆ ก่อนจะขวักมือน้อยๆ เป็นเชิงเรียกให้ผมเอาหูไปใกล้ปากเธอ ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย“ฉันไม่มีทางไปไหนรอดหรอก”จุ๊บ///สิ้นเสียงเล็กผมก็อาศัยจังหวะที่เธอกำลังเขินๆ หันไปจุ๊บริมฝีปากบางแบบไม่ทันตั้งตัวแล้วผละออก จนตาเล็กเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่ออย่างชัดเจน น่าฟัดจังวะ เปลี่ยนใจทันไหมเนี่ย เปลือกตาบางกะพริบถี่คล้ายกับกำลังเรียกสติตัวเองอยู่ อะไรกัน ผมทำแบบนี้ออกจะบ่อย ยัยตัวเล็กนี่ยัง
@มหาวิทยาลัย Aผมเดินลงมาจากตึกวิศวะพลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาเรือนโปรดและพบว่ามันเหลืออีกตั้งชั่วโมงครึ่งกว่ามิณาจะเลิกคลาส เพราะผมเทสเสร็จก่อนเวลา ตอนแรกก็กะจะไปนั่งรอเมียที่ใต้ตึกบัญชีแต่เผอิญเหลือบตาไปเห็นพวกรุ่นน้องทั้งหลายแหล่มันนั่งเหงาหงอยอยู่ที่โต๊ะประจำ จุดรวมตัวของผมมันเลยแวะเข้าไปสร้างสีสันให้พวกมันหน่อยผมแล้วจัดการทักทายไอ้ไม้รุ่นน้องคนสนิทที่นั่งอยู่บนพนักพิงม้าหินอ่อนด้วยฝ่ามืออรหันต์ฟาดลงหัวมันดังสนั่นหวั่นไหวจนหัวเกือบทิ่มลงโต๊ะ ที่นั่งเขาก็มีเสือกนั่งผิดที่ผัวะ!!“โอ๊ย ใครวะแม่ง” ไอ้ไม้เอามือลูบหัวตัวเองแล้วหันมาโวยวายด้วยสีหน้าเอาเรื่องก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแหยๆ แทนเมื่อเห็นว่าเป็นผม“กูเองอ่ะ มึงจะต่อยกูงะ” ผมถามกลับไปพลางยักคิ้วให้มันอย่างกวนตีน ก่อนไอ้พวกรุ่นน้องที่เหลือจะลุกให้ผมนั่งแทนอย่างรู้งาน“โห้เฮีย ใครจะกล้า แต่มือหนักใช้ได้เลยนะ มึนฉิบ”“ทำไมเงียบเหงาจังวะ” ผมมองซ้ายมองขวาก่อนจะเอ่ยขึ้นลอยๆ ตามความคิดตัวเอง ปกติหน้าตึกวิศวะสาวๆ เดินสวนกันเป็นขบวนพาเลซแต่วันนี้แทบจะไม่มี เกิดไรขึ้นวะ“นั่นดิเฮีย ผมนั่งรอเหยื่อตั้งนานแล้วเนี่ย” ไอ้ไม้ตอบกลับแบบเซ็งๆ ก่อนที่
พอถึงเวลางานเลี้ยงเริ่มทุกคนก็พากันไปรุมสาวน้อยสมาชิกใหม่ของบ้านกันใหญ่ ฉันอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้เลย รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของมิเชลตอนนี้บ่งบอกได้เลยว่าเธอมีความสุขแค่ไหน“โหล เทส...