บทที่ 55

“แค่ก แค่ก ๆ” เมื่อเขาถอนออก ฉันสำลักหน้าดำหน้าแดง อีตาบ้ากดมาได้! ฉันทำได้เพียงก่นด่าเขาในใจเท่านั้น ไม่นานแผ่นหลังก็แนบติดกับประตู ชุดนอนกระโปรงถูกถกมากองไว้ที่เอว ขาข้างหนึ่งพาดบนท่อนแขนแกร่ง ยืนอย่างหมิ่นเหม่เพื่อให้เขาตอกอย่างถนัดถนี่

“อื้อ” ฉันครางเครือแทบไม่เป็นภาษาเข็มยักษ์นี้ไม่รู้ว่าจะทำให้ฉันหายไข้หรือว่าป่วยเพิ่มกันแน่ยิ่งเข้าสุดออกสุดอย่างนี้ฉันจิกเล็บกับต้นแขนเขาอย่างแรงเมื่อเอวสอบเร่งจังหวะไม่ว่าจะเสียงเฉอะแฉะของน้ำลายน้ำหล่อลื่นส่วนล่างที่เชื่อมต่อกันอยู่หรือเสียงเนื้อกระทบเนื้อต่างก็พาอารมณ์พุ่งทะยานสุดกู่ริมฝีปากจูบคลอเคลียกันไม่ห่างช่วงล่างเองก็เช่นกันฉันตบต้นแขนเขาเป็นเชิงให้เปลี่ยนท่าก่อนจะผลักเขาลงกับเตียงกว้างถอดชุดนอนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดีก้าวเข้าไปควบคี่กลายเป็นคนคุมเกมและจังหวะเสียเอง

สองมือสอดประสานกันเพื่อให้ฉันพยุงตัวแถมเขายังกระเด้งเอวขึ้นมาตอบรับจังหวะของฉันอีกที

“อึกอื้อ” เสียงปักปักของเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้องนอนฉันหลับตาพริ้มคอเชิดแหงนเมื่อจุดกระสันถูกแทงย้ำๆอย่างไม่ปรานีย้ำๆจุดนั้นไม่กี่ทีฉันก็ตัวสั่นกระตุกหอบเสียงครางเครือเท้าแขนไว้ข้างศีรษะเขาอย่างอ่อนล้าขาสั่นระริกทั้งสองข้างจนหัวเข่าแนบกับเตียงแต่เขากลับยิ้มแป้นเกลี่ยปอยผมที่ลู่ติดข้างแก้มออกอย่างเบามือ

“เหนื่อยแล้วเหรอ” ฉันพยักหน้าสองสามครั้งปากก็อ้ากอบโกยอากาศเข้าปอดอย่างหนักหน้าอกใหญ่แทบจะกดหน้าเขาอยู่รอมร่อสองแขนโอบร่างกายฉันไว้ก่อนจะค่อยๆขยับชักเข้าออกอีกครั้งฉันนอนทิ้งน้ำหนักอยู่บนร่างกายเขาปล่อยให้เขาเป็นผู้คุมเกมเหมือนเดิมทั้งๆที่เสร็จไปได้ไม่นานจุดเดิมก็ถูกแทงย้ำๆอีกครั้งฉันดิ้นพล่านถดตัวหนีทันทีเสียวจนต้องร้องขอสุดชีวิต

“ดะเดี๋ยวอ๊า” ครั้งนี้ฉันเสร็จจนร่างกายสั่นกระตุกอย่างแรงแถมมิหนำซ้ำยังสเควิทจนเราทั้งคู่เปียกปอนไปหมด

ฉันทุบหน้าอกเขาอย่างอ่อนแรง “คุณแกล้งฉัน” ริวอิจิหัวเราะในคอก่อนจะพลิกร่างบางในอ้อมแขนไปอีกฟากหนึ่งของเตียงโดยส่วนกลางยังเชื่อมต่อกันโพรงร้อนนั้นบีบตัวรัดรึงเสียจนเขาต้องกัดฟันหลายครั้งหลายหนกลัวว่าจะแตกเสียก่อน

