บทที่ 43

“ฉันไม่ใช่เด็กนะคะ”

“งั้นทำแบบที่ผู้ใหญ่เขาทำกันเอาไหม”

“คุณ!” ฉันเอ็ดเขาเบาๆก่อนจะถูกเขากดหัวให้แนบกับหน้าอก 

“ผมแค่หยอกคุณเฉยๆหรอกน่าพักผ่อนได้แล้ว”

ริวอิจิคงจะเหนื่อยจริงๆฉันนอนอยู่อย่างนั้นสักพักก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่ทอดยาวของคนตรงหน้าบ่งบอกว่าเขาเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วฉันเองก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกันเมื่อก่อนที่ฉันนอนไม่หลับได้แต่ข่มตานอนไม่ก็นับแกะอีกอย่างการอยู่คนเดียวมาหลายปีทำให้ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างฉันต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็งต้องยืนหยัดอยู่ให้ได้ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนแต่ว่าบางทีการมีใครสักคนอยู่ข้างๆในวันที่ท้อแท้หรือไม่เป็นดั่งหวังหรือไม่ในบางคืนที่นอนไม่หลับขอแค่มีใครสักคนนอนอยู่ข้างๆมันดีกว่าการนอนคนเดียวจริงๆอย่างน้อยก็ไม่ต้องพะวงเรื่องความปลอดภัยไม่รู้เมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มคุ้นชินกับการใช้ชีวิตแบบนี้ชีวิตที่มีริวอิจิเข้ามาก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดอย่างน้อยคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ฉันนอนหลับฝันดีแถมยังหลับสนิทจนถึงเช้าอีกด้วย

ฉันตื่นขึ้นมาก็เจอคุณพ่อที่กำลังอุ้มเจ้าตัวน้อยพาดบ่าเดินวนไปมาก่อนจะวางลงที่เก้าอี้โยกอัตโนมัติที่วางไว้ในห้องนั่งเล่น

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

“อรุณสวัสดิ์ครับ” ริวอิจิทักทายกลับก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวจัดแจงวางแพนเค้กลงในจานพร้อมกับผลไม้หลายอย่างและนมถั่วเหลืองอีกหนึ่งแก้ว

“ขอบคุณนะคะคุณเหนื่อยแย่เลยตั้งแต่อากิระคลอดคุณก็แทบไม่ได้พักเลย”

“ไม่เลยคุณต่างหากที่เหนื่อยมากกว่าผม” เขาเท้าแขนลงกับโต๊ะตรงข้ามฉันก่อนจะโน้มตัวมาจุ๊บที่กระหม่อมของฉันหนึ่งทีจากนั้นก็ผละไปที่ห้องนอน

“ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะเดี๋ยวต้องเตรียมตัวไปรับคุณแม่ที่สนามบิน”

“คุณจะขับรถไปเองหรือคะ”

“เปล่าหรอกเดี๋ยวคุณชินจะมารับอาหารกลางวันผมเตรียมให้แล้วคุณทานเลยไม่ต้องรอผม”

“เอ่อ…แล้วเรื่องที่พักของคุณแม่คุณ”

“ต้องถามท่านอีกที”

“ค่ะ” ฉันขานรับก่อนจะพยักหน้าก้มหน้าทานอาหารเช้าตรงหน้าต่อตั้งแต่ฉันมีลูกรู้สึกว่าการใช้ชีวิตจะสบายกว่าตอนอยู่คนเดียวเสียอีกริวอิจิปรับแต่งห้องของฉันให้ดูมีชีวิตชีวาแถมยังติดตั้งเครื่องอำนวยความสะดวกมากมายไม่ว่าจะเครื่องล้างจานเครื่องอบขวดนมของใช้นั่นนี่แยกของเด็กกับผู้ใหญ่อย่างชัดเจนดูท่าอากิระจะเป็นที่รักของพ่อเขามากจริงๆและฉันก็หวังว่าอากิระจะเป็นที่รักของคุณย่าด้วยเช่นกัน