โหล เทต่างๆ นานา” ฉันหันไปทางต้นเสียงเห็นพวกเฮียยูตะนั่งอยู่ตรงเวทีที่ถูกจัดไว้ริมสระว่ายน้ำ โดยมีกีตาร์โปร่งอยู่บนตักและปากจ่ออยู่กับไมค์ที่เขาพยายามเทสเสียงอยู่หลายรอบ“บัดนี้ นี้ นี้” เสียงที่ดังออกมาตามลำโพงจากเฮียวาโยที่เดินขึ้นเวทีไปยืนอยู่ข้างๆ เฮียยูตะ พร้อมเสียงแอดโค่ที่ทำขึ้นมาเองนั่น เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มจากทุกคนในที่นี่ได้เป็นอย่างดี“เวลาอันเป็นสมควรได้มาถึงแล้ว แล้ว แล้ววว”“มึงจะเล่นแอคโค่ทำเหี้ยอะไร เอาธรรมดาพอ” เฮียยูตะหันไปด่าพี่ชายจอมขี้เล่นของตัวเองลั่นกังวานไปทั่วเพราะไมค์ที่จ่อปากอยู่ ก่อนที่เฮียวาโยจะพูดต่อแบบธรรมดาตามที่น้องชายสั่ง“เอาแหละ วันนี้บ้านเหมบดินทร์มีสมาชิกมาเพิ่มหนึ่งคน เป็นสาวน้อย น่ารักจิ้มลิ้ม ที่มีนามว่า มิเชล มิรินดา เหมบดินทร์”แปะๆ ๆ ๆ ฮู้ๆ ๆ ๆสิ้นเสียงเฮียวาโยทุกคนก็พากันปรบมือเพื่อเป็นการต้อนรับเด็กหญิงมิเชลเข้าสู่ครอบครัว เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนข
หลายวันต่อมา…..ฉันเปิดประตูลงมาจากรถแบบงงๆ คือเฮียยูตะพาฉันมาบ้านใต้แสงจันทร์ก็เรื่องปกตินั่นแหละ...แต่ทำไม พ่อกับแม่ของเขาถึงตามมาด้วย พวกเขาจะมาทำอะไรกันที่นี่ ถ้าจะมาบริจาคเงินต้องเอาฉันมาด้วยเหรอ เฮียยูตะเดินมาจูงมือฉันเดินตามท่านทั้งสองไปจนถึงห้องคุณแม่อธิการ“สวัสดีค่ะ” คุณแม่อธิการเอ่ยทักพ่อกับแม่ของเฮียยูตะ ก่อนท่านทั้งสองจะตอบกลับไปอย่างนอบน้อมและพากันไปนั่งโซฟากลางห้อง“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ”ฉันกับเฮียยูตะก็ได้แต่ยกมือไหว้คุณแม่อธิการก่อนจะพากันไปนั่งโซฟาตรงข้ามท่านทั้งสอง คิ้วบางเริ่มขมวดเป็นปมเมื่อคุณแม่อธิการหยิบเอกสารใบรับอุปการะให้ท่านทั้งสองอ่าน อุปการะใครกัน ฉันเกินวัยที่จะต้องรับไปเลี้ยงแล้วนี่นา ไม่ใช่ฉันแน่ๆแกร่ก….แอ็ดดดดจู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ฉันรีบหันไปทางต้นเสียงทันที และก็ได้คำตอบให้คำถามที่ค้างคาอยู่ในหัวเมื่อครู่ เมื่อเด็กหญิงมิเชลเดินเข้ามาในห้องยกมือไหว้ทุกคนตามมารยาทก่อนจะเดินมานั่งลงบนตักเฮียยูตะอย่างสนิทสนม เหอะ...คือสองคนนี้ไปสนิทกันตอนไหน แต่มิเชลไม่เคยยอมไปอยู่กับใครเลยนะ มีพวกคนใหญ่คนโตจะมารับอุปการะตั้งหลายครั้งแต่มิเชลก็ไม่ยอมไป
@คอนโดพอเปิดประตูเข้ามาในคอนโด เฮียยูตะก็รีบเข้าห้องตัวเองแล้วปิดประตูลงอย่างแรงเสียงดังสนั่น จนฉันถึงกับสะดุ้ง ระหว่างทางที่ขับรถกลับมาก็ไม่พูดอะไรเลยสักคำ ฉันรู้ว่าเขากำลังโมโหมาก พี่นนท์นี่ก็จริงๆ เลย ยั่วโมโหเฮียยูตะอยู่ได้ฉันถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะเดินไปจับลูกบิดประตูห้องเฮียยูตะออกแรงหมุนมันเปิดเข้าไปและปิดมันลงอย่างเบามือ เดินตรงเข้าไปหาเจ้าของห้องที่นั่งอยู่บนที่นอนหันหน้าไปทางหน้าต่าง“เฮีย