All Chapters of อสุราแพ้รัก: Chapter 51 - Chapter 60

พลาธิปเดินคุยกับกัณฑ์ธรณ์ตามทางเลียบชายหาดบนเกาะของเขา หาดทรายสีขาวละเอียด เสียงคลื่นที่ซัดสาดกระทบฝั่งเป็นระลอกทำให้ทั้งสองเดินคุยกันอย่างผ่อนคลายในยามเย็นที่ดวงตะวันกำลังจะลาลับขอบฟ้า“มึงมาทำอะไรที่นี่วะ”“กูก็มาหามึงนั่นแหละ… หายไปเป็นเดือน ๆ นึกว่าตายเป็นผีเฝ้าเกาะไปแล้ว” ผู้เป็นเพื่อนเอ่ยแซว“กูก็อยู่นี่แหละ… ไม่ได้ไปไหน” ร่างสูงตอบกลับสายตามองไปรอบ ๆ แล้วเห็นคู่หมั้นของตนกำลังยืนถ่ายรูปอยู่ทางหน้าบ้านเขา “เออ แล้วมึงพารินมาทำไมวะ”“มึงดูปากกูนะ” กัณฑ์ธรณ์ชี้นิ้วไปที่ปากของตนแล้วเอ่ยบอกเพื่อน “กูไม่ได้พามา คู่หมั้นมึงตามกูมาเอง ห้ามแล้วก็ไม่ฟัง”“รำคาญว่ะ” ร่างสูงมองไปยังเจ้าหล่อนแล้วเอ่ยเบา ๆ จนคนเป็นเพื่อนเอ่ยปราม “เฮ้ย ๆ นั่นคู่หมั้นมึงนะเว้ย”“แล้วไงวะ กูไม่ได้อยากได้หรืออยากแต่งงานกับรินซะหน่อย”ผู้เป็นเพื่อนหันมองหน้าราวกับจับผิด“มึงไปแอบมีใครหรือเปล่าวะ”“แอบเอิบอะไร๊ ไม่มี” เขาตอบกลับเสียงสูง “โอ้โห้ เสียงสูง กูว่าต้องมี” กัณฑ์ธรณ์หยุดนิ่งราวกับนึกบางสิ่งบางอย่างออก“เออ ไอ้ทัพพ์กูมีเรื่องจะถามมึงเร

ร่างบางส่ายหน้าพยายามพยุงกายตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วออกไปจากห้องนี้อย่างยากลำบาก พลาธิปประคองรินวราออกไปอย่างเอาอกเอาใจเอ่ยกับหล่อนเสียงหวานผิดกับที่ว่ากับเธอ ชบาจึงประคองจอมขวัญให้ลุกขึ้นเธอจึงบอกกับชบาว่าเธอขอช่วยแค่นี้ เธอจะกลับไปยังบ้านท้ายเกาะ แต่จอมขวัญกำลังเดินออกมาทางหลังบ้านพบกับกัณฑ์ธรณ์ที่ถือบางอย่างมาพอดี“สวัสดีครับคุณจอมขวัญ” ชายหนุ่มเอ่ยทักทาย“สวัสดีค่ะ... คุณรู้จักชื่อฉันด้วยเหรอคะ” ใบหน้าหวานฉงนปนสงสัยไม่น้อยจึงเอ่ยถามออกไป เพราะเธอนั้นไม่รู้จักเขา“อ๋อ... ผมได้ยินไอ้ทัพพ์เรียกเมื่อกี้นี้พอดีครับ… เอ่อ… ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมกัณฑ์ธรณ์ เพื่อนของไอ้เวรทัพพ์มัน” ชายหนุ่มเอ่ยแนะนำตัวติดตลก จอมขวัญยิ้มเล็กน้อย “สวัสดีค่ะ คุณกัณฑ์ธรณ์”“เรียกเสียเต็มยศเลยนะครับ... เรียกผมว่า กัณฑ์ เฉย ๆ ก็ได้ครับ”“ค่ะคุณกัน เรียกฉันว่าจอมก็ได้ค่ะ” ว่าแล้วชายหนุ่มยื่นมือออกไปหมายทักทายจอมขวัญก็เอื้อมมือไปจับเช่นกันเป็นการสร้างมิตรที่ดี“ฉันขอตัวก่อนนะคะ” สายตาคมของกัณฑธรณ์เหลือบไปเห็นแขนอีกข้างของเธอจับเข้าที่หลังเหนือสะโพก “คุณจอมเจ็บหลังหรือครับ

