บททั้งหมดของ พลาดรักคุณสามี: บทที่ 1 - บทที่ 10

"รามิลมาถึงตั้งแต่เมื่อไรทำไมไม่เข้าไปในงานล่ะลูก..แล้วนี่?""อ้าว..คุณสโรชาสวัสดีครับ" พอรู้ว่าเป็นใครฉลามก็เลยหันไปทักทาย"สวัสดีค่ะเสธ.""??//???" ทั้งรามิลและหวานใจมองหน้ากันอัตโนมัติแบบไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเห็นพ่อกับแม่ของทั้งสองฝ่ายทักทายแบบสนิทสนม"มีอะไรกันหรือเปล่าคะ" สโรชาแม่ของรามิลคือภรรยารามสูรเจ้าของบริษัทใหญ่โต และรามสูรนั้นก็เป็นพี่ชายมโนราห์ ถึงแม้ว่าครอบครัวของทั้งสองจะไม่ได้สนิทกันมาก แต่ก็รู้จักกันผ่านทางญาติ เวลามีงานเลี้ยงก็พบปะกันบ้าง"มี.." ฉลามมองหน้าแก้วใจคนเป็นภรรยา เพราะเมื่อสักครู่ลูกสาวบอกว่าผู้ชายที่ควงแขนอยู่ตอนนี้คือสามี และสามีของลูกสาวก็คือบุตรชายของรามสูรสโรชาปลายสายตามองไปดูมือของผู้หญิงที่เกาะแขนลูกชายอยู่ ทีแรกก็ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แต่คิดว่าคงรู้จักกับลูกชายของตนเองแน่"เอ่อ..ผมขอแนะนำลูกสาวให้คุณสโรชารู้จักเลยนะครับ คนนี้หวานใจลูกสาวคนเล็กของผมกับแก้วใจครับ"หวานใจปล่อยมือที่เกาะแขนรามิลออก เพื่อสวัสดีคนที่พ่อเพิ่งแนะนำให้รู้จัก"สวัสดีค่ะ" ใบหน้าที่มาดหมั้นเมื่อสักครู่เปลี่ยนไปมาก ทีแรกคิดว่าจะทำให้เรื่องมันจบง่ายๆ ถ้าพ่อกับแม่รู้ว่า

ในห้องโรงแรม..และห้องนี้ก็มีแค่เตียงเดียว"ฉันชื่อหวานใจ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" หวานใจไม่รู้จะเริ่มยังไงก่อนดี ก็เลยเริ่มจากการแนะนำชื่อนี่แหละ"ผมชื่อรามิลยินดีที่ได้รู้จัก""อันดับแรกเราต้องมาทำความเข้าใจกันก่อน""ก็ว่ามาสิ""ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษคุณ ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลยเถิดมาขนาดนี้""อืม""แต่จะว่าฉันผิดคนเดียวก็ไม่ใช่ คุณก็ผิดด้วย""อ้าว.." กำลังจะดีแล้วเชียว"ฉันว่าจะไม่โกหกพวกท่านต่อแล้ว แต่คุณดันแนะนำว่าฉันเป็นคนที่จะแต่งงานด้วยทำไมล่ะ""หึ""แต่ก็ช่างมันเถอะ ถือว่าเราเสมอกัน""หึหึ" ถ้าเธอไม่หาเรื่องคว้าตัวเขาไว้ตอนนั้นมันคงไม่เกิดอะไรขึ้นแล้ว"คุณอย่าเอาแต่ขำสิ""ก็คุณพูดเองหมดแล้วจะให้ผมพูดอะไร""คุณมีวิธีที่ทำให้เราสองคนไม่ต้องแต่งงานกันไหม""ไม่มี""เอ้าา""คุณรู้ไหมว่าความฝันสุดท้ายของคุณปู่คืออะไร""อะไร""อยากให้ผมมีเมียที่ไม่ใช่แหม่ม""คุณมีเมียแหม่มเหรอ"รามิลไม่ได้ตอบประโยคนี้ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา"ฉันไม่ถามก็ได้ แล้วเราจะทำยังไงกันต่อดี""ก็คงต้องแต่งงาน""นี่คุณ""คุณเป็นคนเริ่มก่อนไม่ใช่เหรอ""แต่ฉันยังไม่อยากแต่ง ฉันยังไม่อยากเป็นหม้ายตอนนี้คุณรู้

