All Chapters of โตเกียว…เกี่ยวรัก : Chapter 31 - Chapter 40

น้ำหนักมือของเขากดลงบนฝ่าเท้าอย่างพอดีจนฉันอดคิดในใจไม่ได้ว่าเขาดูชำนาญขนาดนี้ไม่ได้เพิ่งทำเป็นครั้งแรกแน่ๆไม่ว่าจะเป็นการลงน้ำหนักกดเส้นต่างๆพอเขาเห็นฉันเงียบไปก็เงยหน้ามายิ้มมุมปาก“น้ำหนักพอใช้ได้ไหม”“อือ”“ทำไมคุณถึงนวดเป็น”“ก็แค่นวดจะแปลกอะไร” พอเขาเห็นสีหน้าของฉันเขาก็พูดต่อทันที “ถ้าผมเหาะเหินเดินอากาศได้สิถึงจะแปลก”“ไม่ใช่แบบนั้น…คือฉันหมายถึงผู้บริหารแบบคุณไม่น่าจะมีงานอดิเรกแบบนี้” จะว่าไงดี “ฮ่าๆแล้วคุณคิดว่าผู้บริหารต้องมีงานอดิเรกตีกอล์ฟสังสรรค์อะไรทำนองนั้นเหรอคนอื่นอาจจะใช่แต่สำหรับผมการตีกอล์ฟไม่ใช่งานอดิเรกแต่เป็นการพบปะพูดคุยเรื่องงานนวดนี่สิถึงจะเป็นงานอดิเรก” ไม่ใช่ว่านวดด้วยแล้วนาบด้วยหรอกนะฉันคิดในใจ “เจ็บ” “ตรงนี้ตำแหน่งนี้เป็นส่วนท้องบริเวณกระเพาะ” นิ้วชี้เรียวยาวจิ้มตรงด้านข้างของบริเวณฝ่าเท้าที่ถัดลงมาจากหัวแม่โป้งลงมาสามนิ้ว“ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าบริเวณฝ่าเท้าสามารถบอกตำแหน่งโรคได้ด้วย”“นวดไทยดังระดับโลกแปลกที่คุณไม่รู้” ฉันทำหน้ายู่เหมือนถูกเขาหลอกด่ายังไงก็ไม่รู้ “ฉันไม่ได้ชอบนวดฉันจะไปรู้ได้ยังไง” ฉันกอดอกหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อเขากดลงตำแหน่งไหนก็เ

ฉันนอนตื่นสายกว่าปกติเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก่อนปาไปค่อนคืน ลืมตาตื่นตอนเช้าก็ไม่เจอเขาแล้ว หากเขายังนอนอยู่ตรงนี้ฉันก็คงไม่รู้จะทำหน้ายังไงเหมือนกัน เมื่อคืนไม่รู้ว่าฉันผล็อยหลับไปตอนไหน พอนึกไปถึงเมื่อคืนที่ฉันร้องไห้ต่อหน้าเขาอย่างหน้าไม่อายก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าคำขอโทษของเขาจะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อยการที่เขาเอ่ยคำขอโทษออกมาโดยที่ฉันไม่ได้เอ่ยปากร้องขอ ก็แสดงว่าเขาอาจจะเอ่ยออกมาจากใจ การเป็นพ่อแม่คนไม่ใช่ว่าทำลูกเกิดมาก็เป็นพ่อแม่ได้เลยแต่การจะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งเป็นผู้ปกครองที่ตัดสินใจแทนเด็กที่อายุไม่บรรลุนิติภาวะเป็นตัวอย่างเป็นต้นแบบที่ดีให้เขาได้เจริญรอยตามนั่นล่ะถึงจะเรียกว่าพ่อแม่แม้จะตื่นแล้วแต่ก็ยังไม่ลุกจากเตียงก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาฉันแกล้งหลับตานอนแน่นิ่งคล้ายว่ายังไม่ตื่น“ผมรู้ว่าคุณตื่นแล้ว” ฉันที่แสร้งคลุมโปงก่อนหน้าเลิกผ้าห่มออกมาจ้องเขาที่ปลายเตียง“เลยเวลาอาหารเช้าแล้วนะคุณเจ้าตัวเล็กคงหิวแล้วล่ะลุกมาทานอะไรสักหน่อยแล้วค่อยนอนก็ได้” พอเห็นเขาสวมเสื้อยืดกางเกงห้าส่วนแถมยังผูกผ้ากันเปื้อนแบบนี้เหมือนพ่อบ้านยังไง

ตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับฉันก็ไม่เห็นเขาใช้รถของตัวเองได้แต่ใช้รถญี่ปุ่นของฉันไปไหนมาไหนตอนนี้เขาเองก็ทำหน้าที่เป็นสารถีมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ฉันได้ซื้อแพ็คเกจคลอดไว้อีกทั้งเป็นโรงพยาบาลที่มีล่ามคอยสื่อสารภาษาญี่ปุ่นให้เสร็จสรรพแม้ค่าคลอดจะแพงแต่ก็ไม่ต้องวุ่นวายเรื่องเอกสารเพื่อแจ้งเกิดฉันจองโรงพยาบาลแห่งนี้ไว้เผื่อเป็นทางเลือกไม่คิดว่าโชคชะตาจะพัดพาให้ริวอิจิมาเจอเราแม่ลูกได้ทันเวลาพอดี ฉันนอนลงบนเตียงถกชายเสื้อขึ้นเพื่ออัลตราซาวด์แบบสี่มิติภายในจอเห็นเจ้าจิ๋วตัวน้อยอย่างเห็นได้ชัดจมูกนี่ได้พ่อมาเชียวอีกทั้งยังดูดนิ้วเล่นอีกการมาโรงพยาบาลครั้งนี้ของฉันแตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมาความรู้สึกอบอุ่นความรู้สึกที่โดดเดี่ยวอ้างว้างก่อนหน้ากลับผ่อนคลายขึ้นเมื่อมีใครอีกคนคอยแบ่งเบาอยู่เป็นเพื่อนคุยมาโรงพยาบาลด้วยกันฉันเองก็เป็นแม่คนครั้งแรกอีกทั้งไม่มีใครให้คอยปรึกษาถามไถ่และที่กังวลที่สุดคือการคลอดการคลอดธรรมชาติไม่เหมือนการผ่าที่สามารถกำหนดวันและเวลาได้แน่นอนอีกอย่างการผ่าแพงเพิ่มขึ้นไปอีกหลายหมื่นด้วยความงกและอยากจะคลอดธรรมชาติดูสักครั้งว่าความรู้สึกที่ว่าเจ็บเจียนตายมันเป็นยังไ

