บทที่ 24

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อการเซ็นสัญญาครั้งนี้จบลงด้วยดี…ละมั้ง ทางฝ่าย OCC เองก็ได้กำไรจากการร่วมมือครั้งนี้ไม่น้อย แต่เหมือนกับว่าทั้งสองฝ่ายไม่ได้ยินดีมากมายเท่าไหร่ ไม่รู้สิ! ฉันไม่สันทัดในเรื่องค้าขายทำธุรกิจแบบนี้ด้วย ดูจากน้ำเสียงและท่าทีของอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่พอใจมากอยู่ดี แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พอท่านประธานของเธอที่ดูนิ่ง ๆ เงียบ ๆ แต่กลับเชือดเฉือนคู่ค้าได้อย่างละมุนละม่อม ไม่แตกหักแต่ก็ไม่ได้ลำบากใจไปมากกว่านี้ แผ่นหลังของฉันชุ่มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะกัดฟันยืนตัวตรงโค้งทำความเคารพส่งแขกเมื่อการเจรจาครั้งนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะสูดปากเมื่อขาฉันชาไปทั้งสองข้างเมื่อกี้กัดฟันแทบตาย ความเจ็บแล่นปราบไปทั่วขาทั้งสองข้างก่อนจะเซรีบหันหน้าเข้าหากำแพงเพื่อพยุงตัวและรอให้ขาหายชาแต่ก็ช้ากว่าอ้อมแขนแกร่งนั้นที่โอบฉันไว้อย่างรวดเร็วพร้อมกับค่อย ๆ วางฉันวางกับพื้น

“ค่อยๆเหยียดขาอย่างนั้นแหละ”

“โอ๊ย…ซี้ด” ฉันสูดปากครางด้วยความเจ็บขาทั้งสองข้างชาดิกแถมยังดูเหมือนจะบวมอีกด้วย

“ทำไมคุณขาบวมขนาดนี้”

“พอดีนั่งนานไปหน่อยค่ะ”

“ทำไมคุณไม่เปลี่ยนท่านั่ง”

ฉันกลอกตาสามตลบไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนตรงหน้าอีก ‘ลูกจ้างจะไปกล้านั่งเหยียดแข้งข้าต่อหน้าเจ้าของบริษัทที่กำลังจะเซ็นสัญญาระดับร้อยๆล้านไปได้ยังไงวะ’ ฉันได้แต่กู่ร้องอยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้พ่นออกไป

“นั่งพักสักครู่คงจะดีขึ้นขอโทษด้วยนะคะ”

แม้ริวอิจิจะไม่พูดอะไรอีกแต่สีหน้าเขาบอกทุกอย่างพอเห็นว่าบ่นไปก็ไม่ได้อะไรเขาก็เอาขาฉันข้างหนึ่งไปพาดบนต้นขาเขาพลางนวดให้

“อื้ออย่าบีบแรง” ฉันบอกเขาพลันอีกฝ่ายชะงักมือก่อนจะก้มหน้านวดต่อไปแต่ฉันเห็นว่าใบหูเขาแดง ‘ประหลาดคน’ แม้อยากจะชักเท้าหนี้ก็ไม่เป็นผลปล่อยให้เขานวดอยู่อย่างนั้นทั้งสองข้างก่อนจะเอนตัวโดยใช้ต้นแขนรองรับน้ำหนักสภาพฉันตอนนี้เหมือนอึ่งอ่างท้องป่องที่มีไข่จนเต็มท้องกำลังนอนแผ่อยู่ในคลองยังไงยังงั้น

“ตอนบ่ายสองผมมีธุระต่อยังพอมีเวลาคุณอยากจะทานอะไร”

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะฉันพกขนมปังมาจะได้ไม่รบกวนเวลาของคุณด้วย”

ฉันพูดพลางล้วงขนมปังในกระเป๋าออกมาโชว์พร้อมยิ้มยิงฟันพอเห็นเขาส่ายหน้าฉันก็หน้าจ๋อย

“ที่ผ่านมาคุณใช้ชีวิตยังไงผมไม่สนแต่ตอนนี้คุณไม่ได้ตัวคนเดียวอีกทั้งเขายังเป็นทายาทของเคอิกรุป”

“นี่คุณหาว่าฉันมักง่ายอย่างงั้นเหรอ”

“หรือมันไม่จริง” เท้าของฉันแทบอยากจะยันโครมไปยังใบหน้าหล่อๆของเขาปากนั้นพ่นออกมาแต่ละอย่างสะเทือนจิตใจคนฟังเป็นที่สุดฉันฟึดฟัดแต่ได้แต่เก็บอารมณ์เพราะอยู่ข้างนอกอีกอย่างตอนนี้เขาก็เป็นถึงประธานบอสัดดดดดดดด! ฉันตีอกชกลมอยู่ในใจเพราะความเป็นเจ้านายลูกน้องทำให้ฉันต้องระวังเรื่องการวางตัวตลอดเวลาอะไรวะการที่รักษาเวลาที่เป็นเงินเป็นทองของเจ้านายเป็นเรื่องมักง่าย!

