All Chapters of โตเกียว…เกี่ยวรัก : Chapter 41 - Chapter 50

“ก็อะไร” คำถามที่เอ่ยกระซิบอยู่ข้างหูทำเอาฉันต้องเบี่ยงหน้าหลบไอร้อนนั้นอย่างประหม่าก่อนจะเชิดหน้าหันกลับไปตอบหน้าตาย“ก็…ไม่ได้รู้สึกอะไรตั้งแต่แรก” ริวอิจิหัวเราะในลำคอมือข้างหนึ่งก็จับมือฉันไว้แน่นหยอกเย้าสอดประสานนิ้วทั้งห้าเข้าด้วยกันมืออีกข้างหนึ่งก็เกี่ยวผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อนของฉันเล่นแววตาดูสุขุมลุ่มลึกแฝงด้วยความนัยบางอย่าง“พูดแบบนี้ผมเสียใจนะ…แต่ว่า…ไม่ได้รู้สึกอะไรแต่แรกนั้นไม่จริง” เขาเชยคางของฉันพลางใช้นิ้วหัวแม่โป้งเกลี่ยแก้มใสที่ไร้เครื่องสำอางลูบไล้อย่างแผ่วเบาก่อนจะคลึงที่มุมปากฉันเลิกคิ้วมองเขาพลางจ้องมองไม่หลบสายตา“อย่าบอกว่าคืนนั้นคุณไม่ได้สนใจผม…หืม” ฉันเอนหลังหนีทันทีแต่เขากลับลุกล้ำขยับเข้ามาใกล้ไม่รู้เมื่อไหร่ที่แผ่นหลังของฉันแนบสนิทกับโซฟาเส้นผมแผ่ขยายอยู่อย่างนั้นสองแขนที่ค้ำอยู่ข้างศีรษะทำเอาฉันร้อนรนและทำตัวไม่ถูกมือสองข้างของฉันเหมือนปราการป้องกันตัวเองในด่านสุดท้ายไม่ให้หน้าอกของอีกฝ่ายแนบทับสนิทอีกอย่างฉันเพิ่งคลอดลูกได้ไม่นานร่างกายยังไม่เข้าที่ริวอิจิไม่กล้าทับตัวของฉันจริงๆเขาเพียงแค่อยากจะหยอกล้อและอดที่จะกลั่นแกล้งแม่ของลูกไม่ได้ไขสือเก่ง! ทั้งๆที่

“ฉันไม่ใช่เด็กนะคะ” “งั้นทำแบบที่ผู้ใหญ่เขาทำกันเอาไหม” “คุณ!” ฉันเอ็ดเขาเบาๆก่อนจะถูกเขากดหัวให้แนบกับหน้าอก “ผมแค่หยอกคุณเฉยๆหรอกน่าพักผ่อนได้แล้ว” ริวอิจิคงจะเหนื่อยจริงๆฉันนอนอยู่อย่างนั้นสักพักก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่ทอดยาวของคนตรงหน้าบ่งบอกว่าเขาเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วฉันเองก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกันเมื่อก่อนที่ฉันนอนไม่หลับได้แต่ข่มตานอนไม่ก็นับแกะอีกอย่างการอยู่คนเดียวมาหลายปีทำให้ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างฉันต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็งต้องยืนหยัดอยู่ให้ได้ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนแต่ว่าบางทีการมีใครสักคนอยู่ข้างๆในวันที่ท้อแท้หรือไม่เป็นดั่งหวังหรือไม่ในบางคืนที่นอนไม่หลับขอแค่มีใครสักคนนอนอยู่ข้างๆมันดีกว่าการนอนคนเดียวจริงๆอย่างน้อยก็ไม่ต้องพะวงเรื่องความปลอดภัยไม่รู้เมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มคุ้นชินกับการใช้ชีวิตแบบนี้ชีวิตที่มีริวอิจิเข้ามาก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดอย่างน้อยคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ฉันนอนหลับฝันดีแถมยังหลับสนิทจนถึงเช้าอีกด้วยฉันตื่นขึ้นมาก็เจอคุณพ่อที่กำลังอุ้มเจ้าตัวน้อยพาดบ่าเดินวนไปมาก่อนจะวางลงที่เก้าอี้โยกอัตโนมัติที่วางไว้ในห้องนั่งเล่น “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” “อรุณสวัสดิ์ครับ”

อย่างที่ริวอิจิเคยพูดไว้นั่นแหละว่าแม่เขาชอบเมืองไทยถือโอกาสมาพักผ่อนและเลี้ยงหลานไปด้วยตอนนี้เรานั่งรถพากันออกมาทานมื้อเที่ยงที่ห้างใกล้บ้านมีพี่ไผ่ติดตามมาด้วยโชคดีที่อากิระไม่ใช่เด็กงอแงและโคลิกกินอิ่มก็นอนหลับแต่อ้วนจนอุ้มนานๆไม่ไหวปวดแขนน้ำหนักก็ขึ้นเร็วเพราะริวอิจิและแม่ของเขาต่างสรรหานั่นนี่มาบำรุงน้ำนมไม่ใช่อากิระที่น้ำหนักขึ้นพรวดพราดฉันเองหลังจากคลอดน้ำหนักก็ไม่ได้ลงมากเท่าไหร่เหมือนกัน อีกทั้งวันนี้จึงเป็นโอกาสดีที่จะได้แวะไปดูบ้านใหม่ที่กำลังจะย้ายไปในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าคุณนายเคอิชมใหญ่ว่าเลือกทำเลที่ตั้งได้ดีอีกทั้งยังกว้างขวางราคาเมื่อเทียบกับโตเกียวแล้วต่างกันลิบลับ“เรื่องที่คุณแม่อยากให้อากิระไปอยู่ที่โน่นดิฉันอยากให้อากิระอยู่ที่นี่สักพักให้เขาได้เติบโตในประเทศแม่พูดอ่านเขียนได้สักหน่อยยังดีก่อนจะย้ายไปอยู่ที่ญี่ปุ่น”“ตามใจละกันแต่ว่าต้องพามาหาแม่ที่ญี่ปุ่นบ่อยๆนะ” “ได้ค่ะ” ฉันหาโอกาสคุยในตอนกำลังเดินชมบ้านใหม่เพราะจะได้ชี้แจงให้เห็นว่าการเลือกซื้อบ้านที่นี่ก็คือการลงหลักปักฐานอย่างหนึ่งอีกทั้งฉันอยากให้อากิระได้มีโอกาสเลือกใช้ชีวิตได้ด้วยตัวเองหากเขาตัดสินใจที

