บทที่ 26

ริวอิจิหลังจากให้คนขับรถไปส่งแม่ของลูกเขาก็ไปยังคลับแห่งหนึ่งที่นัดกันไว้กับเพื่อนตัวดี ‘จิรัติกร’ ที่เจอในฐานะลูกค้ารายใหญ่ก่อนหน้าเขาสองคนรู้จักและคบหากันตั้งแต่ไปเรียนโทที่บอสตันภายในห้องส่วนตัวเมื่อเห็นหน้าเพื่อนรักจิรัติกรก็ยกบรั่นดีในมือเป็นเชิงทักทาย

“ไฮ”

ริวอิจิเดินเข้าไปนั่งข้างเพื่อนรักพลางไขว่ห้างก่อนจะเท้าแขนกับผนังพิงโซฟาเขาถอนหายใจดังเฮือกหากไม่ใช้ยาแรงคิดว่าเรื่องจดทะเบียนสมรสในวันนี้คงไม่สำเร็จไปได้โดยง่าย

“เอ้า..ดื่มหน่อย” จิรัติกรรินเครื่องดื่มสีอำพันส่งให้เพื่อนรักก่อนจะยิงคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจเมื่อได้ยินอีกฝ่ายออกปากขอให้ช่วย

“แกคิดยังไงถึงจะหาบ่วงมาผูกคอ” ชายหนุ่มหน้าตาคมคายหลังจากถอดสูทปลดกระดุมหน้าออกสองเม็ดด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายดูยังไงก็มีเลศนัยและดูเจ้าชู้แต่ทว่าจิรัติกรเองกลับไม่มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาให้ปวดหัวเท่าริวอิจิที่ดูเงียบขรึมเย็นชาแต่กลับหลีหญิงจีบสาวเก่งกว่าเขาที่ดูแพรวพราวด้วยเพราะสายตาที่มักจะหวานหยาดเยิ้มมองสาวๆทีแม่สาวเจ้าใจอ่อนระทวย

“ก็ไม่คิดไง”

“หืม…ถึงขนาดจดทะเบียนสมรสแกบอกไม่คิดไงเนี่ยนะ”

“แกก็เห็น”

“เออ…ปกติระวังจะตายนี่หว่าไปทำอีท่าไหนจนเค้าจะคลอดอยู่ละ”

“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะอีกอย่างมาเจออีกทีก็จวนจะคลอดฉันไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบขนาดนั้น” ริวอิจิพูดพลางจิบเครื่องดื่มในมือก่อนจะแกว่งไปมาพลางใช้ความคิด

“แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นจดทะเบียนรึเปล่าวะแล้วโอก้าซังว่าไง”

“ยังไม่ได้บอก”

“หา…”

“หรือว่าจะรอให้คลอดอะไรให้เรียบร้อยค่อยบอกทีเดียว?” จิรัติกรเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจเป็นเขาไม่มีทางจดทะเบียนสมรสกับคนที่ไม่ได้รักแน่ๆตอนจดน่ะไม่ยากแต่ตอนจะหย่านี่สิไม่รู้ว่าสาวเจ้าจะงัดลูกไม้อะไรออกมาไม่ง่ายแน่ๆยิ่งพวกเขาต่างไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือยไม่ว่าจะเรื่องเงินทองสินสมรสหลังแต่งหากไม่จัดการให้เรียบร้อยมีหวังปวดหัวแน่ๆแต่ริวอิจิกลับสุขุมเหมือนไม่อินังขังขอบกับเรื่องการผูกชีวิตที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งไว้กับผู้หญิงที่นอนด้วยกันเพียงคืนเดียว

“ดูแกไม่เดือดเนื้อร้อนใจ?”

“ก็ทำนองนั้น”

“คุมได้ว่างั้น”

“ก็ไม่เชิง” ริวอิจิตอบเสียงเรียบ

“ถ้าเขาเป็นอย่างที่แกกังวลฉันคงไม่ต้องใช้ยาแรง” จิรัติกรพยักหน้าเห็นด้วย

“เออ…ขอให้แกสมหวังกับชีวิตคู่ก็แล้วกัน”

“แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณมากๆที่เล่นละครในวันนี้”

“เรื่องเล็กน่า”

จิรัติกรโบกไม้โบกมือเป็นเชิงว่าไม่สำคัญอะไรความจริงเขาก็อยากจะเห็นหน้าค่าตาผู้หญิงของเพื่อนจริงๆพอมาเจอตัวจริงแม้ไม่ได้สวยสะดุดตาแต่ก็มีเสน่ห์อีกทั้งท่าทางบุคลิกดูยังไงก็เป็นมืออาชีพเหมือนพนักงานกับลูกน้องมากกว่าจะทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของจีบปากจีบคอฉอเลาะเอาใจเพื่อนของเขาถ้าเป็นแบบนั้นเขาไม่มีทางรับปากช่วยแน่ๆในครั้งต่อไปพอมาเจอสาวเจ้าในวันนี้มันกลับแตกต่างจากที่จินตนาการไว้มากโขตอนแรกเขาคิดว่ามันมีไม่กี่เหตุผลหรอกที่ผู้หญิงจะปล่อยให้ตัวเองท้องยอมรับว่าเขาอคติ! อีกอย่างริวอิจิเองก็ไม่ไก่กาหากจะผูกมัดด้วยเด็กสักคนไม่แน่ว่าอาจจะสบายไปทั้งชาติแต่ที่ไหนได้กลับกลายเป็นว่าเพื่อนรักของเขาเองที่ต้องจัดการวางแผนสารพัดเพื่อผูกมัดตัวอีกฝ่ายเอาไว้โดยให้เขาเล่นละครตบตาหรือแม้แต่เรื่องรถที่ไล่ตามก็เป็นฝีมือของเขาทั้งนั้น

