Semua Bab พลาดรักคุณสามี: Bab 61 - Bab 70

แต่ก่อนไม่เคยมีเขาเธอยังอยู่ได้ เขาเข้ามาในชีวิตแค่ไม่กี่วัน ทำไมต้องคิดถึงจะเป็นจะตายแบบนี้ด้วย มะนาวรอจนดึกดื่นค่อนคืนเขาก็ไม่มา นั่นหมายถึงว่าเขาคงโกรธเธอมากเช้าวันต่อมา.. และวันนี้ก็เป็นวันหยุด เมื่อคืนนี้ไม่รู้ว่าหลับตอนไหน ตื่นมาอีกทีก็พบแต่ความว่างเปล่าจนถึงช่วงเที่ยงของวันเดียวกัน.. ข้าวเช้าก็ยังไม่กิน แต่ทำไมถึงไม่รู้สึกหิวเลยถึงแม้ไม่หิวเธอก็ต้องหาอะไรลงท้องบ้าง เหมือนที่บอกเขาไว้ว่าเธอเป็นเสาหลักของบ้านหญิงสาวเปิดดูในตู้เย็น มีผักและของสดที่เขาซื้อทิ้งไว้ก่อนหน้านั้น เธอก็เลยเลือกออกมาทำแค่อย่างเดียว เพราะคงต้องเริ่มประหยัดอีกแล้ววันต่อมา.. วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เมื่อคืนนี้นอนรอเขาทั้งคืนก็ไม่เห็นมา ในใจยังแอบคิดไว้ว่า มันเป็นวันหยุดเขาคงกลับไปที่บ้าน พรุ่งนี้วันจันทร์ยังไงเขาต้องกลับมาเย็นนี้แน่นั่งรอก็แล้ว นอนรอก็แล้ว เขาก็ยังไม่โผล่หน้ามาจนถึงช่วงเย็นของวันอาทิตย์ ถ้าจะกลับเขาต้องกลับมาได้แล้ว เพราะพรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้าของในตู้เย็นยังเหลืออยู่ 2-3 อย่าง เธอเลือกออกมาทำรอเผื่อว่าเขากลับมา แต่รอแล้วรอเล่า เฝ้าจนถึงดึกดื่น เขาก็ยังไม่มาอีก ถึงแม้จะเลิกกันแต่ก็กลั

หวังว่าพวกท่านคงไม่เชิญเราไปไล่ออกถึงที่บ้านหรอกนะ ไม่เคยได้ยินว่าผู้บริหารระดับสูงเชิญพนักงานต๊อกต๋อยแบบเธอไปทานข้าวที่บ้านสักที ถึงเล่าให้ใครฟังเขาก็คงไม่เชื่อ เดี๋ยวหาว่าเราฝันกลางวันอีกโอ้โห..ไม่ใช่บ้านแล้วล่ะถ้าจะใหญ่ขนาดนี้ ไม่ต้องถามคนขับรถก็รู้แล้วล่ะว่าคงเป็นคฤหาสน์หลังนี้พอประตูบ้านเปิดออกรถคันที่เธอนั่งมาก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปจอดลานหน้าบ้านมะนาวไม่กล้าแม้แต่จะลงจากรถ จนคนขับรถเดินอ้อมมาเปิดประตูให้"ลงมาได้แล้วครับ""ฉันไม่กล้าไปหรอก""ท่านเป็นคนเชิญมา คุณเข้าไปเถอะครับ"หญิงสาวที่ยังอยู่ในชุดพนักงานก้าวลงจากรถแบบประหม่า"มะนาว""คุณหวานใจ?" มะนาวมีรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เพราะเจอคนที่พอจะคุยกันได้"เข้ามาข้างในก่อนสิ" ที่จริงหวานใจรู้เรื่องนี้แล้ว และหวานใจก็ไม่เห็นด้วยที่สามีทำแบบนี้ เพราะเรื่องของคนสองคนต้องให้พวกเขาเป็นคนตัดสินใจกันเอง แต่ก็ว่าอีกนั่นแหละ เพราะน้องชายของเขาจะเดินทางไปในวันพรุ่งนี้แล้ว คงไม่มีเวลามาก"สวัสดีค่ะคุณหวานใจ""ไม่เจอกันหลายวัน สวยขึ้นนะเรา""สวยขึ้นที่ไหนคะ""เข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า คุณแม่กำลังให้คนจัดเตรียมอาหารเย็น""คุณหวานใจคะ มะนาวเอ

