บทที่ 37

แม้แต่ตอนอาบน้ำเขาบอกว่ากลัวฉันจะเป็นอะไรไปเพราะว่าเท้าที่เริ่มบวม หรือไม่รู้ว่าเป็นอาหารตาให้เขาได้แทะโลมกันแน่ สองร่างอิงแอบแช่อ่างอยู่ด้วยกันอย่างนั้น การมีเงินนี่สามารถจ้างผีให้โม่แป้งยังได้เหมือนที่สุภาษิตจีนว่าไว้ไม่มีผิด ชีวิตประจำวันของฉันเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากเมื่อริวอิจิมาอยู่ด้วย เขาเปลี่ยนและต่อเติมห้องใหม่ รวมไปถึงเครื่องใช้ไฟฟ้าต่าง ๆ รวมไปถึงเฟอร์นิเจอร์ ลำพังมนุษย์เงินเดือนอย่างฉันมีคอนโดให้ซุกหัวนอนโดยที่ไม่ต้องผ่อนก็ถือว่าดีมากแล้ว คอนโดนี้แม้จะเก่าหลายสิบปีแต่ก็มีการซ่อมแซมปรับปรุงให้เหมือนใหม่อยู่เสมอ แน่ล่ะสิค่าส่วนกลางก็หลายพันต่อเดือน ถ้าปล่อยให้ตึกโทรมนิติคงถูกลูกบ้านโวยตายแน่

อ่างอาบน้ำแบบทันสมัยก็ถูกติดตั้งด้วยเช่นกันแถมยังปรับอุณหภูมิได้ฉันนั่งทับอยู่บนหน้าขาของเขาตอนนี้เราต่างก็เปลือยเปล่าแช่น้ำ

“ร้อนไปหรือเปล่า” ฉันส่ายหน้าแถมยังก้มหน้างุดจ้องมองหน้าท้องตัวเองปล่อยให้เขากอดฉันอยู่อย่างนั้นอีกอย่างไม่อยากจะดิ้นหรือขยับส่งเดชกลัวว่าหนอนยักษ์จะตื่นขึ้นมาพอเห็นความยาวของมันฉันก็กลัวว่าจะรับไม่ไหว

“เท้าคุณบวมมากใกล้คลอดแล้วไม่ยืนนานๆจะดีที่สุด”

“ให้นั่งๆนอนๆอย่างเดียวก็เบื่อนี่คะอีกอย่างฉันท้องไม่ได้ป่วยยังอยากทำอะไรด้วยตัวเองอีกอย่างฉันเกรงใจคุณจริงๆ”

เขาเป็นถึงประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ร้อยทั้งร้อยไม่มีใครจะเดาได้เลยว่างานบ้านงานเรือนเขาเก่งกว่าผู้หญิงอย่างฉันเสียอีกโดยเฉพาะเรื่องจักรไฟฟ้าให้ตาย! ฉันใช้ไม่เป็นและไม่คิดจะซื้อมาใช้ด้วยซ้ำพอเขาเห็นฉันจะทิ้งเสื้อที่ชายผ้าขาดไปเขาก็เอามาแปะตัดเย็บเองแทบไม่เห็นรอยขาด

“เกรงใจอะไรกันผมเต็มใจแค่ท้องก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว”

“ขอบคุณนะคะ” ฉันเอียงหน้าไปหาเขาก่อนจะช้อนสายตามองสบตาสีนิลนั้นเอ่ยคำขอบคุณด้วยความจริงใจไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเขาจะทำดีกับฉันเพื่อหวังผลอะไรก็ช่างตอนนี้ฉันมีความสุขมากจริงสุขใจในเรื่องน้อยๆที่เขาทำให้สุขที่ได้ชีวิตด้วยกันในห้องเล็กๆแห่งนี้สุขที่ได้แบ่งปันความและเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้ใครสักคนได้ฟังและฉันก็นึกหวงแหนอ้อมกอดนี้ขึ้นมาในใจไม่อยากให้เขาแบ่งปันมันให้ใครอีก

“ขอบคุณเรื่องอะไร”

“ทุกเรื่อง”

“รวมไปถึงเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า” เขาลูบหน้าท้องที่โย้ของฉันไปมาแต่จังหวะตอนลูบลงมาก็แอบหมิ่นเหม่ตรงตำแหน่งสำคัญฉันจ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้นก่อนจะอมยิ้ม

