Novels by ฮวายอน

วันนี้ดินพาฉันมาฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลของตามคำแนะนำของคุณหมอคนเดียวของกลุ่ม แต่วันนี้ฉันดูสดชื่นและมีความสุขแบบบอกไม่ถูก ยิ่งได้เห็นหน้าดิน ได้จับ ได้กอด ได้หอมนะ ยิ่งมีความสุขเข้าไปใหญ่จนยิ้มไม่หุบเลยแหละ คิ คิ“เป็นไรเนี่ย” ดินถามขึ้นระหว่างที่เรานั่งรอหมอเรียกอยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์แล้วฉันเอาแต่คล้องแขนเขาพลางใช้จมูกโด่งซุกไปมาอยู่ที่แขนดินแบบนั้นไปยอมปล่อย“ไม่รู้อ่ะ อยากได้กลิ่นตัวดิน” ฉันพูดเสียงอู้อี้เมื่อจมูกยังกดอยู่ที่แขนของเขา รู้สึกเหมือนตัวเองหื่นยังไงก็ไม่รู้ แต่มันห้ามไม่ได้เลยอ่ะ“หื้มม”ฉันเหลือบมองหน้าดินเห็นเขาแอบเขินหน่อยๆ ด้วยนะ คิ คิ น่ารักที่สุดเลย หลัวฉัน...ของฉันคนเดียว“เชิญคุณนีรดาร์ ห้องตรวจ 1 ค่ะ”เอ๊ะ…! เรียกแล้ว ฉันกับดินพากันเดินเข้ามาในห้องตรวจ 1 ตามที่เสียงที่ประกาศเรียกเมื่อกี้ ฉันเห็นหมอผู้หญิงคนนี้แล้วไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่เลย เอาแต่มองดินอยู่ได้ ตั้งแต่นั่งอยู่ตรงนั้นจนฉันขึ้นนอนบนเตียงเพื่อจะอัลตราซาวด์ดูเบบี๋น้อยในท้องฉัน มันก็ตื่นเต้นอยู่หรอกแต่ใจดันจดจ่ออยู่หมอคนนั้นกับหลัวฉันเนี่ยแหละ“ดิน! หันมาหาหนูดา”“ดินดูเบบี๋อยู่ เนี่ยหนูดาดูดิ เห็นไหม” ด

“ดิน สุขสันต์วันเกิดนะ หนูดารักดิน นี้ของขวัญวันเกิด” หนูดาเดินเข้ามากอดผมแล้วพูดขึ้นพร้อมกับยัดบางอย่างใส่มือผมก่อนจะผละออกแล้วทำท่าเขินๆ ผมเลยยกมือขึ้นมาดูว่าเธอเอาอะไรให้ผม“เห่ย!” ผมอุทานเสียงหลง เผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ ลืมความโกรธเมื่อกี้นี้ไปจนหมดสิ้นแล้วดึงหนูดาเข้ามากอดอีกครั้งพลางก้มจูบที่หัวเธอเบาๆ นี้เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลย ผมกำลังจะเป็นพ่อคน เรากำลังจะมีเจ้าตัวเล็กด้วยกัน เรากำลังจะกลายเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ“หายโกรธนะ ป๊ะป๋า จุ๊บ” หนูดาดันตัวออกแล้วเขย่งขึ้นมาจุ๊บที่ปากผมทีหนึ่ง ผมส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับความเล่นใหญ่เล่นจริงของเมียตัวแสบ แต่คำว่า ป๊ะป๋า เนี่ยมันทำให้ผมอยู่ไม่เป็นสุขเลยจริงๆ หน้าร้อนผ่าวไปหมด“หึ ไม่เอาเล่นใหญ่แบบนี้แล้วนะ จะช็อกว่ะ”ปัง...ปังฮิ้ววววว….ฮิ้วววววโห...แม่งเล่นใหญ่จริงว่ะ มีพลุสายรุ้งด้วย..นี่ขนาดวันเกิดยังเล่นใหญ่ขนาดนี้ ถ้างานแต่ง..กูว่ามีนอนในโรงแกล้งกูแหง...หึ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงแซวต่างๆ นานาของให้พวกเวรนั่น“ว่าแต่เพิ่งปล่อย ทำไม” ผมก็อดที่จะสงสัยไม่ได้เพราะหนูดเพิ่งจะตกลงกับป๊าเมื่อไม่กี่วันนี้เองว่าจะมีหลานให้ท่าน“3

