Semua Bab เกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน: Bab 21 - Bab 30

 ฟางเหนียงนำน้ำในมิติมาดื่ม และปรับลมหายใจของตัวเองให้กลับมาปกติ ก่อนจะนำงูสองตัวเข้าไปในมิติสวรรค์ อย่างน้อยมันก็เป็นอาหารได้ แต่หากเป็นชาวบ้านธรรมดามาเจอเข้าคงตายตกอย่างง่ายดาย  มิน่าเส้นทางนี้ถึงไม่เคยมีใครเข้ามาก่อน แต่มันกลับทำให้นางตื่นเต้น เพราะเส้นทางที่ไม่มีผู้คนย่อมมีสมุนไพรหายาก ขอเพียงนางหาเจอเท่านั้น เงินสร้างบ้านใหม่ก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือแล้วแบบนี้นางจะปล่อยผ่านไปได้อย่างไร เมื่อพักเหนื่อยและเก็บซากงูไปแล้ว ฟางเหนียงจึงเดินเข้าไปในถ้ำพร้อมคบเพลิงอันหนึ่ง ซึ่งมีอยู่ก่อนแล้วเพราะวันสิ้นโลกไม่อาจใช้ไฟฉายได้จึงต้องมีคบเพลิงให้ความสว่างทดแทน แต่บางค่ายก็ยังมีพลังงานของแสงอาทิตย์แต่ก็มีส่วนน้อยจริง ๆ ยิ่งผ่านวันสิ้นโลกไปหลายปี ข้าวของในยุคก่อนวันสิ้นโลกจึงเริ่มหมดไป อย่างถ่านไฟฉายก็หาไม่ได้อีกแล้ว หลังจากงูตัวเมียตาย ที่นี่ก็ไม่เจอสัตว์ดุร้ายอะไรอีก ทว่าเมื่อส่องไฟเห็นสิ่งของหลายอย่างยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ผนังถ้ำกลับมีไข่มุกเรืองแสงที่หายากในยุคสมัยนี้ ทำให้ภายในถ้ำมีแสงสว่างและอบอุ่นอย่างที่คาดไม่ถึง ใจกลางถ้ำมีไข่สามใบที่ลูกใหญ่เท่าไข่ห่าน ซึ่

 ฟางหรงเอ่ยบอกขณะกินอย่างเอร็ดอร่อย ฟางเหนียงมองทั้งคู่ที่น่ารักและไม่เลือกกินด้วยรอยยิ้มเอ็นดู นางลูบศีรษะเล็ก ๆ นั่นแล้วเอ่ยบอกอย่างอ่อนโยน“หากเจ้าชอบก็กินเยอะ ๆ เหรินเอ๋อร์ไม่ชอบหรือ” ฟางเหนียงบอกคนน้องและมองคนพี่อย่างสังเกต“เปล่าขอรับ แต่ท่านแม่ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ขอรับ” ฟางเหนียงแปลกใจที่ฟางเหรินจับความผิดปกติของมารดาได้ นางส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ลูกชายคนโต“แม่ไม่เป็นอะไรหรอก หากอร่อยก็กินเยอะ ๆ จะได้โตเร็ว ๆ วันนั้นพวกเจ้าก็ปกป้องแม่ได้” ฟางเหรินเอ่ยหยอกเย้า ก่อนจะนั่งกินร่วมกับเจ้าก้อนแป้งทั้งสองอย่างมีความสุข ยิ่งเห็นรอยยิ้มของเด็กน้อยหัวใจนางก็รู้สึกอบอุ่น หลังจากทานอาหารเย็นแล้ว นางจึงให้เด็ก ๆ หัดเขียนหนังสือ วาดรูปเล่น และเหมือนฟางหรงจะวาดรูปสวยกว่าเขียนตัวอักษรและเหมือนจะสนุกไม่น้อย ฟางเหนียงปล่อยให้เด็ก ๆ เล่นกันก่อนจะเข้าไปจัดการของในมิติที่นางยังไม่ได้เก็บเข้าที่เข้าทาง ซึ่ง   เด็ก ๆ ไม่ได้กลัวความมืดและพวกเขารู้ว่ามีมารดามองเห็นพวกเขาตลอดจึงไม่ได้งอแง

