Lahat ng Kabanata ng นางบำเรอท่านประธาน: Kabanata 11 - Kabanata 20

พอเขาพูดจบนันทินีก็หันไปมองรอบๆเหมือนหาอะไรบางอย่าง เจตต์จึงถามว่า“คุณหาอะไรน่ะ”“นุ่นก็หาของของนุ่นสิคะ ของที่นุ่นจะต้องย้ายออกจากห้องพักที่นี่น่ะค่ะ แล้วมันไปอยู่ไหนหมดแล้วคะท่านประธาน”“ผมให้คนย้ายของของคุณไปไว้ที่ใหม่หมดแล้ว ทั้งเสื้อผ้าทั้งของใช้ของคุณและก็อย่างที่พนักงานหอพักบอกคุณนั่นแหละค่าเช่าห้องผมก็เคลียร์ให้จนหมดแล้วคุณไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอะไรอีกแล้ว”“ท่านประธานทำอะไรไม่ถามกันสักคำเลยนะคะว่านุ่นอยากจะให้เป็นแบบนี้ไหม อยากจะย้ายที่อยู่หรือเปล่า”“จำเป็นต้องถามด้วยเหรอในเมื่อผมเป็นเจ้านายของคุณผมมีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจหรือทำอะไรก็ได้ นี่ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของคำสั่งและคุณต้องปฏิบัติตาม”คำพูดของเจตต์แสดงไม่เห็นว่าเขากำลังใช้อำนาจและเขากำลังบีบบังคับหล่อนหากแต่ว่านันทินีก็ไม่สามารถที่จะแสดงความคิดเห็นอะไรออกมานอกจากต้องทำตามคำสั่งของเขาด้วยการเดินตามเจตต์ออกไป หล่อนขึ้นรถของเขาด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนเรียบเฉยแต่เก็บซ่อนความปั่นป่วนและความไม่สบายใจเอาไว้ข้างใน หล่อนเหลือบมอง

คำพูดของเจตต์ทำให้นันทินียิ่งหน้าแดงซ่าน หล่อนไม่รู้ว่าจะตอบโต้เขากลับไปยังไงก็ในเมื่อเขาพูดออกมานั้นมันเป็นความจริงทุกอย่าง ท่านประธานหนุ่มหล่อยกยิ้มมุมปากก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูบนชั้นวาง เขาถอดเสื้อเชิ้ต กางเกงบ็อกเซอร์ออกโดยที่ไม่สนใจว่านันทินีกำลังยืนมองทุกท่วงท่าของเขา หล่อนหน้าแดงไปถึงใบหูทั้ง ๆ ที่ก็เคยเห็นเขาเปลือยเปล่าต่อหน้าหลายครั้งต่อหลายหน แต่วันนี้มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดออกไป อาจเป็นเพราะหล่อนไม่เคยอยู่กับเขาในห้องพักแบบสองต่อสองนอกจากที่ทำงานเพราะโดยปกติแล้วเจตต์ไม่เคยพาหล่อนไปหาความสุขตามห้องพักหรือโรงแรมข้างนอกเพราะเขาไม่ต้องการให้เป็นที่สังเกตของใคร ๆ สถานที่เสพสุขระหว่างเขากับหล่อนก็มีแต่โต๊ะทำงาน เก้าอี้ทำงาน โซฟาในออฟฟิศ บนพื้นพรมและห้องน้ำในออฟฟิศส่วนตัวของท่านประธานก็เท่านั้น ความรู้สึกตอนนี้จึงเป็นความนึกคิดที่แปลกประหลาดและมันทำให้หล่อนตื่นเต้นทั้งก็ประหม่า ในเวลาเดียวกันนันทินียืนมองท่านประธานของหล่อนนุ่งผ้าขนหนูกระทั่งพอมารู้ตัวอีกทีเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้า “อาบน้ำพร้อมกันไหม”คำถามของเขาทำให้หญิงสาวต้องหลบตามอง

