บทที่ 14

“ถ้าไม่มีอะไรดิฉันขอตัว” ฉันพูดพร้อมกับโค้งให้เขาสี่สิบห้าองศาเท่าที่สภาพร่างกายจะอำนวยเพราะติดพุงอะนะอย่างน้อยฉันก็โล่งใจที่ตามหาพ่อเด็กเจอสองเท้าที่กำลังจะหันหลังเดินเป็นอันสะดุดเมื่อได้ยินประโยคที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมา

“งั้นก็จดทะเบียนสมรสกัน”

“หา?” ฉันหน้าเหวอแถมยังอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกนี่เขากำลังจะเล่นเกมพ่อแม่ลูกกันหรือยังไง

“งั้นก็จดทะเบียนสมรสกับฉัน”

“คุณบ้าหรือเปล่าจดทะเบียนสมรสนะไม่ได้เล่นขายของ”

“ฉันไม่ได้บ้า” พอเห็นสีหน้าที่จริงจังของเขาฉันยกมือขึ้นกอดท้องตัวเองคล้ายกับแม่นกที่กางปีกปกป้องลูกนกด้วยสัญชาตญาณ

“คุณเป็นถึงประธานบริษัทคุณมีเงินคุณจะมาติดใจอะไรกับเด็กคนนี้ถ้าคุณกลัวเรื่องสมบัติคุณร่างสัญญามาเลยก็ได้ฉันสัญญาว่าเด็กคนนี้จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเคอิกรุปเป็นอันขาด…ถ้าคุณยังไม่พอใจงั้นเดือนหน้าฉันจะยื่นเรื่องลาออกจากที่นี่”

“…” ริวอิจิไม่เข้าใจเขาอ่อนข้อให้แม่ของลูกขนาดนี้อีกทั้งยังเสนอให้จดทะเบียนสมรสกับเขาด้วยแถมอีกฝ่ายยังปฏิเสธหัวชนฝาผู้หญิงคนนี้มักน้อยเกินไปแล้ว

“ผมไม่ใช่คนที่ไข่แล้วทิ้งยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบ”

“ฉันว่าคุณกลับไปคิดให้ถี่ถ้วนรอบคอบอีกสักคืนค่อยกลับมาคุยกันใหม่ก็ไม่สายฉันไม่คิดจะกีดกันคุณกับเด็กเพียงแต่ว่าการจดทะเบียนสมรสไม่ใช่ทางออกที่ดีสำหรับเราทุกคนรวมถึงคุณเองด้วยฉันเป็นใครคุณเป็นใครอีกอย่างฉันไม่อยากให้คุณมีอคติว่าฉันตั้งใจจะจับคุณเราต่างก็ผิดพลาดด้วยกันทั้งคู่” ฉันพูดจบก็หันหลังจากมาก่อนจะควักยาดมในกระเป๋าเสื้อออกมาสูดทั้งสองข้างอย่างเหนื่อยล้า

แค่เพียงไม่กี่สิบนาทีที่พูดคุยกันยังอึดอัดแทบตายนี่ขนาดแค่ลูกนะยังไม่นับแม่ผัวช่วงที่ฉันอยู่ที่ญี่ปุ่นได้มีคนไทยที่รู้จักอยู่ๆก็ลากฉันเข้าไปในกลุ่มปิดในแอปพลิเคชันหนึ่งในนั้นเป็นกลุ่มปิดเล่าถึงสารพันปัญหาหนึ่งวันพันเรื่องราวไม่เกินจริงของบรรดาชายหญิงที่ต่างก็ย้ายตามครอบครัวมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่บ้างก็เหมือนตายแล้วเกิดใหม่เพราะทางบ้านสามีรับสะใภ้ต่างชาติได้บ้างก็มีปัญหาเหมือนตกนรกทั้งเป็นส่วนใหญ่จะมาทางด้านหลังเสียมากกว่าความต่างไม่ใช่แค่เรื่องของภาษาแต่ต่างไปถึงวัฒนธรรมที่ฝังลึกมานานอย่างการที่ผู้หญิงลาออกจากงานมาเป็นแม่บ้านกลายเป็นสามีหาเลี้ยงอยู่ฝ่ายเดียวแรกๆก็ดีๆหลังๆเหมือนจะเป็นฝันร้ายเสียมากกว่าไม่มีทั้งงานทั้งเงินอีกทั้งภาษาญี่ปุ่นไม่ได้เลยก็มี