เขาเหลือบตามามองฉันก่อนจะหันไปเช็ดมือส่งใบเมนูมาให้ฉันเพื่อเลือกอาหารกลางวัน

“สั่งซะผมให้เวลาคุณสี่สิบนาที” ก่อนจะลุกหายไป

ฉันถลึงตาตามหลังเขาก่อนจะพิงกับกำแพงเพื่อเหยียดขาได้! ถ้างั้นฉันจะเลือกอาหารที่แพงที่สุดอย่างราเมงปูขนและปูทาราบะนึ่งอย่างละหนึ่งอย่างรวมไปถึงชาปี้หลัวชุนหนึ่งกาแม้ว่าคนท้องจะจิบชากาแฟไม่ได้มากก็เถอะเพราะว่าเด็กในท้องจะได้รับปริมาณคาเฟอีนตามไปด้วยแต่ช่วยไม่ได้สั่งเพราะหมั่นไส้ท่านประธานสุดๆ

ริวอิจิเดินออกมาสูบบุหรี่ในส่วนที่ร้านจัดให้อย่างอารมณ์เสียเรื่องธุรกิจเมื่อครู่ไม่ได้ทำให้เขาหงุดหงิดมากไปกว่าหญิงสาวตรงหน้าทั้งๆที่ท้องแท้ๆแต่กลับใช้ชีวิตได้อย่างไม่คำนึงถึงเด็กในท้องเป็นที่ตั้งเอาเรื่องความสะดวกสบายเป็นที่ตั้งอะไรกัน! เธอโชคดีขนาดนั้นแต่เหมือนกับไม่ใส่ใจ

ริวอิจิอัดนิโคตินเข้าปอดเพื่อระบายความคับข้องใจก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่าแม่ของลูกยังไงก็ต้องใช้ชีวิตตัวคนเดียวแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาดอีกอย่างต่อให้เธอจะปฏิเสธหัวชนฝายังไงยังไงเธอก็ต้องตกลงจดทะเบียนสมรสกับเขาโดยเร็วที่สุดก่อนที่เด็กจะคลอดนิ้วเรียวยาวเคาะบนจอโทรศัพท์รอไม่นานปลายสายก็ขานรับ

“จัดการเสร็จหรือยัง”

“เจอกันที่นั่นเวลาบ่ายสองโมงตรง”

ระหว่างทางที่อยู่ในรถต่างฝ่ายต่างก็ไม่พูดอะไรออกมาบรรยากาศที่เงียบสงบชวนให้รู้สึกอึดอัดอีกทั้งสองข้างทางไม่เหมือนทางไปที่บริษัทแม้จะอยากอ้าปากถามแต่เพราะตอนนี้ฉันยังอยู่ในเวลาทำงานเป็นทั้งเลขาควบกับล่ามเจ้านายไปไหนก็ต้องตามโดยไม่ปริปากบ่นฉันเริ่มเกร็งตัวหาที่จับยึดรู้สึกเหมือนว่าความเร็วจะเพิ่มขึ้นแซงซ้ายขวาอย่างน่าหวาดเสียว

“เกิดอะไรขึ้น” เคอิถามเสียงเรียบสีหน้าและแววตาของเขาไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อยฉันถามเป็นภาษาไทยอีกทีสัญชาตญาณแม่ทำให้ฉันต้องจับเบาะไว้แน่นความกลัวเริ่มมากขึ้นอีกทั้งในใจยังระลึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายอีกอย่างฉันไม่ได้ตัวคนเดียวด้วย

“มีรถคันหนึ่งขับตามเรามาครับ” พอได้ยินคำตอบของคนขับรถฉันก็ตะโกนดังสุดเสียงพร้อมกับเคอิที่พูดญี่ปุ่นออกมา

“สลัดให้หลุด”

“ครับ” อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่คนโง่อีกทั้งไม่กล้าปริปากถามอะไรทั้งนั้นในเวลาน่าเสียวน่าขวานอย่างนี้ในใจฉันจดจ่อหลังท้ายทอยคนขับเมื่อเห็นเขาขับรถฉวัดเฉวียนไปมาพร้อมกับเหยียบเบรกไปด้วยแม้ว่าจะไม่ใช่คนขับก็ตาม

พอฉันเห็นช่องทางแคบข้างหน้าที่มีรถสองคันขับตีคู่กันมาในใจฉันก็คิดอย่าบอกนะว่าคนขับจะมุดหากกะจังหวะไม่ดีมีหวังได้คว่ำแน่ตายหมู่กันแน่งานนี้แม้จะอยากกรีดร้องแค่ไหนก็ไม่กล้าได้แต่เก็บเสียงไว้ในลำคอยิ่งหลับตายิ่งรู้สึกวิงเวียนมากกว่าเดิมฉันเกร็งร่างกายสุดชีวิตเมื่อเห็นว่าคนขับกำลังจะหาทางแซงช่องๆเล็กๆนั้นแถมยังอยู่บนทางด่วน

“กลัวเหรอ”

“หรือว่าคุณไม่กลัว”

“จะกลัวอะไรต่อให้ผมเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆยังไงเคอิกรุปก็ไปต่อได้อีกอย่างเงินประกันชีวิตของผมวงเงินสูงลิ่ว”