All Chapters of โตเกียว…เกี่ยวรัก : Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากที่บริษัทเงียบเหงามานานเพราะสายเม้า สายชวนตี้อย่างเอแคร์ต้องไปศึกษาดูงานที่ประเทศญี่ปุ่น แผนกของเราก็เงียบเหงาลงไปอย่างมาก ประจวบกับที่หน้าท้องของฉันเองก็เริ่มนูนออกมาจนเห็นได้ชัด เสื้อผ้าชุดกางเกงก่อนหน้าก็เปลี่ยนมาเป็นชุดคลุมท้องที่ยาวจนถึงน่อง แล้วสวมทับด้วยเสื้อคลุมอีกที เพราะเป็นท้องแรกและฉันเองก็มีรูปร่างที่ผอมอยู่แล้ว จึงดูไม่เหมือนคนท้องสักเท่าไหร่ แม้น้ำหนักตัวจะเพิ่มขึ้นแต่รูปร่างกลับไม่ได้อ้วนขึ้น คิดว่าน่าจะลงพุงเสียมากกว่า ตอนนี้ก็กินมากไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน เพราะเจ้าตัวน้อยในท้องก็โตวันโตคืนเริ่มเบียดกระเพาะอาหาร รวมไปถึงอวัยวะต่าง ๆ พี่ ๆ ในทีมที่ผ่านการมีลูกมาก่อนอย่างพี่สจี พี่น้ำตาล รวมไปถึงพี่ปุ้ยพี่รู้ข่าวต่างก็ตกใจที่ฉันท้อง เอาจริงฉันก็ขอโทษขอโพยพี่ ๆ ในทีม แถมยังรู้สึกผิดมาก ๆ คล้ายกับว่าปกปิดกับบริษัทเรื่องที่ฉันท้องก่อนทำงานความจริงฉันไม่รู้ตัวว่าตัวเองท้องด้วยซ้ำเฮ้อ! หลังจากนั้นก็เหมือนแต่ละคนแต่ละฝ่ายรวมไปถึงฉันต่างวางแผนการทำงานใหม่รวมไปถึงการลาคลอดอีกทั้งยังต้องหาพี่เลี้ยงเด็กเพิ่มอีกคน…ดีที่พี่สจีมีคอนแทกต์พี่เลี้ยงที่เคยดูแลลูกแกมาให้แถมยังรับรอ

ริวอิจิจ้องมองแผ่นหลังบางนั้นอย่างไม่วางตาพร้อมกับบัตรนักศึกษาที่เขากำลังถืออยู่ในมือ อีกทั้งยังมีรูปถ่ายติดไว้อีกด้วย ไม่ถึงหนึ่งปีไม่น่าเชื่อว่าหญิงสาวในรูปกับตัวจริงจะแตกต่างกันถึงเพียงนี้ ในรูปก็ถือว่าดูดี แต่ทว่าตัวจริงเพียงแค่ด้านข้างก็จัดได้ว่าสวย เขาไม่ทันได้สังเกตอย่างอื่นเพราะสาวเจ้าสะพายกระเป๋าผ้าไว้ด้านข้างพอดี แต่ที่ริวอิจิยังติดใจไม่หายตรงชายหนุ่มข้างกาย ไม่รู้ว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์ใดกันอยู่แน่ อีกอย่างถึงแม้เขาจะเป็นคนเจ้าชู้คาสโนว่าแต่เขาก็เลือกกินเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนที่มีเจ้าของอยู่แล้วอย่างแน่นอนเขาละสายตาที่มองตามอีกฝ่ายจนหายลับไปกับมุมตึกก็กลับมามองบัตรในมืออีกครั้งก่อนจะเสียบไว้ในกระเป๋าหน้าอกของตัวเองพี่นุ้ยย้ำนักย้ำหนาว่าต้องตรงต่อเวลาเพราะท่านประธานเป็นคนตรงต่อเวลาฮัลโหล! นี่มันเลยเวลามาเกือบสิบนาทีอยู่แล้วอีกอย่างฉันต้องทำหน้าที่ล่ามด้วยเพราะระหว่างที่ฉันลาคลอดจะมีน้องฝึกงานเข้ามาทำหน้าที่แทนตรงนี้พอดีซึ่งจะมาในวันจันทร์หน้าอีกสามวันนับตั้งแต่วันนี้ฉันจะต้องทำหน้าที่ล่ามพ่วงด้วยอีกหนึ่งตำแหน่งแม้ว่าภพและเอแคร์พอจะพูดญี่ปุ่นได้บ้างก็ตามเซ็งชะมัดฉันก้มม