ผมออกมาเคลียร์งานที่ผับตั้งแต่เช้าเพราะวันนี้วันหยุด ปกติหนูดาจะเป็นคนทำแต่วันนี้ยัยเตี้ยของผมไม่ค่อยสบาย ผมเลยกะว่าจะมาเคลียร์งานให้เสร็จแต่เช้า สายๆจะได้พาเมียไปหาหมอผมนั่งเคลียร์งานอยู่ในห้องสักพักก็มีคนเปิดประตูห้องทำงานของผมเข้ามาอย่างถือวิสาสะแกร่ก...แอ๊ดดดด“อุ้ย! ขอโทษค่ะ คือป้าไม่รู้ว่านายน้อยจะเข้ามาแต่เช้า” ป้าแม่บ้านวางอุปกรณ์ทำความสะอาดลงแล้วรีบยกมือไหว้ผมด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน นี่ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ“ป้าจะไหว้ผมทำไม ป้าจะทำความสะอาดใช่ไหม ทำเลยครับ ไม่เป็นไร” แล้วผมก็ยกมือไหว้ป้าคืน นรกได้กินหัวผมพอดีให้คนรุ่นราวคราวเดียวกับป๊ามายกมือไหว้แบบนี้ แล้วป้าก็เอามือลงส่งยิ้มมาให้ผมก่อนจะหันไปหยิบอุปกรณ์แล้วทำความสะอาดตามหน้าที่ของท่านครืดดดด...ครืดดดดผมรีบหยิบมือถือออกจากกระเป๋าทันทีเพราะคิดว่าเป็นสายเรียกเข้าจากเมียแต่ไม่ใช่ เบอร์ใครวะ...ผมเลื่อนสไลด์เพื่อรับสาย“ครับ ผมปฐพี อะไรนะ! ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้” ผมรีบคว้ากุญแจรถแล้วออกมาจากห้องทำงานทันทีพลางกดมือถือหาเฮียหมอไปด้วย ไอ้เฮียหมอแม่งก็ไม่รับสายซะทีวะ…ตืดดดดด...ตืดดดดด[อะไรของแม่งวะ โทรทำเหี้ยไร]“ไอ้เฮีย มึงรีบไ

“พอๆๆ ไอ้ห่านี่ก็ไม่เกรงใจป๊าเลย ไว้กลับไปทำที่ห้องโน้น ความจริงเรื่องเนี่ยไอ้ดินมันไม่รู้หรอก มันก็เพิ่งรู้ก่อนหน้าหนูไม่นานเนี่ยแหละ แผนป๊าเอง”“ห้ะ! นี่ท่าน” ฉันถึงกับพูดลืมอายไปเลย ไม่เคยคิดเลยว่ามาเฟียที่น่าเกรงขามแบบท่านจะมาทำอะไรเพื่อแกล้งฉันแบบนี้ อะไรเข้าสิงท่าฟ่ะ ทำไมท่านถึงทำแบบนี้นะ เหงาหรือว่าอะไร สองพ่อลูกนี่ทำตัวได้น่าโมโหชะมัด ถ้าไม่ติดว่าเป็นป๊าดินล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยไปแน่...ฉันเลยหันกลับไปหาลูกชายตัวดีของท่านแทน“ไอ้เด็กบ้า กลับไปนายเจอดีแน่”“อ้าว ทำไมเป็นดินอะ” ดินพูดขึ้นหน้าตาเลิ่กลั่กแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแบบงงๆ“ก็ฉันทำท่านได้ไหมล่ะ นายเป็นลูกก็รับไปสิ” ฉันพูดพลางเอามือขึ้นกอดอกด้วยท่าทางฟึดฟัดพอสมควร ความจริงอยากทำมากกว่านี้อีก...แต่ทำไม่ได้“ป๊าเล่นไรเนี่ย เห็นไหมผมซวยเลย” แล้วดินก็หันไปพูดกับป๊าตัวเองอย่างหัวเสีย“ก็ฉันอยากเห็นกะตานี่หว่า ว่าลูกสะใภ้ฉัน ใจเด็ด ใจกล้า อย่างที่เขาพูดกันจริงรึเปล่า แต่เกินคาดไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างหนูจะยอมตายแทนลูกชายฉันได้ แกนี่มันโชคดีจริงๆ ฮ่าๆๆ” ท่านพูดขึ้นแล้วเดินเข้าไปตบไหล่ลูกชายตัวเองเบาๆ ก่อนจะหัวเราะขึ้นอย่างชอบใจ

