All Chapters of มิติรัก ลากข้ามาเป็นฮองเฮา: Chapter 1 - Chapter 10

พิธีแต่งงานถูกจัดขึ้นใหญ่โต ลี่หรงและองค์ชายรัชทายาทได้เข้าพิธีแต่งงานตามประเพณี แม้การแต่งงานนี้องค์ชายรัชทายาทไม่เต็มใจ แต่ก็ขัดพระบัญชาฮ่องเต้ไม่ได้ เพราะเป็นการแต่งงานที่หนุนนำตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทให้มั่นคงเสียงกลองและขลุ่ย พิณบรรเลงเบา ๆ คลอเคล้าไปกับกลิ่นกำยานที่ลอยอ้อยอิ่ง ภายในเรือนหอที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ผ้าม่านสีแดงสดปักลวดลายมงคลพลิ้วไหวตามสายลม โคมไฟแดงถูกจุดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลอง แต่บรรยากาศในห้องหอกลับเงียบงันและเย็นเยียบหลินเหม่ยเยียนนั่งนิ่งบนเตียงเจ้าสาว ในชุดสีแดงที่สวมงดงามราวภาพวาด แต่ภายใต้ผ้าคลุมหน้า ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกังวล"อะไรนะ!? ข้ามมิติมาก็ต้องมาเสียตัวเลยรึ!?"ลี่หรงแทบจะกรีดร้อง อยู่โลกปัจจุบันยังไม่มีแม้แต่แฟน แต่พอมาที่นี่กลับต้องแต่งงานกะทันหัน นี่นับเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่? เธอนั่งคิดอยู่ครู่ใหญ่"เจ้าบ่าวจะมาไหม...? แล้วถ้ามา... เขาจะทำอะไรกับฉันไหม?" นางกระซิบกับตัวเอง ลุ้นหัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้เวลาผ่านไป...ยามโฉว (สามทุ่ม) ผ่านไปแล้วยามจื่อ (ห้าทุ่ม) ก็มาถึง...แต่ชายที่นางแต่งงานด้วยยังไม่มาหานจื่อเหว่ย องค์รัชทายาท แม่ทัพใหญ

ศึกในเรือนหลังเป็นบททดสอบอันหนักหน่วงของลี่หรง นางรู้ดีว่าภายในตำหนักในไม่ได้มีเพียงความงามและความจงรักภักดี แต่ยังเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมและการชิงดีชิงเด่นฮองเฮาถูกพระสนมของฮ่องเต้แย่งชิงความโปรดปราณ แม้ฮองเฮาจะเป็นผู้ที่ได้รับตำแหน่งสูงสุด แต่กลับถูกลดบทบาทให้ไร้ตัวตนในสายพระเนตรขององค์ฮ่องเต้พระชายาลี่หรง ในฐานะสะใภ้ จึงต้องหาทางปกป้องแม่พระสวามีของตน นางรู้ดีว่าหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป อำนาจของฮองเฮาจะถูกบั่นทอนจนหมดสิ้นตำหนักเฟิงหวง…“ถวายบังคมเสด็จแม่เพคะ หลายวันมานี้หม่อมฉันไม่ได้เข้าเฝ้าเสด็จแม่เลย ไม่ทราบว่าเสด็จแม่มีเรื่องทุกข์ใจสิ่งใดหรือเพคะ สีหน้าเสด็จแม่ดูไม่มีความสุข” หลี่หรงถามไถ่ด้วยความห่วงใยหลังจากได้ยินข่าวว่าฮ่องเต้มิได้เสด็จเยี่ยมฮองเฮามาสองเดือนแล้ว แต่กลับใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับสนมคนโปรดนางเงยหน้ามองฮองเฮาที่นั่งนิ่ง สีหน้าอ่อนล้าแต่แฝงด้วยศักดิ์ศรีของสตรีผู้สูงศักดิ์"เสด็จแม่..." พระชายาเอ่ยขึ้นเบา ๆ หลังตัดสินใจจะถามขึ้นมาทันที"เหตุใดจึงปล่อยให้พวกนางลบหลู่เช่นนี้ ฮองเฮาแห่งแผ่นดินจักถูกลืมเลือนได้เช่นนั้นหรือฮองเฮายิ้มบาง ๆ คล้ายมิได้ใส่ใจ"ภายในตำห

