Semua Bab เกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน: Bab 51 - Bab 60

ทว่าทันทีที่มาถึงบ้านฟางเหนียงก็ได้รับข่าวจากคนในหมู่บ้านว่าลู่หลิ่งบ้านตระกูลลู่ถูกสัตว์ร้ายฆ่าตาย อีกฝ่ายหนีออกจากป่าลึกมาได้ ชาวบ้านจึงได้ให้การช่วยเหลือ แต่เนื่องจากอาการบาดเจ็บสาหัสทำให้เสียชีวิตในเวลาต่อมา ฟางเหนียงเม้มปากแน่น นางรู้ว่าทำไมพวกเขาเข้าไปในป่าลึกเพราะพวกนั้นหวังจะเจอสมุนไพรและร่ำรวยชั่วข้ามคืนเช่นเดียวกับนาง และทั้งตอนนี้ตระกูลฝั่งมารดาของนางก็มีบ้านหลังใหญ่ให้คนอื่นอิจฉาเช่นกัน จึงทำให้มีบุรุษหลายคนเข้าป่าตามคำสั่งภรรยา นางจำคนชื่อลู่หลิ่งได้เนื่องจากเคยมาช่วยนางสร้างบ้านมาก่อนในโลกนี้ฟางเหนียงไม่รู้ว่าเวลาคนเสียชีวิตต้องทำอย่างไร แต่นางก็ให้ซองเงินช่วยเหลือไปหนึ่งตำลึง เพื่อจะได้ซื้อโลงศพดี ๆ และซื้ออาหารเลี้ยงแขกด้วย ซึ่งลู่ชิงภรรยาอีกฝ่ายแม้จะรับเงินไป แต่ก็มองนางราวกับนางเป็นต้นเหตุการณ์ตายของสามี จากนั้นนางจึงไม่ไปปรากฏตัวในงานอีกเพราะนางก็ได้ช่วยเหลือตามสมควรแล้ว ต่อไปนี้จะเป็นอย่างไรก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีก และนางไม่ได้เป็นคนบอกให้ขึ้นเขาไปป่าลึกเพื่อหาสมุนไพรเสียหน่อย นั่นอยู่ที่ความโลภของพวกเขาเอง ขนาดตัวนางยังบาดเจ็บกลับมาแล้วคนที่ไม่เคยผ่านความเป็นคว

ฟางเหนียงให้เด็ก ๆ หัดเล่นหมากล้อมขาวดำ ซึ่งนางซื้อมาเมื่อครั้งเข้าเมืองล่าสุดนี้ นางสอนวิธีเล่นและอธิบายการเล่นหมากล้อมอย่างใจเย็น นางไม่รู้ว่าพวกเขาเข้าใจมากน้อยแค่ไหนแต่พยายามอธิบายแบบง่าย ๆ ให้ฟัง นางใช้เวลาสอนเล่นเพียงครึ่งชั่วยาม ซึ่งฟางเหรินแฝดพี่จะเข้าใจง่ายกว่าคนน้อง แม้คนน้องจะหัวร้อนกว่าแต่ก็พอเล่นไปได้ เมื่อถึงยามซวีจึงพาเด็ก ๆ เข้านอน ห้องนอนตอนนี้กว้างและเตียงนอนขนาดใหญ่ซึ่งเด็ก ๆ นอนกลิ้งได้อย่างสบาย ๆ นางเหน็บผ้าห่มให้ทั้งคู่อย่างเงียบ ๆ เมื่อทั้งสองหลับไปแล้วจึงได้ออกจากห้องไปยังห้องนอนใหญ่อีกห้องหนึ่งซึ่งนางเตรียมไว้ให้ ฟางเหยียนอวี้ ข้าวของที่ซื้อมาก็จัดเก็บไว้ในตู้เรียบร้อยแล้ว มีเพียงผ้าพับที่ยังอยู่ห้องของนางเพราะต้องวัดขนาดของเจ้าตัวก่อนจะตัดเย็บให้ ฟางเหนียงนั่งลงบนเตียงนอนที่มาปัดเช็ดถูอยู่บ่อยครั้ง ผ้าห่มชุดนี้ยังไม่เคยใช้งานแต่ก็ถูกเตรียมไว้รอคนกลับบ้าน นางครุ่นคิดถึงคนในความทรงจำของร่างเดิม ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะบาดเจ็บสาหัสเพียงใด และนางยังสามารถช่วยเหลือได้หรือไม่ สงครามไม่ใช่สนามเด็กเล่นแค่รอดกลับมาได้ก็นับว่าดีมากแล้วฟางเหนียงสงบใจ ก่อนจะเริ่มอ่านคั

