บทที่ 20

“คืนนั้นคุณคิดดีๆนะว่าทำไมมันถึงผิดพลาด” ฉันทำหน้างงเมื่อจู่ๆเขาก็เอ่ยเรื่องคืนนั้นมามันผ่านมาจะแรมปีแล้วด้วยซ้ำอีกอย่างฉันก็แทบจะจำอะไรไม่ได้เลยรู้แต่ว่าเราต่างก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างหยาบโลนดูจากสภาพร่างกายของฉันที่สะบักสะบอมตอนตื่นเช้ามารวมไปถึงน้องสาวที่รู้สึกแสบขัดอยู่ตั้งหลายวันแถมยังต้องนั่งเครื่องข้ามน้ำข้ามทะเลมาอีกตั้งหลายชั่วโมงกลับมาถึงประเทศไทยโดยที่ฉันไม่เป็นลมเป็นแล้งไปก่อนกลับมาถึงบ้านนั่นก็ถือว่าร่างกายอึดพอสมควร

“คุณจะพูดอะไร” มือฉันเริ่มเย็นเฉียบเมื่อเห็นแววตาที่แข็งกระด้างแถมน้ำเสียงก็ดูราบเรียบจนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องจนต้องจิบนมในแก้วนั้นเพื่อดับกระหาย

“ช่างเถอะ! มันผ่านมาแล้วพูดไปแล้วจะได้อะไรในเมื่อตอนนี้คุณกำลังจะคลอดอยู่แล้วอีกอย่างญี่ปุ่นยังไม่ยอมรับสามีภรรยาที่ไม่ใช้นามสกุลเดียวกันอีกอย่างเขามีสิทธิ์ในเคอิกรุ๊ปทุกประการหรือว่าคุณจะปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของผม”

ริวอิจิเอนตัวใส่พนักพิงเก้าอี้ก่อนจะกอดอกจ้องมองแม่เสือสาวในคืนนั้นที่กำลังทำหน้าเหมือนลูกแมวที่กำลังเงื้ออุ้งมือจะตะปบเจ้านายที่พูดจาไม่เข้าหูอีกอย่างคืนนั้นเขาก็พูดได้เต็มปากว่าพึงพอใจเป็นอย่างมากเพราะความสุขสมที่ได้รับหัวสมองพลันขาวโพลนคิดว่าจะชักออกทันเพราะว่าถุงยางดันมาหมดแต่อารมณ์เขายังไม่หมดที่เขามั่นใจว่าไม่ติดโรคแน่ๆเพราะผู้หญิงที่กำลังนอนอ่อนระทวยใต้ร่างของเขาไม่เคยผ่านมือชายคนไหนมาก่อนเขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอดูได้จากช่องทางที่คับแคบชำแรกไปเพียงไม่ถึงครึ่งเจ้าตัวก็ถอยหนีแถมเลือดยังซึมออกมาในตอนที่แกนกายชำแรกเข้าไปยังร่องแคบนั้นจนสุดทำเอาเขาเสียวเสียจนเกือบยั้งอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ไม่ให้ซอยเอวถี่ๆเพื่อพาตัวเองไปถึงความสุขสมปลายทางที่รออยู่ทั้งๆที่เขาไม่ชอบเปิดเวอร์จิ้นสาวเพราะว่ามันค่อนข้างใช้เวลาแถมพวกหล่อนยังไร้เดียงสาแต่ผู้หญิงตรงหน้ากลับไม่ใช่…เธอแตกต่างจากที่คิดไว้ไปไกลมากไกลจนถึงกับต้องเพ้อหา

เขาประสานฝ่ามือไว้ใต้คางเพื่อเป็นที่รองก่อนจะจ้องมองใบหน้ารูปไข่นั้นที่เหมือนกำลังขวัญหนีดีฝ่อแต่ก็แสร้งทำเป็นใจดีสู้เสืออีกอย่างเรื่องก็บานปลายมาจนถึงตอนนี้มันจะต่างอะไรกับการแต่งงานคลุมถุงชนแต่อย่างน้อยก็เคยขี่กันมาก่อนเขามั่นใจว่าเรื่องบนเตียงไม่ใช่ปัญหาในชีวิตคู่ของพวกเขาแต่เป็นเรื่องความคิดความอ่านมากกว่าดูเหมือนว่าตัวเจ้าหล่อนเองจะแอนตี้สังคมของเขารวมถึงตัวของเขาเองด้วยอยู่กลายๆทั้งๆที่เคยไปร่ำเรียนอยู่ที่บ้านเกิดเมืองนอนของเขาตั้งหลายปีก่อนจะโยนคำถามปลายเปิดให้อีกฝ่าย