 ฟางเหนียงเดินไปตามความทรงจำที่นางเห็น ก่อนจะมาหยุดที่บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งกว้างใหญ่ไม่น้อย เพียงแต่มีสภาพเก่าและเริ่มทรุดโทรมบ้างแล้ว นางจึงนึกความทรงจำของร่างเดิม บ้านหลังนี้อยู่ด้วยกันเก้าคน พี่ชายคนโตกับพี่สะใภ้และพี่สาวคนหนึ่ง กับพี่เขยซึ่งเป็นคนที่ร่างเดิมแอบชอบ “น้องสาว” ฟางเหนียงหันไปมองคนเรียกแผ่วเบา ดวงตาคู่นั้นเบิกตากว้างอย่างตกใจมองมาทางนางราวกับไม่เชื่อสายตา หญิงสาวตรงหน้าร่างกายบอบบางและหน้าตางดงามหมดจด แม้ไม่งามเท่าร่างเดิมแต่ก็ถือว่าเป็นสตรีงดงามคนหนึ่ง “ท่านป้า/ท่านป้า” สองแฝดทักทายซูฮวาอย่างมีมารยาท ทั้งคู่ไม่ได้วิ่งเข้าไปหาเพราะอาจจะไม่คุ้นเคยเหมือนกับท่านยาย แต่ก็ยังรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นป้าของพวกเขา ฟางเหนียงพยักหน้าให้ไม่ได้ยิ้มให้หรือเมินเฉย เพราะนางไม่ได้เป็นคนโกรธแค้นคนตรงหน้า อีกอย่างหากยิ้มให้นางก็ดูแตกต่างจากเดิมมากเกินไป นางไม่ได้คิดจะแสแสร้งแกล้งเป็นฟางเหนียงคนเดิม แต่นางจะค่อยเป็นค่อยไป ให้ผู้คนจดจำนางในแบบของนาง“ท่านแม่อยู่หรือไม่” ฟางเหนียงถามหามาร

 “เช่นนั้นข้ากลับก่อนเจ้าค่ะ” ฟางเหนียงเอ่ยบอกพร้อมลุกขึ้นยืน นางไม่อยากอยู่นานนัก เพราะยังมีหลายอย่างรอนางทำอยู่ อีกอย่างวันนี้นางต้องไปจ่ายค่าแรงคนที่ไปทำงานที่ไร่นาด้วย“ไม่อยู่กินข้าวเย็นกับแม่ก่อนหรือ” ซูเม่ยเอ่ยถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นบุตรสาวมาเพียงครู่เดียวเท่านั้น“ไว้ครั้งหน้าเจ้าค่ะ สมุนไพรที่เก็บได้ยังอยู่ที่บ้านไม่มีคนดู” ฟางเหนียงหาข้ออ้าง นางยังไม่คุ้นเคยกับครอบครัวนี้ จะให้นางเสแสร้งตลอดก็คงไม่ไหว“ตายจริง งั้นเจ้าต้องรีบไป เดินทางดี ๆ” ซูเม่ยรีบบอก สิ่งของสำคัญเช่นนั้นหากมีโจรขโมยเข้าบ้านไปจะทำอย่างไร ฟางเหนียงพยักหน้ารับก่อนจะเรียกเด็ก ๆ ที่เล่นกันอยู่ไม่ไกลนักกลับบ้าน ซึ่งสองแฝดก็เป็นเด็กน่ารักและเชื่อฟัง เพียงเรียกประโยคเดียวก็เร่งรีบกลับมาหามารดาแล้ว โดยมีสายตาเสียดายของเด็กอีกสามคนมองตาม“ไว้วันหน้าค่อยมาเล่นกันอีก เดี๋ยวเราจะกลับบ้านมืดค่ำ” ฟางเหนียงลูบศีรษะเล็ก ๆ ของบุตรชายนางแล้วเอ่ยปลอบเสียงเบา ความอ่อนโยนที่แผ่ออกมานั้นคือขอ

แต่เซี่ยโหย่วสาขาเมืองเย่วซานไม่เคยมีชาวบ้านซื้อขายโสมพันปีมาก่อน อย่างมากสุดก็แค่โสมห้าสิบปีเท่านั้น แม้ตนจะเป็นหมอและเป็นทั้งผู้จัดการร้าน แต่ก็ไม่อาจมีทรัพย์มากพอที่จะซื้อ อย่างมากสุดก็คงรวบเงินได้เพียงต้นเดียวเท่านั้น“ต้องขอแจ้งฮูหยินฟางก่อนว่า สมุนไพรราคาสูงเช่นนี้ ข้าไม่อาจตัดสินใจซื้อได้ทันที ที่นี่สาขาเล็กและเป็นเมืองที่ห่างไกลจากเมืองหลวง ทำให้ทางร้านไม่ได้มีเงินมากมาย แต่วันนี้แม่นางโชคดีที่นายน้อยทายาทเจ้าของร้านมาเยี่ยมสาขาที่นี่” ฟางเหนียงมองตามอย่างครุ่นคิด ทว่าใบหน้าของนางยังเรียบเฉยเช่นเดิม นางไม่คิดว่าเมืองนี้จะห่างไกลความเจริญถึงเพียงนี้ แต่เพียงสองต้นก็ทำให้ชีวิตชาวบ้านธรรมดาก็มีชีวิตสุขสบายไปหลายปี แต่นางยังคิดจะให้เลี้ยงดูครอบครัวของร่างนี้ เพื่อตอบแทนร่างเดิมจึงต้องหาเงินเพิ่ม“ข้ามีโสมแดงห้าต้น และยังมีเช่อไป่เยี่ยอีกสิบต้น” คำตอบของนางทำให้ชายชราตัวสั่น แค่โสมแดงยังหายากแล้วยังมีเช่อ-ไป่เยี่ยอีก นั่นราคาอย่างต่ำก็สิบตำลึงเงินแล้ว“ฮูหยินฟางโปรดรอข้าสักครู่” ชายชราเอ่ยบอกพร้อมเร่งรีบจากไป