“เรื่องอะไรเหรอคะ” ฉันแสร้งถาม

“คุณไม่รู้จริงๆเหรอ” ริมฝีปากของเขาทาบทับลงมาอีกครั้งก่อนจะผละออกไปหอมหัวของฉันก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น “คุณตั้งชื่อให้ลูกหรือยังชื่อไทยก็ได้ชื่อญี่ปุ่นก็ดีแล้วแต่คุณ”

“ฉันคิดไว้แล้วค่ะไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือเปล่า…อากิระอกิรพงษ์ได้ทั้งไทยและญี่ปุ่นไม่รู้ว่าจะเชยหรือเปล่า”

ริวอิจิหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบ

“ขอแค่ไม่ใช่ปิกาจูหรืออะไรก็ได้ทั้งนั้นมีพ่อแม่หลายคนตั้งชื่อคิระเนมให้ลูกโดยไม่สนเรื่องความหมายคุณรู้ไหมการเปลี่ยนชื่อเด็กในญี่ปุ่นไม่ได้ง่ายเหมือนเมืองไทยต้องบรรลุนิติภาวะและยื่นคำร้องขอต่อศาลยุ่งยากมาก”

“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ” ฉันตาโตที่ได้ยินไทยเปลี่ยนชื่อได้ง่ายกว่าจริงอยากเปลี่ยนก็แค่ไปอำเภอและถ่ายใหม่ไม่จำเป็นต้องร้องขอต่อศาลอีกอย่างคนไทยเราเปลี่ยนชื่อกันเป็นว่าเล่น

“ใช่”

“เพราะฉะนั้นสำหรับผมการตั้งชื่อลูกจึงสำคัญเพราะมันจะติดตัวเขาไปตลอดเลยอยากจะหาความหมายดีๆให้เขาเป็นรางวัลที่ทำให้ผมและคุณลงเอยกัน”

“ใครลงเอยกับคุณ”

“นี่ยังไม่เรียกว่าลงเอยอีกเหรอจดทะเบียนก็แล้วอยู่ด้วยกันก็แล้วคุณนี่ใจร้ายจริงๆ”

พอเห็นเขาแง่งอนเหมือนเด็กฉันก็อดที่จะแหย่ไม่ได้ฉันหยิกจมูกโด่งของเขาอย่างมันเคี้ยว

“ตัวโตขนาดนี้ยังขี้งอนเหมือนเด็กไปได้” พูดพร้อมกับอมยิ้มกับใบหน้าที่บูดบึ้งแสร้งทำเป็นงอนพอเห็นสายตาวิบวับของเขาที่จ้องมองมาทำเอาฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่ใช่แค่ร่างกายนะที่โตอย่างอื่นก็โตด้วย” ฉันถลึงตาใส่เขาก่อนจะหันหน้าหนีพลางบ่นอุบอิบ

“คนอะไรลามก”

“ผมยังไม่ได้พูดเลยว่าอะไรที่โตกล้ามต่างหากดูสิคุณนี่คิดลึกจริงๆ” เขาทำท่าเบ่งกล้ามทั้งสองข้างอยู่ข้างหลังฉันคนอะไรหน้าไม่อายที่สุดตัวเองเกริ่นออกมาก่อนแท้ๆยังหาว่าคนอื่นคิดลึก! ฉันก่นด่าเขาอยู่ในใจก่อนจะได้ยินเสียงระเบิดหัวเราะของเขาที่ดังคับห้องสงครามสาดน้ำจึงก่อตัวขึ้นกว่าจะอาบน้ำเสร็จก็กินเวลาไปครึ่งชั่วโมง

คนเราทุกคนแม้จะอายุมากขึ้นทุกปีแต่นิสัยและความเป็นเด็กที่มีไม่ได้จางหายไปตามกาลเวลาบางครั้งเราก็มักจะแสดงด้านนั้นออกมาเฉพาะบุคคลและเป็นคนที่เขาวางใจอยากจะให้เห็นด้านดีด้านไม่ดีรวมไปถึงความดื้อรั้นแบบเด็กให้ใครอีกคนได้ติชมหรือติเตียนคล้ายกับว่าได้เจอที่ๆสามารถแสดงความเป็นตัวเองได้อย่างเต็มที่และอีกฝ่ายก็รับที่เขาเป็นอย่างนี้ได้ด้วยไม่ต้องพยายามปรับตัวอะไร