บทที่ 44

“คุณแม่คะ…ดิฉันยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับริวอิจิเลยค่ะอีกอย่างอากิระเพิ่งคลอดได้ไม่กี่เดือนดิฉันยังไม่ได้คิดจะย้ายไปใช้ชีวิตที่ญี่ปุ่นเลยค่ะ” ฉันพูดตามตรงคุณนายเคอิพยักหน้า

“แล้วเราล่ะริวอิจิวางแผนยังไง”

“เรื่องงานไม่มีปัญหาครับผมวางแพลนเอาไว้หมดแล้วแต่เรื่องย้ายประเทศต้องให้เจเขาตัดสินใจเองอีกอย่างการย้ายประเทศการปรับตัวไม่ง่ายคุณแม่ก็รู้” คุณนายเคอิถอนหายใจก่อนจะมองไปยังหลานชายคนแรกด้วยสายตาเอ็นดู

“เหมือนริวอิจิตอนเด็กไม่มีผิด…หากโทชิยังอยู่” โทชิที่ว่าก็คงจะเป็นพ่อของริวอิจิสองแม่ลูกเดินเคียงข้างกันไปดูอากิระที่หลับปุ๋ย

“ดูสิจมูกได้พ่อมาเชียวแต่เรื่องหัวรั้นอย่าได้เหมือนพ่อเชียว”

“โธ่คุณแม่ครับ”

“ฉันรู้ว่าแกจะพูดอะไรช่างเถอะ! ชีวิตที่เหลือก็จัดการเองละกันคนแก่อย่างฉันก็รอเลี้ยงหลานนี่แหละไม่เหลือแรงไปสู้รบตบมือกับแกแล้ว”

“คุณแม่ยังสาวยังสวยอยู่เลยครับเลี้ยงหลานอีกสองสามคนยังไหว” สองแม่ลูกพูดคุยหยอกเย้ากันอย่างออกรสฉันเองที่นั่งจมกับความคิดของตัวเองอยู่ที่โซฟา

ย้ายประเทศงั้นเหรอ…มันอาจจะดีกับอากิระก็จริงแต่ฉันไม่อยากเป็นแม่บ้านและอยู่ภายใต้กรอบและกฎเกณฑ์ที่ไม่ได้เอื้อเฟื้อให้ผู้หญิงสักเท่าไหร่อย่างเช่นการเติบโตในหน้าที่การงานอีกทั้งฉันนึกภาพตัวเองที่สวมชุดกิโมโนแล้วทำหน้าที่เป็นหลังบ้านให้สามีอะไรพวกนั้นไม่ออกพาลคิดไปถึงกรุปแม่บ้านพวกนั้นที่เคยเล่าไปก่อนหน้าแรกเริ่มอะไรมันก็ดีแต่ในอนาคตหากฉันไม่มีงานทำจะเอาปัญญาที่ไหนไปสู้ศาลเรื่องปกครองอากิระ

หลังจากคุณนายเคอิกลับไปพักผ่อนที่โรงแรมฉันก็เริ่มหายใจหายคอได้โล่งขึ้นคุณย่าอุ้มประคบประหงมใหญ่แถมให้ของขวัญรับหลานชายด้วยสร้อยเพชรและเสื้อผ้าของเล่นอีกหลายชิ้นครอบครัวของริวอิจิมีอันจะกินก็จริงแต่ต้องสอนให้อากิระรู้จักเรื่องการใช้เงินด้วยฉันไม่ได้คาดหวังที่จะมากอบโกยอะไรจากพวกเขาขอแค่พวกเขาดีกับอากิระให้มากก็พอ

เจ้าเด็กน้อยซุกหน้าดูดนมอยู่ใต้ผ้าคลุมฉันนั่งให้นมลูกอยู่ที่โซฟาพลางถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้

“มีอะไรหรือเปล่า…หืม”

“เรื่องของอากิระน่ะค่ะ…” ฉันเม้มปากก่อนจะตัดสินใจพูดเรื่องนี้

“คือฉันอยากจะอยู่ที่นี่ไม่ย้ายไปอยู่ญี่ปุ่นคุณคิดว่าไงคะ” เขาเงียบไปครู่หนึ่งทำเอาฉันใจเสียแขนข้างหนึ่งก็เข้ามาโอบเอวฉัน

“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณการย้ายประเทศไม่ใช่เรื่องที่จะปรับตัวกันได้ง่ายๆ”

