All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นสะใภ้ตัวร้ายในยุค80: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่ออาบน้ำเข้ามาในห้องนอน เยี่ยหลี่เฉียงก็พบว่าภรรยาและลูกสาวได้หลับไปแล้วหากมองอย่างไม่มีอคติแล้ว จางซูเจินก็เป็นผู้หญิงที่น่าสงสารคนหนึ่ง สกุลจางหลังจากขาดเสาหลักไป ลูกของภรรยาเก่าอย่างเธอก็ถูกรังแกจากแม่เลี้ยง‘แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำแบบนั้นกับผมได้’ เมื่อพยายามจะมองเธอในแง่ดี แต่อคติภายในใจก็พวยพุ่งออกมาจากความรู้สึกที่พยายามเก็บซ่อนไว้วันนั้นเขามีงานเลี้ยงที่เจ้านายชาวต่างชาติจัดขึ้นที่ร้านอาหาร ขากลับเมามากและถูกจางซูเจินพาไปที่โรงแรมเพื่อมีสัมพันธ์กันเขาต้องแต่งงานกับเธอเพื่อรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น พยายามทำให้ชีวิตคู่ดีขึ้นแต่อีกฝ่ายก็ขยันสร้างแต่เรื่องให้มารดาเขาไม่พอใจจะว่าไปจางซูเจินเริ่มชอบเสี่ยงโชคก็ตอนที่เธอคลอดเยี่ยซิ่วอิงแล้ว จะเป็นไปได้หรือไม่ว่าที่เธอทำแบบนั้นเพื่อเตรียมทุนรอหย่าจากเขาจริงๆ อย่างที่ลูกสาวพรั่งพรูออกมาเมื่อตอนหัวค่ำเยี่ยหลี่เฉียงสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ นั้นออกไป แล้วแทรกด้วยความคิดที่ว่า ผู้หญิงคนนั้นชอบเหลือเกินเวลาที่เขาหลับแล้วเธอจะเป็นฝ่ายปลุกเร้าอารมณ์แล้วร่วมรักกันโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวอยู่บ่อยครั้ง ผู้หญิงแบบนี้นะหรือคือคนน่าสง

ในสวนสาธารณะแถวบ้าน ที่มีผู้คนทยอยเข้ามาเดินเล่นกันมากจนเริ่มหนาตา โดยเฉพาะเด็กๆ ที่มารวมตัวกันแล้วจับกลุ่มกันวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานหลังจากแนะนำตัวกันไปแล้ว หยางซินและซ่งเหลียนยังคงเกี่ยงกันที่จะตั้งคำถามกับจางซูเจินในเรื่องที่พวกเธออยากรู้“ถามมาเถอะค่ะ” จางซูเจินพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจจนทั้งสองรู้สึกเกรงใจที่จะถาม“เอ่อ ฉันจะถามว่าเธอน่ะ ล่อลวงหลี่เฉียงเพื่อให้เขารับผิดชอบแต่งงานด้วยจริงหรือเปล่า”คำถามที่ตรงไปตรงมานั้นทำให้จางซูเจินนิ่งเงียบไป ก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับคำตอบที่จริงใจ“ใช่ ฉันรักหลี่เฉียง เลยทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับคนที่ฉันรัก” ประโยคที่จางซูเจินสารภาพออกมา ไม่เพียงทำให้หญิงสาวทั้งสองเอามือทาบอกด้วยความตกใจแต่เยี่ยหลี่เฉียงที่เลิกงานแล้ว เขาจำได้ว่าภรรยาและลูกจะมาที่สวนแห่งนี้จึงแวะมาหา พอได้ยินเข้าแบบนั้นก็ถึงกับมือไม้สั่นด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกมือหนาเดี๋ยวกำเดี๋ยวคลาย เท้าจะก้าวไปหาแต่ก็ขาแข็งทื่อเดินไม่ออก ได้แต่มองทั้งสามจากด้านหลัง ไม่มีความกล้าที่จะเดินไปหาอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก บอกไม่ถูกว่าเพราะเหตุใดไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขารู้สึกใจเต้นก

เยี่ยหงเรียกให้จางซูเจินไปล้างถ้วยชามที่หลังบ้าน โดยที่ตนเองก็แยกพาเยี่ยซิ่วอิงไปอาบน้ำ ที่ทำแบบนี้ก็เพื่อเปิดโอกาสให้ลูกชายได้อยู่กับหญิงสาวที่ตนอยากให้มาแทนที่ลูกสะใภ้แสนร้าย“แต่แม่คะ อี้หรูชักชวนให้ฉันเรียนไปด้วยกัน ฉันอยากเรียนมากกว่าค่ะ เรียนเสร็จฉันจึงจะไปล้างให้” จางซูเจินตั้งใจที่จะปฏิเสธด้วยเหตุผลที่อยากเรียนรู้ แต่จริงๆ อยากไปขัดคอทั้งสองต่างหาก“เธอจะรู้ภาษาอังกฤษไปทำไมกัน ความรู้ก็ไม่มี เรียนไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก ไปล้างถ้วยน่ะดีแล้ว ฉันเองก็จะได้ช่วยอาบน้ำให้เสี่ยวอิง” เยี่ยหงไม่ยอมเธออยากให้เฉินอี้หรูมีโอกาสใกล้ชิดกับลูกชายตนให้ได้มากที่สุดจางซูเจินรู้อยู่แล้วว่าอย่างไรเยี่ยหงก็ยังคงจะกีดกันตน และแสดงออกชัดเจนว่าสนับสนุนให้เฉินอี้หรูเข้ามาวุ่นวายภายในบ้านเธอต้องทำทุกอย่างเพื่อปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง อย่างน้อยกะเพื่อสวัสดิภาพของเยี่ยซิ่วอิง ไม่ให้ย่าใจร้ายต้องหาแม่เลี้ยงมาดูแลเด็กหญิงเพราะเท่าที่ดูแล้วเฉินอี้หรูไม่ได้ต้องการลูก แต่เธอต้องการพ่อเด็กมากกว่า “ว่าอย่างไร จะไปล้างถ้วยหรือจะให้ฉันต้องไปล้างเอง” “ค่ะ” เธอตอบรับอย่างสุภาพแล้ว ยกกะละมังใส่ถ้วยชามไปล้างที่หลังบ้

