บทที่ 45

ทีแรกก็ชั่งใจอยู่ว่าถ้าเขามองขึ้นมาเธอจะหลบไหม ในขณะที่กำลังคิดอยู่สายตาของคนที่เพิ่งลงจากรถก็มองขึ้นมาจริงๆ หญิงสาวเลือกที่จะไม่หลบ ให้เขาเห็นไปเลยว่าเธอยืนอยู่ตรงนี้ ที่รามิลมองขึ้นไปเพราะอยากรู้ว่าเธออยู่บนห้องหรือยังอยู่ข้างล่าง

"เดี๋ยวพรุ่งนี้จะโทรไปหาประกันให้นะ" เขาพูดแค่นี้ก็รีบเข้าบ้าน

เกศรินได้แต่มองตามไป..ในเวลานี้อยากคุยกับใครสักคน ถ้ากุลยังอยู่ก็คงวิ่งออกมาถามแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้กุลจะมีนิสัยที่เสียอยู่บ้าง แต่สำหรับเกศรินแล้ว กุลเปรียบเสมือนญาติที่คอยถามคอยห่วงใย

หวานใจซึ่งยังยืนอยู่หน้าต่างที่เดิม แปลกใจเมื่อเห็นว่าเกศรินซับน้ำตา ที่ร้องไห้คงไม่ใช่เพราะเธอกลับมานะ ถ้าเป็นแบบนั้นเธอต้องคิดยังไง

แกร็ก..

ประตูห้องเปิดเข้ามาหวานใจก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

"กินข้าวหรือยัง"

"ไม่หิว"

"แสดงว่ายังไม่กิน ผมก็ยังไม่กินเหมือนกัน"

หวานใจไม่ได้พูดอะไร เธอยังคงมองลงไปข้างล่าง จนรามิลเดินเข้ามาหา

"รถของเกศรินเกิดอุบัติเหตุ"

หญิงสาวไม่ได้ตกใจอะไรมากมาย เพราะถ้าเกิดอุบัติเหตุร้ายแรง เจ้าของรถคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้ เธอทำแค่มองหน้าเขา เพราะอยากรู้ว่าเขาตกใจบ้างไหมที่เกิดอุบัติเหตุกับ