ที่ยอมให้เธออมจนแตกเพราะกาลนี้เขาต้องการจะรังแกเธอให้นานกว่าที่เคยให้สมกับที่ต้องห่างกันหลายสัปดาห์

สอดหมอนไว้ใต้สะโพกแบะขาให้กว้างขึ้นชันเข่าข้างหนึ่งก่อนจะเริ่มตอกอีกครั้งฉันเสียวจนต้องรอขอชีวิตหลายครั้งไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรฉันกันแน่ถึงเอาแต่จะรังแกกันขนาดนี้ช่องทางร้อนที่รองรับท่อนลำที่ผลุบเข้าออกอยู่นานจนเริ่มแสบขัดเล็กๆแต่ทว่าก็พรึงเพริดเช่นกันเป็นเซ็กซ์อำลาที่เขาและฉันละเล่นด้วยกันอยู่นานโดยที่ไม่มีใครยอมแพ้ใคร!

ที่ว่าเราทั้งสองเข้ากันได้ดีนั้น…ความจริงเหมือนขั้วบวกกับขั้วลบที่เพียงเขาสะกิดฉันก็พร้อมจะสนอง!

ตอนสิบโมงเช้าฉันอุ้มอากิระใส่เป้อุ้มเราสองแม่ลูกมาส่งปะป๊าไปทำงานที่ญี่ปุ่น

ฟอดฟอดสองพ่อลูกคุยกันงุ้งงิ้งหอมกันอยู่นั่นจนเกือบจะถึงเวลาขึ้นเครื่องอยู่แล้ว

“ไปได้แล้วค่ะ”

“อากิระคุงคิดถึงปะป๊าบ้างน้าเดี๋ยวปะป๊ากลับมาอย่างอแงกับมาม่าให้มากนักรู้หรือเปล่า” เขาสั่งสอนลูกชายวัยสามเดือนเศษที่จ้องมองตาแป๋วปากก็มีจุกหลอกคาอยู่ก่อนเขาจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน

“ผมไปก่อนนะดูแลตัวเองดีๆ”

“ค่ะ” ฉันรับปาก

“งั้นผมไปก่อนนะ”

“เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ”

“ขอบคุณครับ” สองเท้าก้าวถอยหลังไม่กี่ก้าวก่อนจะหยุดอยู่กับที่โบกไม้โบกมืออยู่นั่นจนฉันต้องไล่เขาไปขึ้นเครื่องสักทีทำอย่างกะว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกเสียอย่างนั้นไทย-ญี่ปุ่นไม่ได้ไกลขนาดนั้นเสียหน่อยไม่รู้ว่าเพราะฉันเข้มแข็งมาแต่ไหนแต่ไรหรือเพราะว่าเขาบ่อน้ำตาตื้นกันแน่ริวอิจิสองตาแดงก่ำก่อนจะหันหลังเดินคอตกไปขึ้นเครื่องฉันส่ายหน้าให้อย่างระอา

ห่างกันบ้างก็ดีอย่างน้อยระยะห่างก็ทำให้เรารู้ว่า…เรารักกันมากแค่ไหน! ฉันลูบแก้มยุ้ยๆของลูกชายก่อนจะหันหลังกลับบ้านเช่นกัน

เพราะว่าพี่เลี้ยงลูกมือโปรหรือว่าเพราะอากิระเป็นเด็กดีกันแน่กลางคืนที่ต้องเลี้ยงลูกลำพังไม่ได้ลำบากอย่างที่คิดแต่การมีริวอิจิอยู่ด้วยก็อุ่นใจมากกว่าให้ตายสิ! แค่เขาไม่อยู่หนึ่งคืนกลับคิดถึงเขาเสียแล้ว

พลันโทรศัพท์มือถือก็สั่นครืดคราดเพราะข้อความเข้ามา

“ถึงญี่ปุ่นโดยสวัสดิภาพ” ฉันอมยิ้มกับข้อความประโยคเดียวนั้นอย่างน้อยเขาก็รู้ว่าฉันรอข้อความจากเขา