สองอาทิตย์ต่อมา…..หลังจากที่ฉันและดินไปส่งพ่อกับแม่ไปเมกาเพื่อรักษาตัวเสร็จเรียบร้อยก็บินกลับมาที่เชียงใหม่ทันทีเพราะคนของป๊าโทรมาบอกว่าท่านมีเรื่องกับคนในแก๊งที่หักหลังท่านสถานการณ์ก็ไม่ค่อยดีเท่าไร แล้วดินก็ดูร้อนใจมาก ฉันลอบมองดินเป็นระยะๆ ขณะที่นั่งอยู่ในรถไฟเหาะ เฮ้อออ...ทำไมเขาถึงขับรถเร็วแบบนี้นะ“ดิน เบาลงหน่อยดีไหม” ฉันเอื้อมมือไปจับแขนดินเพื่อดึงสติเขากลับมา ฉันคิดว่าใจดินคงไปอยู่กับป๊าแล้วละ ดินถอนหายใจออกมาก่อนจะผ่อนคันเร่งลงนิดหนึ่งสักพักรถก็เคลื่อนมาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ฉันไม่เคยได้มาสักครั้ง เวลาท่านอยากเจอดินหรือมีงานต้องคุยส่วนมากก็จะไปหาดินที่ผับแล้วก็ภัตตาคารอะไรทำนองนั้นแต่ไม่เคยนัดดินมาที่นี่เลยฉันวิ่งตามดินมาหยุดอยู่กลางห้องโถงใหญ่กลางบ้านแต่ไม่เห็นใครเลย เงียบสงัดจนน่าแปลกใจ ดินก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกันเขาคว้ามือฉันไปจับไว้แน่นแล้วหันซ้ายหันขวามองอย่างระวังตัวพรึบบบบปึกกกก“ดิน”ดินดึงตัวฉันเข้าไปกอดจากหลังแล้วกดหัวลงเหมือนพยายามจะบังตัวฉันไว้จากอะไรสักอย่างก่อนฉันจะได้ยินเสียงของแข็งกระทบเข้าร่างกายดินอย่างจังเพราะฉันสัมผัสได้จากการแรงกระแทกและดินก็ทรุดเ

“ดิน ทำไมวันนั้นดินถึงรู้ว่าหนูดาอยู่ไหน ทำไมดินถึงไปช่วยหนูดาได้ล่ะ” ฉันเอ่ยถามและเหลือบตาขึ้นมองหน้าดิน เรื่องนี้มันข้องใจฉันมากเลยว่าจะถามตั้งนานแหละ“ก็ไปเจอมือถือหนูดาในรถแท็กซี่ที่จอดอยู่แถวนั้น”“มือถือ...แล้วทำไมถึงเจออะ”“ก็มือถือไง”ฉันดันตัวเองขึ้นหรี่ตามองหน้าดินแล้วเขาก็ทำเป็นลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ มือถือ….มือถือ โฮะ นี่เขาแอบเปิด GPS ในมือถือฉันงั้นเหรอ“นายมันร้ายกาจที่สุด” ฉันมองเขาตาขวางพลางดีดตัวเองขึ้นจากตักเขาแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง งั้นเขาก็รู้หมดเลยดิว่าฉันไปไหนบ้าง...ร้ายกาจมากกกก แต่จะว่าไปถ้าเขาไม่ทำแบบนี้วันนั้นคงไปช่วยฉันไม่ทันแน่ๆ“หนูดา ดินจะให้พ่อหนูดาไปรักษาที่เมกา” อยู่ๆ ดินก็พูดในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดออกมา เขาเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ทำแบบนั้นได้ยังไง นั่นพ่อฉันนะ จะให้เขาเป็นคนมาดูแลแบบนี้ได้ไง ฉันไม่ยอมหรอก ค่ารักษาแพงจะตาย ฉันจะมีปัญญาหามาใช้เขาเหรอ“ห้ะ! ไม่ได้นะ”“เดี๋ยว ฟังดินให้จบก่อน หนูดาอยากให้พ่อหายไหม แม่ก็อยากให้พ่อหายเหมือนกันพ่อเองท่านก็อยากหาย หมอที่โน่นเก่งมากนะ ใช้เวลาไปถึงปีหรอก เรื่องค่ารักษาดินจัดการเอง ดินคุยกับแม่แล้ว จัดการเรื่องทุกอย่างแล้ว

