Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นสะใภ้ตัวร้ายในยุค80: Bab 21 - Bab 30

ในตอนกลางดึก เยี่ยหลี่เฉียงลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ปลายเท้า เพราะเขานอนยันผ้าห่มออกตั้งแต่ภรรยาแยกห้องนอนก็ไม่มีใครคอยดึงผ้าห่มขึ้นมาให้ จึงต้องลุกขึ้นมาเพื่อดึงผ้าขึ้นมาห่มเองตอนนี้เขารู้สึกว่าไข้ลดลงมากแล้ว แต่ยังคงอ่อนเพลียอยู่เล็กน้อย พรุ่งนี้น่าจะไปทำงานไหวคืนนี้เขาต้องพิมพ์เอกสารให้ได้สักครึ่งหนึ่ง แล้วพรุ่งนี้ต้องไปทำงานในส่วนที่ค้างไว้ให้เสร็จ เพราะมีกำหนดส่งงานในวันมะรืน หากลางานพักที่บ้านก็เกรงว่างานจะล่าช้า และผู้จัดการจะหาว่าเขาใช้อาการป่วยเป็นข้ออ้างในการไม่ส่งงานเมื่อนึกได้ดังนั้น เขาลุกขึ้นตั้งใจจะไปทำงานตามที่วางแผนเอาไว้แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่น่าทำไหวแต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยเมื่อลุกขึ้นหันหน้าไปที่โต๊ะทำงานของตน ภาพของจางซูเจินที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะทำงานทำให้เขายิ้มออกมา ความทรงจำที่เลือนรางที่เขาคิดว่าเป็นความฝัน แต่ว่ามันกลับเกิดขึ้นจริงที่เธออยู่ดูแลเขาทั้งคืน“ซูเจิน” เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าเล็กน้อย แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเขาลุกไปปลุกเธอแล้วสัมผัสที่ลาดไหล่เล็กแล้วเขย่าเล็กน้อย “เจินเจิน” เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่สดใสของเยี่ยซิ่วอิง เป็นสิ่งที่ทำให้จางซูเจินรู้สึกดีขึ้นมาในช่วงบ่ายของวันนี้สองแม่ลูกนั่งจักรยานไปด้วยกันจนถึงสวนสาธารณะในหมู่บ้านหลังจากที่เด็กหญิงใช้เวลานอนกลางวันเพียงหนึ่งชั่วโมง“อาเจิน” เสียงเรียกของหยางซินทำให้จางซูเจินที่กำลังนั่งดูผีเสื้อกับลูกสาว หันไปส่งยิ้มให้เธอและซ่งเหลียนที่เดินมาด้วยกัน“มาไวจัง เด็กๆ ยังไม่เลิกเรียนเลย พวกฉันกำลังจะเดินไปรับ” ซ่งเหลียนถามแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร พร้อมกับชักชวนให้คู่สะใภ้เดินเข้าไปทักทาย“ไม่ได้มาหลายวันแล้วน่ะ เสี่ยวอิงอยากมาตั้งแต่เช้าแล้ว อยู่แต่บ้านมันอุดอู้” เธอตอบสหายใหม่ทั้งสอง เกือบลืมไปแล้วว่ายังมีทั้งสองคนนี้คอยให้ช่วยเหลือเธออยู่และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดที่ตอนแรกคิดจะใช้สองคนเป็นเครื่องมือ ทั้งๆ ที่พวกเธอเต็มใจช่วยเหลือตน“จริงสิ วันก่อนป้าเฉินพาผู้ชายมายืนชี้ไปที่หน้าบ้านสกุลเยี่ย ท่าทางน่ากลัวเชียวล่ะ สงสัยจะเป็นญาติมาจากต่างเมือง” หยางซินพูดถึงเรื่องนี้ให้ฟังจางซูเจินหน้าซีด ตัวสั่นกลัวไปชั่วขณะราวกับเลือดไหลไปรวมกันที่อื่นจนเย็นวาบที่สันหลัง ก่อนจะค่อยๆ คลายความกังวลนั้นลง“เป็นอะไรไป ดูสิหน

เมื่อสบโอกาสที่จางซูเจินพาหลานสาวของตนออกไปข้างนอก ดูจากที่นำจักรยานไปด้วยแล้วคาดว่าทั้งสองแม่ลูกคงจะใช้เวลานานพอสมควร เยี่ยหงจึงได้โอกาสนั้นในการไปหาเฉินเหม่ยที่บ้านเฉินเหม่ยยิ้มต้อนรับเห็นเยี่ยหงมาหาตน คิดว่าอีกฝ่ายคงอยากเริ่มแผนการแล้ว “วันนี้มาหาฉันถึงที่นี่มีแผนอะไรเพิ่มเติมอีกหรือไม่” สีหน้าของคนถามเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เยี่ยหงมองอีกฝ่ายอย่างกระอักกระอ่วนใจ แต่เพราะกลัวคำพูดที่เอาจริงเอาจังของเยี่ยหลี่เฉียงก็ไม่อยากทำเรื่องไม่ดีอีกแล้ว“ฉันไม่อยากทำเรื่องนั้นแล้ว อยากยกเลิกแผนที่จะทำลายชื่อเสียงของซูเจิน” เยี่ยหงบอกตามตรงไม่ใช่ว่าเธอเปิดใจยอมรับให้แก่ลูกสะใภ้แล้ว หากแต่เป็นเพราะว่าตนไม่อยากทำให้ลูกชายเป็นทุกข์ และไม่อยากเป็นคนที่นำความเสื่อมเสียเข้าสู่ตระกูลเยี่ยหากยังดันทุรังที่จะกลั่นแกล้งกดดันจางซูเจินต่อไป ไม่วายคนที่เป็นคนทำให้เยี่ยหลี่เฉียงไม่มีความสุขเป็นตัวเธอเอง“ได้อย่างไรกัน ฉันบอกคนไปแล้ว วางแผนจะลงมือแล้วด้วย” เฉินเหม่ยไม่ยอม“เธอยกเลิกเถอะอาเหม่ย ฉันว่าเรื่องนี้มันหนักหนาเกินไปฉันไม่อยากทำ”“แต่เธอเป็นคนวางแผนนี้เองนะ จะมาเปลี่ยนใจตอนนี้ได้อย่างไรกัน” น้ำเสีย

