Semua Bab อสุราแพ้รัก: Bab 41 - Bab 50

ตุบ!! “โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ”ร่างเล็กร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บทั้งจุกเมื่อถูกเขาโยนลงบนเตียงอย่างแรงในห้องที่เขาจับเธอขังไว้ในตอนแรกก่อนที่เขาจะตะโกนสั่งคนของเขาให้ล็อกประตูแล้วไปจากที่นี่ ใบหน้าคมคายที่เต็มไปด้วยหนวดเครามองหญิงสาวตรงหน้าที่ขยับกายนั่งโดยที่ไม่ได้คำนึงถึงเสื้อผ้าที่ตนสวมใส่จะเปิดไปถึงไหนต่อไหนทำเอาชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากกับความขาวเนียนตรงหน้าพลอยทำให้กายร้อนผ่าวขึ้นมา “เจ็บสิดี” เขายิ้มเยาะอย่างสะใจแล้วยืนมองเธอ จึงตวัดสายตามองอย่างขุ่นเคือง“นี่คุณ ฉันถามจริง ๆ เถอะ คุณจับฉันมาทำไม” จอมขวัญมองชายตรงหน้าพลางคิดว่าเธอควรจะคุยกับเขาดี ๆ จากในตอนแรกเรียกแกก็เปลี่ยนเป็นคุณทันทีเพราะคิดว่าจะลองคุยกับเขาดี ๆ ดูเพราะเรื่องทั้งหมดอาจจะมีอะไรที่ผิดพลาดหรือเข้าใจผิดแน่ ๆ และเขาอาจจะปล่อยเธอกลับ“นี่ฉันว่าเราควรจะมาคุยกันดี ๆ ดีกว่าไหมคะ” เธอละหมั่นไส้เขาจริงเชียวที่เอาแต่ยิ้มเหยียดส่งมาให้ “ไม่จำเป็น”“งั้นฉันขอถามคุณเลยแล้วกัน ฉันไปทำอะไรให้คุณ ครอบครัวของฉันทำอะไรให้ คุณถึงได้จั

เสียงหยดน้ำกระทบกับพื้นเมื่อมีคนใช้ห้องน้ำอยู่ จอมขวัญลืมตาขึ้นมาก็พบกับความเมื่อยขบตามร่างกาย พลางนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนเขาบ้าคลั่งราวกับสัตว์ป่า มือเรียวเช็ดถูร่องรอยสัมผัสต่าง ๆ ตามแขนเรียวของตนออกอย่างรังเกียจสัมผัสพวกนั้น นึกถึงเรื่องราวจนน้ำตานอง ไม่นานชายหนุ่มที่รังแกเธอเมื่อคืนก็ออกมาจากห้องน้ำ ในมือของเขาถือผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็ก หยดน้ำเกาะพราวทั่วแผงอกแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเป็นมัด ๆ ร่างสูงมองหญิงสาวที่ร่างกายเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มสีเทาห่มกายที่กำลังขัดถูร่างกายตนอย่างรุนแรง “หึ… ถูให้ตายยังไงก็ไม่ออกหรอก มันคงฝังรากลึกไปแล้วมั้ง” หญิงสาวหันหน้าไปตามเสียงที่ดังขึ้นทางด้านหลังของเธอ ไม่นานชายหนุ่มก็มายืนตรงหน้าขนานกับบานประตูห้อง“จะต่อให้ฉันแสบขนาดไหนฉันก็จะทำเพราะฉันรังเกียจมัน”“ต่อให้ใส่ตะกร้าล้างน้ำมันก็ไม่สะอาด แต่อย่าลืมฉันเป็นผัวคนแรกของเธอ”หญิงสาวถลึงตาใส่ชายหนุ่มตรงหน้า แต่แล้วเสียงเคาะประตูจากทางหน้าห้องดังขึ้น“คุณทัพพ์ครับ ผมเอาเสื้อผ้าของคุณจอมขวัญมาให้ครับ”“ขอบใจมากเปิดประตูฉันไม

 ทางด้านของพลาธิปที่ขึ้นฝั่งมาจัดการเคลีย์งานและเอกสารที่คั่งค้างมาตลอดอาทิตย์เพราะช่วงหลัง ๆ มานี้เขาไม่ได้ขึ้นฝั่งมาจัดการแม้แต่น้อย แต่วันนี้เขาดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษเมื่อได้รับรู้ข่าวว่าจอมพลกลับมาเล่นการพนันที่บ่อนของเขาอีกแล้วแต่ครั้งนี้ทางนั้นเสียมากว่าที่จะเรียกทุกสิ่งที่ลงไปกลับคืน               คนโลภมากคนนั้นมาเล่นที่บ่อนของเราแทบจะทุกวัน พลาธิปยิ้มร้ายเมื่อมองไปยังเอกสารสำคัญในมืออย่างสะใจ ถึงเวลาที่เขาจะเอาทุกอย่างที่เป็นของครอบครัวของเขาคืน แต่มันยังคงเหลือสิ่งสำคัญอีกอย่างที่เขายังไม่ได้จากครอบครัวนายดิลกอีกไม่นานมันจะต้องกลับมา               “นายจะเอายังไงต่อดีครับ” ลูกน้องหนุ่มนามว่าพีระที่คอยดูแลความเรียบร้อยของบริษัทในยามที่เขาไม่อยู่               “เรื่องอะไร” พลาธิปเลิกคิ้วสูง      &nbs

