All Chapters of นางบำเรอท่านประธาน: Chapter 21 - Chapter 30

“น่าอายจริงๆเลยนะบุรินทร์ที่นุ่นมาร้องไห้ต่อหน้าแบบนี้”“ไม่เป็นไรหรอกนะนุ่น ถ้านุ่นอัดอั้นตันใจมากก็ร้องไห้ออกมาเถอะ มันเป็นการระบายความรู้สึกอย่างหนึ่ง มันทำให้คนเราสบายใจถ้าจะร้องไห้ ผมว่ามันก็ดีไปอย่างนึงนะ นุ่นจะได้ไม่ต้องเก็บความอัดอั้นตันใจเอาไว้เพียงคนเดียว บางทีมันก็ทำให้เราจิตตกบางคนอาจจะเป็นบ้าไปเลยก็ได้” “ขอบใจนะที่บุรินทร์ยังเป็นห่วงรุ่นเสมอรุ่นเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตัวเองควรจะรู้สึกยังไงหรือว่าจะรู้สึกแบบไหนดีตอนนี้ขอโทษด้วยนะที่บางอย่างนุ่นก็ไม่สามารถที่จะบอกกับบุรินทร์ได้ คงจะไม่ว่ากันใช่ไหม”“ไม่หรอก...เอาที่นู่นสบายใจผมก็รู้สึกดีใจแล้ว อย่างน้อยที่สุดผมก็จะได้เป็นคนหนึ่งที่คอยรับฟัง แต่ก็อย่างที่บอกล่ะนะผมอยากให้นุ่นกลับไปคิดทบทวนให้มากๆ ว่าควรจะให้ความสัมพันธ์ระหว่างนุ่นกับท่านประธานเป็นไปแบบไหนในอนาคต เพราะผมดูๆ แล้วเขาไม่ได้จริงใจกับคุณเลย ถ้าเขาคิดจะจริงจังกับคุณเขาก็คงจะพานุ่นควงเป็นผู้หญิงของเขาออกหน้าออกตา ไม่ใช่เก็บเอาไว้เป็นความลับแบบนี้”“นุ่นจะกลับไปคิ

“ค่ะ..พี่นุ่น”อิงอรรับคำก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนั้น เวลาอยู่ต่อหน้านันทินีอิงอรก็จะทำสีหน้าเหมือนเด็กสาวไร้เดียงสาแต่พอออกไปนอกห้องแล้วปิดประตูลงหล่อนกลับยกยิ้มร้ายและเหลือแลไปที่ประตูห้องทำงานของท่านประธานด้วยสายตาที่แสดงถึงอะไรบางอย่างแอบซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าสดสวยอ่อนหวานเหมือนเด็กสาวที่ไม่ประสาเรื่องอะไรเลย“เชอะ!...พี่นุ่น...นึกว่าเป็นเมียเก็บของท่านประธานแล้วจะได้รับความเห็นใจ ได้รับสิทธิพิเศษอย่างนั้นเหรอ ถ้าเขารักจริงก็คงจะไม่เอาไปเป็นเมียเก็บ คงไม่ไปซื้อคอนโดลับๆ เอาไว้พากันไปหาความสุข น่าสงสารจริงๆนะพี่นุ่น หน้าตาก็สวยทำงานก็เก่งแต่ทำไมคิดสั้นยอมเป็นนางบำเรอให้กับท่านประธาน น่าอายชะมัด แต่นึกไปก็เหมือนท่านประธานหึงที่นู่นยังไงก็ไม่รู้ คอยดูนะแล้วเดี๋ยวจะได้เห็นกันว่าอิงอรคนนี้แหละทำอะไรได้มากขนาดไหน”อิงอรพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินออกไปจากที่ตรงนั้น เมื่อถึงเวลาเที่ยงเป็นเวลาที่เจตต์นัดอิงอรไปรอที่ชั้นล็อบบี้ของบริษัทนักศึกษาสาวฝึกงานทำตามคำสั่งของท่านประธานโดยไม่อิดออด แถมหล่อนยังกระตือรือร้นที่จะติดตามเจ้านายสุดหล่อออกไปพบปะลู