ฉันยังจำพารากราฟนั้นได้ดีที่ได้บอกเล่าถึงความเลวร้ายของครอบครัวทางด้านสามีทั้งๆที่มีเงินแท้ๆแต่กลับโขกสับสะใภ้ต่างชาติยิ่งกว่านางทาสในละครต้องทำงานบ้านทุกอย่างทั้งหลังคนเดียวปรนนิบัติลูกผัวรวมไปถึงพ่อแม่สามีต้องยืนรอทั้งหมดกินข้าวจนเสร็จถึงจะกินรวมไปถึงการแช่อ่างโอะฟุโระที่ต้องได้แช่เป็นคนสุดท้ายช็อก! เรื่องอะไรฉันจะต้องไปกล้ำกลืนฝืนทนแบบนั้นด้วยแค่คิดก็สยองผองเกล้าแล้วอีกอย่างการจดทะเบียนสมรสนี่ฆ่าตัวตายชัดๆจดได้ก็หย่าได้แถมหย่าโดยที่ฝ่ายชายชนะยังไงก็ชนะเรื่องการปกครองลูกเขามีทั้งเงินและงานส่วนฉันเป็นเพียงต่างชาติคนหนึ่งจดไปตายอย่างเขียดแน่

ฉันไม่ยอมจดทะเบียนหรอก! ใครจะว่าฉันโง่ยังไงก็ช่างรวยแล้วยังไงบางทีฉันก็ต้องการความสบายใจมากกว่าที่จะต้องแต่งแล้วไปเล่นสงครามประสาทกับทางบ้านผัวพื้นเพนิสัยใจคอก็ไม่เคยเรียนรู้กันมาก่อนถึงฉันจะอ่านเขียนภาษาญี่ปุ่นได้ดีระดับหนึ่งมากก็ตามก็แค่พลาด…คนสองคนต่างที่มาฉันไม่กล้าคาดฝันจะได้ร่วมเตียงเคียงหมอนครองชีวิตคู่ไปจนแก่เฒ่ากับพ่อของลูกหรอกเริ่มต้นก็บิดเบี้ยวขนาดนี้ชีวิตต่อจากนี้มันจะราบรื่นได้ยังไงฉันมองไม่เห็นทางออกเลยอีกอย่างเขาก็เสเพลแล้วเป็นคาสโนว่าขนาดนั้นมีทั้งเงินทั้งอำนาจในมือผู้หญิงที่ไหนบ้างไม่อยากสบายไม่อยากจะเข้าหาทั้งผัวทั้งแม่ผัวดูทรงจะ Red Flags  สุด ๆ ฉันคนนี้ขอบาย ก่นด่าจิกกัดท่านประธานในใจก่อนจะปั้นสีหน้าราบเรียบไม่มีอะไรเกิดขึ้นเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองตามเดิม เหลือแค่อีกสองวัน แค่ขนาดเจอกับอีตานั่นไม่เกินยี่สิบนาทียังเหมือนถูกสูบพลังชีวิตไปขนาดนี้ นี่ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรมาเนี่ย!

ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปแต่ทว่าในหัวสมองของฉันกลับว้าวุ่นไม่ได้คิดเรื่องงานแม้แต่น้อยกดแป้นไปด้วยความหมดอาลัยตายอยากเหลือบไปมองนาฬิกาตรงผนังห้องทำเอายิ่งห่อเหี่ยวมากกว่าเดิม

เวลาจ๋าช่วยเดินเร็วว่านี้หน่อยได้ไหมเมื่อไหร่จะห้าโมงตรงสักที!

พอนาฬิกาตรงผนังบอกเวลาห้านาฬิกาฉันก็รีบเก็บข้าวของรีบพุ่งตัวออกจากบริษัทโดยบอกลาพวกพี่ๆอย่างเร่งรีบและขอไปทีอ้างว่ามีธุระเพราะกลัวว่าจะได้เจออีตานั่นยังไงล่ะ

ฉันรีบเดินจ้ำเท้าอย่างเร็วมาที่ลานจอดรถสักพักรู้สึกจุกที่ช่วงท้องเลยผ่อนจังหวะลงค่อยๆเดินไปยังที่รถของตัวเองที่จอดไว้ใต้ตึกฉันกดปลดล็อกรถตัวเองเมื่อเห็นสัญญาณไฟกะพริบต้นแขนกลับถูกฝ่ามือใครบางคนมาคว้าไว้ฉันร้องเสียงหลงจนกระเป๋าผ้าที่สะพายอยู่หลุดไปกองที่พื้น

“ว้าย”

