Semua Bab เกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน: Bab 31 - Bab 40

“ข้าได้มาสองหมื่นตำลึงทอง” ฟางเหนียงเอ่ยบอกพร้อมหยิบตั๋วเงินส่งให้มารดา นางไม่ได้เอ่ยบอกทั้งหมด เพราะกลัวว่าซูเม่ยจะตกใจจนเป็นลม ทว่าแค่นี้นางก็เบิกตากว้างหัวใจสั่นระรัวแล้ว ยิ่งซูจิ้นได้ยินทำให้รถเกวียนวัวกระตุกไปเช่นกัน เวลานี้พวกเขากลับร่ำรวยในพริบตา“ข้า...ข้าไม่ได้หูหนวก หรือตาลายไปใช่หรือไม่” ซูเม่ยพึมพำเสียงสั่น ขณะที่มือจับตั๋วเงินแน่น เกิดมาจนอายุป่านนี้แล้วไม่เคยเห็นเงินมากมายเช่นนี้มาก่อน นางมองบุตรสาวที่เหมือนเป็นคนนำโชคมาให้ด้วยความชื่นชม“ท่านแม่ข้าจะสร้างบ้านใหม่ ท่านกับพี่ใหญ่มาช่วยข้าได้หรือไม่ บ้านหลังนั้นเก่าเกินไปข้ากลัวพวกอันธพาลจะบุกมาบ้านข้าอีก” “ได้ ๆ ข้าจะช่วยเจ้าสร้างบ้าน” พี่ใหญ่ที่ขับรถเกวียนม้าได้ยินรีบร้องบอก ซึ่งซูเม่ยเองก็เห็นด้วย สร้างบ้านหลังหนึ่งต่อให้สร้างใหญ่แค่ไหนก็เพียงแค่พันตำลึงเงินเท่านั้น แต่เวลานี้พวกเขามีตั้งสองหมื่นตำลึงทองไหนจะยังมีค่าขายเนื้อเสือได้อีกสองพันตำลึงเงินอีก“หลังจากที่สร้างบ้านข้าเสร็จ ข้าอยากให้ท่านแม่สร้างบ้าน

 “เจ้า...เจ้ามีปานสีแดงอยู่ที่สะโพกซ้ายใช่หรือไม่” ครั้งนี้ฟางเหยียนอวี้เงยหน้ามองคนถามด้วยสีหน้านิ่งงัน ดวงตาไม่ได้มีความสั่นไหวเลยแม้แต่น้อย “ขอรับ” ฟางเหยียนอวี้ตอบรับด้วยเสียงเรียบง่าย ความจริงตั้งแต่เขาเข้ามากองทัพก็พอคาดเดาได้หลายอย่าง แม้เขาจะไม่ได้พูดคุยกับท่านแม่ทัพเป็นการส่วนตัว ทว่าใบหน้าที่คล้ายกันถึงหกเจ็ดส่วนทำให้ไม่อาจคาดเดาเป็นอื่นได้ แต่แล้วอย่างไร ในเมื่อเขาเป็นบุตรที่ถูกทอดทิ้งจะไปร้องขอความยุติธรรมหรืออย่างไร“เจ้าไม่คิดจะตามหาความจริงหรือ” เย่วหมิงเอ่ยถามเสียงเบา ในเมื่อจี้หยกสลักคำว่าเหยียนและยังเป็นหยกจักรพรรดิด้วย ของล้ำค่าเช่นนี้เขาเองก็ไม่คิดว่าคนในครอบครัวที่เลี้ยงดูจะยังเก็บรักษาไว้อย่างดีเช่นนี้“ตามแล้วอย่างไร ไม่ตามแล้วอย่างไรขอรับ” ฟางเหยียนอวี้ตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งเฉย ความจริงเขายอมรับชะตากรรมชีวิตตนเองแล้ว หากคนตระกูลเหยียนอยากให้เขากลับตระกูลจริง คงได้ตามหาอย่างสุดความสามารถแล้ว เพราะอำนาจนั้นไม่ใช่ว่าจะไม่มี แต่ต

หลังจากได้เงินมาแล้ว ฟางเหนียงไม่รอช้ารีบไปหาผู้ใหญ่บ้าน บอกเล่าเรื่องที่จะสร้างบ้าน โดยมีบ้านฝั่งมารดามาช่วยงานด้วย นางวาดโครงสร้างบ้านให้พี่ชายใหญ่เป็นคนจัดการไปซื้ออุปกรณ์ก่อสร้างในเมือง บ้านที่นางอยากได้ค่อนข้างใหญ่พอสมควร เพราะนางตั้งใจสร้างห้องนอนให้เจ้าแฝดคนละห้อง เพราะหากโตไปพวกเขาจะได้มีเวลาส่วนตัวบ้างนางสร้างสี่ห้องนอน หนึ่งห้องหนังสือไว้สำหรับสั่งสอนบุตรชาย มีห้องครัวและหนึ่งห้องรับแขก อีกทั้งสร้างกำแพงล้อมรอบบ้านด้วยเพราะไม่อยากให้เกิดปัญหามีคนปีนเข้ามาหาอีก นางไม่กลัวที่จัดการพวกโจร แต่ชื่อเสียงในยุคสมัยนี้จำเป็นต้องรักษา การสร้างบ้านของนางครั้งนี้ใหญ่โตและใช้คนจำนวนมาก และครั้งนี้นางได้รู้จักครอบครัวฝ่ายสามีซึ่งมาร้องโวยวายขอเงินส่วนของบุตรชายตนซึ่งทำให้ฟางเหนียงปวดหัวไม่น้อย“นี่ก็เป็นเงินของลูกชายข้า เจ้าต้องแบ่งเงินมาให้ทางบ้านข้าด้วย” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดและชี้นิ้วสั่งของหญิงวัยกลางคนที่สวมใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ ตรงหน้าทำให้ฟางเหนียงขมวดคิ้วมุ่น นางจับมนุษย์ป้าโยนออกไปจะผิดหรือไม่“เงินเดือนสามีข้าเกี่ยวอะไรกับท่าน ในเมื่อเราก็แยกบ้านกันมาตั้งนานแล้ว” ฟางเหนียงตอบโต้พ