โกรธฉันเหรอ” ฉันนั่งลงบนเตียงข้างๆ เขาก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือหนาที่สอดประสานกันแน่น ทำใจดีสู้เสือทั้งๆ ที่ใจก็กังวลไม่น้อย แต่เขาก็ยังคงเงียบได้แต่เสียงขบกรามเท่านั้นที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าแดงก่ำบ่งบอกได้ชัดเจนว่าอารมณ์เขาร้อนแค่ไหนฉันเลื่อนมือเล็กขึ้นนาบแก้มสากทั้งสองข้างแล้วออกแรงหันใบหน้าคมมาสบตาฉัน ก่อนจะกดจูบลงไปที่ปากหนาสักพักแล้วผละออก แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ยอมเพราะมือหนารั้งท้ายทอยฉันแล้วบดจูบลงมาอย่างเร่าร้อน ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาแบบรีบๆ ฉันเองก็ตกใจไม่น้อยแต่ก็ปล่อยให้เขาจูบอยู่แบบนั้นอื้ออออ~ ~แขนแกร่งโอบรอบเอวคอดก่อนจะออกแรงยกตัวฉันขึ้นนั่งคร่อมบนตักเขา โดยที่ปากเรา
“ไหนมาให้เฮียดูก่อนดิ” เฮียยูตะเอ่ยขึ้นหลังจากที่ปลดสายเบลล์ตัวเองแล้วเอื้อมมือมารั้งท้ายทอยฉันที่กำลังจะเปิดประตูลงจากรถเข้าไปใกล้ๆ แล้วยกมืออีกข้างขึ้นเกลี่ยเช็ดตามแก้มนวลอย่างแผ่วเบา“ตาบวมหมดแล้ว ต่อไปนี้จะไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องเสียน้ำตาอีกแล้วนะ”ฉันมองหน้าแฟนตัวเองน้ำตาซึม เขาทำทุกอย่างให้ฉันด้วยความรักและความจริงใจ ฉันสัมผัสได้ถึงความรู้สึกพวกนั้น ไม่เคยเสียใจเลยสักนิดที่เปิดรับเขาเข้ามาอยู่ในชีวิต“โอ้ๆๆๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะเมียจ๋า” เฮียยูตะดึงฉันเข้าไปกอดแน่บอกพลางเอ่ยขึ้นเสียงทะเล้นพร้อมกับลูบผมฉันเบาๆ ฉันเหลือบตาขึ้นมองตนตัวโตที่ฉีกยิ้มกว้างอย่างร่าเริง อารมณ์แปรปรวนเหลือเกิน คือเมื่อกี้ยังซึ้งอยู่เลย ฉันต้องเป็นไบโพร่าตามเขาเข้าสักวันแน่ๆ“หาหมอไหม”“ฮึ้ย ไม่เอา” เฮียยูตะรีบผลักฉันออกพลางทำท่าขยะแขยงแบบสุดๆ เมื่อฉันพูดถึงหมอ แล้วหันไปเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าทันทีฉันหลุดขำกับท่าทีของเขาพลางเปิดประตูลงจากรถแล้วรีบเดินตามไปคล้องแขนเฮียยูตะอย่างออดอ้อนออเซาะ เฮียยูตะเอามือขึ้นโยกหัวฉันเบาๆ ด้วยความเอ็นดู“อยากได้ไรครับเมีย”“อยากรักเฮีย” ฉันแกล้งตอบกลับเขาเสียง