พอได้เงินจากกานดา มะนาวก็รีบโอนไปให้แม่ ..เมื่อตอนเที่ยงไม่ได้ลงไปทานข้าว เพราะมัวกังวลเรื่องเงินค่ารักษาน้อง แต่พอเรื่องนั้นคลี่คลายตอนนี้ก็ชักจะหิว แต่มาหิวตอนนี้คงลงไปทานไม่ได้แล้ว เธอก็เลยต้องพึ่งกาแฟและขนมที่อยู่ในห้องเครื่องดื่มแทน"กล้ายืมเงินพี่กานดาเลยเหรอ" เสียงนี้ดังแว่วมาจากหน้าประตู และคนที่กำลังเดินคุยกันมา ก็เดินเลี้ยวเข้ามาในห้องเครื่องดื่ม ซึ่งตอนนี้มะนาวกำลังยืนกินขนมและกาแฟอยู่"อุ้ย" ทั้งสองถึงกับสะดุ้งเมื่อคนที่กำลังนินทาอยู่ต่อหน้า ไม่ต้องรอให้ใครสะกิดใครเลย พอเห็นว่ามะนาวอยู่ในนี้ก็รีบแจ้นออกจากห้องเครื่องดื่มไปขนมที่กำลังเคี้ยวอยู่แทบกลืนไม่ลงคอ แต่จำเป็นต้องกลืนมันลงไปให้มีอะไรรองท้องไว้บ้าง ไม่ใช่แค่ข้าวเที่ยงที่ยังไม่ได้ทาน ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้ทานเหมือนกัน เพราะออกมาจากห้องเช่าคิดว่าจะขึ้นมาลาออกคงใช้เวลาไม่นานมะนาวออกมาจากห้องเครื่องดื่ม ไม่ต้องมองก็รู้แล้วว่าคงมีหลายคนที่มองเธออยู่หญิงสาวนั่งลงทำงานอยู่ครู่หนึ่ง ก็รู้สึกว่าเพื่อนๆ แอบมองมาเป็นระยะตุ๊บ! เสียงฝ่ามือเรียวทุบลงโต๊ะทำงาน จนคนที่มองสะดุ้งแล้วรีบหันไปหางานของตัวเอง"พวกเธอไม่เคยเดือดร้อนเรื่อง

"คุณ! คุณมาได้ยังไง" ทีแรกเผลอเรียกชื่อนาย แต่ผู้ชายคนที่ชื่อนายไม่มีอีกแล้ว"หายตัวมามั้ง""ฉันไม่ขำด้วยนะ ปล่อยได้หรือยัง" ที่เธอถามว่าเขามาได้ยังไง เพราะเขาต้องอยู่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอ ตอนที่คุยกับแม่ของเขา ท่านพูดให้ฟังแล้วว่าเขาจะเดินทางไปต่างประเทศในวันพรุ่งนี้ และนี่มันก็หลายวันแล้ว เธอพยายามจะไม่คิดถึงผู้ชายคนนี้ ก็เลยใช้ชีวิตของเธอตามปกติ"เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ขอนอนพักอีกนิดนะ" จะเรียกว่านั่งเครื่องไปกลับเลยก็ได้ เพราะไปถึงทำเรื่องที่อยากจะทำยังไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ ก็ต้องรีบบินกลับมาก่อน"คุณไปเหนื่อยมาจากไหน" คำพูดของเธอเริ่มอ่อนลง เมื่อเห็นท่าทางของเขาเหมือนไม่ได้โกหก"ก็นั่งเครื่องไง"นั่งเครื่องเหรอ? นี่แสดงว่าเขากลับไปแล้วแต่กลับมาอีกจริงเหรอ มะนาวลองนับวันดูถ้านั่งเครื่องมันก็ต้องหลายชั่วโมงแน่ เขาเดินทางไปกลับภายในสามวัน แบบนี้แสดงว่า เขาอยู่ที่นั่นหนึ่งวันแล้วก็บินกลับมาเหรอ? แล้วเขาทำแบบนี้เพื่ออะไรหญิงสาวมองไปดูท้องฟ้าด้านนอก ถ้าปล่อยเขานอนคงได้อีกสักชั่วโมงหรือสองชั่วโมง เธอก็เลยไม่ชวนคุย ปล่อยให้เขานอนกอดอยู่แบบนี้ก่อน แต่พอนอนนิ่งๆ ไปได้สักพัก เธอก็หลับไปอีกคนแกร

มะนาวหน้าแดงขึ้นมาจนเห็นได้ชัด ถึงแม้มีอะไรกับเขาแล้วเธอก็ไม่ได้มายืนมองขนาดนี้ ยิ่งตอนนี้มันชี้หน้าเธออยู่ด้วยหญิงสาวกำลังจะหันหลังแต่ถูกเขาดึงมากอดไว้ก่อน"ปล่อยค่ะ ฉันต้องออกไปทำงานอีก""ไม่ต้องทำแล้ว""ไม่ทำแล้วฉันจะหาเงินที่ไหนส่งบ้าน""เราแต่งงานกันนะ""คะ?" จากที่ไม่กล้ามองหน้า เธอที่ยังอยู่ในอ้อมกอดค่อยๆ เงยขึ้นมอง "เมื่อกี้คุณขอฉันแต่งงานเหรอ?""ใช่""แต่เราเพิ่งรู้จักกัน""ผมคิดว่าผมรู้จักคุณดีมากพอแล้ว""ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่ต้องดิ้นรนหาเงินส่งทางบ้าน""ผมเคยบอกแล้วไง เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม""ฉันไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว""เห็นแก่ตัวยังไง""เบียดเบียนเงินจากครอบครัวคุณไงคะ""ไม่ได้เบียดเบียนครอบครัวสักหน่อย ต่อไปนี้ผมจะทำงานหาเงินเลี้ยงคุณเอง พอใจหรือยังครับ" มือหนาเชยคางเรียวให้มองสบตาอีกครั้ง"ฉันยังไม่เคยเห็นความน่ารักของตัวเองเลย คุณรักฉันตรงไหนเนี่ย""ความน่ารักมันมีอยู่ในตัวคุณทุกที่""จริงเหรอคะ?" แม้แต่เพื่อนร่วมงานที่ทำงานด้วยกันมาหลายปี ก็ยังมีแต่คนว่าให้เธอว่าขี้งก แต่เขาจะมาหาความน่ารักในตัวเธอได้จากตรงไหน"ผมดีใจนะ ที่หาคนแบบคุณเจอ ที่ผ่า