All Chapters of พลาดรักคุณสามี: Chapter 41 - Chapter 50

พอรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมแม่บ้านคนสนิทถึงถูกไล่ออก เกศรินก็กลับลงมา"คุณเกศต้องช่วยกุลนะคะ กุลทำงานที่นี่มาตั้งนานแล้ว""ฉันเคยห้ามกุลหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้พูด""กุลก็ไม่รู้นี่คะ ว่าคุณรามิลจะมายืนอยู่ข้างหลัง""ถึงแม้ว่าไม่มีใครเห็นไม่มีใครได้ยิน เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าให้คนอื่น ถ้าไปทำงานที่ไหนจำคำนี้ไว้ให้ดี""คุณเกศหมายความว่ายังไงคะ คุณเกศจะไม่ช่วยกุลงั้นเหรอ ทั้งๆ ที่กุลก็อยู่ข้างคุณมาโดยตลอด""กุลก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือภรรยาของลูกชายเจ้าของบ้าน แล้วกุลเป็นใครทำไมถึงกล้าไปว่าให้เธอได้""ภรรยาก็ไม่เห็นว่าคุณรามิลจะรักสักหน่อย หอบเสื้อผ้าหนีออกจากบ้านคุณรามิลยังไม่ไปตามเลย""กุล!!" แม่บ้านคนนี้เกินเยียวยาแล้วจริงๆ คงต้องให้ไปพบเจอประสบการณ์ใหม่ เผื่อว่าจะคิดได้ว่าสิ่งไหนควรพูดไม่ควรพูด[บริษัท]"เธอไม่มาเหรอ" รามิลมาถึงบริษัทก็ตรงไปที่ห้องของหวานใจว่ามาหรือยัง แต่พอไม่เห็นก็เลยออกมาถามคนที่ทำงานอยู่หน้าห้อง"ยังไม่เห็นมาเลยค่ะ""ไม่สบายหรือเปล่า" เพราะเมื่อวานดูเหมือนว่าเธอไม่สบาย รามิลรีบเดินมาที่ลิฟต์ แต่จังหวะประตูลิฟต์เปิดออก ก็เห็นว่าเธอยืนอยู่ในนั้นแต่ในลิฟต์ไม่ได้มีแ

ราชันย์ออกมาก่อนที่ระเบิดจะลงใส่ตัวเอง เห็นพี่ชายไม่ค่อยใส่ใจ คิดว่าจะไม่หึงเมียขนาดนี้ ทำไมผู้ชายด้วยกันจะดูไม่ออก คนดื้อแบบน้องชายก็เลยอยากเล่นอะไรสนุกๆ หน่อย กวนอารมณ์คนขี้เก๊กแบบพี่ชายสักหน่อย ถ้าเป็นไปตามแผนนะแต่พอออกจากห้องท่านประธาน ราชันย์ก็ต้องรีบหลบหมุมก่อน เพราะเดี๋ยวเจอคุณผู้ช่วยเลขา ถ้าเห็นว่าเขาขึ้นมาป้วนเปี้ยนบนชั้นผู้บริหารอีก มีหวังเธอได้เล่นงานเขาแน่ราชันย์ออกไปได้ครู่หนึ่ง หวานใจก็ตามออกมา เพราะดูหน้าเจ้าของห้องแล้วไม่รู้ว่าไปกินรังแตนมาจากที่ไหนแต่พอเธอออกไป รามิลก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาก๊อก..ก๊อก.."กานดาเองค่ะ""เข้ามาได้เลยค่ะ..คุณกานดามีอะไรคะ""กานเอางานเข้ามาให้คุณหวานใจค่ะ""งานอะไรคะ" หวานใจรับงานนั้นขึ้นมาแล้วเปิดดู "ทำไมงานเยอะจังคะ""คุณหวานใจค่อยๆ ทำไปก็ได้นะคะ"เป็นครั้งแรกมั้งที่มีคนยกงานเข้ามาให้เธอทำ เพราะทุกครั้งเธอต้องออกไปของานเองว่าต้องทำอะไร ..สงสัยงานนี้จะเร่งจริงแหละ หวานใจเปิดดูมันก็คืองานที่พวกเขากำลังมีปัญหากันอยู่ตอนนี้เย็นวันเดียวกัน..ถ้าวันนี้งานไม่เสร็จมีหวังอดไปปาร์ตี้ริมสระว่ายน้ำแน่เลย คนเราต้องมีอะไรที่ชอบมาก และสิ่งที่หวานใจชอบคือ