“จริง ๆ แล้วอรก็เห็นพี่บุรินทร์อยู่บ่อย ๆ นะคะเพียงแต่ไม่เคยทำความรู้จักแล้วก็ไม่ทราบด้วยว่าพี่บุรินทร์น่ะทำงานอยู่ที่แผนกไหน แต่อรก็สังเกตเห็นด้วยนะคะว่าพี่บุรินทร์สนิทกับพี่นุ่นใช่ไหมคะ”“ก็ใช่นะ พี่เป็นเพื่อนที่สนิทกับนุ่น บางทีเราก็จะมากินข้าวกลางวันด้วยกัน แต่ระยะหลัง ๆ นี่นุ่นเขางานเยอะก็เลยไม่ค่อยมีเวลาที่จะได้คุยกันสักเท่าไหร่”“ถ้าอย่างนั้นอรก็คงไม่ผิดสินะคะ...ขอโทษทีนะคะอรอาจจะละลาบละล้วงถามในเรื่องที่ไม่ควรจะถาม คืออรเห็นว่าพี่บุรินทร์สนิทกับพี่นุ่น เห็นคุยกันบ่อย ๆ ตอนแรกนึกว่าที่นุรนเป็นแฟนกับพี่บุรินทร์ซะอีกนะคะ”คำพูดของนักศึกษาฝึกงานสาวทำให้คนฟังเงียบไปชั่วอึดใจ สิ่งที่หล่อนมองเห็นจากแววตาของบุรินทร์ทำให้อิงอรรู้สึกว่าเขากำลังมีความกังวลกับคำพูดของหล่อน อาจไม่ใช่ความไม่ชอบแต่ดูเหมือนเขามีเรื่องที่กำลังตรึกตรองอยู่ในใจและหล่อนก็มองคนประเภทนี้ออกซะด้วย “พี่บุรินทร์คะ อย่าหาว่าอรละลาบละล้วงพูดเรื่องส่วนตัวของพี่บุรินทร์กับพี่นุ่นเลยนะคะ อรมองเหมือนที่คนทั่วไปมองเลยค่ะ อรคิดว่าพี่บุรินทร์เป็นแฟนกับพี่นุ่น อัน

คำอธิบายของอิงอรทำให้คนฟังนิ่งเงียบไปบุรินทร์นิ่งอึ้งกับความคิดมากมายที่ประดังเข้ามา อิงอรอาจไม่ได้โกหกเขาหรือกุเรื่องขึ้นมาเพราะก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้ไปส่งนันทินีที่หอพักของหล่อนมาก็นานนับเดือนแล้ว อาจเป็นไปได้ที่หล่อนจะย้ายที่อยู่แต่ก็เคยคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของการซื้อคอนโด นันทินียืนยันกับเขาว่าหล่อนไม่มีเงินที่จะซื้อห้องพักหรูราคาแพงในตอนนี้แล้วทำไม…“อรไม่ได้ปรักปรำหรือไม่ได้พูดอะไรที่จะเป็นการทำให้พี่นุ่นเสียหายโดยตั้งใจเลยนะคะ แต่อรอ่ะดันไปเห็นสิ่งที่ออนไม่คิดว่าตัวเองจะได้เห็น อรเห็นท่านประธานเดินโอบไหล่พี่นุ่นออกมาจากคอนโดนั้นก็เลยทำให้รู้สึกว่าเขาสองคนน่ะน่าจะมีอะไรกันมากเกินกว่าเจ้านายกับลูกน้องหรือเปล่า...พี่บุรินทร์คะ...ทำไมถึงเงียบไปล่ะคะพี่บุรินทร์คิดยังไงกับเรื่องนี้คะ”“พี่กำลังคิดว่าพี่ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อนเลยแล้วก็คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นไปได้ด้วย”“อย่าว่าแต่พี่บุรินทร์คิดไม่ถึงเลยนะคะ แม้แต่อรเองก็ยังนึกไปไม่ถึงเลยค่ะว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น” อิงอรทำเสียงจริงจังและสีหน้าเคร่งเครีย

“ใช่จ้ะ...นุ่นกำลังจะไปทำงานแต่ว่ารู้สึกมึนหัวมากจนคิดว่าวันนี้คงจะทำงานไม่ไหวก็เลยโทรไปบอกพี่ติ๊กขอลา 1 วัน ก็ว่าจะให้น้องอิงอรทำงานแทนนุ่นไปก่อน โชคดีที่มีนักศึกษาฝึกงานมาช่วยงานของท่านประธานจะได้ไม่ขาดตอน”“นุ่นนี่เป็นคนที่รับผิดชอบงานมากจริงๆ เลยนะฟังแบบนี้แล้วผมยังรู้สึกอาย ทำให้คิดว่าผมเองเป็นผู้ชายยังไม่มีความรับผิดชอบมากเท่ากับนุ่น”“บุรินทร์ก็เป็นคนเก่งนะ เป็นถึงผู้จัดการฝ่ายผลิตภัณฑ์ของโรงแรม ส่วนนุ่นก็เป็นแค่เลขาที่ติดตามเจ้านายก็เท่านั้นเองแล้วนี่น่ะ ที่มานี่จะเข้ามาทักทายนุ่นอย่างเดียวใช่ไหม”บทที่ 12“ถ้าจะบอกว่าไม่ได้เข้ามาแค่ทักทาย แต่มีเรื่องที่อยากคุยกับนุ่นจะมีเวลาว่างได้คุยกับผมหรือเปล่า”“เป็นเรื่องด่วนอย่างนั้นเหรอบุรินทร์”“มันก็ไม่เชิงว่าด่วนหรอกนะ แต่ก็เป็นเรื่องสำคัญที่ผมอยากจะคุยกับนุ่นให้เข้าใจ”นันทินีนิ่งไปชั่วขณะ หล่อนเองรู้สึกว่าเมื่อกี้ยังมึนหัวมากแต่เมื่อเห็นหน้าบุรินทร์อาการวิงเวียนศีรษะก็ค่อยๆ ท