All Chapters of รุ่นพี่ที่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

ตึกเรียนชั้นมัธยมปลายห้อง ม.4/1" สวัสดีค่ะฉันชื่อ พิชชา นะคะ เรียกว่า แพรว ก็ได้ค่ะ " ฉันแนะนำตัวกับเพื่อนๆ ในห้องเรียน ซึ่งคุณครูให้เด็กนักเรียนทุกคนแนะนำชื่อให้คุณครูและเพื่อนๆได้รู้จัก เพราะการสอบเข้ามัธยมปลายจะมีเพื่อนต่างโรงเรียนสอบเข้ามากันเยอะ และยังมีเด็กนักเรียนเก่าอีกเยอะเช่นกัน บางคนจึงยังไม่ได้รู้จักกันมากนักแปะ แปะ แปะ เสียงเพื่อนๆ ในห้องปรบมือเมื่อเพื่อนๆ แต่ละคนแนะนำตัวเสร็จแล้ว" สวัสดีค่ะฉันชื่อ น้ำน่าน ชื่อเล่น น้ำ ค่ะ " เพื่อนคนนี้ฉันรู้จักเพราะเคยเรียนที่นี่เหมือนกันกับฉัน แต่อยู่กันคนละห้อง" ฉันขอนั่งด้วยคนนะ " ฉันเดินเข้าไปนั่งโต๊ะข้างๆคนที่พึ่งแนะนำตัวเองเสร็จไปเมื่อสักครู่" ได้สิ ตามสบาย " เธอยักไหล่ให้ฉันพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรเธอเป็นสาวฮอตคนหนึ่งในโรงเรียนเลยก็ว่าได้ทั้งรูปร่าง หน้าตา เข้าสัดส่วนพอดีเป๊ะ หน้าตาออกไปทางลูกครึ่ง แต่เธอก็คงจะเป็นลูกครึ่งจริงๆ เพราะประวัติเธอในโรงเรียนก็ดังพอสมควร เธอเป็นคนพูดจาตรงๆ ห้าวๆ แกร่งๆ" ขอบใจนะ ^^ " ฉันพูดขอบใจน้ำพร้อมนั่งลงข้างๆและเอากระเป๋านักเรียนวางไว้ใต้เก้าอี้" ชื่อพิชชาใช่ไหม " น้ำเอ่ยถามฉันขึ้น" ใช

โรงอาหารคณะนิติศาสตร์ฉันกับแพมแพมที่ตอนนี้กำลังเดินไปที่โรงอาหารของคณะนิติศาสตร์" คนเยอะมากเลย " ฉันพูดพร้อมหันหน้าไปมองแพมแพมที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน" ตรงนั้นไง ไปกัน " แพมแพมจูงมือฉันไปนั่งโต๊ะที่ว่าง พวกเราเอากระเป๋าวางไว้เพื่อจองที่นั่ง เพราะกลัวคนอื่นจะมานั่งแล้วไม่มีที่นั่งกินข้าวกัน พอนึกถึงเหตุการณ์นี้ก็แอบคล้ายๆ ตอนอยู่กับน้ำ และตอนเจอน้ำครั้งแรกเหมือนกันนะ แถมแพมแพมก็มีนิสัยคล้ายๆ กับน้ำตั้งหลายอย่างเลยพอเลือกซื้ออาหารกันเสร็จเราทั้งสองคนก็นั่งลงที่โต๊ะทันที" ยัยเตี้ย " ฉันได้ยินเสียงคุ้นๆหูดังขึ้น คำเรียกนี้เป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก..." พีท " ฉันหันหน้าไปมองตามเสียงเรียกพร้อมกับเรียกชื่อเพื่อนสนิทที่อยู่ข้างบ้านของฉัน พีท พวกเราเติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่พวกเราเรียนอยู่กันคนละโรงเรียนกัน เวลากลับบ้านไปก็จะเล่นด้วยกัน ไปกินข้าวที่บ้านกันบ้างสลับไปมาเพราะครอบครัวเราทั้งสองคนสนิทกันเอามากๆเลยล่ะ" ขอนั่งด้วยดิ คนเยอะว่ะ ไม่มีที่นั่งเลย " พีทพูดพร้อมกับเอากระเป๋าวางไว้แล้วเดินไปซื้ออะไรกินทันที" ใครอ่ะแก " แพมแพมหันหน้ามาถามฉันพร้อมกับสายตาหันไปมองตามแผ่นหลังกว้างของพีทที่

ฉันกับแพมแพมตกลงกันว่าวันนี้ต้องหาป้ายชื่อของตัวเองให้ได้ เพราะเวลาที่เหลืออีก 2 วัน ฉันกับแพมแพมจะได้ลัลล้ากันโดยไม่ต้องพะวงหาป้ายชื่อตัวเองกับรุ่นพี่ฉันกับแพมแพมเดินไปหารุ่นพี่แต่ละคนเพื่อถามว่าป้ายชื่อที่อยู่กับพี่ๆ ใช่รายชื่อของพวกฉันหรือเปล่า รุ่นพี่บางคนก็บอกไปตรงๆ ส่วนรุ่นพี่บางคนก็อยากจะแกล้งก็ให้เราเต้นให้ดู กระโดดตบ หรือวิ่ง และต่างๆนาๆ ที่สรรหามาแกล้งรุ่นน้องสารพัดแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ป้ายชื่อมาฉันเหนื่อยกับการที่ตามล่าป้ายชื่อก็เลยเดินไปนั่งพักที่โต๊ะม้าหินอ่อน พอนั่งลงก็มองไปรอบๆ เห็นเพื่อนๆ และรุ่นพีี ทำกิจกรรมกัน บางคนก็สนุก บางคนก็ทำท่าเบื่อๆ แต่สำหรับฉันเหนื่อยเอามากๆ แต่ก็คุ้มค่ากับการที่ได้มาเรียนที่นี่ แถมยังได้เจอกับพี่แบงค์อีก ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนฉันก็ยังยิ้มได้และมีความสุข นี่สินะได้ทำในสิ่งที่รัก สิ่งที่ต้องการ เหนื่อยแค่ไหนก็ยังสู้ได้ต่อ -////-ฉันหันไปมองรุ่นพี่ที่ตอนนี้รุ่นพี่นั่งอยู่คนเดียว มีรุ่นน้องหลายคนเดินมาหาเรื่อยๆ แต่ก็โดนรุ่นพี่ปฏิเสธไปตรงๆ ว่าไม่มีป้ายชื่อโดยที่ไม่ได้สั่งให้รุ่นน้องทำอะไรเหมือนรุ่นพี่คนอื่นๆ แสนดีจัง ^^ ฉันมองรุ่นพี่แล้วก็ยิ้มอยู่คน