“ผู้ใหญ่บ้านนี่เป็นเรื่องครอบครัวข้า ข้าจัดการเองได้” ฟางหรูเอ่ยปากและมองอย่างไม่พอใจเมื่อรู้ว่ามีคนไปตามฟางไห่มา และนั่นทำให้นางต้องเสียผลประโยชน์ที่ควรได้“เหอะ!” ฟู้เหลียนเค้นเสียงไม่พูดอะไรให้มากความอีก เพราะพูดไปก็ชวนให้โมโหจนอยากลงไม้ลงมือกับสตรีไร้ยางอายเช่นนี้ เขาเป็นผู้ใหญ่มาหลายปีเห็นผู้คนมาหลายรูปแบบ แต่กับคนไร้ยางอายเช่นฟางหรูนี่เป็นครั้งแรก เพราะคนอื่นยังรู้สึกเกรงใจตนเองบ้าง ยิ่งคิดยิ่งหนวดกระตุกด้วยความโมโห“หนังสือแยกบ้านพวกข้าก็ยังมีอยู่ และมันก็มีผลทางกฎหมายเสียด้วย ข้าไม่ลำบากที่จะพาท่านไปส่งที่จวนผู้ว่าการที่ตัวเมือง” ฟางเหนียงที่เงียบมานานเอ่ยเสียงเนิบนาบ ไม่ได้เร่งรีบหรือมีอารมณ์เกรี้ยวกราดแต่อย่างไร ทว่าแม้นางจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ให้ความรู้สึกกดดัน ดวงตาที่งดงามของนางมีแต่ความเย็นชาจนทำให้คนที่ถูกนางมองถอยหลังอย่างลืมตัว ใบหน้างามยังมีรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ความรู้สึกที่แผ่ออกมาทำให้คนรอบกายรู้สึกหวาดกลัว“เจ้า...เจ้าอกตัญญูผิดประเพณี กฎหมายก็สามารถเอาผิดเจ้าได้เช่นกัน” ฟางหรูกล่าวตอบโต้ แม้จะรู้สึกหวาดกลัวอย่างน่าประหลาด แต่เรื่องกฎหมายนางก็พอรู้มาบ้าง เ

 “พวกเจ้าไม่ได้ฝันหรอก ลองเลือกห้องนอนตัวเองไว้สิอยากได้ห้องไหน” ฟางเหนียงพูดตามหลังเด็กน้อยที่วิ่งวุ่นวายไปทั่วบ้าน ก่อนจะมากอดขานางคนละข้าง“ท่านแม่ไม่อยากให้ข้านอนด้วยแล้วหรือขอรับ/ท่านแม่ไม่อยากให้ข้านอนด้วยแล้วหรือขอรับ” ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกันและเงยหน้ามองด้วยสีหน้าซีดขาว ฟางเหนียงก้มหน้ามองแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะลูบศีรษะทั้งคู่อย่างเอ็นดู“ไม่ใช่เช่นนั้น เพียงแต่เลือกไว้ตอนพวกเจ้าโตแล้ว วันไหนอยากนอนคนเดียวก็กลับไปนอนได้” ฟางเหนียงพยายามอธิบายอย่างใจเย็น เพราะในอนาคตพวกเขาต้องมีครอบครัว และคนในยุคนี้ไม่ค่อยมีการแยกบ้านอยู่นอกจากแตกหักกันจริง ๆ เช่นนางกับตระกูลฟาง แต่กระนั้นพวกเด็ก ๆ ก็ยังไม่เข้าใจ เพราะเด็กบ้านอื่นก็นอนกับพ่อแม่ เพียงแต่พวกเขาไม่รู้ว่าเพราะบ้านเด็กเหล่านั้นหลังเล็กและไม่มีห้องส่วนตัวเหมือนพวกเขาเช่นตอนนี้ ฟางเหนียงจึงเอ่ยปลอบและไม่ได้ให้เด็กน้อยเลือกห้องอีก เพราะหากโตไปพวกเขาจะเข้าใจเอง เมื่อพวกเขาเข้าใจว่ายังได้นอนกับมารดาก็พากันเดินสำรวจบ้านอีกครั้ง“ท่านแม