บทที่ 53

พอรู้ว่าต้นเดือนหน้าจะเริ่มงานตารางชีวิตของฉันก็ต้องจัดการใหม่หมดรวมไปถึงเวลาที่ให้พ่อของลูกด้วย

“ทำไมไม่ลาหนึ่งปีไปเลยคุณจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่”

“ไม่ดีกว่าค่ะฉันอยากทำงานไม่อยากแบมือขอเงินคุณ” ฉันพูดออกไปตามจริงใช้เงินเขามันก็ดีอยู่หรอกแต่อย่างว่า…เราต้องมีเก็บสำรองด้วยอีกอย่างฉันเพิ่งเริ่มชีวิตการทำงานได้ไม่ถึงปีเสียดายวิชาความรู้ที่ร่ำเรียนมาใช้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องกลายมาเป็นแม่คนเสียแล้ว

“เป็นถึงคุณนายเคอิ” เขาพูดพร้อมกับบีบจมูกที่เชิดรั้นของฉันตอนนี้เจ้าหมูน้อยก็เข้าเต้าอยู่แถมมือป้อมๆนั้นยังกำของเล่นในมือไว้แน่น

“เงินของคุณนี่คะไม่ใช่เงินฉันสักหน่อย”​

“แต่ผมเต็มใจให้คุณใช้นะ…ใช้เท่าที่คุณต้องการยังได้” ฉันมองค้อนเขา

“ทราบค่ะว่าคุณรวย”

“แถมยังหล่อเหลามากอีกด้วย” ชมเองชงเองเหลือจะเชื่อฉันรู้ว่าเขาน่ะรวยมากขนาดไหนแล้วยังไงล่ะ…เกิดวันไหนเขาหมดใจกับฉันขึ้นมาทวงเงินที่ฉันใช้ไปทำไงล่ะทีนี้…สมองพลันนึกถึงกรุปแม่บ้านที่ว่าขึ้นมาที่แม่บ้านคนไทยต่างประสบปัญหาต่างๆกับสามีชาวญี่ปุ่นแล้วการที่ฉันไม่ได้เอาแต่พึ่งพาเขามากเกินไปเพื่อเป็นการเหลือทางรอดให้กับตัวเอง

“สัปดาห์หน้าผมจะกลับไปเคลียร์งานที่โน่น”

“แล้ว?”

“ความจริงผมอยากให้คุณไปด้วย”

“ไม่ดีกว่าค่ะอากิระยังเด็กไม่เหมาะกับการเดินทางไกล” แล้วฉันไม่เสี่ยงหากอากิระแผดเสียงร้องคนทั้งลำคงก่นด่าระงมรอให้เด็กน้อยรู้เรื่องกว่านี้ค่อยเดินทางไกลจะดีกว่า

“ก็จริง”

“ถ้าผมคิดถึงคุณทำไงละทีนี้”​ สายตาของคุณเขาที่จ้องมาช่างแพรวพราวแถมยังเจ้าเล่ห์สุดๆกินทุกคืนแถมยังกินดุอีกต่างหากยังไม่พอใจอีกหรือไงปรางแก้มขาวนวลแดงระเรื่อหลุบสายตาจ้องมองลูกน้อยในอ้อมแขนไม่ยอมสบตาสายตาเว้าวอนนั้นอีก

“คนอะไรตะกละตะกลาม”​ ฉันบ่นอุบอิบแต่เขากลับหัวเราะออกมาเสียอย่างนั้นแถมยังดึงแก้มฉันจนยืด

“อื้อเจ็บนะ”

“คุณน่ะ…น่าแกล้งที่สุดเลยรู้ตัวหรือเปล่า” ไม่พูดเปล่ายังโน้มใบหน้าเขามาใกล้อีก

“ฉันให้นมลูกอยู่นะคะ”

“ผมก็ไม่ได้จะทำอะไรนี่”​

“ถอยไปไกลๆเลยค่ะ” ไม่ได้จะทำอะไรแต่มือไม้ที่บีบคลึงหัวไหล่เป็นจังหวะให้ตายสิเขาน่ะเป็นประเภทปากว่ามือถึง!