“ซายะไม่ได้ท้องกับยูตะ ฉันก็เพิ่งรู้ว่าลูกสาวตัวเองท้องโดยมีแม่เป็นคนจัดการเรื่องหมั้นเพื่อหาคนมารับผิดชอบลูกในท้องของซายะไง” แต่คำพูดของคุณอาทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง หาคนรับผิดชอบเนี่ยนะ คิดได้ไง...ปัญญาอ่อนฉิบ“เหอะ! คิดได้ไงว่าผมจะยอม”“ก็ชื่อเสียงของยูตะน่ะ กระฉ่อนไปทั่ว ฉันก็เลยคิดว่าไม่น่าจะยากแค่ยูตะมีอะไรกับซายะทุกอย่างก็จบ” สิ้นเสียงคุณหญิงที่เป็นแม่ของยัยซายะ อุณหภูมิในตัวผมก็พุ่งสูงปรี๊ดเลย ขึ้นเลยกู...ดูถูกกันเกินไปแล้ว ถึงผมจะเอาผู้หญิงไปทั่วแต่ผมป้องกันตัวเองตลอด ไม่ใช่ว่าสักแต่จะเอา ผมเลยจัดการตอกหน้ายัยคุณหญิงนั่นไปยาวเหยียด“ถึงผมจะนอนกับผู้หญิงมาหลายคน แต่ไม่มีผู้หญิงหน้าไหนท้องกับผมแน่ๆ เพราะผมไม่เคยพลาด ถึงผมจะมีอะไรกับซายะ ผมก็ไม่ปล่อยลูกเข้าท้องเธอหรอกเพราะผมไม่ได้คิดจะเอาเธอทำเมีย”พูดจบผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้พ่อกับแม่เคลียร์ต่อ ขืนอยู่นานกว่านี้ได้ถอนหงอกคนแก่แน่ๆปัจจุบัน....แต่ในความดีใจของผมก็ยังกังวลอีกเรื่องอยู่ดี ผมเลยบอกให้พี่ชายผมมันเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ สุดท้ายก็ไม่พ้นสายตาของไอ้พวกนี้อยู่ดี แต่ผมเชื่อว่าไม่มีใครปริปากพูดเรื่องนี

เย็นวันต่อมา…..@ผับผมมานั่งกินเหล้าอยู่ที่ผับไอ้ดินตั้งแต่บ่ายด้วยอารมณ์ที่โคตรจะหงุดหงิดเพราะพอตื่นขึ้นมาผมก็ไม่เห็นร่างคนตัวเล็กที่ผมนอนกอดทั้งคืนซะแล้ว ไม่รู้เธอหายไปไหน โทรไปก็ปิดเครื่อง อุตส่าห์ใจดีข่มอารมณ์นอนกอดอย่างเดียวทั้งคืน โคตรจะเป็นการทรมานตัวเองสุดๆ ถ้ารู้ว่าตื่นมาจะหายไปอย่างงี้นะ จับปล้ำตั้งแต่เมื่อคืนไปแหละ จะได้ไม่มีแรงลุกหนีไปไหน“โห่..ไอ้ห่านี่มาก่อนเพื่อนเลยเหรอวะ” เฮียหมอเอ่ยทักขึ้นอย่างตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นผมนั่งกระดกเหล้าอยู่และตามด้วยเฮียแม็กซ์ที่ทักด้วยอาการตกใจไม่แพ้กัน“เชี่ยยยย นี่มึงแดกคนเดียวเหรอเนี่ย”“เห็นหมานั่งแดกกะกูปะล่ะ” ผมประชดกลับไปอย่างหัวเสียก่อนจะยกเหล้าดกจนหมดแก้วและกระแทกแก้วเปล่าลงบนโต๊ะอย่างแรงปึกกก///“เอ้า..ไอ้เหี้ยวา เคลียร์เลยน้องมึงแดกรังแตนมาอีกแล้ว” เฮียแม็กรีบหันไปหาพี่ชายตัวดีของผมที่เดินตามหลังมันเข้ามาทันที ก่อนที่เฮียวาจะมองมาที่ผมแล้วส่ายหน้าน้อยๆ อย่างเอือมระอาและพากันเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาที่ว่างอยู่“เป็นเหี้ยไรอีกอะ” เฮียวาเลิกคิ้วถามผมพลางหยิบแก้วเปล่าไปใส่น้ำแข็งแต่ผมยังไม่ทันได้ตอบคำถามมัน ไอ้ธามก็เปิดประตูเ