แม้แต่ตอนอาบน้ำเขาบอกว่ากลัวฉันจะเป็นอะไรไปเพราะว่าเท้าที่เริ่มบวม หรือไม่รู้ว่าเป็นอาหารตาให้เขาได้แทะโลมกันแน่ สองร่างอิงแอบแช่อ่างอยู่ด้วยกันอย่างนั้น การมีเงินนี่สามารถจ้างผีให้โม่แป้งยังได้เหมือนที่สุภาษิตจีนว่าไว้ไม่มีผิด ชีวิตประจำวันของฉันเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากเมื่อริวอิจิมาอยู่ด้วย เขาเปลี่ยนและต่อเติมห้องใหม่ รวมไปถึงเครื่องใช้ไฟฟ้าต่าง ๆ รวมไปถึงเฟอร์นิเจอร์ ลำพังมนุษย์เงินเดือนอย่างฉันมีคอนโดให้ซุกหัวนอนโดยที่ไม่ต้องผ่อนก็ถือว่าดีมากแล้ว คอนโดนี้แม้จะเก่าหลายสิบปีแต่ก็มีการซ่อมแซมปรับปรุงให้เหมือนใหม่อยู่เสมอ แน่ล่ะสิค่าส่วนกลางก็หลายพันต่อเดือน ถ้าปล่อยให้ตึกโทรมนิติคงถูกลูกบ้านโวยตายแน่ อ่างอาบน้ำแบบทันสมัยก็ถูกติดตั้งด้วยเช่นกันแถมยังปรับอุณหภูมิได้ฉันนั่งทับอยู่บนหน้าขาของเขาตอนนี้เราต่างก็เปลือยเปล่าแช่น้ำ“ร้อนไปหรือเปล่า” ฉันส่ายหน้าแถมยังก้มหน้างุดจ้องมองหน้าท้องตัวเองปล่อยให้เขากอดฉันอยู่อย่างนั้นอีกอย่างไม่อยากจะดิ้นหรือขยับส่งเดชกลัวว่าหนอนยักษ์จะตื่นขึ้นมาพอเห็นความยาวของมันฉันก็กลัวว่าจะรับไม่ไหว“เท้าคุณบวมมากใกล้คลอดแล้วไม่ยืนนานๆจะดีที่สุด”“ให้นั่งๆนอนๆอย่

หลังจากพักฟื้นหนึ่งวันฉันก็เอาอากิระมาเลี้ยงเองที่ห้องทันทีพร้อมกับแจ้งในไลน์กลุ่มว่าคลอดแล้ว ส่งรูปหลานน้อยไปให้พร้อมกับประกาศว่าฉันได้ลูกชาย ภายในกลุ่มที่เงียบเหงามาหลายวันพลันครื้นเครงขึ้นทันตา ข้อความไหลจนฉันอ่านแทบไม่ทัน ก่อนจะฝึกอุ้มเจ้าตัวน้อยเข้ามาแนบอกอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ริวอิจิเองก็เช่นกัน“ไม่น่าเชื่อว่าจะตัวใหญ่ขนาดนี้” “ฉันเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าอากิระจะตัวโตขนาดนี้” พลันนึกย้อนไปถึงตอนคลอดฉันคลอดเด็กที่น้ำหนักถึงสามพันแปดร้อยกิโลกรัมด้วยวิธีการคลอดธรรมชาติกินเก่งตั้งแต่อยู่ในท้องเชียว“คุณเก่งมาก” เขาเข้ามาโอบพวกเราสองแม่ลูกไว้ในอ้อมแขน “ขอบคุณที่คุณคลอดเด็กคนนี้ให้ผมขอบคุณจริงๆ” ริวอิจิเว้นจังหวะก่อนจะถอนหายใจ“พอเห็นคุณเจ็บปวดทรมานแบบนั้นก็ไม่อยากให้คุณมีลูกอีกคนเลย”“แล้วใครบอกคุณว่าฉันจะมีลูกอีกคน” ฉันแหวใส่เขาริวอิจิหัวเราะแก้เก้อ “เอาเถอะให้เป็นเรื่องของอนาคตเรื่องลูกอีกคนผมให้คุณตัดสินใจ” ไม่รู้ว่าเขาพูดทีเล่นทีจริงแต่ความเจ็บปวดร่วมๆสองวันที่ผ่านมาทำเอาฉันขยาดที่จะมีลูกอีกคนไปเลย “ถ้าเปลี่ยนเป็นคุณเป็นฝ่ายคลอดเองฉันจะพิจารณาอีกครั้ง” ก่อนจะสบตาหัวเราะออกมาพร้อมกั