พลาธิปช้อนอุ้มจอมขวัญเข้าไปในบ้านและพาไปยังห้องของเขาทันที เมื่อไปถึงเขาก็อุ้มคนป่วยไปวางลงที่เตียงอย่างเบามือที่สุด โดยก็ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเผลอการกระทำที่อ่อนโยนกับคนที่คนที่ตนเห็นว่าเป็นนางบำเรออย่างไม่รู้ตัว เมื่อวางลงแล้วเขาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมกับกะละมังใบเล็ก ๆ ผ้าชุบน้ำบิดหมาด ๆ ออกมาด้วย เขาจัดการเช็ดตัวให้คนป่วยด้วยตัวเองไม่นานทุกอย่างก็เป็นอันเสร็จ“ยะ... อย่า ๆ ทำอะไรฉัน”จอมขวัญที่นอนอยู่บนเตียงร้องขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าไปมาตรงหางตามีน้ำตาไหลของมาทำให้ร่างสูงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้หล่อนแล้วเอ่ยปลอบโยนคนที่ละเมออย่างช่วยไม่ได้“ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอแล้ว พักผ่อนเถอะนะ” เขาเอ่ยกับคนที่นอนละเมอเสียงอ่อนโยน แต่ก็แปลกที่เธอนั้นสงบลงก็เดินออกจากห้องไปค้นตู้ยาสามัญว่าพอจะมียาลดไข้ให้หญิงสาวได้กินหรือไม่ หาอยู่พักหนึ่งจึงต่อสายโทรหาสหัสให้ไปเอายาในบ้านใหญ่“สหัสไปเอากล่องยาที่อยู่ในบ้านใหญ่มาให้ฉันที”“ได้ครับนาย” คนเป็นลูกน้องไม่ได้ถามอะไรมากความแค่พยักหน้าตอบรับเป็นการเข้าใจและไปทำตามคำสั่งทันที “เอ่อนายช่วยบอกให้ป้าสายช่วยทำข้าวต้

“โอ๊ย! เจ็บ!” จอมขวัญหลุดพูดออกมาเมื่อเขานั้นใช้มือของเขาบีบเคล้นร่างกายสาวที่เผลอทำรุนแรงกับเธอ แต่เหมือนกับว่าเขาจะไม่สนใจยังทำมันต่อไป ทั้งที่สมองสั่งให้หยุดเขาแต่ทำไมร่างกายหล่อนถึงได้ตอบสนองเขาทุกสัมผัสที่เขามอบให้จอมขวัญได้แต่สับสนในความคิดตัวเองแต่สุดท้ายหล่อนก็ปล่อยให้เขานำพาเมื่อร่างกายของหล่อนนั้นก็ต้องการเขาไม่ต่างกันเพราะมันถูกคนช่ำชองอย่างเขาเป็นคนทำให้ความรู้สึกต้องการนี้เกิดมาอย่างไม่สามารถเลี่ยงได้บทรักที่รุนแรงบ้าง อบอุ่นบ้าง ตามความต้องการของพลาธิปดำเนินไปครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงแม้คนใต้ร่างจะต่อต้านและถอยห่างในบางครั้ง สุดท้ายต้องพ่ายแพ้ให้กับคนเอาแต่ใจอย่างพลาธิปอยู่ดี ร่างสูงก้มจูบที่ขมับของหญิงสาวเบาราวกับปลอบโยนคนใต้ร่างที่หลับไปด้วยความเพลียที่โดนเขารังแกเกือบทั้งคืนด้วยสายตาอ่อนโยนโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว แล้วใช้มือปัดปอยผมที่ลงมาคลอเคลียใบหน้านวลออกแล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้คนตัวเล็กส่วนตัวเขาก็ซุกตัวลงนอนในผ้าห่มผืนเดียวกันกับเธอแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้ใบหน้าหล่อเหล่าค่อย ๆ เลื่อนเข้ามองคนหลับเล็กน้อยก่อนสอดแขนแล้วตลบให้เธอมานอนซุกเข้าอกแกร่งของเ