แน่ะไม่ห้ามแถมยังท้าทายกันอย่างซึ่งๆหน้าฉันรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาก่อนจะก้มหน้าครอบครองหัวบากนั้นอย่างไม่รังเกียจผงกหัวรับส่งกับฝ่ามือน้อยๆของตัวเองที่ชักรูดมันเป็นไปตามสเตปโดยไม่ต้องร่ำเรียนจากที่ไหนฉันผงกหัวรูดรั้งหยอกเย้ากับหัวบากเหมือนกำลังเป่าขลุ่ยทั้งๆที่มันควรจะเรียกว่ากระบองยักษ์มากกว่า ฉันอมจนปวดกรามแก้มตอบหมดแต่ไม่มีทีท่าว่าเขาจะถึงฝั่งฝันเลยแม้แต่น้อยแถมยังอมยิ้มน้อยใหญ่มองมาที่ฉันอีกต่างหากฉันเริ่มงอแงเพราะปวดกรามก่อนจะคายแล้วรูดรั้งด้วยสองมือพูดด้วยเสียงกระเง้ากระงอด“ฉันปวดกรามจะตายอยู่แล้ว” “หึหึคุณไม่รู้เหรอว่าสามีคุณ…อึดแค่ไหน” ฉันถลึงตามองเขาอย่างขุ่นเคืองแล้วคุณไม่บอกตั้งแต่แรกมือที่กำลังเร่งจังหวะถูกมือใหญ่กอบกุมเขาลุกขึ้นนั่งก่อนจะสอนฉัน“ไม่ใช่แบบนั้นต้องแบบนี้”​ จังหวะแปรเปลี่ยนไปมีจังหวะจะโคนมากขึ้นไม่ใช่รูดรั้งแบบเอาเป็นเอาตายเมื่อครู่ริมฝีปากเราประกบเข้าหากันอีกครั้งจุมพิตแผ่วเบาแรกเริ่มกลายเป็นกวาดต้อนทลายทุกอย่างรวมไปถึงฝ่ามือของเขาที่กอบกุมมือฉันไว้นั้น…“อือ”​ ฉันได้ยินเสียงครางเครือที่ข้างหูก่อนเขาจะผลักฉันลงกับเตียงกว้างอีกครั้งพร้อมกับพาดขาสองข้างไว้ที่บ

“เหนื่อยไหมคะ” ฉันยืนต้อนรับสามีกลับบ้านด้วยใบหน้าแต้มยิ้มแต่อีกฝ่ายกลับเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ “ครับ” เสื้อสูทที่ถอดพาดแขนเอาไว้ฉันก็เดินไปรับมาไว้ในมือพร้อมกับกระเป๋าถือของเขาจัดแจงแขวนสูทไว้กับไม้แขวนแต่เขากลับจ้องมองการกระทำของฉันด้วยความเคลือบแคลงใจ“อะไรคะ”“มีอะไรหรือเปล่าครับ”​ “ต้องมีด้วยหรือคะถึงจะทำได้” ริวอิจิโคลงศีรษะเจ้าหล่อนจะมาไม้ไหนกันอีกเนี่ยวันนี้ดูใจดีกับเขาเป็นพิเศษแบบใส่ไข่…“ไปล้างมือแล้วมาทานข้าวกันค่ะ” “ครับ” แต่ว่าพอล้างมือเสร็จเขาก็ตรงดิ่งไปยังเปลโยกเด็กอัตโนมัติที่เจ้าก้อนกำลังดูดจุกหลอกพร้อมกับไขว่คว้าของเล่นที่ห้อยกลางอากาศอย่างสนุกสนานเสียงเปียโนโมสาร์ทเปิดคลอเบาๆ ริวอิจิอุ้มเจ้าก้อนขึ้นมาฟัดพุงกะทิอย่างมันเขี้ยวเด็กน้อยหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจ“บูบู” เสียงเป่าปากเล่นน้ำลายของเจ้าก้อนดังมาไม่ขาดสายตอนนี้อากิระเองพัฒนาการดีสมวัยส่งเสียงอ้อแอ้ทั้งวันแถมยังชอบเล่นน้ำลายแก้มนิ่มเปรอะเปื้อนตลอดทั้งวัน“อากิระคุงอากิระคุงของปะป๊า” สองพ่อลูกพูดคุยหลอกล้อกันอยู่นานจนฉันส่งเสียงเอ่ยเตือน “ทานข้าวก่อนค่ะซุปจะเย็นหมดแล้ว” เขาหันมาพยักหน้าก่อนจะวางเจ้าก้อนไว้ในเปลโ