หลังจากนั้นอีกเกือบชั่วโมงงานเลี้ยงก็ดูเหมือนว่าจะค่อยๆ เลิกราทุกคนขอตัวกลับ ส่วนหล่อนกับเจตต์ก็เดินออกมาที่ลานจอดรถแต่เมื่อมาถึงที่รถของเขาอิงอรต้องรีบเข้าไปประคองท่านประธานหนุ่มขณะที่เขาพยายามไขกุญแจรถแต่กุญแจรถกลับหลุดมือและเขาเองก็เซและดูเหมือนจะทรงตัวยืนแทบไม่ค่อยได้ เจตต์เอาหลังพิงกับรถขณะที่อิงอรเข้าไปประคองตัวเขาหล่อนก้มลงเก็บกุญแจรถและเอ่ยว่า“ท่านประธานคะ...ไหวหรือเปล่าคะเนี่ย”“ไหวสิ...ผมไหวนะก็บอกแล้วไงว่าผมไม่เมาผมไม่เมาหรอก” เขาพูดแต่น้ำเสียงฟังดูไม่ปกติและอิงอรก็รู้ว่าตอนนี้เจตต์กำลังเมามากเพราะหน้าของเขาเป็นสีเข้มจัดและตอนที่เดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมเจตก็เดินออกจะเซด้วยซ้ำเพียงแต่ว่าเวลาอยู่ต่อหน้าลูกค้าคนอื่นเขาจะพยายามควบคุมและบังคับตัวเองให้ดูเหมือนปกติหากทว่าพอมาถึงลานจอดรถเขากลับทรงตัวยืนแทบจะไม่อยู่จนทำให้นักศึกษาสาวฝึกงานต้องเข้ามาช่วยประคองตัวเขาเอาไว้ อิงอรก้มลงมองกุญแจแล้วพูดกับเขาว่า“ท่านประธานเมาแล้วนะคะ ดูสิขนาดจะไขกุญแจรถท่านประธานก็ยังทำไม่ได้เลยนะคะ”“ผมก็แค่ม

“อรก็คงไม่ต้องการอะไรหรอกค่ะนอกจากความรับผิดชอบจากท่านประธานเท่านั้น”คำตอบของอิงอรยิ่งทำให้ความรู้สึกของนันทินีดิ่งลึกมากกว่าเดิมลงไปอีก รับผิดชอบอย่างนั้นหรือ?...นั่นก็หมายความว่าเจตต์จะต้องทำในสิ่งที่อิงอรต้องการ เขาต้องรับผิดชอบชีวิตของอิงอรในเมื่อเขาทำให้หล่อนเกิดความเสียหายทั้งชื่อเสียงและร่างกาย สำหรับนันทินีรันแล้วมันช่างเป็นเรื่องน่าเศร้าหากแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากจะให้กำลังใจนักศึกษาสาวรุ่นน้องบทที่ 17“ไม่เป็นไรหรอกนะอร พี่คิดว่าท่านประธานคงจะต้องรับผิดชอบอรจากสิ่งที่เขาได้กระทำลงไปแล้ว เรื่องนี้มีใครรู้อีกบ้างไหมนอกจากพี่”“ไม่มีค่ะ...อรไว้ใจพี่นุ่นมากที่สุดเลยนะคะก็เลยโทรมาหาพี่นุ่นเป็นคนแรกเพื่อว่าจะได้ให้พี่นุ่นน่ะช่วยเป็นพยานว่าอรอ่ะไม่ได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมาเองเผื่อถ้าต่อไปมีใครมารู้เรื่องเข้าก็อาจจะหาว่าอรสร้างเรื่องขึ้นมา อรแค่อยากให้พี่นุ่นเข้าใจก็เท่านั้นว่าอรเสียหายและเรื่องทุกอย่างก็เกิดจากความไม่ตั้งใจ อรก็ไม่นึกเลยนะคะว่าท่านประธานจะใจเร็วกับอรมากถึงขนาดนี้ก่อนหน

“เรียบร้อยแล้วนะบุรินทร์...นี่พี่ส่งผลการประเมินครึ่งแรกของนักศึกษาฝึกงานที่ฝึกงานอยู่ในแผนกของบุรินทร์กลับไปให้ทางมหาวิทยาลัยเรียบร้อยหมดทุกคนแล้วนะจ๊ะ”จิตรา หัวหน้าแผนกฝ่ายบุคคลซึ่งเป็นหญิงวัยประมาณ 40 กว่ากล่าวกับบุรินทร์หลังจากที่เขาเข้ามาในห้องทำงานซึ่งเป็นแผนกฝ่ายบุคคลหลังจากมาติดต่อเรื่องการส่งแบบประเมินของนักศึกษาฝึกงานกลับไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อเป็นการรายงานความคืบหน้าและติดตามผลการฝึกงานของนักศึกษาที่เข้ามาช่วยงานในบริษัท บุรินทร์ยกมือไหว้สาวใหญ่และเอ่ยว่า“ขอบคุณมากนะครับพี่จิ๊ก พี่จิ๊กช่วยเหลือผมได้เยอะเลยเรื่องการประเมิน บางอย่างผมก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างที่จะได้ทำแบบประเมิน แต่ว่าผมก็ให้คะแนนนักศึกษาฝึกงานสูงทุกคนเลยนะครับเพราะทุกคนตั้งใจทำงานและทำงานดีกันหมดเลย”“ไม่เป็นไรหรอกนะ บุรินทร์ก็เป็นหัวหน้าของน้องๆ ที่น่ารักมาก เด็กๆ ก็เลยให้ความเคารพและตั้งใจทำงานแต่นี่จะว่าไปนะพี่ยังนึกถึงนุ่นอยู่เลยนะ”คำกล่าวของจิตราทำให้บุรินทร์ชะงักนิ่ง ใช่แต่จิตราเท่านั้นที่รู้สึกใจหายกับการลาออกไปของนันทินี แต่เขาเองก็ไม่รู้ต้