“ถ้าไม่มีอะไรดิฉันขอตัว” ฉันพูดพร้อมกับโค้งให้เขาสี่สิบห้าองศาเท่าที่สภาพร่างกายจะอำนวยเพราะติดพุงอะนะอย่างน้อยฉันก็โล่งใจที่ตามหาพ่อเด็กเจอสองเท้าที่กำลังจะหันหลังเดินเป็นอันสะดุดเมื่อได้ยินประโยคที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมา“งั้นก็จดทะเบียนสมรสกัน”“หา?” ฉันหน้าเหวอแถมยังอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกนี่เขากำลังจะเล่นเกมพ่อแม่ลูกกันหรือยังไง“งั้นก็จดทะเบียนสมรสกับฉัน”“คุณบ้าหรือเปล่าจดทะเบียนสมรสนะไม่ได้เล่นขายของ”“ฉันไม่ได้บ้า” พอเห็นสีหน้าที่จริงจังของเขาฉันยกมือขึ้นกอดท้องตัวเองคล้ายกับแม่นกที่กางปีกปกป้องลูกนกด้วยสัญชาตญาณ“คุณเป็นถึงประธานบริษัทคุณมีเงินคุณจะมาติดใจอะไรกับเด็กคนนี้ถ้าคุณกลัวเรื่องสมบัติคุณร่างสัญญามาเลยก็ได้ฉันสัญญาว่าเด็กคนนี้จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเคอิกรุปเป็นอันขาด…ถ้าคุณยังไม่พอใจงั้นเดือนหน้าฉันจะยื่นเรื่องลาออกจากที่นี่”“…” ริวอิจิไม่เข้าใจเขาอ่อนข้อให้แม่ของลูกขนาดนี้อีกทั้งยังเสนอให้จดทะเบียนสมรสกับเขาด้วยแถมอีกฝ่ายยังปฏิเสธหัวชนฝาผู้หญิงคนนี้มักน้อยเกินไปแล้ว“ผมไม่ใช่คนที่ไข่แล้วทิ้งยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบ”“ฉันว่าคุณกลับไปคิดให้ถี่ถ้วนรอบคอบอีกสักคืนค่อยกลับมาคุยกันใ

ฉันสะดุ้งตื่นก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้ว ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจว่าจะพักสายตาอยู่ครู่หนึ่งแท้ ๆ แล้วคืนนี้จะนอนได้ไหมเนี่ย พอเห็นผ้าคลุมที่ตกลงไปที่เอวก็รู้สึกตัว จริงสิ! ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวนี่นายังมีอีตาประธานขี้บ่นคนนั้นอีกทั้งคน พอนึกขึ้นได้ก็หันซ้ายแลขวาพลันจมูกได้กลิ่นหอม ๆ ของกะเพรา อย่าบอกนะ…ถุงอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะกินข้าวแถมอีตาประธานยังผิวปากจัดแจงจานชามอย่างอารมณ์ดีเหมือนอยู่บ้านตัวเอง ฉันกอดอกยืนมองแผ่นหลังที่กำลังง่วนอยู่กับการล้างผลไม้ พอได้ยินเสียงน้ำในอ่างที่ไหลอยู่นานสองนานฉันก็ยิ่งหน้ามืดครึ้ม ก่อนจะกระแอมไอเผื่ออีกฝ่ายจะได้ยิน“อ้าว…ตื่นแล้วเหรอผมจัดโต๊ะเสร็จพอดีนั่งเลยๆ” เขาบุ้ยหน้าพร้อมกับรีบเช็ดมือให้แห้งก่อนจะรีบพยุงฉันไปนั่งที่เก้าอี้เลื่อนเก้าอี้ออกให้เสร็จสรรพไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนกลางวันยังยืนด่ากันปาวๆตกกลางคืนกลับมาบริการกันเสียอย่างนั้นแม้ว่าท้องจะร้องโครกครากแต่ก็ไม่ได้เห็นแก่กินหรอกนะ“คุณมีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่าคะ” ฉันโพล่งถามออกไปพลันมือที่กำลังจัดองุ่นอยู่ในจานชะงักยิ่งเห็นเขาถอดชุดสูทราคาแพงออกพับเสื้อเชิ้ตแขนยาวขึ้นไปถึงข้อศอกมีแววความเป็นพ่อบ้านอยู่บ้าง

“ทำยังกะว่าคุณไว้ใจได้อย่างนั้นแหละ” ฉันตอบโดยไม่มองหน้าเขาอีกคนอะไรยั่วให้โมโหได้เก่งเหลือเกินอีกอย่างฉันก็ไม่อยากให้เจ้าตัวเล็กในท้องเกิดมาอารมณ์ฉุนเฉียวง่ายจึงพยายามทำจิตใจให้ผ่องใสมองโลกในแง่ดีแต่พอมาเจอผู้ชายคนนี้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูกกลับตาลปัตรไปเสียหมดกลายเป็นว่าเขาเป็นคนที่ทำให้ฉันคิดบวกบวกให้แหลกไปเลยลูกเพ่อะไรทำนองนั้นแถมยังทำหน้ายียวนกวนอารมณ์ได้เก่งเหลือเกินไม่รู้ว่าคุณเขาใช้ชีวิตมาจนถึงป่านนี้ได้ยังไงโดยไม่โดนเสยคางไปเสียก่อนฉันจ้องหน้าเขาอยู่นานโดยไม่ปริปากพูดอะไร“ถ้าคุณจะด่าผมในใจขนาดนั้นด่าออกมาเลยจะดีกว่า”“รู้ตัวก็ดี” ฉันเหลือบมองนาฬิกาตรงผนังจะสี่ทุ่มอยู่รอมร่อ “ถ้าคุณจะนอนที่นี่…โน้น” ฉันผายมือไปยังโซฟาก่อนจะกดคันโยกประตูจะกลับเข้าไปนอนแต่อีตาประธานมือไวยกมือดันประตูเอาไว้เสียก่อน“ผมอยากอาบน้ำ” ฉันเหลือกตาอย่างรำคาญแม้ว่าจะมีสองห้องนอนแต่อีกห้องเป็นห้องนอนของพ่อแม่ที่ฉันเรียกได้ว่าแทบจะไม่ได้เข้าไปในห้องนั้นเลยไม่ต้องถามเรื่องฝุ่นก่อนจะเปิดประตูให้เขาได้เข้าห้องนอนมาอย่างช่วยไม่ได้ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่ให้ค้นในตู้เสื้อผ้าช่วงก่อนฉันชอบใส่เสื้อตราห่า