ทีแรกก็ชั่งใจอยู่ว่าถ้าเขามองขึ้นมาเธอจะหลบไหม ในขณะที่กำลังคิดอยู่สายตาของคนที่เพิ่งลงจากรถก็มองขึ้นมาจริงๆ หญิงสาวเลือกที่จะไม่หลบ ให้เขาเห็นไปเลยว่าเธอยืนอยู่ตรงนี้ ที่รามิลมองขึ้นไปเพราะอยากรู้ว่าเธออยู่บนห้องหรือยังอยู่ข้างล่าง"เดี๋ยวพรุ่งนี้จะโทรไปหาประกันให้นะ" เขาพูดแค่นี้ก็รีบเข้าบ้านเกศรินได้แต่มองตามไป..ในเวลานี้อยากคุยกับใครสักคน ถ้ากุลยังอยู่ก็คงวิ่งออกมาถามแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้กุลจะมีนิสัยที่เสียอยู่บ้าง แต่สำหรับเกศรินแล้ว กุลเปรียบเสมือนญาติที่คอยถามคอยห่วงใย หวานใจซึ่งยังยืนอยู่หน้าต่างที่เดิม แปลกใจเมื่อเห็นว่าเกศรินซับน้ำตา ที่ร้องไห้คงไม่ใช่เพราะเธอกลับมานะ ถ้าเป็นแบบนั้นเธอต้องคิดยังไงแกร็ก.. ประตูห้องเปิดเข้ามาหวานใจก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม"กินข้าวหรือยัง""ไม่หิว""แสดงว่ายังไม่กิน ผมก็ยังไม่กินเหมือนกัน"หวานใจไม่ได้พูดอะไร เธอยังคงมองลงไปข้างล่าง จนรามิลเดินเข้ามาหา "รถของเกศรินเกิดอุบัติเหตุ" หญิงสาวไม่ได้ตกใจอะไรมากมาย เพราะถ้าเกิดอุบัติเหตุร้ายแรง เจ้าของรถคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้ เธอทำแค่มองหน้าเขา เพราะอยากรู้ว่าเขาตกใจบ้างไหมที่เกิดอุบัติเหตุกับ

"คุณเป็นอะไร" เห็นเธอนอนตัวขดตัวงออยู่ รามิลก็รีบเข้าไปหา"พี่สะใภ้เป็นอะไรครับ""เจ็บท้อง""ไปหาหมอกัน" ว่าแล้วรามิลก็เอื้อมไปช้อนร่างเธอขึ้นมาลุงสมานรีบมาเปิดประตูห้องให้ ส่วนราชันย์รีบไปกดลิฟต์รอพอประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นล่าง พนักงานโรงแรมและอีกหลายคนที่อยู่แถวนั้นต่างก็มองตามผู้ชายที่อุ้มผู้หญิงวิ่งออกไปขึ้นรถ[โรงพยาบาลเอกชนที่อยู่ใกล้]ลุงสมานจอดรถที่หน้าโรงพยาบาล รามิลก็รีบอุ้มเธอลงจากรถ แล้ววิ่งไปวางลงเปลสำหรับคนป่วย เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลก็รีบเข็นเปลเธอไปที่ห้องฉุกเฉิน"คนไข้เป็นอะไรมาคะ""เธอเจ็บท้องมากครับ""ญาติออกไปรอข้างนอกก่อนนะคะ""ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมเป็นสามีของเธอครับ""สามีก็อยู่ไม่ได้ค่ะ ออกไปรอข้างนอกก่อนนะคะ ถ้าต้องการญาติเดี๋ยวทางเราจะแจ้งออกไป" แบบนี้แหละถึงไม่อยากให้ญาติคนไข้อยู่ในห้องตรวจด้วย เพราะญาติส่วนมากจะตื่นตระหนกและพะวง เดี๋ยวทำให้การตรวจวินิจฉัยล่าช้าลงไปอีกได้ยินว่าคนไข้มีสามีแล้ว อันดับแรกทางแพทย์ผู้รักษาก็ตรวจการตั้งครรภ์ก่อนเลยผ่านไปเพียงไม่นานทางเจ้าหน้าที่ก็เรียกให้สามีคนไข้เข้ามาพบในห้องตรวจ"มีเพศสัมพันธ์กันครั้งสุดท้ายเมื่อไรครับ" เรื่องแบ

"คุณก็ไปนอนสิ" หวานใจเห็นว่าเขานั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง ทั้งๆ ที่เธอใกล้จะหลับอยู่แล้ว"ผมยังไม่ง่วง คุณนอนก่อนเลย""ทำไมคะ ทำไมถึงยังไม่ง่วง""ไม่ทำไมหรอก ผมอยากนั่งอยู่ตรงนี้ ข้างๆ คุณกับลูก"กำลังจะหาเรื่องงอนอยู่แล้วเชียว ได้ยินประโยคนี้แล้วเธอจะงอนได้ยังไง แล้วทำไมเราต้องหาเรื่องเขาด้วย เป็นอะไรมากหรือเปล่า"นอนนะครับ" มือหนาเอื้อมไปลูบผมของคนที่นอนอยู่บนเตียงเบาๆ จนเธอรู้สึกผิดที่เก็บเขาไว้ข้างกาย เขาคงคิดถึงหญิงคนรักมาก แต่ติดตรงที่ต้องรับผิดชอบเธอกับลูกหวานใจหลับตาลง ถึงแม้ว่าเธอจะหายง่วงแล้ว อยากให้เขามีเวลาเป็นส่วนตัว เผื่อว่าเขามีธุระจะทำเช้าวันต่อมา.."ตื่นแล้วเหรอลูก"หวานใจยิ้มให้กับแม่ทั้งสองคนเล็กน้อย แต่สายตานั้นมองไปรอบๆ ห้อง เพราะตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในนี้"พี่เขาไปคุยกับคุณหมอ""ค่ะ""หนูกลับบ้านได้แล้วแน่นะ""หวานดีขึ้นมากแล้วค่ะ" ที่จริงเธออยากขอแม่ของเขา กลับไปพักที่บ้านเธอ แต่ไม่กล้าเดี๋ยวพวกท่านจะไม่สบายใจพอเคลียร์เรื่องโรงพยาบาลเสร็จ ทุกคนก็นั่งรถออกมา[บ้านรามิล]"ฉันเดินเองได้" หวานใจตกใจคิดว่าเขาจะทำแค่เปิดประตูให้ แต่นี่เขาจะอุ้มเธอลงจากรถด้วย"ต้องขึ้นบันไ