All Chapters of โตเกียว…เกี่ยวรัก : Chapter 21 - Chapter 30

“คืนนั้นคุณคิดดีๆนะว่าทำไมมันถึงผิดพลาด” ฉันทำหน้างงเมื่อจู่ๆเขาก็เอ่ยเรื่องคืนนั้นมามันผ่านมาจะแรมปีแล้วด้วยซ้ำอีกอย่างฉันก็แทบจะจำอะไรไม่ได้เลยรู้แต่ว่าเราต่างก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างหยาบโลนดูจากสภาพร่างกายของฉันที่สะบักสะบอมตอนตื่นเช้ามารวมไปถึงน้องสาวที่รู้สึกแสบขัดอยู่ตั้งหลายวันแถมยังต้องนั่งเครื่องข้ามน้ำข้ามทะเลมาอีกตั้งหลายชั่วโมงกลับมาถึงประเทศไทยโดยที่ฉันไม่เป็นลมเป็นแล้งไปก่อนกลับมาถึงบ้านนั่นก็ถือว่าร่างกายอึดพอสมควร“คุณจะพูดอะไร” มือฉันเริ่มเย็นเฉียบเมื่อเห็นแววตาที่แข็งกระด้างแถมน้ำเสียงก็ดูราบเรียบจนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องจนต้องจิบนมในแก้วนั้นเพื่อดับกระหาย“ช่างเถอะ! มันผ่านมาแล้วพูดไปแล้วจะได้อะไรในเมื่อตอนนี้คุณกำลังจะคลอดอยู่แล้วอีกอย่างญี่ปุ่นยังไม่ยอมรับสามีภรรยาที่ไม่ใช้นามสกุลเดียวกันอีกอย่างเขามีสิทธิ์ในเคอิกรุ๊ปทุกประการหรือว่าคุณจะปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของผม” ริวอิจิเอนตัวใส่พนักพิงเก้าอี้ก่อนจะกอดอกจ้องมองแม่เสือสาวในคืนนั้นที่กำลังทำหน้าเหมือนลูกแมวที่กำลังเงื้ออุ้งมือจะตะปบเจ้านายที่พูดจาไม่เข้าหูอีกอย่างคืนนั้นเขาก็พูดได้เต็มปากว่าพึงพอใจ

เอแคร์จีบปากจีบคอแซว ภพมองหน้าฉันเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พูดออกมา ก่อนจะถอนหายใจทันกลับไปทำงานเหมือนเดิม พอเอ่ยลุ้นเพศกันพอหอมปากหอมคอทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงาน ส่วนฉันถูกเรียกเข้าไปห้องท่านประธานตั้งแต่สิบโมงครึ่ง ก็อย่างที่บอกไปว่าตอนนี้ล่ามบริษัทยังไม่มี อีกทั้งน้องฝึกงานจะมาวันจันทร์หน้า ตอนเที่ยงนัดพี่ ๆ ว่าจะไปทานข้าวด้วยกันแท้ ๆ ฉันกลับถูกท่านประธานกระเตงออกไปพบลูกค้าทั้งที่ท้องโตอย่างนี้ โชคดีที่วันนี้สวมชุดเดรสสีขาวแขนยาวสวมทับด้วยเบลเซอร์สีดำจึงดูเหมือนกึ่งทางการ มันก็พอจะเป็นชุดทางการเท่าที่คนท้องจะสวมได้ ฉันเดินตามท่านประธานต้อย ๆ พยักหน้าให้พวกพี่น้ำตาลว่าฉันไปทานข้าวกลางวันด้วยไม่ได้ ก่อนจะตามท่านประธานเข้าลิฟต์ไปฉันสังเกตได้ว่าคุณนากามูระเลขาของท่านประธานดูจะนอบน้อมกับฉันเป็นพิเศษไม่เหมือนเมื่อวานที่หน้าแทบจะไม่มองเรียกได้ว่าไม่อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำเอาจริงไม่ใช่ฉันคิดไปเองพวกพี่ๆในแผนกเองก็เช่นกันที่มักจะเงียบเป็นพิเศษเวลาเลขาสาวเดินผ่านพอมาถึงลานจอดรถเธอก็โค้งสี่สิบห้าองศาให้ท่านประธานก่อนจะเดินฉับๆไปอีกทางฉันที่กำลังจะอ้าปากถามพอนึกได้ว่าตัวเองเป็นเพียงพนักงานคนหนึ