“good night” แต่เขากลับส่งอีโมติคอนร้องไห้มาให้หลายตัวฉันหัวเราะในคอพลางนอนตะแคงให้นมเจ้าหมูน้อยให้เสร็จก็อุ้มเรอค่อยๆวางเจ้าแก้มยุ้ยที่ว่างข้างเตียงตอนแรกกะจะฝึกลูกให้นอนคนเดียวแท้ๆรอปะป๊ากลับมาค่อยว่ากันอีกที

แม้ฉันจะเริ่มกลับมาทำงานแล้วแต่เพราะการทำงานที่บ้านทำให้มีเวลาพักผ่อนมากกว่าทำงานที่บริษัทฉันรู้สึกว่าประสิทธิภาพในการทำงานของฉันมีมากกว่าแต่ก่อนทุกอย่างมีตารางเวลาตายตัวอีกอย่างฉันตอนนี้กลายเป็นคุณแม่ลูกหนึ่งแม้ว่าคนในทีมจะเห็นใจที่ฉันมีลูกเล็กแต่เพราะฉันคิดว่าอย่างน้อยฉันก็ได้สวัสดิการในการทำงานที่บ้านงานทุกอย่างจึงเสร็จตามเวลาหลังหน้าจอยังลุกแวะไปหอมแก้มลูกน้อยที่นอนเล่นอ้อแอ้อยู่ในเปลอุ้มเข้าเต้าในขณะทำงานช่วงหลังคลอดของฉันจึงไม่มีอาการซึมเศร้าที่คุณแม่ส่วนใหญ่มักจะเป็นกันอีกทั้งริวอิจิก็ดูแลเราสองคนแม่ลูกเป็นอย่างดี

เฮ้อ! คิดถึงอีกล่ะแต่ฉันไม่บอกให้เขาได้ใจไปหรอกตั้งแต่เมื่อคืนก็ไม่มีข้อความอะไรอีก

แต่สักพักข้อความ “สวัสดีตอนกลางวัน” ก็เข้ามาฉันอมยิ้มน้อยๆก่อนจะส่งอิโมติคอนรูปหัวใจส่งให้เขา

ริวอิจิชะงักจ้องมองข้อความในโทรศัพท์มือถือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่เบาะหลังคนเดียวอีกอย่างตั้งแต่เขาลงเครื่องมานอนไม่เท่าไหร่ก็ต้องรีบลุกขึ้นมาเคลียร์งานแม้แต่แม่ตัวเองยังพูดคุยได้เพียงไม่กี่คำต้องรีบออกจากบ้านเสียแล้วไหนจะงานไหนจะต้องแจ้งเรื่องลูกชายเข้าทะเบียนบ้านไหนจะเรื่องงานแต่งของเขาที่ต้องติดต่อจองโรงแรมและซื้อแพกเกจไว้ล่วงหน้า

ริวอิจิก็ไม่รู้ว่าตัวเองมาถึงตอนนี้ได้ยังไงเหมือนกันตอนที่เขายิ้มหน้าบานเพราะผู้หญิงคนหนึ่งแถมยังพ่วงตำแหน่งแม่ของลูกอีกหนึ่งตำแหน่งอีกด้วย

มิหนำซ้ำเขายังโหมทำงานอย่างหนักเพื่อที่จะได้กลับไปหาลูกเมียเร็วๆพลันคิดถึงกลิ่นน้ำนมที่ติดผิวลูกชายไหนจะเนื้อนุ่มนิ่มนุ่มหยุ่นของภรรยาสาวให้ตาย! แค่วันเดียวเขาก็แทบจะทนคิดถึงทั้งสองไม่ไหวถ้าต้องห่างกันแรมเดือนเขาคงเฉาตายแน่!

เลขาสาวที่ติดตามเจ้านายไปทุกหนแห่งก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของท่านประธานของเธอตั้งแต่กลับมาจากเมืองไทยอาการแปลกๆก่อนหน้าอย่างเรื่องอาหารก็ดูเหมือนจะดีขึ้นสีหน้าท่าทางดูอิ่มเอิบแถมใบหน้านั้นยังติดยิ้มน้อยๆที่มุมปากอีกด้วย

ไม่น่าเชื่อว่าเธอเองจะได้เห็นเจ้านายหนุ่มในมุมนี้เหมือนกัน