ในท้องพระโรงพระราชวังที่หรูหรามีแต่เสียงคุยของขุนนางและเหล่าข้าราชบริพารที่ต่างพากันยกย่องความสามารถของพระชายาที่ทำอาหารให้ทุกคนลิ้มรส จนทำให้พระราชวังเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความชื่นชม แต่ท่ามกลางความสุขนั้น กลับมีบางสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นทันใดนั้น หมิงจิว น้องสาวของพระชายาองค์ชายสี่ ซึ่งเป็นสาวงามที่มีชื่อเสียงในเรื่องของคุณสมบัติอันดีงาม กำลังได้รับการทาบทามให้เป็นพระชายารองของรัชทายาทหมิงจิวเริ่มมีอาการผิดปกติ ผิวหนังของเธอเริ่มแดงและมีผื่นขึ้นทั่วร่างกาย แล้วเธอก็ล้มลงหมดสติไป ทำให้ทุกคนในห้องตกใจและรีบเข้ามาช่วยเหลือ องค์ชายสี่และพระชายาองค์ชายสี่มองเหตุการณ์นี้ด้วยสายตาแฝงไปด้วยความไม่พอใจ ทั้งสองคนเริ่มตั้งข้อสงสัยและคิดว่าอาหารที่พระชายาองค์รัชทยาททำเป็นสาเหตุที่ทำให้หมิงจิวเกิดอาการเช่นนี้"มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก!" พระชายาองค์ชายสี่พูดขึ้นเสียงเย็นชา"พระชายาองค์รัชทายาทคงไม่พอใจที่หมิงจิวกำลังจะได้รับตำแหน่งพระชายารองของรัชทายาท เธอคงวางยาพิษหมิงจิว"คำพูดของพระชายาองค์ชายสี่ทำให้บรรยากาศในห้องนั้นตึงเครียดขึ้นทันที“พระชายาองค์ชายสี่ท่านคิดได้อย่างไรว่าเป็นฝีมือของ

องค์ชายรัชทายาทไปที่นางกำนัลด้วยท่าทีที่เคร่งขรึม และถามอย่างกังวล"พระชายาของพวกเจ้าไปที่ใด""พระชายาเสด็จไปตำหนักพระพันปีเพคะ" นางกำนัลตอบเสียงเรียบองค์ชายพยักหน้าและสั่งการอย่างจริงจัง"ฝานจิน ไปหาเสด็จย่ากัน""พะยะคะ"ฝานจินตอบรับอย่างว่าง่าย แต่ในแววตากลับมีความขบขันตำหนักพระพันปี...ในตำหนักพระพันปี พระชายาเดินเข้าไปพร้อมน้ำเม็ดบัวในมือ สายตาเธอแสดงถึงความห่วงใยที่มีต่อเสด็จย่า"เสด็จย่าเพคะ ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้างเพคะ หลานได้ยินว่าท่านมีอาการวูบบ่อยๆ"พระชายาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล"ขอบใจเจ้ามาก ที่มาเยี่ยมย่า " เสด็จย่าตอบพลางยิ้มให้"ข้าทำน้ำเม็ดบัวมาให้ น้ำเม็ดบัวช่วยขับลม บำรุงหัวใจ บำรุงเลือดและปรับสมดุล ลดความเครียดเพคะ เสด็จย่าดื่มสักหน่อย"พระชายายื่นแก้วน้ำเม็ดบัวให้เสด็จย่าหยิบไปดื่มและรับรู้ถึงรสชาติที่หวานหอม"อืม รสชาติดีทีเดียว ขอบใจเจ้ามากที่ทำให้ย่า""ยินดีที่สุดเพคะ" นางยิ้มและมองดูเสด็จย่าอย่างอ่อนโยนทันใดนั้นองค์รัชทายาทก็เดินเข้ามาแนบชิดพระชายา"องค์รัชทายาท เจ้าก็มาหาย่าเหมือนกันรึ?" เสด็จย่าพูดเสียงนุ่มเมื่อเห็นองค์ชายเดินเข้ามาใกล้องค์รัชทายาทมองไปยังเ

ในค่ำคืนที่หนาวเย็นจนรู้สึกถึงความเยือกเย็นที่แทรกซึมเข้าไปในทุกอณูของเมืองหลวง หิมะตกปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้าและพื้นดิน แสงจากเตาไฟที่อยู่ภายในห้องทอแสงอุ่นๆ แต่ความหนาวเย็นนั้นกลับไม่ได้หายไปเสียทีเดียว ภายในห้องที่สงบและเงียบสงัดนี้ องค์ชายที่นอนอยู่บนแท่นไม้เล็กๆ ข้างเตียงดูเหมือนเขาจะไม่สบายจากบาดแผลที่โดนแจกัน และแผลที่มือรับมีดแทนเธอพระชายาที่ยืนมององค์รัชทายาทจากมุมหนึ่งภายในห้อง รู้สึกสงสารพระองค์จับใจ ใบหน้าของพระที่เคยแข็งกร้าวตอนนี้ดูอ่อนโยนและเจ็บปวดกับความหนาวจัดและพิษไข้"หลินเหม่ยเยียน... ข้าหนาว ข้าขอนอนเตียงเจ้าหน่อยได้หรือไม่?"น้ำเสียงออดอ้อนขององค์รัชทายาททำให้หัวใจของพระชายาสะท้าน นางรับรู้ถึงความอ่อนแอที่เขาแอบซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีแข็งกร้าวพระชายาไม่ตอบ นางเพียงเดินไปเปิดตู้ข้างเตียง หยิบผ้าห่มผืนหนาออกมาแล้วหันกลับไปยื่นให้เขา ทว่าก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ร่างสูงกลับก้าวเข้ามาใกล้… และกอดนางจากด้านหลัง"ข้าไม่ได้อยากได้ผ้าห่ม ข้าอยาก..." เสียงของเขาแผ่วเบา ทว่าซ่อนความนัยลึกซึ้ง"ปล่อยข้าเถอะ ข้าไม่อยากฟาดฟันอะไรกับคนป่วยอย่างท่าน" พระชายารีบพูด แต่กลับไม่มีผลใดๆ เ