"ผู้หญิงอะไรร้ายชะมัด" เอาไปเอามาหวานใจลงไปนอนพื้น พร้อมกับหมอนหนึ่งใบและผ้าห่มที่มีอยู่ผืนเดียว เธอใช้ผ้าห่มผืนนั้นทั้งรองพื้นและก็ห่มไปในตัวเช้าวันต่อมา.."มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" ทั้งสองถูกตามตัวให้มาพบที่ห้องอาหารวีไอพี"มานั่งก่อนสิลูก" สโรชาเรียกให้ว่าที่ลูกสะใภ้มานั่งใกล้ๆ เพราะคิดว่าเดี๋ยวลูกชายก็คงเดินตามคนรักมา แต่ไม่ใช่..เขาเดินไปนั่งอีกมุมหนึ่ง "รามิล" คนเป็นแม่ก็เลยเรียกให้มานั่งใกล้ๆ กัน เพราะถ้าผู้ใหญ่คุยด้วยจะได้หันมาทางเดียวไม่ต้องหันไปหลายทาง"ทางผู้ใหญ่คุยกันแล้วนะ" ประโยคนี้เรวทัตพูดกับหลานชาย แต่ที่จริงคนเป็นปู่นั่นแหละออกความคิดเห็นอยู่คนเดียว ส่วนคนอื่นได้แต่นั่งฟัง "คุยกันว่ายังไงครับ""ฤกษ์ดีอีกสามวันข้างหน้า""ห๊าา!?""ที่เรียกมาเพราะจะถามพวกเราว่าอยากจัดงานที่นี่ หรือกลับไปจัดกรุงเทพฯ" เพราะทุกคนมาร่วมงานแต่งของเทวินที่ภาคตะวันออกแถบชายทะเล"คุณปู่ครับจะรีบไปไหนนักหนา""ถ้าไม่ใช่ฤกษ์สามวันข้างหน้า ก็ต้องรออีก สามเดือน""OK ครับ งั้นรอสามเดือน"ผู้ใหญ่ต่างก็มองหน้ากัน จนหวานใจกลัวว่าพวกท่านจะสงสัย "เรื่องไปเที่ยวของเราเอาไว้ก่อนก็ได้ค่ะ ถ้าผู้ใหญ่ได้ฤกษ์ดีเ

"พูดเล่นไปได้! คนยิ่งกำลังคันอยู่" ทีแรกก็เคืองตาแต่ตอนนี้เริ่มจะคันแล้ว"คันเหรอ" ได้ยินประโยคสุดท้ายที่เธอพูด สายตาคมมองไปรอบๆ ข้าง"คุณกำลังคิดอะไรฉันคันตา! ทำเป็นเล่นอยู่ได้""หึหึ"หวานใจไม่รอให้เขาดูให้แล้ว มือเรียวยกขึ้นมาเพื่อที่จะขยี้"อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวทำให้""คุณจะทำอะไร?" หญิงสาวขยับใบหน้าหลบนิ้วที่เขายื่นเข้ามาใกล้"ก็เอาขี้ตาออกให้ไง""จะบ้าเหรอล้างมือหรือยัง""สองคนนั้นทำอะไรกันอยู่ครับพ่อ" ทศกัณฐ์ออกมาจากห้องกับภรรยา ก็เห็นหลานชายยืนหยอกล้อหญิงคนรักอยู่"เด็กคนนี้น่ารักน่าเอ็นดู" เรวทัตรู้สึกเอ็นดูหวานใจมาก คิดว่าเธอนี่แหละที่จะเอาหลานชายอยู่หมัด"ไปทานข้าวกันเถอะครับพ่อ""ไปสิ"พอชวนพ่อไปทานข้าวเสร็จ ทศกัณฐ์ก็หันไปชวนหลานชายกับหลานสะใภ้ห้องอาหารของโรงแรม..ญาติเกือบทุกคนรวมตัวกันอยู่ในห้องอาหาร เพราะต้องแบ่งหน้าที่กันจัดงานแต่ง"รามิล!" สโรชาสะกิดลูกชายเมื่อผู้ใหญ่ถาม แต่เขาเอาแต่มองไปที่ผู้ชายอีกคนที่อยู่ในห้องนั้นด้วย"ครับแม่""คุณอาถามเราว่าจะมีเพื่อนจากต่างประเทศเดินทางมาร่วมงานแต่งด้วยไหม""ไม่มีครับ" ที่จริงประโยคนี้หวานใจตอบผู้ใหญ่ไปแล้ว เพราะผู้ใหญ่ก็ถามประโย

วันต่อมา.. และวันนี้ก็เป็นวันแต่งงานของทั้งสองหญิงสาวที่อยู่ในชุดเจ้าสาวยืนมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ เวลานี้เธอพร้อมที่จะออกจากห้องแล้วแต่ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรลงไป จะแต่งงานกับชายรักชายจริงเหรอ ถ้าคนอื่นรู้..แล้วพ่อกับแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน หรือว่าเขาก็คิดแบบเดียวกับเรา หาผู้หญิงสักคนมาแต่งงานด้วย เพื่อปิดบังเรื่องนี้ไม่ให้พ่อกับแม่ต้องขายหน้า แต่สมัยนี้คนเขายอมรับกันได้หมดแล้วทำไมต้องทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งยากด้วยก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูได้ทำลายภวังค์ที่เธอกำลังคิดอยู่"ใกล้ฤกษ์แล้วออกไปกันเถอะลูก""แม่คะ""หือ""หวานกำลังจะแต่งงานจริงๆ ใช่ไหมคะ""ทำไมหนูถึงพูดแบบนั้น""เอ่อคือ..""บอกแม่มา""เปล่าค่ะไม่มีอะไร สงสัยหวานจะตื่นเต้นมากไป" แม่จะเชื่อไหมเนี่ยแก้วใจเอื้อมมือไปลูบผมลูกสาวเบาๆ เพื่อทำให้ลูกรู้ว่าแม่จะอยู่ข้างๆ ลูกเสมอ ถึงแม้จะมีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้ว"แม่""ไม่ร้องไห้นะลูก วันนี้เป็นวันมงคล" แค่เห็นสีหน้าก็รู้แล้วว่าลูกอยากจะร้องไห้ คงตื้นตันใจมากที่จะได้แต่งงานกับชายคนรักแต่สำหรับความคิดของหวานใจแล้ว ..ยกเลิกงานแต่งตอนนี้ยังทันไหมเนี่ย"เราออกไปกันเถอะ