Thayukorn Talkผมอดยิ้มให้กับท่าทางเขินอายของคนตัวเล็กบนตักไม่ได้เลย ถ้าเธอยกมือลูบต้นคอตัวเองเมื่อไร...นั่นแหละ คือยัยตัวเล็กนี่กำลังเขินแบบสุดๆ แต่ผู้หญิงอะไร Keep look เก่งเป็นบ้า เหอะ… รอยยิ้มที่เห็นบนใบหน้าหวานนั่นหาดูได้ยากมากและผมอยากให้เธอยิ้ม หัวเราะให้ผมแบบนี้ทุกวัน ทุกเวลาจัง ไม่ใช่พอเผลอก็มีแต่ในตาที่แสนเศร้าแบบนั้น ผมโคตรไม่ชอบเลยเวลาแอบมองเธอทีไรจะต้องเห็นแววตานั้นทุกที“แล้วเราอะ มีอะไรที่ฝังใจในตอนเด็กปะ” ผมตัดสินใจแย็บถามออกไป เผื่อเธอจะอยากเล่าอะไรให้ผมฟังบ้างแต่เธอกลับนิ่งไป ใจที่เต้นแรงในตอนแรกก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะตัวเราแนบชิดกันอยู่ ผมเลยได้ยินมันอย่างชัดเจน ก่อนร่างบางจะตอบกลับผมเสียงแข็ง“ไม่มี!”“แล้ว..”“เฮียไม่ต้องอยากรู้ได้ไหม!!!” เธอดันตัวขึ้นนั่งตวาดใส่ผมเสียงดังลั่น กัดฟันกำมือแน่นจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง แน่นอนผมไม่ได้กลัวเธอสักนิดแต่ยิ่งทำให้อยากรู้มากขึ้นไปอีกว่าในตอนนั้นมีอะไรเกิดขึ้นกับยัยตัวเล็กของผมกันแน่ ทำไมเธอถึงอยากจะลืมมันขนาดนี้ ทั้งๆ ที่อาการของเธอมันแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่ได้ความจำเสื่อมอย่างที่ซิสเตอร์ท่านนั่นบอก แต่สถานการณ์ตอน

ฉันกับเฮียยูตะอยู่ช่วยงานจนเย็นถึงพากันกลับออกมา โคตรเหนื่อยเลยเมื่อยล้าไปหมดทั้งตัว พอรถเคลื่อนตัวออกมาได้สักพักก็กะว่าจะพักสายตาซะหน่อยแต่ทางที่เฮียขับมามันไม่คุ้นซะเลย แล้วเขาก็เลี้ยวรถเข้ามาจอด ณ ที่แห่งหนึ่ง ฉันมองไปรอบๆ คิดว่าน่าจะเป็นสวนสาธารณะแต่ทำไมมันเงียบสงบแปลกๆ ไม่มีคนมาเที่ยวแถวนี้เลยเหรอ“ไม่กลับคอนโดเหรอ” ฉันเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย เขามาทำไรที่นี่ ฉันอยากกลับคอนโดอยากนอนสักตื่นก่อนไปทำงาน“เดี๋ยวค่อยกลับ” เฮียพูดจบหลังคารถสปอร์ตคันหรูก็ถูกเปิดออกก่อนที่เฮียยูตะจะปรับเบาะตัวเองลงนอนแล้วเอามือประสานกันลองไว้ที่ศีรษะอย่างสบายใจ“มานอนเนี่ยนะ”“งั้นไม่นอนก็ได้” พูดจบเฮียยูตะก็ปรับเบาะขึ้นนั่งก่อนจะเอื้อมมาปลดสายเบลล์ฉันออก กดจมูกลงมาที่แก้มพร้อมทั้งสูดดมความหอมเข้าปอดแล้วผละออกฟอดดดด///“เฮีย ทำบ้าไรเนี่ย” ฉันเบิกตากว้างเอามือขึ้นแนบแก้มตัวเองก่อนจะโพล่งออกไปด้วยความตกใจเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ติด“ความจริงอยากทำมากกว่าหอมอีก จูบได้ปะ”“มะ...อื้อออ”คำปฏิเสธของฉันถูกคนเอาแต่ใจนั่นกลืนไปจนหมดสิ้นเมื่อเขารั้งท้ายทอยฉันเข้าไปปิดปากด้วยจูบอย่างรีบร้อนไม่รอให้จบป

