บทที่ 25

“เวลานี้คุณยังมาพูดล้อเล่นอีกเหรอ…ว้าย” ฉันรีบเอามือปิดปากตัวเองแน่นเพราะเมื่อกี้คนขับแซงคนบรรทุกไปด้วยเส้นยาแดงผ่าแปดถ้ารอดวันนี้ไปได้สัญญาเลยว่าจะทำบุญบ่อยใส่บาตรบ่อยๆเลยเอ้าดีที่คาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้เพราะการหักเลี้ยวเมื่อกี้ทำเอาร่างกายฉันเซไปปะทะอกกว้างเต็มแรงอีกทั้งยังรู้สึกแน่นตรงหน้าอกอย่างบอกไม่ถูกเขาเองก็โอบฉันไว้เหมือนกันเมื่อเห็นว่ารถเริ่มเซคล้ายจะเสียหลักฉันหลับตาปี๋ซุกอยู่ในอ้อมกอดเขาด้วยความกลัวตายอีกทั้งในเวลานั้นคล้ายว่าฉันเองก็อ่อนแอและหวาดกลัวจนต้องหาที่พึ่งพิง ‘ขอให้ลูกรอดขอให้ลูกรอด’ แถมยังขยุ้มเสื้อตรงหน้าอกของเขาจนยับยู่ยี่ไปหมดเหมือนเจ้าตัวแสบในท้องจะรู้ว่าแม่กำลังขวัญหนีดีฝ่อจึงยกเท้าถีบตุ๊บๆคล้ายอยากส่งกำลังใจให้ให้ตายเถอะทำไมชีวิตฉันถึงได้ขึ้นลงเหมือนรถไฟเหาะอย่างนี้ความคิดมากมายวิ่งวนในหัวจนได้ยินคนขับรถพูด

“สลัดหลุดแล้วครับ”

“ดี…ถึงบริษัทแล้วเอาเมมไปเช็กว่าใครเป็นเจ้าของรถ” ยังไงก็เป็นทะเบียนปลอมแน่ริวอิจิคิดในใจไม่รู้อีกฝ่ายต้องการอะไรอาจจะแค่ต้องการเขียนเสือให้วัวกลัวตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้ามาขยายธุรกิจในประเทศนี้ก็มีเรื่องที่ต้องให้แปลกใจมากมายรวมไปถึงเส้นสายและเงินใต้โต๊ะแต่ถึงอย่างไรเขาก็ยืนยันทำในสิ่งที่ถูกต้องแต่ไม่ถูกใจคนเหล่านั้นอีกอย่างตำแหน่งและอำนาจเปลี่ยนมือได้เสมอติดกระดุมเม็ดแรกผิดเม็ดต่อๆไปย่อมผิดพลาดด้วยเหตุนี้เขาจึงเดินเกมธุรกิจด้วยความระมัดระวังและทำอย่างขาวสะอาดไม่ยอมจ่ายเบี้ยรายทางเพื่อปูทางถ้าเขาไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือยคงจะหาทางเอาคืนอย่างเจ็บแสบไปแล้วแต่ตอนนี้พอมองแม่ของลูกที่ตัวสั่นเป็นลูกนกอยู่ในอ้อมกอดแววตาที่แข็งกร้าวเมื่อครู่ก็อ่อนแสงลงมองเลยไปถึงหน้าท้องนูนในนั้นกำลังมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาที่กำลังจะออกมาดูโลกไม่กี่สัปดาห์นี้แล้ว

ฉันเองเมื่อได้ยินคนขับรถพูดแบบนี้ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองโน้มตัวลงมาเบียดอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนแถมยังขย้ำเสื้อตรงหน้าอกตรงเป็นรอยฉันไล่สายตาจากหน้าอกผ่านลูกกระเดือนสันกรามก่อนจะสบตากับอีกฝ่ายที่จ้องมาก่อนหน้าอยู่แล้ว

“ไง”

“คะขอโทษค่ะ” ฉันรีบเอ่ยขอโทษขอโพยแม้ไม่ส่องกระจกก็พอจะเดาได้ว่าหน้าของฉันต้องซีดเป็นไก่ต้มแน่ๆเสียงสั่นซะขนาดนั้นตั้งแต่พบเจอเขาชีวิตของฉันก็เจอแต่เรื่องประหลาดและน่าตื่นเต้นไม่หยุดหย่อนไม่ว่าจะเป็นเรื่องคืนนั้นที่ทำให้เราทั้งสองต้องมาเกี่ยวข้องกันอย่างช่วยไม่ได้แม้ในใจจะกู่ร้องว่าปล่อยฉันลงข้างทางซะยังดีกว่าที่ต้องทนนั่งอยู่ในรถที่ไม่รู้ว่าจะถึงปลายทางโดยสวัสดิภาพหรือเปล่าเมื่อรถหยุดลงร่างกายของฉันก็เหมือนจะขาดเลือดขึ้นมาเสียดื้อๆรวมไปถึงฝ่ามือของอีกฝ่ายแบมือรอรับให้ฉันลงไป

ฉันลงรถไปด้วยอาการไม่สู้ดีหน้ายังคงซีดเผือดเมื่อเห็นตัวเองผ่านกระจกรถแข้งขาอ่อนแรงแทบจะเสียหลักแต่ท่อนแขนของเขาก็เหมือนไม้ใหญ่ที่ให้ต้นอ้ออย่างฉันได้ตั้งหลักและพึ่งพิงอีกครั้งเราสบตากันโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ปริปากพูดอะไรเขาเดินจับจูงมือฉันเข้าไปในอำเภอช้าๆ