“อีกอย่างฉันเพิ่งได้ทำงานไม่ถึงปีฉันยังอยากใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาหาเงินด้วยตัวเอง” ฉันพูดออกไปโดยไม่คิดจะเก็บไว้แม้แต่น้อย

“ฉันไม่อยากเป็นแม่บ้านที่เอาแต่เลี้ยงลูกอยู่บ้านแต่ฉันสามารถทำงานและเลี้ยงลูกไปพร้อมกันได้”

ฉันพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงจริงจังการแต่งงานไม่ใช่โซ่ที่จะคล้องคอให้ฉันต้องหยุดอยู่กับที่แม้แต่เรื่องลูกก็ตามเราสามารถเติบโตไปพร้อมๆกันได้โดยที่ไม่ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องเสียสละเราต่างก็เสียสละกันคนละส่วนถึงจะเหมาะ

ริวอิจิเท้าแขนกับโซฟามองหน้าฉันอยู่อย่างนั้นก่อนจะอมยิ้มที่ริมฝีปาก

“คุณยิ้มอะไร”

“ผมยิ้มไม่ได้เหรอ”

“ฉันจริงจัง”

“ผมก็ไม่ได้ขัดคุณนี่”

“แต่ว่า”

“แม่ผมก็พูดไปอย่างนั้นแหละความจริงมันอยู่ที่คุณตัดสินใจทั้งนั้นไม่ว่าจะเรื่องงานแต่งหรือเรื่องย้ายไปอยู่ที่โน่นผมเคารพในการตัดสินใจของคุณ” เขาพูดพร้อมกับจิ้มที่จมูกของฉัน

“ผมชอบคุณที่ตรงนี้แหละ” เขายิ้มเหมือนไม่ยิ้มแต่คำพูดเมื่อกี้มัน…ฉันเบนหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะก้มไปมองเจ้าตัวน้อยที่นอนอยู่ในอ้อมแขน

“กินเก่งจริงๆ” นิ้วเรียวยาวเกาที่ฝ่าเท้าน้อยๆก่อนเจ้าตัวเล็กปัดเท้าปัดป่ายไปมาเราสองคนต่างหัวเราะกันออกมาทั้งคู่บรรยากาศตึงเครียดก่อนหน้าผ่อนคลายลงมาทันที

“คนแก่ก็แค่อยากอยู่ใกล้ลูกหลานก็เท่านั้นอีกอย่างแม่ผมชอบเมืองไทยจะตายแถมยังชมคุณตั้งหลายคำ”

“ไม่ชมก็ต้องชมละค่ะก็จดทะเบียนเป็นคุณนายเคอิอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วนี่ค่ะ” ฉันจิ้มไปที่คางของเขาเพื่อหลอกล้อแต่เขากลับงับนิ้วชี้ของฉันซะอย่างนั้น

“อะ”

“ริวอิจิ” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงดังเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยนิ้วของฉันสักทีเจ้าตัวน้อยที่กินอิ่มก็เริ่มส่งเสียงอ้อแอ้ริวอิจิจึงต้องจำใจปล่อยฉันไปอีกอย่างฉันต้องอุ้มเจ้าตัวน้อยพาดบ่าเพื่อเรอก่อนจะได้ยินเจ้าตัวเรอออกมาเสียงดังเสียงหัวเราะของคู่สามีภรรยาพลันดังไปทั่วห้องนั่งเล่นพวกเราสามแม่ลูกชอบเวลาวันหยุดเสาร์อาทิตย์แบบนี้ที่สุดเพราะเป็นเวลาที่พวกเราได้ใช้เวลาด้วยกันหยอกล้อกันโดยไม่ต้องนึกถึงสายตาของพี่เลี้ยงหรือสายตาของใครภายในห้องเล็กๆนี้มีความทรงจำของพวกเราทั้งสามคนเต็มไปหมดอีกทั้งมีภาพของอากิระที่ถูกถ่ายและประดับไว้ไปทั่วห้องนอนและห้องนั่งเล่นรวมไปถึงภาพถ่ายเด็กน้อยสุดฮิตในอริยาบถต่างๆอีกทั้งภาพเราสามคนพ่อแม่ลูกที่ยิ้มแย้มอยู่ในรูปถ่ายก็ถูกประดับไว้ที่บนหัวเตียงในห้องนอนเช่นกัน