Thayukorn Talkผมนั่งมองยัยตัวเล็กของผมหยิบนั่นจับนี่วิ่งช่วยคนอื่นจนหัวหมุนอย่างคล่องแคล่ว เธอคงรักที่นี่มาก ตั้งแต่เช้ายังยิ้มไม่หุบเลย ซึ่งมันน้อยมากที่ผมจะได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสแสนจะร่าเริงแบบนี้ ก็ที่นี่เป็นบ้านเธอก็ต้องมีความสุขที่ได้กลับบ้านก็ถูกแล้วเปล่าวะ เห็นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้…“คุณเอานี่ให้พี่มิณซิคะ”ผมหันไปทางต้นเสียงเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กยื่นดอกกุหลาบขาวดอกใหญ่มาให้ผม หนูน้อยมิเชล ที่ผมกำลังสงสัยอยู่ว่าเธอหายไปไหน เพราะตั้งแต่ออกมาจากห้องแต่งตัวเธอก็หายไปเลย“ให้พี่เอาไปให้” ผมเลิกคิ้วถามเด็กหญิงตรงหน้าพลางชี้นิ้วเข้าหาตัว ก่อนมิเชลจะพยักหน้าให้ผมและพูดขึ้นพลางมองไปที่มิณาด้วยสายตาวาววับเป็นประกาย“อืม พี่มิณชอบกุหลาบขาวที่สุด มิเชลว่าดอกนี้มันใหญ่และสวยดี พี่มิณต้องชอบมากแน่ๆ”ผมรับดอกกุหลาบขาวดอกใหญ่นั่นมาไว้ในมือแล้วเธอก็วิ่งหายไปทางอาคารด้านหลัง เด็กหญิงมิเชลคงจะรักมิณามากแน่ๆ ตอนที่อยู่ในห้องแต่งตัวแทบจะไม่สนใจผมเลยสายตาจับจ้องแต่มิณาคนเดียว ถามคำตอบคำ นี่น่าจะเป็นประโยคที่ยาวสุดที่ผมได้ยินจากปากเด็กหญิงมิเชล“มิเชลน่ะ รักมิณมาก มิณเองก็ไม่ต่างกันทั้งรักทั้งห่วงมิ

หลายวันต่อมา…..“กินคนเดียวเลยงะ?” เฮียยูตะเหลือบตามองฉันแล้วพูดขึ้นขณะที่ตัวเองนั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถสปอร์ตคันหรู ฉันก้มลงมองถุงไส้กรอกCPในมือก่อนจะยื่นให้เขา“เฮียขับรถอยู่ ป้อนหน่อยดิ”“ขับรถมือเดียวก็ได้ปะ” ฉันเถียงขึ้นทันควัน เรื่องไรฉันต้องป้อน ขับรถยนต์ไม่ใช่มอเตอร์ไซค์ซะหน่อย“มันอันตราย นะ...นะ ป้อนหน่อย อ้าาาา” เฮียยูตะเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนเสียงหวานก่อนจะอ้าปากกว้างให้ฉัน มือสองหนาทั้งสองข้างจับพวงมาลัยรถขยับไปมาอย่างตั้งอกตั้งใจ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะชักมือที่ถือถุงไส้กรอกกลับเข้าหาตัว มือเล็กอีกข้างจับไม้จิ้มไส้กรอกส่งเข้าปากเขาอย่างจำยอมก่อนเขาจะเคี้ยวมันอย่างเอร็ดอร่อยแล้วส่งยิ้มหวานจนตาหยีมาให้ ฉันได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับความทะเล้นของเขาหลังจากที่ฉันทำตามคำบอกของเพลิน ความสัมพันธ์เราสองก็เหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีใครยอมพูดความรู้สึกตัวเองออกมา ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดแบบที่ฉันคิดรึเปล่า แต่การกระทำเขามันใช่..มันแสดงออกว่า เขาชอบฉัน แต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมพูดล่ะ แล้วถ้าเขาทำอย่างงี้กับผู้หญิงทุกคนเขาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับฉันล่ะ...ฉันคิดไปเองคนเดียวงั้นเหรอ ถามเลยดีไหม