เช้าวันอาทิตย์ จางซูเจินตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่แล้วพาเยี่ยซิ่วอิงไปเข้าห้องน้ำก่อนจะพาเด็กน้อยกลับมานอนต่อกับบิดาที่ยังคงนอนหลับอยู่วันนี้วันหยุดเธออยากให้สองพ่อลูกนอนตื่นสายหน่อยจึงไม่อยากรบกวนพวกเขาหญิงสาวตรงเข้าไปในห้องครัวแล้วไม่พบแม้แต่เงาของเยี่ยหง จึงคิดว่าอีกฝ่ายคงยังไม่เตรียมอาหารเพราะวันนี้เป็นวันหยุดพอเธอจะเตรียมอาหารเช้าด้วยตนเองตามที่อีกฝ่ายเคยสอนก็พบว่าข้าวถูกหุงเอาไว้แล้ว และกับข้าวก็อยู่ในหม้อและกระทะแล้วปิดฝาครอบเอาไว้ แต่ไร้ซึ่งเงาของคนที่ลงมือทำจางซูเจินไม่ได้สนใจ เธอเดินไปที่หน้าบ้านเพื่อจะออกไปสูดอากาศที่สดชื่นในยามเช้าหญิงสาวเดินไปมองที่พื้นที่เล็กๆ ที่รกร้างนั้นอย่างพิจารณา พลันคิ้วโก่งก็ยกขึ้นสูงเมื่อได้ยินเสียงเล็ดลอดมาจากบ้านสกุลเฉินที่อยู่ใกล้ๆโชคดีที่พื้นที่บ้านออกแบบให้ใช้รั้วข้างบ้านร่วมกัน ตัวบ้านห่างจากรั้วไม่มากนัก อีกทั้งหน้าต่างที่เปิดอ้าเอาไว้ เสียงพูดคุยนั้นจึงดังออกมาให้พอได้ยินอยู่บ้าง“ฉันรู้เรื่องที่เธอเอาฉันไปพูดลับหลังนะอาเหม่ย แต่ฉันไม่ถือสาหรอกนะ เพราะอย่างไรฉันก็พอใจอี้หรูมาก” เสียงเยี่ยหงที่พูดขึ้นมา ทำให้ใจของจางซูเจินเต้นแรงนี่เธอย

เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบบ่ายแล้ว แต่เพราะกินอาหารเช้าไปช่วงสาย ตอนนี้ทั้งสองคนก็ยังไม่หิวมากนัก ในขณะที่เยี่ยหงนั้นเพิ่งกินอาหารของเมื่อเช้าเป็นมื้อกลางวันเสร็จตอนที่พวกเขามาถึง“แม่ไม่รู้ว่าลูกจะกลับมาเร็ว เลยไม่ได้เตรียมอะไรเอาไว้ อยากกินอะไรก็ให้ซูเจินทำให้ก็แล้วกัน” น้ำเสียงนั้นราบเรียบ ราวกับว่าน้อยใจลูกชายอยู่และไม่เมินเฉยต่อลูกสะใภ้จางซูเจินเอาข้าวของไปเก็บในครัว รู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายคงเริ่มแผนสงครามเย็นกับตนแล้ว“คุณหิวไหมคะ ฉันจะทำอะไรให้กิน” เธอกลับเข้ามาถามสามีตามหน้าที่ภรรยาของตน“ยังไม่หิว อาหารที่กินไปยังไม่ย่อยเลย” ปกติเขาจะตอบเธอสั้นๆ แค่ไม่กี่คำ แต่ตอบกลับยาวเป็นประโยคแบบนี้หญิงสาวก็เริ่มมั่นใจว่ามีอะไรบางอย่างทำให้เขาเปลี่ยนไปแน่“ฉันทำความสะอาดห้องไว้ให้แล้วนะ” เยี่ยหงพูดขึ้นมาเสียงเรียบ จากนั้นก็เก็บถ้วยข้าวลุกเดินไปที่ห้องครัวเหมือนไม่อยากอยู่ร่วมใช้อากาศหายใจในห้องเดียวกันกับลูกสะใภ้“ขอบคุณค่ะแม่” หญิงสาวกล่าวตามหลังด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ“คุณไปทำงานต่อเถอะค่ะ ไม่ได้ทำงานมาสองคืนแล้ว วันนี้ก็ยังพาฉันออกไปตลาดอีก” เธอหันไปบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน แล้วห