“แล้วคุณคิดว่ามีทางเลือกที่ดีกว่านี้ไหม” ฉันเม้มปากแน่นมันก็ไม่มีอะไรดีกว่าจริงๆนั่นแหละแต่การจดทะเบียนสมรสกับคนที่ไม่ได้รักกันมาก่อนนี่แหละเป็นเรื่องที่ฉันคิดไม่ตกอีกอย่างถึงแม้จะเป็นสิทธิ์ที่ลูกควรได้ก็จริงแต่ก็ไม่ถึงกับต้องจดทะเบียนสมรสหรอกมั้งเมื่อเขาเห็นสีหน้าและแววตาที่ลังเลและกำลังตัดสินใจอย่างยากลำบากของแม่ของลูกริวอิจิจึงเอ่ยข้อเท็จจริงทางกฎหมายที่แม่ของลูกต้องรู้ “กฎหมายญี่ปุ่นจะให้สิทธิ์กับภรรยาที่จดทะเบียนสมรสเท่านั้นไม่ว่าจะเงินในบัญชีของผมรวมไปถึงสิทธิ์ต่างๆที่ภรรยาที่จดทะเบียนสมรสพึงได้อีกอย่างต่อให้ผมร่างพินัยกรรมให้คุณคิดเหรอว่าเขาจะยอมรามือง่ายๆอีกอย่างทางทนายก็ต้องตามหาเด็กจนเจออยู่ดีเพราะบางอย่างต้องให้เขาเซ็นยินยอมเพราะเขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของผมอีกคนบางทีคุณอาจจะไม่ได้อะไรเลยด้วยซ้ำเมื่อผมเป็นอะไรไปอย่างพวกเงินบำนาญเงินในบัญชีของผมจะตกกับภรรยาที่จดทะเบียนสมรสทั้งหมดและจะลดหลั่นปันส่วนไปตามวงเงินประกันที่ผมทำไว้” เขาเว้นจังหวะก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบแต่กลับเหมือนมีค้อนปอนด์ที่ทุบใส่หัวของฉันอย่างจัง

“ถ้าเขาฟ้องว่าคุณเป็นชู้ล่ะทั้งๆที่คุณมาก่อนแต่กลับกลายมาเป็นภรรยาน้อยโดยที่คุณไม่คาดหวังตั้งแต่แรกแล้วผมคิดว่าคงไม่มีภรรยาเอกที่ไหนอยากจะให้สามีตัวเองเซ็นรับเป็นพ่อลูกของภรรยาอีกคนแม้ว่าจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของผมก็ตามที…คุณคิดว่าไง? คุณมีแผนอะไรดีๆที่จะหาทางรอดให้ตัวเองได้นอกจากจดทะเบียนสมรสกับผมเพราะไม่งั้นคุณเองก็จะกลายเป็นภรรยาน้อยในสายตาของคนอื่นที่มองมา”

ริวอิจิเคาะโต๊ะเป็นจังหวะก่อนจะลุกขึ้นเอ่ยทิ้งท้ายให้แม่ของลูกได้ขบคิดให้มากๆกว่าทิฐิและการเอาชนะที่ไม่ได้อะไรอีกอย่างทั้งๆเจ้าหล่อนจะได้สิทธิ์ทุกอย่างหลังจากที่จดทะเบียนกับเขาแท้ๆแต่กลับตั้งแง่บ่ายเบี่ยงหากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้ได้เป็นสะใภ้เคอิกรุปก่อนจะเท้าแขนกับโต๊ะเสียงลากของเก้าอี้ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์เมื่อเห็นว่าเขาตั้งท่าจะเดินจากไปพลันริมฝีปากของฉันก็ไวกว่าสมองโพล่งออกไปเมื่อเห็นว่าแผ่นหลังนั้นหยุดเดิน

“แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณพูดจริงอีกทั้งฝั่งครอบครัวของคุณจะรับฉันได้ยังไงฉันฉัน” ความสับสนปนเปไปกับความคิดมากมายที่วิ่งวนอยู่ในหัวจู่ๆเขาก็หันกลับมาเดินมาอยู่ตรงหน้าฉันก่อนจะเอ่ย

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณควรกังวลสิ่งที่คุณควรกังวลตอนนี้คือนี่” เขาชี้นิ้วมายังท้องที่โป่งนูนเหมือนลูกโป่งของฉันก่อนจะเอ่ย

“คุณควรจะกังวลเรื่องคลอดมากกว่านะแล้วจะไปหาหมอเมื่อไหร่”

“วันจันทร์หน้า”

“งั้นผมจะไปด้วย” ฉันพยักหน้าอย่างเลื่อนลอย

“ตอนนี้ทานข้าวได้แล้วสายแล้วอีกอย่างเจ้าตัวเล็กคงหิวแล้วแหละ” ฉันเหลือบมองนาฬิกาตรงผนัง 7:45 นาฬิกาแล้วก่อนจะโซ้ยโจ๊กที่ยังอุ่นไม่ได้เย็นจนเกินไปเข้าปากอย่างสติไม่อยู่กับร่องกับรอยมากนัก

กินก่อนเรื่องอื่นไว้ทีหลัง! ตั้งแต่ตื่นมาพลังงานของฉันก็เหมือนจะถูกสูบออกไปง่ายๆเมื่อเจอกับผู้ชายคนนี้