“อย่าเอาผู้หญิงคนเดียวตัดสินผู้หญิงทั้งโลก” จิรัติกรชะงักก่อนจะปานำ้แข็งใส่เพื่อนรักที่พูดจาหน้านิ่มๆแต่กลับแทงใจดำเขาเข้าอย่างจังและเป็นเหตุผลเดียวที่เขาครองตัวเป็นโสดไม่สนใจผู้หญิงคนไหนอีกจนถูกล้อว่านกเขาไม่ขัน

“ให้ตายไอ้ริว!”

“เอาน่าอย่างน้อยก็ถือเป็นประสบการณ์ชีวิตลูกผู้ชายที่เสียท่าผู้หญิงพวกนั้น”

ริวอิจิพูดพลางตบบ่าจิรัติกรรอยยิ้มมุมปากนั่นดูยังไงก็เหมือนจะสมน้ำหน้ามากกว่าจะเห็นใจอ่ะนะตอนนั้นเขาก็ยังเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนที่ไม่ประสีประสาคนหนึ่งจึงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของสาวเจ้าพูดถึงแล้วก็แค้นไม่หายอย่าให้เจอเขาจะคิดต้นคิดดอกให้หายแค้นเลยคอยดู

ทางด้านอีกฝั่งหญิงสาวที่ถูกกล่าวถึงกลับจามติดๆกันขึ้นมาถึงสามครั้งอย่างไม่มีปี่ไม่มีมีขลุ่ย

“เป็นหวัดหรือเปล่าลูก”

“ไม่ใช่หรอกจ้ะช่วงนี้มีฝุ่นเยอะเลยจามเป็นธรรมดาจ้ะแม่”

“พักผ่อนได้แล้วลูกนี่ก็ดึกแล้วเก็บไว้ทำพรุ่งนี้”

“จ้ะแม่” มือเหี่ยวย่นลูบผมดำยาวสลวยที่ยาวถึงก้นกบด้วยความทะนุถนอมเธอรู้ดีว่าเวลาชีวิตเหลืออีกไม่มากแล้วที่ลูกสาวเพียงคนเดียวทำงานหามรุ่งหามค่ำจนไม่ได้พักเพราะต้องการหาเงินมากมายมายื้อชีวิตที่ผุพังเป็นไม้ใกล้ฝั่งไม่ว่ายาจะดีหรือแพงขนาดไหนก็ยื้อไว้ได้ไม่นานด้วยหลายโรคที่รุมเร้าอีกทั้งร่างกายที่โรยราไปตามกาลเวลาก็ใกล้ถึงเวลาเต็มทีสิ่งเดียวที่เป็นกังวลก็คือลูกสาวเพียงคนเดียวหวังว่าชีวิตที่ไม่มีแม่อย่างเธออยู่ข้างกายชีวิตที่เหลือต่อจากนี้จะยืนหยัดได้ด้วยเพียงลำพัง

เพราะว่าย้ายมาอยู่คอนโดห้องตรงข้ามริวอิจิที่เมาก็ควานหาคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงอย่างสะเปะสะปะก่อนจะเหลือบไปเห็นห้องต้องข้ามจึงตัดสินใจกดออด

ฉันที่สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกกำลังอุ่นนมอุ่นๆอยู่ในห้องครัวสะดุ้งโหยงที่มีคนมากดออดกลางดึกอย่างนี้โชคดีที่ห้องมีจอมอนิเตอร์ทำให้เห็นใบหน้าของใครบางคนที่ยืนจ้องกล้องอยู่อย่างนั้นแต่ก็ไม่คิดจะเปิดประตูหรือตอบกลับพอเห็นสีหน้าและท่าทางของเขาแล้วดูก็รู้ว่าเมาแน่ๆอีกอย่างจดทะเบียนสมรสเป็นผัวเมียทางนิตินัยกันก็จริงแต่ฉันไม่เคยพูดนี่ว่าต้องมาอยู่กินกันจริงๆน่ะอีกอย่างเขาเองก็ย้ายมาอยู่ห้องตรงข้ามเวลาคลอดก็ไปมาหาสู่กันง่ายฉันหยิบนมในเตาไมโครเวฟออกมาจิบหน้ามอนิเตอร์เห็นว่าจ้องมองอยู่อย่างนั้นด้วยความชั่งใจก่อนจะกดอินเตอร์โฟนถามออกไป