All Chapters of อสุราแพ้รัก: Chapter 21 - Chapter 30

“กว่าจะพากันมาได้นะตาเพชร ปล่อยให้แม่รอตั้งนาน” คุณนายทองไพลินเหน็บแนมบุตรชายแต่สายตาของนางกลับตำหนิคนที่อยู่ข้าง ๆ เสียอย่างนั้น“ขอโทษค่ะคุณแม่ ที่อ้อนกับคุณเพชรมาช้า” พชรกรกำลังจะอ้าปากตอบมารดาแต่ถูกอารยาชิงตอบเสียก่อน น้ำเสียงของอารยานั้นราบเรียบตอบกลับพร้อมรอยยิ้มที่ไม่เคยเห็น“เอาน่าคุณลูกก็มาแล้ว ตาเพชรพาเมียแกมานั่งเร็วจะได้กินข้าวกัน” คุณพร้อมเพชรรีบเอ่ยห้ามภรรยาทันทีเพราะเจ้าตัวกำลังโกรธที่มีคนมาต่อปากต่อคำ ก่อนหันไปบอกกับลูกชาย ซึ่งพชรกรก็พยักหน้ารับพร้อมทั้งโอบไหล่มนของอารยาที่ออกการขัดขืนเล็กน้อย เขาเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวได้นั่ง ซึ่งเธอก็ยิ้มขอบคุณเขาเล็กน้อย"วันนี้มีแต่อาหารน่ากินนะครับคุณแม่"พชรกรมองอาหารนานาชนิดที่วางอยู่ตรงหน้ามากมายดูแล้วน่าจะระดับภัคตาคารที่จะทำอาหารได้หรูหราน่ากินขนาดนี้นางไม่ตอบเพียงแต่ส่งยิ้มบาง ๆ ให้ลูกชายเท่านั้น "ก็ต้องน่ากินสิคะพี่เพชร คุณแม่สั่งอาหารห้าดาวระดับภัตตาคารชื่อดังมาให้ภรรยาพี่โดยเฉพาะเลยนะคะ หลายอย่างมากเลยค่ะ” พรชิตา สาวสวยโพรไฟล์เลิศว่าขึ้นพร้อมทั้งเดินถือจานอาหารราค

“คุณเดินตามฉันมาทำไมคะคุณเพชร”“มากินข้าวกลางวัน เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะ” เขาทำทีเอียงข้อมือเพื่อดูเวลาจากนาฬิกาเรือนแสนของตนพร้อมทั้งเอ่ยชวนคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน“คุณเพชรไปทานเลยค่ะ ฉันจะไปซื้อของไปทำกินที่บ้าน” หญิงสาวตอบกลับ“งั้นผมกินด้วย” เขาบอกพร้อมทั้งคว้ารถเข็นที่หญิงสาวกำลังจะจับเข้ามาอยู่ในมือ"คุณจะกินด้วยแล้วไม่กลับไปทำงานเหรอคะ"คนตัวเล็กถามขึ้นอย่างใคร่รู้ทั้งที่มือและสายตาของตนยังคงเลือกที่จะให้ความสนใจกับผักผลไม้นานาชนิดที่อยู่ตรงหน้า เธอเลือกซื้อของอย่างพิถีพิถันที่จะเอามาปรุงอาหารกลางวัน แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะกลับไปทำทันหรือไม่เพราะเวลาตอนนี้ก็เที่ยงจวนจะบ่ายแล้ว"ออกมาแล้วไม่จำเป็นต้องกลับ เธอลืมแล้วเหรอว่านั่นมันบริษัทของผม" ชายหนุ่มตอบกลับหลังจากที่หญิงสาวถามขึ้นสักพัก เขาตอบขึ้นในจังหวะที่อารยานำผักที่เลือกต่างไปค่อยวางลงบนรถเข็น ก่อนจะนำไปชั่งกิโล"ฉันลืมไป ขอโทษทีนะคะ" ร่างเล็กกล่าวขอโทษแล้วจับรถเข็นให้ตามมายังบริเวณขายเนื้อสัตว์ พชรกรก็เข็นตามมาแต่โดยดี"เธอมาที่