หอในหญิงหลังจากที่ทำกิจกรรมในวันนี้เสร็จศัพท์ หลังจากถึงหอพักฉันกับแพมแพมที่อยู่ห้องด้วยกันก็พากันสลบไปด้วยความเหนื่อยล้าโดยที่ยังไม่มีใครได้อาบน้ำอาบท่ากันเลยสักคน และแถมชุดนักศึกษาก็ยังไม่พากันถอดออกเลยหอพักจะพักได้ห้องละ 2 คน มีเตียง 2 ชั้น ฉันอยู่ชั้นล่าง แพมแพมอยู่ชั้นบน มีโต๊ะอ่านหนังสือให้ 2 โต๊ะ ฉันกับแพมแพมแบ่งกันคนละโต๊ะ นอกเหนือจากนั้นพวกตู้เย็น ไมโครเวฟ ของใช้ส่วนตัวในห้องต่างๆ ก็พากันหารกันซื้อคนละครึ่งกริ๊งงง กริ๊งงง เสียงนาฬิกาปลุก เป็นเวลา 6.00 น. ฉันที่ตื่นนอนก่อนก็ลุกขึ้นไปเปิดผ้าม่านเตียงชั้นสอง พร้อมกับเอามือไปยีผมคนที่ยังนอนไม่ยอมตื่นอยู่บนนั้น" แพมแพม ตื่นได้แล้ว " ฉันปลุกแพมแพม" อื้อออ ฉันขออีก 10 นาที แกไปอาบน้ำก่อนเลย " ฉันรีบเดินไปอาบน้ำ พอฉันอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำแพมแพมเพื่อนขี้เซาของฉันเธอก็ยังไม่ยอมลุกจากที่นอน ขี้เซาจริงๆ" แพมแพม ตื่นได้แล้ววววว " ฉันพูดยังไงเธอก็ไม่ยอมตื่น ฉันก็เลยใช้ท่าไม้ตายขั้นโหดสุด ฉันไปหยิบเอาไมค์บลูทูธที่ฉันได้ซื้อเอาไว้แล้วตะโกนเสียงดังใส่หูคนที่นอนขี้เซาอยู่บนเตียงชั้น 2 จนเธอยอมลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทางงัวเงียทัน

หอในหญิงพอพีทมาส่งฉันถึงหอ พีทก็ขับรถกลับหอในชายทันที เพราะนักศึกษาชั้นปีที่ 1 เขาบังคับให้อยู่หอในทุกคนทุกคณะ พอขึ้นปี 2 จะย้ายออกไปอยู่หอด้านนอกก็ได้ หรือจะอยู่ที่หอในต่อก็ได้ ซึ่งฉันก็ไม่ได้มีความคิดจะไปอยู่หอด้านนอกอยู่แล้ว มีแต่ยัยแพมแพมนั่นแหล่ะรอวันที่จะขึ้นปี 2 เพราะจะได้เป็นอิสระสักที เพราะหอในกำหนดเวลาเข้าหอห้ามเกินเวลา 00.00 น. ถ้าเลยเวลาแล้วป้าที่เฝ้าหน้าหอจะปิดประตูทันที ถ้าเข้าไม่ทันก็ไม่ต้องเข้า จะอ้อนวอนยังไงก็ไม่ให้เข้าครืดดด ครืดดดด ( แพมแพม )แพมแพม: แพรววันนี้ฉันไม่ได้กลับนะ น่าจะซ้อมดาวเดือนเลิกดึกน่ะคงไปไม่ทันกลับหอ แพรว: แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหน ( ฉันถามไปอย่างเป็นห่วง )แพมแพม: แกไม่ต้องห่วง ฉันแอบซื้อคอนโดไว้แล้วใกล้ๆมอเรานี่แหล่ะ คิๆ ^^ ( แพมแพมพูดขึ้นอย่างชอบใจ เข้าทางเธอแล้วสินะ หึๆ )แพรว: โอเคๆ ดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ ( ฉันบอกเพื่อนไปอย่างเป็นห่วง )แพมแพม: เอ่อ แล้ววันนี้ใครไปส่งแกอ่ะ เห็นรุ่นพี่ที่คณะเขาพูดกันว่ามีหนุ่มหล่อขับรถหรูมารับถึงหน้าตึกคณะ ไม่เบานะเนี่ยเพื่อนฉัน ( แพมแพมพูดแซวฉันยกใหญ่ )แพรว: จะมีใครได้อีกล่ะ ก็พีทไง แพมแพม: ฉันก็ว่า แกจะไปรู้จั