เกือบหนึ่งเดือนผ่านชีวิตใหม่ที่แสนเรียบง่ายของจอมขวัญได้เริ่มต้นขึ้น อาศัยอยู่ในจังหวัดแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ บรรยากาศที่นี่ดีกว่าเมืองหลวงค่อนข้างมาก ที่นี่บางครั้งก็มีหมอกสีขาวจาง ๆ ในยามเช้าทำให้การเริ่มต้นในแต่ละวันแสนสดใส ผู้คนละแวกนี้ต่างให้การต้อนรับคนต่างถิ่นของเธออย่างดี หมู่บ้านเล็ก ๆ ที่เธอเลือกหลังจากที่ถูกพลาธิปไล่ออกจากบ้านหลังที่เธอเคยอยู่อย่างกับหมูกับหมาเวลาเก็บของแทบไม่มีเธอมาอยู่ที่นี่โดยที่ไม่บอกใครหรือติดต่อใครกลับไปทำตัวไร้ร่องรอยแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างแพรไหมหรือป้านิ่มที่คอยดูเธอ ตั้งแต่อยู่บ้านโน้น ในเมื่อเขาอยากได้ทุกอย่างก็เอาไปรวมทั้งเงินจำนวนหนึ่งแสนห้าหมื่นบาทที่เขายัดใส่มือเธอตอนออกจากเกาะ เธอไม่อยากได้จึงฝากป้านิ่มคืนเขาจอมขวัญมาที่นี่ด้วยเงินเก็บที่มีติดตัวไม่กี่แสนกับรถยนต์คันโปรดของเธอแต่ทว่ารถมันไม่ได้จำเป็นมากเท่าไรเธอจึงที่จะขายมันถึงแม้ว่าจะรักมากก็ตาม ขายแล้วเอาไปซื้อรถยนต์ญี่ปุ่นราคาไม่กี่แสนมาใช้แทนกับตอนนี้เธอไม่ได้ยิดติดในความสะดวกสบาย ขอแค่พออยู่พอใช้ก็เพียงพอแล้ว เงินที่เหลือจากการขายรถและซื้อรถคันใหม่เธอเอามาลงทุนเปิด

 หลังจากวันที่พลาธิปหลังรู้ว่าจอมขวัญนั้นอาศัยอยู่ที่ไหนจากปากของแม่บ้านที่ทำงานกับกัณฑ์ธรณ์ที่ว่าแม่ค้าคนสวยอยู่คนเดียวน่ารักแถมทำอาหารอร่อยเย็นวันนั้นชายหนุ่มส่งลูกน้องของเขามาสอดส่องที่บ้านหลังน้อยแห่งนั้นพบว่ามีคนอยู่เพียงสามคนแต่สิ่งที่ลูกน้องของเขาพบคือแม่บ้านคนเก่าที่เขาเคยเจอที่บ้านของนายดิลก พลาธิปไม่อาจจะรอแม้แต่วินาที แต่ก็ต้องอดใจเอาไว้จอมขวัญยกหม้อแกงเขียวหวานขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่มากออกมาให้ป้านิ่มมาให้นางที่กำลังจัดเตรียมข้าวของอยู่หน้าบ้าน ที่ต่อเติมเป็นเพิงขายข้าวแกงในตอนเช้า หญิงสาวอยากช่วยงานป้านิ่มกับเกี๊ยวที่เป็นหลานสาวบ้าง เพราะตั้งแต่รู้ว่าเธอนั้นตั้งครรภ์ก็ไม่ยอมให้หยิบจับอะไรเลยกลัวกระทบกระเทือนกับเจ้าตัวเล็กในท้อง“ป้านิ่มขา แกงเขียวหวานเสร็จแล้วจ้า” หญิงสาวร้องตอบยิ้ม ๆ“คุณจอมป้าบอกแล้วไงคะ ว่าไม่ต้องช่วยไม่ต้องทำมันหนัก เดี๋ยวจะกระทบกระเทือน” นางว่าแล้วรีบเดินเข้าไปช่วยยกหม้อแกงจากมือหญิงสาว หลังจากที่นางเอาหม้อแกงมาวางจัดเตรียมแล้วหันมาบอกหญิงสาวอีกครา “ยกหม้อแกงหนัก ๆ แบบนี้ให้ยายหนึ่งมันทำ”จอมขวัญนั่งลงบนแคร่

พลาธิปกลับมาตั้งหลักที่บ้านเพื่อนหนึ่งคืนเต็ม ๆ ว่าตนจะง้อเมียอย่างไรให้เธอหายโกรธและยอมกลับไปกับเขา ไม่อยากให้เธอทำงานลำบากลำบนอยู่ต่างจังหวัดแบบนี้แล้วตอนนี้กำลังท้องอยู่ด้วยตื่นแต่เช้ากว่าจะได้นอนก็ดึกตลอดสัปดาห์เขาเฝ้าตามดูเมียรักอยู่ไม่ห่างตั้งแต่วันที่เข้าไปหาเธอที่บ้านวันนั้นเขายังไม่ได้ไปหาเธออีกเลย“พวกมึงช่วยกูคิดวิธีง้อเมียหน่อยดิวะ”“ฉุดไปดิ ทำเหมือนมึงฉุดเขาไปตอนนั้นไง” กัณฑ์ธรณ์เสนอความคิดเห็น“มึงเก็บวิธีนี้ไว้ใช้ตอนง้อเมียมึงนะ” กัณฑ์ธรณ์ไม่สนใจเพื่อนของเขาแม้แต่น้อย อยากได้ความคิดก็เสนอ แต่เขาเริ่มมีความคิดดี ๆ แล้ว “กูคิดอะไรดี ๆ ออกแล้ว”“อะไรของมึงวะ” เขามองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของเพื่อนอย่างนึกสงสัย“คุณจอมอยู่บ้านนั้นกับน้องที่ชื่อหนึ่งที่คอยอยู่เป็นเพื่อนคอยดูแลใช่มั้ย” พลาธิปพยักหน้า “เออ แล้วยังไงวะ”“นั่นสิครับ เกี่ยอะไรกับยัยเด็กปากจัดนั่นด้วย” สหัสว่าเสริม“เด็กนั่นเป็นหลานของแม่บ้านมึงใช่มั้ย มึงแค่โทรบอกแม่บ้านมึงให้เรียกตัวหลานกลับไปก่อนแล้วมึงก็ใช้จังหวะนี้อยู่กับเมียง้อเมียไปสิ”“ยัยเด็กนั้นเขาจะทำตาม