All Chapters of อสุราแพ้รัก: Chapter 71 - Chapter 76

ช่วงสายของวันถัดมาเป็นวันที่พนิตาและเหล่าแก๊งเพื่อนสาวของเธอได้มาปาร์ตีฉลองบ้านใหม่ของหญิงสาวตามที่ได้นัดกันไว้ เจ้าของบ้านคนสวยตื่นจัดเตรียมบ้านให้พร้อม เพราะเริงใจพี่ใหญ่ของแก๊งไลน์เข้ามาบอกว่าอาหารกลางวันไม่ต้องเตรียมเดี๋ยวจะซื้อเข้าไปเอง รอให้พนิตาทำให้ทานตอนเย็นทีเดียวจะได้คุยกันนาน ๆ หน่อย อีกอย่างวันนี่เป็นวันหยุดจะได้ไม่ต้องรีบร้อนอะไร แต่ยังไงก็ตามเถอะต่อให้บอกว่าไม่ต้องทำของคาวก็ไม่เป็นไรเธออยากจะทำของหวานให้เพื่อนลองชิม เพราะการทำอาหารหรือทำขนมมันเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งของเธอ เพื่อนของพนิตารู้ว่าเธอชอบทำอาหารแต่คงไม่รู้ว่าทำขนมได้ด้วย "ทำอะไรให้กินเล่นดีนะ" คนตัวเล็กขบคิดถึงเมนูที่ตนกำลังจะทำให้เพื่อนได้ลิ้มลอง “บราวนีเนี่ยแหละเหมาะสมที่สุด” พนิตาพูดออกมาอย่างดีใจเมื่อตนเลือกเมนูขนมได้แล้ว บ่นพึมพำไปพลางเปิดหารายการขนมผ่านยูทูบไปเรื่อย ๆจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ 'บราวนีมินิ' ชิ้นเล็กพอดีคำ แต่ตอนทำเธอต้อง ลดน้ำตาลลงเสียหน่อย หากหวานไปเพื่อนสาวเธอไม่กินแน่นอน อะไรที่มีน้ำตาล ไขมันเยอะ จะไม่มีทางอยู่ในกระเพาะของพวกเขาได้&nbs

 หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป พนิตายังคงอยู่ห้องที่ตัวเองซื้อเช่นเดิมเพิ่มเติมคือสามีสุดหล่ออย่างชลธรมาอาศัยอยู่ที่นี่ด้วย อาจเป็นเพราะเขาชวนเธอกลับไปอยู่ที่คอนโดมิเนียมของเขาด้วยกันแต่หญิงสาวปฏิเสธ จึงได้พาตัวเองมาอยู่กับเธอที่นี่แทน ทั้งนี้ก็เพราะว่าเขารอให้บ้านหลังใหม่ที่กำลังเร่งสร้างให้เสร็จสมบูรณ์ เตรียมพร้อมที่พวกเขาจะย้ายเข้าไปอยู่ในปีหน้าและสร้างครอบครัวที่อบอุ่นที่นั่นด้วย ที่พนิตาเรียกเขาว่าสามีได้เต็มปากเต็มคำแบบนี้ก็ด้วยเหตุผลที่ว่า เมื่อสามวันก่อนชายหนุ่มรอไม่ไหวที่จะให้ถึงวันแต่งงานที่ยังไม่ได้ฤกษ์งามยามดี ด้วยความใจร้อนจึงพาเธอไปจดทะเบียนสมรสเสียก่อน ครั้นถ้าเธอไม่ยอมชลธรก็หาวิธีและคำพูดมาโน้มน้าวให้คล้อยตามจนได้"อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณสามีขาตื่นแล้วเหรอคะ" พนิตาทักทายสามีเสียงหวาน มือบางจับตะหลิวและด้ามของกระทะเทฟล่อนเตรียมอาหารเช้าให้เขาได้ทานก่อนออกไปทำงานหญิงสาวตักอาหารเช้าที่เธอทำได้ในตอนนี้มีเพียงข้าวผัดธรรมดาที่ง่ายแสนง่ายเท่านั้น หากทำเมนูอื่นคงต้องวิ่งอาเจียนอีกเป็นแน่"ตื่นแล้วจ้าเมียจ๋า" ว่าแล้วก็รีบเดินมาสวมกอดภรรยา

บทที่ 1 “ยัยนิลเอาอีกแล้วนะแก”“ขอโทษทีนะ ช้าไปหน่อย”เสียงหวานใสยังคงเป็นแบบฉบับของ สริตาบอกเพื่อนอย่างรู้สึกผิดที่ให้อีกฝ่ายรอนาน เกินควรเพราะเธอดันลืมของสำคัญก่อนจะเอามาประชุมเสียอย่างนั้น จึงต้องเสียเวลาย้อนกลับไปเอาอีกครั้ง ระหว่างที่เธอกำลังจะเดินไปหาเพื่อนร่วมงานที่กำลังรออยู่นั้นกลับพบชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง ที่เพียงเดินผ่านเธอก็ยังจำเขาได้ คนที่เธอรักหมดใจ“เป็นอะไรไป เจอคนรู้จักเหรอ” เพื่อนร่วมงานถามด้วยความเป็นห่วงและสงสัย เมื่อคนที่เดินมาใบหน้าเครียดราวกับเจออะไรที่ไม่สบายใจเสียอย่างนั้น“เปล่าหรอกไม่มีอะไร เราไปเถอะ”หญิงสาวบอกปัดออกไปเพื่อไม่ให้เพื่อนสนใจเรื่องของตน ก่อนจะผลักเพื่อนให้เดินไปข้างหน้า  พลางสอดส่ายสายตาของเธอหันหลังกลับไปมองเพราะคิดว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ที่เดิม แต่กลับไม่พบชายหนุ่มคนนั้น“นี่ยัยนิล เมื่อกี้นี้เจออะไรมาเหรอ สายตาดูกลัว ๆ” เพื่อนร่วมงานยังคงสงสัยในท่าทางที่แปลกไปของเพื่อน“เปล่าหรอกไม่มีอะไร ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวก็ถึงเวลาประชุมแล้ว” สริตาบอกพลางวางกระเป๋าลงบนโ