สิบห้าปีก่อน…..ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอนก่อนจะลุกขึ้นมาเล่นตุ๊กตาอยู่คนเดียว เพราะนอนไม่หลับ คืนนี้พ่อกลับดึก ฉันรอพ่อก่อนดีกว่าตึงง...กรี๊ดดด...อุ๊บ“แม่!” ฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจเพราะเสียงกรีดร้องนั่นเป็นเสียงของผู้เป็นแม่ ฉันรีบลุกจากที่นอนไปเปิดประตูออกจากห้องและวิ่งไปที่ห้องของแม่ทันทีภาพที่ฉันเห็นคือผู้ชายร่างหนาที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นใครคร่อมอยู่บนร่างแม่ที่ดิ้นไปมาทุรนทุรายน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ฉันไม่รู้ว่าเขาทำอะไรแม่ ฉันรู้แต่ว่าแม่เจ็บปวด ฉันต้องช่วยแม่ ฉันหันซ้ายหันขวา แล้วไปคว้าเอาปิ่นปักผมแม่โดดขึ้นเตียงออกแรงปักเข้าไปที่ต้นคอชายคนนั้นทันทีโอ๊ยยยผลั่ก...ตึงงงง“ใยไหม ไปเร็วลูก” แม่ผลักร่างหนาตกลงไปนอนโอดโอยอยู่บนพื้นห้องและรีบลุกขึ้นอุ้มฉันลงจากเตียงและวิ่งไปที่ประตูห้อง แต่ฉันไม่ทันไปถึงไหน ร่างแม่ก็หยุดกึกและปล่อยฉันลงกับพื้นพลางเอามือขึ้นจับผมตัวเองที่โดนทึ้งดึงจากชายปริศนานั้นโอ๊ยยยย“เก่งทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะมึง” ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นเสียงแข็งก่อนจะจับร่างแม่โยนไปบนที่นอนอย่างแรง ฉันถูกสอนมาแบบไม่ให้อ่อนแอและไม่เคยกลัวอะไร ยิ่งเห็นแม่ถูกทำร้ายแบบนี้ฉันยิ่งยอมไม่ได
วันต่อมา….ผมเดินกอดคอมิณาเข้ามาใต้ตึกบัญชี นี่กลายเป็นกิจวัตรที่ผมต้องทำในทุกๆ เช้าวันที่มีเรียน เพราะผมไม่ไว้ใจสายตาของตัวผู้ทั้งหลายที่คอยแอบมองเมียผมอยู่เลยเวลาผมเผลอ ใจก็อยากโอนย้ายมาเรียนบัญชีด้วยซ้ำ แต่อีกแค่เทอมเดียวก็จะจบแหละ ทางมหาลัยต้องไม่สะดวกทำเรื่องให้ผมแน่ๆ เลยมานั่งเฝ้าตอนว่างๆ เอาแทน“อ้าว เฮียทำไมมานั่งนี่อะ” มิณาเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นผมนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เธอ เพราะปกติผมส่งเธอถึงที่หมายเรียบร้อยก็จะตรงดิ่งไปที่ตึกวิศวะทันที แต่วันนี้เป็นไรไม่รู้ คิดถึงเมีย ยังไม่อยากห่าง แต่ความจริงก็คือมันมีกิจกรรมของชมรมห่าไรไม่รู้มาจัดอยู่หน้าตึกบัญชี และผู้แม่งก็เยอะฉิบหาย“เฝ้าเมีย” ผมพูดขึ้นพลางหันมองซ้ายมองขวาด้วยอารมณ์ที่โคตรจะหงุดหงิด ก่อนจะหันไปเห็นเพลินตานั่งอมยิ้มอยู่ เออลืมเลยว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย แต่ก็ช่าง ตอนนี้โคตรโมโหชมรมห่านี่เลย ที่อื่นมีเยอะแยะไม่ไปจัด มาจัดทำห่าอะไรตรงนี้วะ น่ารำคาญฉิบ“หยุดเลยมึง ไม่ต้องพูด” มิณาพูดดักพลางเอามือขึ้นชี้หน้าเพื่อนรักที่กำลังจะอ้าปากแซว ที่ผมพูดเมื่อกี้ ก่อนที่เพลินตาจะเม้มปากแน่นและก้มหน้าเล่นมือถือตัวเองต่อ“เอ่อ มึงรู้