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อการเซ็นสัญญาครั้งนี้จบลงด้วยดี…ละมั้ง ทางฝ่าย OCC เองก็ได้กำไรจากการร่วมมือครั้งนี้ไม่น้อย แต่เหมือนกับว่าทั้งสองฝ่ายไม่ได้ยินดีมากมายเท่าไหร่ ไม่รู้สิ! ฉันไม่สันทัดในเรื่องค้าขายทำธุรกิจแบบนี้ด้วย ดูจากน้ำเสียงและท่าทีของอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่พอใจมากอยู่ดี แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พอท่านประธานของเธอที่ดูนิ่ง ๆ เงียบ ๆ แต่กลับเชือดเฉือนคู่ค้าได้อย่างละมุนละม่อม ไม่แตกหักแต่ก็ไม่ได้ลำบากใจไปมากกว่านี้ แผ่นหลังของฉันชุ่มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะกัดฟันยืนตัวตรงโค้งทำความเคารพส่งแขกเมื่อการเจรจาครั้งนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะสูดปากเมื่อขาฉันชาไปทั้งสองข้างเมื่อกี้กัดฟันแทบตาย ความเจ็บแล่นปราบไปทั่วขาทั้งสองข้างก่อนจะเซรีบหันหน้าเข้าหากำแพงเพื่อพยุงตัวและรอให้ขาหายชาแต่ก็ช้ากว่าอ้อมแขนแกร่งนั้นที่โอบฉันไว้อย่างรวดเร็วพร้อมกับค่อย ๆ วางฉันวางกับพื้น “ค่อยๆเหยียดขาอย่างนั้นแหละ”“โอ๊ย…ซี้ด” ฉันสูดปากครางด้วยความเจ็บขาทั้งสองข้างชาดิกแถมยังดูเหมือนจะบวมอีกด้วย“ทำไมคุณขาบวมขนาดนี้”“พอดีนั่งนานไปหน่อยค่ะ”“ทำไมคุณไม่เปลี่ยนท่านั่ง”ฉันกลอกตาสาม

ริวอิจิหลังจากให้คนขับรถไปส่งแม่ของลูกเขาก็ไปยังคลับแห่งหนึ่งที่นัดกันไว้กับเพื่อนตัวดี ‘จิรัติกร’ ที่เจอในฐานะลูกค้ารายใหญ่ก่อนหน้าเขาสองคนรู้จักและคบหากันตั้งแต่ไปเรียนโทที่บอสตันภายในห้องส่วนตัวเมื่อเห็นหน้าเพื่อนรักจิรัติกรก็ยกบรั่นดีในมือเป็นเชิงทักทาย“ไฮ”ริวอิจิเดินเข้าไปนั่งข้างเพื่อนรักพลางไขว่ห้างก่อนจะเท้าแขนกับผนังพิงโซฟาเขาถอนหายใจดังเฮือกหากไม่ใช้ยาแรงคิดว่าเรื่องจดทะเบียนสมรสในวันนี้คงไม่สำเร็จไปได้โดยง่าย“เอ้า..ดื่มหน่อย” จิรัติกรรินเครื่องดื่มสีอำพันส่งให้เพื่อนรักก่อนจะยิงคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจเมื่อได้ยินอีกฝ่ายออกปากขอให้ช่วย“แกคิดยังไงถึงจะหาบ่วงมาผูกคอ” ชายหนุ่มหน้าตาคมคายหลังจากถอดสูทปลดกระดุมหน้าออกสองเม็ดด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายดูยังไงก็มีเลศนัยและดูเจ้าชู้แต่ทว่าจิรัติกรเองกลับไม่มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาให้ปวดหัวเท่าริวอิจิที่ดูเงียบขรึมเย็นชาแต่กลับหลีหญิงจีบสาวเก่งกว่าเขาที่ดูแพรวพราวด้วยเพราะสายตาที่มักจะหวานหยาดเยิ้มมองสาวๆทีแม่สาวเจ้าใจอ่อนระทวย“ก็ไม่คิดไง”“หืม…ถึงขนาดจดทะเบียนสมรสแกบอกไม่คิดไงเนี่ยนะ”“แกก็เห็น”“เออ…ปกติระวังจะตายนี่หว่าไปทำอีท่าไหนจนเค้า

เพราะอาการนอนไม่พอหรืออย่างไรไม่ทราบ ขนมปังปิ้งที่ปกติจะปิ้งแผ่นเดียวดันใส่สองแผ่น คล้ายกับสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พอกำลังจะนั่งกินเสียงออดที่หน้าห้องดังขึ้นมาพอดี ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร มีอยู่คนเดียว ฉันเดินไปเปิดประตูด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ ส่วนเขานั้นใบหน้าอิ่มเอมไม่เหมือนคนนอนไม่พอ สมกับประเทศที่โนมิไกเมาหัวราน้ำตามสถานีรถไฟ พอตอนเช้าสวมวิญญาณซาลารีแมนไปทำงานได้อย่างกระปรี้กระเปร่า เขาเอ่ย​ “อรุณสวัสดิ์” ฉันก็เอ่ยตอบไปตามมารยาท“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”“พอดีผมยังไม่ได้ทานข้าวเช้า”“อ้อ” ฉันเดินนำไปนั่งตรงเก้าอี้ทานอาหารเช้าเหมือนเดิม “อยากทานอะไรหยิบได้เลยไม่ต้องเกรงใจนะคะ!” ฉันกระแทกเสียงตรงไม่ต้องเกรงใจก่อนจะนั่งลงดื่มนมไม่สนใจเขาอีกแต่อีกฝ่ายกลับผิวปากเปิดคุ้ยตู้เย็นบ้านคนอื่นอย่างอารมณ์ดีแถมหั่นนั่นนี่อย่างสบายใจเฉิบ“ขนมปังแผ่นเดียวเจ้าหนูน่าสงสารเกินไปแล้ว” พูดเสร็จก็วางอะโวคาโดสตรอว์เบอร์รี่กล้วยลงในจานที่มีขนมปังปิ้งที่เว้าแหว่งเหลืออยู่ครึ่งหนึ่งฉันมองเขาที่ชงกาแฟสำเร็จนั่งทานอยู่ตรงข้ามในจานของเขาไม่ต่างจากจานของฉันเลยสักนิดเมื่อเขาเห็นฉันจ้องมองเขาโดยไม่ปริปากพูดอะไรก็ผายมือ “