“ผมรู้ว่าคุณรู้สึกยังไงแต่วิธีการนี้เป็นวิธีการเดียวที่คุณและเด็กจะได้ในสิ่งที่สมควรได้และมันจะเป็นหลักประกันเมื่อผมเป็นอะไรไป” ริวอิจิหันมามองคนข้างหลังที่ขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามมาเขาเห็นเธอเม้มปากแน่นก้มมองพื้นเหมือนจะช่างใจอะไรบางอย่างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยแววตาที่เด็ดเดี่ยวเหมือนไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว

“คุณคิดดีแล้วจริงๆเหรอคะว่าต้องการจะจดทะเบียนสมรสกับฉัน” เมื่อเห็นเขามองที่ฉันดวงตาสีนิลคู่นั้นเหมือนน้ำลึกที่ไม่สามารถค้นหาอะไรได้ว่ากันว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจแต่ทว่าสายตาที่มองมามันไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งอะไรทำนองนั้นแต่กลับแน่นิ่งคล้ายกดดันอยู่ในทีฝ่ามือใหญ่นั้นกระชับมือเล็กแน่นขึ้นก่อนจะขยับฝีเท้าเดินไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรออกมาอีกฉันได้แต่เดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายตรองดูอย่างถี่ถ้วนมันก็จริงของเขาทะเบียนสมรสมันจะเป็นหลักประกันของเราสองแม่ลูกได้เป็นอย่างดีฉันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเอาวะเป็นไงเป็นกันแม้ว่าจะจดทะเบียนแต่ใช่ว่าจะอยู่กินกันตามสามีพฤตินัยเสียที่ไหนอย่างน้อยเจ้าตัวเล็กเขาก็มีสิทธิ์ได้รู้ว่าพ่อของเขาเป็นใครอีกทั้งมีสิทธิ์ในมรดกตามกฎหมาย

เมื่อกลับมาถึงคอนโดเรี่ยวแรงที่มีก่อนหน้าเหมือนจะถูกสูบหายไปหมดตั้งแต่ลงรถมามือยังสั่นไม่หาย  ไหนจะเรื่องที่ถูกขับตาม ไหนจะเรื่องการจดทะเบียนสมรสสายฟ้าแลบ หลังจากจดทะเบียนสมรสเสร็จฉันก็จ้องมองกระดาษในมืออย่างเหม่อลอย เอกสารแผ่นเดียวเปลี่ยนชีวิตฉันไปเลยก็ว่าได้แม้จะยังคงคำนำหน้าเป็นนางสาว แม้กระทั่งนามสกุล เพราะไม่อยากเปลี่ยนเอกสารต่าง ๆ ให้ยุ่งยาก ยังดีที่เขาไม่ได้ถามและเคารพการตัดสินใจของฉันที่เลือกคงคำนำหน้าและนามสกุลเดิมเอาไว้ อีกอย่างฉันไม่อยากให้คนที่ทำงานรู้ด้วยว่าฉันจดทะเบียนสมรสกับอีตาประธานนี่ ร้อยทั้งร้อยเกรงว่าคนจะคิดในทางลบมากกว่าบวก ตอนแรกฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะให้ฉันเป็นภรรยาที่ออกหน้าเพียงเพราะฉันอุ้มท้องลูกของเขา อีกอย่างเขามีรูปโฉมเป็นทรัพย์ไม่พอ ฐานะการงานยังมั่นคงและเขาไม่น่าจะเลือกฉันที่ไม่มีอะไรเทียบเท่ากับเขาได้สักอย่าง อีกอย่างธุรกิจเขาใหญ่โตออกปานนั้นต้องพบเจอคนมากหน้าหลายตา วงในไฮโซทั้งหลายแหล่ แต่พอเห็นเอกสารที่ฝั่งเขาเตรียมมาก็ทำให้ผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันใจชื้นขึ้นมาบ้างว่าเขายังโสดในทางนิตินัยเพราะต้องใช้ใบรับรองโสดที่ผ่านการรับรองจากกงสุลฯ ใบทะเบียนบ้านทางญี่ปุ่น อีกอย่างเรื่องสัมพันธ์ทางพฤตินัยก่อนหน้าฉันควบคุมเขาไม่ได้อยู่แล้ว นั่งจ้องใบสมรสในมือพร้อมกับลูบหน้าท้องไปด้วย

“ให้ตายจู่ๆก็กลายเป็นนางโดยไม่ทันตั้งตัว” ฉันตบแก้มตัวเองเกรงว่าจะฝันไปก่อนจะฟุบหน้าลงกับโซฟาอย่างอ่อนล้าอีกด่านที่เหลือก็คือแม่ผัวเอาจริงถึงการอยู่ก่อนแต่งจะมีมากในยุคปัจจุบันแต่อย่างน้อยสองครอบครัวก็รู้จักมักจี่กันไปมาหาสู่กันบ้างแต่กรณีฉันเป็นแม่ใครก็คงช็อกช็อกแรกคลอดแล้วจ้าช็อกที่สองจดทะเบียนสมรสเป็นผัวเมียกันเรียบร้อยโรงเรียนญี่ปุ่นต่อให้ไม่ชอบไม่ถูกใจยังไงก็ต้องทำใจอย่างเดียว

อีกอย่างวีรกรรมแม่ผัวญี่ปุ่นที่เกลียดชังสะใภ้ต่างชาติที่คนไทยหลายคนต้องเจอในกลุ่มทำฉันนั่งกัดเล็บคิดไม่ตกเหมือนกันแต่ทำยังไงได้เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วและฉันก็ไม่มีความคิดจะย้ายไปอยู่ญี่ปุ่นกับเขาด้วยในตอนนี้น่ะนะอย่างน้อยฉันก็หวังว่าชีวิตต่อจากนี้จะไม่เลวร้ายไปมากกว่านี้