เฉินเหม่ยสังเกตว่าคนเข้ามาใช้บริการที่ร้านเสริมสวยนั้นทั้งวันอย่างที่อันธพาลหมิงบอกเอาไว้ ทำให้เธอต้องคิดหาวิธีการที่จะทำให้จางซูเจินแยกออกมา“อาหงอยู่หรือไม่” เธอร้องเรียกที่หน้ารั้ว ไม่ได้เข้าไปในบ้านสกุลเยี่ยเมื่อได้ยินเสียงเรียกเยี่ยหงก็ออกมาดู เมื่อเห็นว่าเพื่อนบ้านคนสนิทกลับมาพูดคุยกับตนแล้วก็ดีใจเป็นอย่างยิ่งเพราะแต่ละวันตนไม่ได้ไปไหน คนที่พอพูดคุยด้วยได้ก็มีเพียงบ้านสกุลเฉินและบ้านสกุลชงที่อยู่ติดกันเท่านั้น แต่บ้านสกุลชงก็ไม่ค่อยสุงสิงกับใครทำให้มีเพียงเฉินเหม่ยคนเดียวที่สามารถเป็นเพื่อนพูดคุยด้วยได้“อาหงฉันทำพะโล้เอาไว้เยอะ เลยจะเอามาแบ่งให้เธอด้วย รับไปเถอะนะ ถือเป็นคำขอโทษที่ฉันทำเย็นชาใส่เธอในช่วงหลายวันมานี้”“ไม่เป็นไรเลยอาเหม่ยฉันเข้าใจเธอดี” เยี่ยหงรับอาหารผูกสัมพันธ์นั้นเอาไว้โดยไม่เอะใจอะไรว่าอีกฝ่ายกำลังมีแผนการที่ไม่ดีจางซูเจินทำผมให้ลูกค้าไปก็เงี่ยหูฟังไปด้วย เฉินเหม่ยเห็นดังนั้นจึงขอเข้าไปนั่งพูดคุยในบ้าน“ฉันขอเข้าไปดื่มชาข้างในได้ไหม”“มาสิ ฉันไม่ได้ทำอะไร นั่งเฝ้าเสี่ยวอิงฝึกเขียนอักษรอยู่” เยี่ยหงกล่าวอย่างกระตือรือร้น ชักชวนให้เฉินเหม่ยเข้าไปในบ้านโดยไม

หลังจากที่ได้ยินเรื่องราวจากปากของบุตรสาวแล้วจางซูเจินก็ระมัดระวังตัวขึ้น เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอเล่ามานั้นเด็กหญิงฟังมาถูกหรือไม่เป็นเวลาเดือนเศษแล้วที่เธออยู่ที่นี่และเริ่มคุ้นชินกับมัน ความหวาดระแวงในตอนแรกนั้นค่อยๆเลือนหายไป เพราะว่าตอนนี้เธอมีสามีที่คอยปกป้องดูแลเธอด้วยความรักพร้อมทั้งสหายทั้งสองและคนอื่นๆในหมู่บ้านที่เริ่มเข้ามาพูดคุยและเป็นมิตรกับเธอโดยเฉพาะมีคุณนายโจวภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนพูดรับรองเธอเป็นอย่างดี ก็ยิ่งทำให้มีแต่คนเข้ามาทำความรู้จัก และต่างก็ชื่นชมเธอเป็นเสียงเดียวกันว่ารู้จักทำมาหากิน ไม่ใช่อย่างที่เคยได้ยินมาเลยแม้แต่นิดเฉินเหม่ยสังเกตว่าวันนี้ที่ร้านเสริมสวยไม่มีคน เธอจึงไปหาเยี่ยหง แล้วให้อีกฝ่ายช่วยพูดให้ลูกสะใภ้ให้ช่วยพาเธอไปตลาดโดยให้ใช้จักรยานพาไป“ฉันไม่อยากวุ่นวายกับลูกสะใภ้ เธอก็รู้นี่อาเหม่ย” เยี่ยหงบ่นออกมาด้วยใบหน้าที่ส่อความรำคาญ“แต่ฉันจำเป็นต้องไปซื้อของวันนี้แล้วจริงๆ ให้เธอพาไปหน่อยเถอะ ฉันเองถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนนั้นนักหรอก” เฉินเหม่ยพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอสั่งลูกสะใภ้เยี่ยซิ่วอิงนั่งอยู่ตรงนั้นก็ตั้งใ