 ฟางเหนียงหาเศษใบไม้แถวนั้นมาเผาตรงหน้าโพรงกระต่าย ควันไฟลอยเข้าไปในโพรงไม้จนเจ้าก้อนสำลีตัวอ้วนกระโดดออกมา นางใช้กำลังภายในที่มีเพิ่มความเร็วของมือจับมือของมันโยนเข้าไปในมิติอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งเจ้ากระต่ายตัวอ้วนยังยืนงงอยู่ภายในมิติ ว่ามันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร มันไม่ทันได้เห็นหน้ามนุษย์ผู้นั้นเสียด้วยซ้ำไป แต่มันก็ยืนงงไม่นาน เมื่อมีครอบครัวของมันตามมาอีกห้าตัวด้วยกัน เมื่อเห็นว่าอยู่กันครบแล้ว พวกมันก็พากันกระโดดไปตามสวนผักอย่างตื่นเต้น และแทะเล็มผักใบเขียวสดใหม่อย่างเอร็ดอร่อยฟางเหนียงมองในมิติเงียบ ๆ ไม่ได้จับพวกมันออกจากสวนผัก เพราะถึงจะกินไปเดี๋ยวมันก็ขึ้นมาอีก แต่ต่อไปนางจะสร้างรั้วกั้นไว้ไม่ให้มันเดินไปทั่วเช่นเดียวกับไก่ แต่ตอนนี้นางยังต้องสำรวจป่าลึกแถวนี้ให้เสร็จก่อนค่ำ เมื่อถึงเวลามื้อเที่ยงนางก็เข้าไปกินข้าวกับเด็ก ๆ ในมิติสวรรค์ ซึ่งทั้งคู่ยังพากันเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน น้ำกับเด็กนี่เป็นของคู่กันจริง ๆ โชคดีที่พวกเขาว่ายน้ำกันเก่งมากแล้ว แต่หากมีอะไรผิดปกตินางก็สามารถเข้ามาช่วยเหลือได้ตลอดเวลา จึงไม่ได้ทำให้นางเป็นห่วงมากนัก&

เขาแค่ทำหน้าที่สามีที่ดี พ่อที่ดีส่งเงินมาเลี้ยงดูเท่านั้น แต่ไม่เคยส่งจดหมายไถ่ถามความเป็นอยู่เลย แต่ฟางเหยียนอวี้ก็ยังพอได้ยินจากทหารคนอื่นว่าภรรยาของตนเป็นเช่นไร แม้จะรู้สึกปวดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากส่งเงินมาให้เลี้ยงดูบุตรชายเท่านั้น อย่างน้อยก็ขอให้พวกเขามีชีวิต แม้ชีวิตพวกเขาจะไม่ได้ดีมากนักก็ตาม เขานึกถึงใบหน้าของภรรยาในความทรงจำซึ่งมันเลือนรางจนแทบจำไม่ได้ พวกเขาไม่ได้รักกันและแทบไม่ได้มองหน้ากันจึงไม่แปลกที่เขาจะลืมเลือนไปบ้าง ร่างสูงหมุนกายหมายจะไปบ้านผู้ใหญ่บ้านเพื่อไถ่ถามหาภรรยากับลูกของตนเองหวังว่าฟางเหนียงยังมีจิตสำนึกของความเป็นแม่ไม่ขายลูกออกไปก่อนที่เขาจะกลับมา ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อภัยนางตลอดชีวิตเป็นแน่“อ้าวนั่นเหยียนอวี้ใช่หรือไม่ กลับมาแล้วหรือ” ลุงหวังที่กลับมาจากไร่ขณะที่กำลังผ่านหน้าบ้านฟางเหนียงไปเอ่ยทักถามอย่างดีใจ ใบหน้ามีรอยยิ้มดวงตาเป็นประกายยินดี เหยียนอวี้เวลานี้ดูหล่อเหลาและแข็งแกร่งไม่ใช่เด็กหนุ่มคนนั้นอีกแล้ว สนามรบทำให้ผู้คนเปลี่ยนไปจริง ๆ แต่เมื่อมองสำรวจร่างสูงสง่าของฟางเหยียนอวี้แล้วกลับไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ เขาไม่รู้สาเหตุของการกลับบ้านแต่

แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ลุงหวังเล่าให้ฟังก็รู้สึกปวดใจ ที่ตนปล่อยให้ภรรยาลำบากหาเงินมาสร้างบ้านเองเช่นนี้ แม้เขาจะเป็นทหารมาถึงสี่ปีก็คงไม่ได้บ้านหลังใหญ่เช่นนี้ นอกเสียจากทวงตำแหน่งของตนเองกลับคืนมา แต่แล้วอย่างไรในเมื่อมารดาไม่ได้ต้องการเขาไยจะต่อสู้อย่างไร้ประโยชน์ เมื่อนึกถึงสิ่งที่มารดากระทำ ก็ทำให้เขาหลุดหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น นกกระสาอยู่กินอยู่รังหงส์อย่างสุขสบาย หากเขามีชีวิตที่ดี ครอบครัวคงไม่ต้องลำบากเช่นนี้ แต่เมื่อคิดทบทวนอย่างถี่ถ้วน หากตนเป็นองค์ชายก็คงไม่มีโอกาสเจอภรรยาคนนี้ เขาควรไม่ยึดติดในสิ่งที่ไม่ใช่ของตนเองเวลานี้พระอาทิตย์เริ่มตกดิน ประตูบ้านหลังใหญ่เปิดออก เผยให้เห็นร่างบอบบางราวกับต้นหลิวยืนอยู่เบื้องหน้า ใบหน้างดงามดวงตานิ่งสงบมองมาที่ฟางเหยียนอวี้อย่างเงียบ ๆ กลิ่นไอของนางเวลานี้ทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นเคย คนตรงหน้าเขาตอนนี้คือฟางเหนียงที่งดงามและดูอวบอิ่มกว่าแต่ก่อน แววตาที่มองมานั่น มั่นคงและให้ความรู้สึกจิตใจสงบ ทันใดใบหน้างามระบายยิ้มอ่อนโยนออกมา“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ท่านพี่มาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนเถอะเจ้าค่ะ จะได้มากินข้าวกัน” น้ำเสียงอ่อนโยนแ