และแล้วเวลาที่ว่าก็มาถึงคุณนายเคอินั่งจิบชาอยู่ที่โซฟาด้วยใบหน้าเรียบเฉยตอนนี้เป็นเวลานอนของอากิระพอดีเด็กอ้วนนอนหลับปุ๋ยน้ำลายย้อยอยู่ในเปลโยกพร้อมเสียงเปียโนโมสาร์ทกิริยามารยาทของคุณนายเคอิทำฉันต้องเกร็งตามไปด้วยฉันนั่งหลังตรงก้มหน้ามองฝ่ามือของตัวเองที่ชื้นไปด้วยเหงื่อก่อนจะกอบกุมเข้าหากันบีบเพื่อให้กำลังใจตัวเอง

ก่อนหน้านั้นพวกเราต่างก็แนะนำชื่อกันไปแล้วแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อแม้แต่ริวอิจิเองก็นั่งเงียบเช่นกัน

เสียงก้นแก้วกระทบจานรองก่อนคุณนายเคอิจะปรายตามองมาที่ฉัน

“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้หนูเจ…” เพราะว่าชื่อจริงภาษาไทยฉันออกเสียงยากเลยบอกให้แม่สามีเรียกชื่อเล่นเอาง่ายกว่าฉันเงยหน้าก่อนจะเอ่ย

“ค่ะ”

“เฮ้อ! ถ้าฉันไม่มาจะได้เห็นหน้าหลานมั้ย…ริวอิจิทำไมทำอะไรไม่บอกแม่สักคำเรื่องใหญ่ขนาดนี้”

“อ่า…”

ฉันลุกขึ้นยืนพร้อมโค้งตัวเส้นผมแทบจะติดพื้น

“ขอโทษด้วยค่ะขอโทษที่ทำให้ไม่สบายใจนะคะ” ฉันค้อมตัวอยู่อย่างนั้นก่อนจะรู้สึกถึงฝ่ามือที่จับที่ต้นแขนก่อนจะเงยหน้ามามองคุณเคอิอีกครั้ง

“คนที่ผิดคือริวอิจิต่างหากหนูเจไม่ผิดเลย”

“ริวอิจิ!”

“ครับ…เรื่องนี้จัดการไปถึงไหนแล้ว”

“ผมจดทะเบียนสมรสกับเขาแล้วครับ”

“ยังดี…”

พอได้ยินแม่สามีแย้งฉันกับริวอิจิมองหน้ากันอัตโนมัติ

“ผู้หญิงเราเรื่องการแต่งงานจดทะเบียนสมรสไม่ใช่เรื่องเล็กๆหนูเจจ๊ะเรื่องมาถึงขั้นนี้หนูจะว่ายังไงถ้าแม่จะให้หนูจัดงานแต่งงานกับริวอิจิที่ญี่ปุ่น”

“คะ” ฉันทำหน้าตกใจ

คุณนายเคอิจับมือฉันพลางตบหลังมืออยู่อย่างนั้น

“แต่ว่าอากิระยังเด็กเกรงว่าจะไม่สะดวกเวลาเดินทางนานๆ” ฉันตอบเสียงอ้อมแอ้ม

“ก็จริง” คุณเคอิพยักหน้าเห็นด้วย

“ไหนๆเรื่องมาถึงขั้นนี้ก็ต้องทำให้ถูกต้องถึงขั้นมีลูกมีเต้ากันขนาดนี้แม่เองก็คงตัดสินใจหรือตำหนิเราทั้งคู่คงไม่ได้แต่ว่าเลี้ยงเด็กคนหนึ่งเรื่องใหญ่เห็นว่าตอนนี้หนูลาคลอด”

“ค่ะ”

“แม่อยากให้อากิระย้ายไปอยู่ญี่ปุ่นตั้งแต่เล็กๆจะได้ชินอีกอย่างเขาเป็นทายาทรุ่นต่อไปของเคอิกรุป” ฉันหันไปมองเจ้าเด็กอ้วนที่นอนหลับปุ๋ยในเปลโยกเกิดมาไม่กี่เดือนก็ต้องแบกรับภาระบริษัทล่ะซึ่งไม่รู้ว่าเป็นความต้องการของอากิระหรือเปล่า

จริงอยู่ที่เขาเกิดมาเป็นทายาทรุ่นที่สามของเคอิกรุปแต่ใช่ว่าเขาอยากจะรับภาระหน้าที่นั้นฉันอยากจะให้โอกาสลูกได้ตัดสินใจและได้ใช้ชีวิตในแบบที่เขาอยากจะเป็นไม่ใช่ต้องแบกภาระทายาทบริษัทยักษ์ใหญ่ตั้งแต่ลืมตามาดูโลก