สามทุ่มคืนในวันเดียวกันซึ่งเป็นเวลานัดหมายของอารยาและเพื่อนว่าจะมาที่ร้านกันตอนนี้คนตัวเล็กมาถึงร้านแล้วแต่ยังไม่เห็นกลุ่มเพื่อนของเธอเลย สายตาหวานพยายามสอดส่องไปในความมืดดสลัวท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดภายในร้านมองหาเท่าไรก็ไม่พบ หรือว่าเพื่อนเธอจะยังไม่มากันนะ“ขอโทษนะครับคุณผู้หญิงมีเรื่องอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ” พนักงานบริการของร้านเดินเข้ามาถามเธอด้วยความสุภาพ เพราะเห็นหญิงสาวยืนมอง สายตามองราวกับหาอะไรสักอย่างร่วมสิบนาทีเห็นจะได้“ฉันมองหาเพื่อนน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าจะมาหรือยัง เอ่อ…มีคนที่ชื่อแพรดาจองโต๊ะไว้” หญิงสาวตอบกลับไปด้วยความสุภาพเช่นเดียวกันกับอีกฝ่ายที่ถามเธอ“อ๋อทางนี้เลยครับ” ว่าแล้วพนักงานคนที่ยืนคุยกับเธอเมื่อครู่ก็เดินทำหน้าเธอไปยังโต๊ะที่จองไว้ซึ่งอยู่ท่างได้ในและอยู่ใกล้กับวงดนตรีสด แต่การกระทำต่าง ๆ ของอารยากลับอยู่ในตาตาคมคู่หนึ่งเสมอตั้งแต่เธอเดินเข้ามาภายในร้านเสียแล้ว สายตาคู่คมมองตามอย่างสงสัยว่าหญิงสาวคนนั้นมาทำอะไรที่นี่ทั้งที่จริงเธอควรอยู่ที่บ้านไม่ใช่หรือ“มึงมองอะไรวะไอ้เพชร” ภาธรหนึ่งหนุ่มเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยถ้อยคำที่เป็นกันเ

บทที่ 6หัวใจที่หวั่นไหว สองวันหลังจากที่อารยาหายป่วยหญิงสาวก็ดำเนินชีวิตของตนเองดังเดิมด้วยความราบเรียบไม่ได้มีอะไรต่างไปจากเดิมเลย แต่จะว่าไม่เปลี่ยนแปลงก็ไม่ได้เพราะหลังจากวันนั้นมาเธอรู้สึกได้ว่ามีอยู่สิ่งเดียวเปลี่ยนไปก็คือ พชรกรที่พักนี้เขาตามติดเธอแทบไม่ห่างจากกายแม้แต่วันเดียว อาจมีบ้างที่เขาไปทำงานและเธอก็อยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหน แต่คนอย่างเขานั้นมักจะโทรมาถามเธออยู่เสมอว่า 'วันนี้ทำอะไร ไปที่ไหนกับใคร'อารยามักรู้สึกแปลก ๆ เสมอที่เขาถามเธอแบบนี้จำได้มีครั้งหนึ่งที่เคยคุยหยอกกันในเวลาที่ทั้งเขาและเธอนั่งดูซีรีส์ด้วยกันหลังจากการทำงานหนักมาทั้งวันจึงหาช่วงเวลาผ่อนคลายกันบ้าง"คุณคิดว่าคู่เราจะเหมือนซีรีส์ที่ดูไหมคะ"อยู่ ๆ อารยาเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงของซีรีส์จีนปัจจุบันที่กำลังนั่งดูอยู่ด้วยกัน เป็นช่วงที่พระเอกของเรื่องเกิดรู้สึกดีกับนางเอกขึ้นมาจึงทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกันในวันที่เสียใจ เธออยากรู้ว่าคู่ของเธอกับเขาจะเป็นแบบนี้หรือไม่จึงลองแกล้ง ๆ ถามอยู่"คุณคิดอะไรอยู่ คิดว่าคู่เราจะเป็นเหมือนละครเพ้อฝันที่กำลังด

 ตอนที่ 8ตามคืนรัก  “ไปแก้มาใหม่”น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเจ้านายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งโยนแฟ้มเอกสารงานที่ผิดพลาดของพนักงานที่ทำมาลงบนโต๊ะด้วยความหัวเสียตลอด สัปดาห์ที่ผ่านมา ไม่มีใครเข้าหน้าเขาติดแม้กระทั่งลูกน้องคนสนิทของเขา ต่างพากันสงสัยไม่น้อยว่าเจ้านายที่มักอารมณ์ดีกลับอารมณ์ร้ายเป็นอาทิตย์แล้ว ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาอารมณ์ดีแม้แต่น้อย“เอาไปแก้มาใหม่ ฉันให้เวลายี่สิบนาทีงานต้องพร้อม”“ครับ” ลูกน้องน้อมศีรษะให้กับเจ้านายเล็กน้อยก่อนค่อย ๆ หายไปออกไปจากห้อง ถ้าหากอยู่ร่วมห้องเพียงเสี้ยววินาทีระเบิดคงลงหัวเป็นแน่“หายไปไหนของเขานะ” พชรกรบ่นกับตัวเองพลางมองกล่องเนกไทที่เขาเจออยู่ในห้องนอนของอารยาภายในถังขยะพร้อมกับโน๊ต ‘สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณเพชร’ พลอยทำให้เขารู้สึกผิดที่พูดจาไม่ดีกับหญิงสาว แต่เขากลับรู้สึกผิดยิ่งกว่าเมื่อเจอคนที่เมียของตนพาไปลองเนกไทเข้ามาพักที่โรงแรมกับคนรัก มิหนำซ้ำยังได้ยินเสียงที่คุยกับอารยาเรื่องของขวัญด้วยมันยิ่งทำให้เขาอยากขอโทษเธอวันนั้นเขารีบตรงกลับเพนท์เฮาส์หลังจาก