ตอนเย็นเราทั้งสามเข็นอากิระออกไปรับลมชมวิวตรงสวนสาธารณะใกล้บ้านตั้งแต่คลอดฉันก็ไม่ได้เดินตากแดดตากลมสามเดือนเต็มคนโบราณสมัยก่อนต้องอยู่ไฟแต่ว่าพอยุคสมัยเปลี่ยนไปเลยเปลี่ยนเป็นอยู่กับบ้านและพยายามรักษาความอบอุ่นของร่างกายเสมอตั้งแต่คลอดฉันก็ไม่ดื่มน้ำเย็นเลยกลับติดที่จะดื่มน้ำอุ่นส่วนคนข้างๆก็มักจะดื่มชาเป็นประจำกลายเป็นว่าวิถีชีวิตที่ต่างกันกลับกลายมาเดินร่วมทางสายกลางอย่างลงตัวไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารการกินการปรับตัวในเรื่องชีวิตประจำวันแม้อดีตจะเป็นคาสโนว่าตัวพ่อแต่กลับเป็นผู้ชายที่เจ้าระเบียบคนหนึ่ง

เขาเติบโตมาอย่างดีจริงๆแหละโดยเฉพาะงานบ้านงานเรือนที่สำคัญใช้จักรไฟฟ้าเย็บผ้าเก่งกว่าผู้หญิงอย่างฉันเสียอีก

เจ้าเด็กอ้วนผมสามเส้นปลิวสยายไปตามแรงลม

“อากาศดีจริงๆ”

“จริงด้วยค่ะแถมยังร่มรื่นมากๆด้วย”

“ผมชอบที่นี่นะ” ฉันหันไปมองเขา

“แต่จะชอบมากกว่าถ้ามีคุณและอากิระอยู่ด้วย…เพราะฉะนั้นแต่งงานกับผมนะครับ” ฝ่ามืออุ่นนั้นจับมือสองข้างของฉันพร้อมกับตบหลังมือเบาๆ

“ความจริงก็อยากจะคุกเข่าขอคุณแต่งงานอยู่หรอกแต่กลัวว่าแหวนที่หามาจะไม่ถูกใจคุณ…เพราะงั้นพรุ่งนี้ไปหาซื้อด้วยกันนะ” แขนข้างหนึ่งก็อ้อมมากอดเอวฉันไว้หลวมๆฉันเงยหน้ามองเขา

ผู้ชายตรงหน้าเนื้อแท้แตกต่างจากภาพลักษณ์ที่เขาแสดงออกมาในตอนแรกอย่างสิ้นเชิงทั้งความเป็นปรปักษ์การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบีบบังคับแต่พอได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแล้วกลับกลายเป็นใครอีกคนคนที่ฉันไม่คิดว่าจะได้พบได้เจอผู้ชายที่อบอุ่นขี้เล่นและพร้อมจะฮุกด้วยคำพูดหวานๆหยอดคำรักแทบจะตลอดเวลาให้ชุ่มฉ่ำหัวใจฉันตอบรับเขา

“ค่ะ”

พร้อมกับพากันเข็นรถเข็นเด็กไปด้วยครอบครัวของเราแม้ไม่ได้เริ่มต้นด้วยคำว่ารักแต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยรักฉันไม่รู้ว่าอนาคตคำว่า ‘รัก’ ของเขาจะยังคงอยู่ไหมแต่ทว่าในตอนนี้คำว่ารักของฉันกำลังผลิบานอยู่กลางใจและมีเขาและลูกชายอยู่ในนั้น

ตกเย็นแฟ้มออแกไนซ์ต่างๆก็วางกองอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา

“ทำไมเยอะแบบนี้ละคะ”

“ก็อยากให้งานออกมาถูกใจคุณที่สุดน่ะ”

“แต่ว่า…”

“นี่คุณนายเคอิ…กรุณาใช้เงินผมด้วยครับ” เฮ้อ…

“ถ้าฉันใช้เยอะคุณจะมาว่าฉันทีหลังไม่ได้นะคะ”

“เอาสิ…จะสักเท่าไหร่เชียว” ริวอิจิไม่เคยเห็นใครจะมักน้อยเท่าภรรยาของเขามาก่อนเลยจะซื้อนั่นนี่ให้ก็ไม่เอาไม่ว่าจะแบรนด์เนมเสื้อผ้ากระเป๋ากับตัวเธอเองอะไรก็ได้คิดเล็กคิดน้อยไปเสียหมดแต่กลับกันของลูกมากกว่าที่เธอจะใช้เงินซื้อโดยไม่เสียดาย

“ยิ้มอะไรคะ” ฉันค้อนเขา 

“เปล่า!” ฉันคร้านจะใส่ใจเลยโฟกัสกับแฟ้มตรงหน้า

“คุณอยากได้งานแต่งแบบไหนคะ”

“ผมแล้วแต่คุณ” ฉันเงยหน้าสบตากับเขา

“เพื่อนของคุณคุณแม่คู่ค้าจะมาร่วมไหมคะ”

“คงมีเพื่อนสนิทสองสามคนแม่ผมต้องมาร่วมงานอยู่แล้ว”