“คุณจะร้องอะไรผมเอง” ท่านประธานรีบปิดปากเล็กนั้นที่ทำท่าจะกรีดร้องออกมาอีกครั้ง “อุบไอ้!@$#@#$$” ฉันร้องเสียงอู้อี้ฝ่ามือนั้นทำเอาฉันแทบหายใจไม่ออกนี่จะฆ่าคนท้องหรือยังไง

“ผมปล่อยแน่…แต่คุณต้องสัญญามาก่อนว่าจะไม่ร้อง” ฉันพยักหน้าพอเขาปล่อยมือเท่านั้นฉันที่ตั้งท่าจะร้องอีกครั้งกับต้องรู้สึกปวดหน่วงที่ท้องน้อยอย่างประหลาดใบหน้าเหยเกอีกทั้งยังต้องพิงกับกระโปรงรถเพื่อพยุงร่างกายตัวเอง

“คุณ” ฉันเห็นสีหน้าและแววตาที่ทำอะไรไม่ถูกของเขาก็อยากจะเข้าไปตะกุยเล็บใส่ใบหน้าหล่อๆนั้นสักยกสองคนฉันเป่าลมออกจากปากเหมือนที่คุณหมอคอยสอนเรื่องการควบคุมลมหายใจจะได้ช่วยตอนเบ่งคลอดฉันก้มดูตรงต้นขาของตัวเองก่อนจะเป่าปากออกมาอย่างโล่งอกนึกว่าน้ำคล่ำจะแตกตอนนี้เสียแล้วยังไม่ครบแปดเดือนเลยฮึบไว้ก่อนเจ้าหนู!

ฉันพลันนึกไปถึงที่คุณหมออธิบายเรื่องเด็กจะกลับหัวพร้อมกับจะมีการเตือนเจ็บหลอกเป็นปกติของช่วงตั้งครรภ์ไตรมาสสุดท้ายฉันที่พยายามจะก้มเป็นกระเป๋าอย่างยากลำบากแต่อีกฝ่ายไวกว่าก้มลงไปเก็บให้โดยที่ไม่ต้องเอ่ยปากร้องขอ

“กระเป๋าคุณ”

“ขอบคุณ” ฉันตอบโดยที่ไม่มองหน้าเขาอีก

“ปวดท้องเหรอ”

“ค่ะ”

“แล้วอยู่กับใคร” ฉันจ้องมองหน้าเขาเพราะเขากำลังละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวพอเห็นสายตาฉันเขาก็ตีหน้าตายทำเป็นไขสือเรื่องที่กำลังเสียมารยาท

“ผมก็แค่ถามเพราะเป็นห่วงเด็กในท้องคุณหรอก”

“หรือคะ” ก่อนจะพยายามพยุงตัวเองไปเปิดประตูพอเขาเห็นท่าทางของฉันก็ปรี่เข้ามาอุ้มในท่าเจ้าสาวฉันร้องเสียงหลงอีกครั้ง “ว้าย”

“นี่คุณจะร้องอะไรนักหนา”

“ลองคุณถูกอุ้มในท่านี้บ้างจะไม่ตกใจเหรอไง” ฉันแหวใส่เขาแขนก็คล้องคอเขาอัตโนมัติเพราะกลัวตกตัวเขาสูงออกขนาดนั้นระยะห่างที่ฉันถูกอุ้มเหนือพื้นก็มากพอที่ว่าฉันตกลงไปมีหวังได้คลอดก่อนกำหนดเป็นแน่! ฉันถูกอุ้มมาวางที่เบาะหลังอย่างรวดเร็ว

“จะทำอะไร”

“จะไปส่งคุณไง”

“ฉันกลับเองได้” เรื่องอะไรที่จะให้เขารู้ที่อยู่ของฉันอีกอย่างแค่เจอกันที่บริษัทก็ปวดหัวจะแย่

“สภาพอย่างนี้เนี่ยนะ” เขากอดอกพลางมองมาที่ฉันด้วยสายตาดูแคลนอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะปิดประตูดังปังเฮ้ย! แล้วเขาก็ผลุบมานั่งที่นั่งคนขับอย่างรวดเร็วพร้อมล็อกรถทันทีที่ปิดประตูสายตาที่จ้องมองที่ฉันมาทางกระจกมองหลังทำเอาฉันได้แต่จำยอมเพราะตอนนี้อาการปวดเจ็บๆหายๆฉันนอนแผ่หลาอยู่ที่เบาะหลังลูบท้องของตัวเองก่อนจะกดโทรศัพท์มือถือบอก GPS ให้สารถีจำเป็นอย่างเลี่ยงไม่ได้